All Chapters of หนึ่งฝันหวนคืน ครองคู่กับท่าน: Chapter 1 - Chapter 9

“ซ่งจือเสวี่ย เจ้าช่างเก่งกาจจริง ๆ ถึงกับทำให้พ่อแม่ของข้าเอาความตายมาบีบบังคับให้ข้าต้องแต่งงานกับเจ้า เจ้าคิดว่าแต่งงานกับข้าแล้ว จะมีความสุขหรือ?”เสียงทุ้มต่ำเย็นชาของบุรุษหนุ่มแว่วมาข้างหู ข้าลืมตาขึ้นอย่างเลื่อนลอย มองเจียงวั่งโจวอย่างตะลึงเขายืนอยู่เบื้องหน้าข้า สวมอาภรณ์สีแดงสดรัดรูป ขับเน้นคิ้วตาคมคายที่แฝงแววทระนง บุคลิกวาจาล้วนแตกต่างจากเจียงวั่งโจวในอีกสิบปีข้างหน้านี่คือเจียงวั่งโจวในวัยสิบแปดปีข้าย้อนกลับมาเมื่อสิบปีก่อนจริง ๆข้าข่มความเจ็บปวดรวดร้าวในใจเอาไว้ แล้วจ้องมองเขาอย่างโหยหา“ที่ท่านไม่อยากแต่งกับข้า เป็นเพราะคนที่ท่านอยากแต่งด้วย แท้จริงแล้วคือกู้หว่านเหอใช่หรือไม่?”เจียงวั่งโจวหัวเราะเย็นชา “ใช่แล้วจะอย่างไร เจ้าจะให้ข้าสมหวังหรือ?”ข้าตอบอย่างจริงจัง “ได้”บิดามารดาของข้าสละชีพในสนามรบเพื่อปกป้องบ้านเมือง ฮ่องเต้จึงราชโองการประทานนสมรสให้ข้า ในราชโองการนั้นไม่ได้ระบุชื่อของผู้ใดเอาไว้ ข้าอยากจะแต่งกับใครก็ได้เช่นเดียวกัน ข้าเองก็สามารถทูลขอพระราชทานสมรสให้แก่ผู้ใดก็ได้เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างโมโห“เจ้าใช้ราชโองการของฮ่องเ

ความห่วงใยอย่างจริงใจของท่านโหวกับฮูหยิน ทำให้ใจข้ารู้สึกขมปร่าหลังจากที่บิดามารดาสิ้นชีพในสงคราม ข้าก็กลายเป็นเด็กกำพร้า ท่านโหวและฮูหยินเลี้ยงดูข้าจนเติบใหญ่ มอบความรักและทุกสิ่งทุกอย่างให้แก่ข้าข้าเชื่อฟังมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้ ข้ากลับต้องขัดใจพวกท่านแล้วข้ามองพวกท่าน แล้วกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ท่านโหว ฮูหยิน ข้าจะไม่แต่งงานกับซื่อจื่อแล้วเจ้าค่ะ”“วันพรุ่งนี้ข้าจะลงใต้ไปยังเจียงหนาน หลังจากนี้ข้าจะไม่ได้ปรนนิบัติท่านทั้งสองอยู่ข้างกายแล้ว ท่านทั้งสองต้องดูแลตัวเองให้ดีนะเจ้าคะ”ฮูหยินชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็ร้อนใจขึ้นมาทันที “พ่อแม่ของเจ้าตายในสนามรบ เจ้าเติบโตต่อหน้าพวกเรามาตั้งแต่เล็ก จวนโหวต่างหากที่เป็นบ้านของเจ้า หากตอนนี้เจ้าจะไป แล้วจะไปที่ไหนได้”“หรือว่าเป็นเพราะวั่งโจวรังแกเจ้าเพื่อสตรีแซ่กู้นางนั้น เจ้าถึงได้ไม่คิดจะแต่งงานกับเขาแล้ว?”“เจ้าอย่าได้คิดเช่นนั้นเด็ดขาด ในใจของเขามีเจ้าอยู่ มิฉะนั้นคงไม่เสี่ยงชีวิตช่วยเจ้าไว้ถึงสองครั้ง ทุกครั้งที่ถึงวันเกิดเจ้า เขาจะเสาะหาของล้ำค่าต่าง ๆ นานาล่วงหน้าไว้นานมาก ข้ารู้ว่าเจ้าเองก็ชอบวั่งโจว เจ้าเรียนทำอาหารเพื่อเขา นวด

