หนึ่งฝันหวนคืน ครองคู่กับท่าน

“ซ่งจือเสวี่ย เจ้าช่างเก่งกาจจริง ๆ ถึงกับทำให้พ่อแม่ของข้าเอาความตายมาบีบบังคับให้ข้าต้องแต่งงานกับเจ้า เจ้าคิดว่าแต่งงานกับข้าแล้ว จะมีความสุขหรือ?”

เสียงทุ้มต่ำเย็นชาของบุรุษหนุ่มแว่วมาข้างหู ข้าลืมตาขึ้นอย่างเลื่อนลอย มองเจียงวั่งโจวอย่างตะลึง

เขายืนอยู่เบื้องหน้าข้า สวมอาภรณ์สีแดงสดรัดรูป ขับเน้นคิ้วตาคมคายที่แฝงแววทระนง บุคลิกวาจาล้วนแตกต่างจากเจียงวั่งโจวในอีกสิบปีข้างหน้า

นี่คือเจียงวั่งโจวในวัยสิบแปดปี

ข้าย้อนกลับมาเมื่อสิบปีก่อนจริง ๆ

ข้าข่มความเจ็บปวดรวดร้าวในใจเอาไว้ แล้วจ้องมองเขาอย่างโหยหา

“ที่ท่านไม่อยากแต่งกับข้า เป็นเพราะคนที่ท่านอยากแต่งด้วย แท้จริงแล้วคือกู้หว่านเหอใช่หรือไม่?”

เจียงวั่งโจวหัวเราะเย็นชา “ใช่แล้วจะอย่างไร เจ้าจะให้ข้าสมหวังหรือ?”

ข้าตอบอย่างจริงจัง “ได้”

บิดามารดาของข้าสละชีพในสนามรบเพื่อปกป้องบ้านเมือง ฮ่องเต้จึงราชโองการประทานนสมรสให้ข้า ในราชโองการนั้นไม่ได้ระบุชื่อของผู้ใดเอาไว้ ข้าอยากจะแต่งกับใครก็ได้

เช่นเดียวกัน ข้าเองก็สามารถทูลขอพระราชทานสมรสให้แก่ผู้ใดก็ได้

เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างโมโห

“เจ้าใช้ราชโองการของฮ่องเต้มาบีบบังคับข้า ท่านพ่อท่านแม่ก็กดดันให้ข้าแต่งกับเจ้า การแต่งงานของเราเป็นเรื่องที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ แล้วตอนนี้เจ้ากลับมาบอกว่าจะทำให้ข้าสมหวัง จะทำได้อย่างไร?”

“ซ่งจือเสวี่ย ข้าไม่มีเวลามาเล่นเกมเล่นตัวกับเจ้าหรอกนะ ราชโองการนั่นเจ้าก็นำกลับเข้าวังไปเองเถอะ ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่”

พูดจบ เขาก็หันหลังพิงกำแพงวัง

เมื่อได้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจของเขา หัวใจของข้าก็เจ็บแปลบราวกับถูกเข็มแหลมคมทิ่มแทง

ไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้ ข้าก็รักเจียงวั่งโจวมานานหลายปี

เขาเคยช่วยชีวิตข้าโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดสองครั้ง ทำให้ข้าเข้าใจผิดคิดว่าเขามีใจให้ข้าเช่นกัน จึงได้ทูลขอพระราชทานสมรสจากฮ่องเต้ด้วยความยินดี และได้สมรสกับเขาในที่สุด

กระทั่งวันที่นางในดวงใจของเขาสิ้นลม ข้าจึงได้แน่ใจว่าคนในใจของเขานั้นไม่ใช่ข้า

ความรักสิบปีของข้า คือสิบปีแห่งความทุกข์ทรมานของเขา

ในชาติก่อน ข้าสร้างบุญกุศลมานับไม่ถ้วน กระทั่งยอมสละชีวิตของตนเพื่อแลกให้เจียงวั่งโจวได้มีโอกาสเกิดใหม่อีกครั้ง

ก่อนจะกลับมาเกิดใหม่ พระอาจารย์เคยชี้แนะแก่ข้าไว้ว่า “ภายในสิบสองชั่วยามหลังจากเกิดใหม่ จะต้องคลายปมในใจสามประการของเขาให้สำเร็จ หลังจากสำเร็จแล้วต้องจากไปทันที”

“นับแต่นี้แม่นางกับเขาก็จะไร้ซึ่งวาสนาต่อกัน เขาจะไม่ต้องจบชีวิตลงในวัยสามสิบปีเพราะเจ้า ชีวิตที่เหลือของพวกเจ้าต่างมีหนทางเป็นของตนเอง”

“แต่การเกิดใหม่ย่อมต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยนเสมอ แม่นางโปรดไตร่ตรองให้ดี”

ขอเพียงเจียงวั่งโจวยังมีชีวิตอยู่ ข้าไม่เกรงกลัวต่อสิ่งแลกเปลี่ยนใด ๆ ทั้งสิ้น

ข้าเข้าเฝ้าฮ่องเต้ และทูลขอพระราชทานสมรสให้แก่เจียงวั่งโจวและกู้หว่านเหอ

ข้ารู้ดีกว่าใครถึงปมในใจสามประการของเจียงวั่งโจว มันถูกจดบันทึกไว้ในบันทึกส่วนตัวของเขา

“เสียใจที่ต้องแต่งกับซ่งจือเสวี่ย เสียใจที่มิอาจขัดคำสั่งของบิดามารดาได้ เสียใจที่ไม่อาจปกป้องกู้หว่านเหอไว้ได้”

บัดนี้ ปมในใจข้อแรกของเขาคงได้รับการคลี่คลายสมบูรณ์แล้วกระมัง

ข้านำราชโองการออกจากวังแล้วยื่นให้เจียงวั่งโจว

เขามองข้าด้วยสายตาดูแคลน ราวกับข้าเพิ่งใช้วิธีสกปรกเพื่อให้ได้แต่งงานกับเขาจนสำเร็จ จากนั้นจึงยื่นมือต้องการจะคลี่ราชโองการออก

แต่ข้ากลับกดมือเขาไว้ พลางแย้มยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “พรุ่งนี้ค่อยดูเถอะ จะมีเรื่องให้ประหลาดใจ”

เจียงวั่งโจวเหลือบมองข้า “น่าเบื่อ จะดูวันนี้หรือพรุ่งนี้ ผลลัพธ์ก็ต้องแต่งงานกับเจ้าอยู่ดีไม่ใช่หรือ? วันนี้เจ้าเป็นอะไรไป เหตุใดจึงดูประหลาดนัก คิดว่าได้แต่งกับข้า ก็เลยดีใจจนบ้าไปแล้ว?”