ข้าพยักหน้า “เจ้าค่ะ”อาจเป็นเพราะเห็นว่าใบหน้าข้าซีดเผือด คิ้วของเขาจึงขมวดมุ่นอยู่ตลอดเวลา “เมื่อวานข้าอาจพูดแรงไปบ้าง เจ้าอย่าได้เก็บไปใส่ใจเลย แต่หว่านเหอเป็นผู้บริสุทธิ์ เรื่องระหว่างเราสองคน ไม่ควรดึงนางเข้ามาเกี่ยวข้อง ต่อไปอย่าไปฟ้องอีก”เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ในใจข้าก็เจ็บแปลบขึ้นมาเล็กน้อยอีกคราแต่ข้าก็ไม่ได้เอ่ยคำอธิบายอย่างน้อยเนื้อต่ำใจเหมือนชาติก่อน เพียงคลี่ยิ้มบางที่มุมปาก“อืม จะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว”เจียงวั่งโจวจัดผ้าห่มให้ข้า“เมื่อคืนข้าไม่ได้อยู่ชมดาวตกเป็นเพื่อนเจ้า หลังแต่งงานข้าจะกลับบ้านเดิมเป็นเพื่อนเจ้าก็แล้วกัน ข้าจำได้ว่าเจ้าชอบเจียงหนาน พอถึงบ้านเดิมแล้ว เราไปเที่ยวที่นั่นกัน”ข้าชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางเบา “ไม่ต้องแล้วเจ้าค่ะ”“ท่านไม่ต้องชดเชยเรื่องเมื่อคืนให้ข้าหรอก เป็นข้าที่เต็มใจช่วยแม่นางกู้เอง”เจียงวั่งโจวนิ่งไปครู่หนึ่ง ในแววตาของเขาฉายแววสับสน“ข้าเตรียมรถม้าที่จะออกนอกเมืองไว้ให้อีกห้าวันข้างหน้า รอให้เจ้าพักฟื้นจนดีขึ้น เราค่อยออกเดินทางกัน”ข้าจ้องมองเจียงวั่งโจวอย่างไม่วางตา ไม่ได้เอ่ยคำใดอีกเขาถือถ้วยไว้ในมื

ท่านโหวชะงักไปครู่หนึ่ง แววตาหม่นลงฮูหยินจวนโหวที่เงียบมาตลอดกลับหัวเราะอย่างขมขื่นออกมา“วั่งโจว เจ้ากล้าพูดหรือไม่ว่าเจ้าไม่รักนานนาน?”“หากเจ้าไม่รักนาง เหตุใดถึงต้องเสี่ยงชีวิตครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อช่วยนาง?”ริมฝีปากของเจียงวั่งโจวอ้าค้าง ไม่สามารถเปล่งเสียงใด ๆ ออกมาได้อีกเขารัก รักจนสามารถแลกด้วยชีวิตได้เพียงแต่ พวกเขาบีบคั้นหนักเกินไป เขาแค่ไม่ต้องการจะรักตามความปรารถนาของพวกเขา เขาอยากมีสิทธิ์ตัดสินใจด้วยตนเองเขาจึงได้ละเลยไป ว่าตนเองรักซ่งจือเสวี่ยมากเพียงใดฮูหยินจวนโหวกล่าวต่อ“เมื่อวานนานนานมาเพื่อบอกลาพวกเรา เด็กผู้มีจิตใจอ่อนโยนและน่าสงสารผู้นี้ ก่อนที่นางจะจากไป ความปรารถนาเพียงหนึ่งเดียวของนางก็คือขอให้เจ้าอายุยืนยาวร้อยปี มีความสุขสงบทุกปี”เจียงวั่งโจวพลันนึกถึงคำอำลาที่ซ่งจือเสวี่ยกล่าวเมื่อวาน สีหน้าแข็งทื่อไป นิ่งงันไปครู่หนึ่งถึงได้เปล่งเสียงออกมา“แต่ถ้านางมาเพื่อกล่าวอำลาจริง ๆ เหตุใดถึงต้องทูลขอราชโองการพระราชทานสมรสกับข้าด้วย”ฮูหยินจวนโหวถอนหายใจยาว กล่าวด้วยน้ำเสียงเสียดาย“เจ้าดูให้ดี ๆ สิว่าบนราชโองการนั่นเขียนว่าอะไรกันแน่?”ในหัวของเจี

“บางทีตอนนี้ท่านอาจจะยังมองไม่เห็นความรู้สึกในใจที่มีต่อข้าอย่างชัดเจน ท่านดีเช่นนี้อาจเป็นเพราะรู้สึกผิดต่อข้าในเรื่องนั้น บางทีท่านอาจจะแค่รู้สึกว่าท่านโหวและฮูหยินชอบข้า ข้าจึงเหมาะสมที่จะเป็นพระชายาซื่อจื่อ แต่ข้าไม่ต้องการความรู้สึกผิดนี้”“พี่วั่งโจว ไม่ต้องมาตามหาข้าอีกแล้ว”ข้าผลักร่มกระดาษน้ำมันของเจียงวั่งโจวออกไป หันหลังแล้ววิ่งเข้าไปในสายฝนข้ากลัวว่าในชั่วอึดใจต่อมา จะอดไม่ได้ที่จะโผเข้าไปในอ้อมกอดของเจียงวั่งโจวแล้วร้องไห้ออกมาแต่ในชาตินี้ ข้าจะเห็นแก่ตัวอีกไม่ได้แล้วหลังจากนั้น เจียงวั่งโจวก็ไม่ได้มาตามหาข้าอีก เพียงแต่ที่หน้าประตูบ้านมักจะมีของที่ข้าเคยชอบปรากฏขึ้นเป็นครั้งคราวเจียงวั่งโจวราวกับอยากจะตามหาตัวข้าในอดีตกลับคืนมา บางครั้งก็ส่งขนมที่ข้าชอบกินตอนอยู่ที่จวนโหวมาให้ บางครั้งก็ส่งของเล่นชิ้นเล็ก ๆ ที่ข้าเคยอ้อนวอนให้เขาทำให้ตอนเด็ก ๆข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เจียงวั่งโจวจะจำได้ทั้งหมดวันนี้ ข้ามาส่งนักเรียนในสำนักศึกษาเพื่อเดินทางไปเมืองหลวงเข้าสอบ ที่ท่าเรือออกเมือง รอบข้างพลันเกิดความโกลาหลขึ้น มีชายชุดดำสวมหน้ากากจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากในน้ำ