All Chapters of เกิดใหม่อีกคราข้าจะพาลูกหนีสามีชั่ว: Chapter 11 - Chapter 20

ในที่สุด เหม่ยจินฮวาก็ได้ครองตำแหน่งฮูหยินเพียงผู้เดียวของเซี่ยจวิ้นอี้ ไม่มีผู้ใดสูงกว่านางมีแต่ผู้ที่ต่ำกว่าเท่านั้น!พักหลังมานี้ ใบหน้าของนางฉายความอิ่มเอมออกมาอย่างชัดเจน ราวกับไม่มีเรื่องใดให้ต้องกังวลอีก นับตั้งแต่ไป๋ซูหนิงหนีหายออกไปจากจวนนางเดินเข้ามาพร้อมสาวใช้ ก่อนจะยอบกายลงเล็กน้อยอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงหวานเอื้อนเอ่ย “ท่านพี่…หลายวันมานี้ ข้าเห็นท่านเอาแต่ทำงาน ใบหน้าก็หมองคล้ำลง วันนี้จึงสั่งให้สาวใช้เคี่ยวสมุนไพรบำรุงร่างกายมาให้เจ้าค่ะ”ทว่าไฉนเลยจะมองไม่ออก ว่าคนผู้นี้ยังคงอาลัยอาวรณ์สตรีผู้นั้นอยู่ทั้งกินไม่ได้ หลับไม่หลับพลันทำให้เหม่ยจินฮวาอดหัวเราะเยาะเย้ยหยันในใจไม่ได้เซี่ยจวิ้นอี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ วางพู่กันลงบนแท่นก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับภรรยา มุมปากหนาโค้งยกยิ้มจางๆ น้ำเสียงทุ้มเอ่ยราบเรียบ “ลำบากเจ้าแล้ว จินฮวา”“นับว่าลำบากอันใดกันเจ้าคะ นี่เป็นหน้าที่ของภรรยาที่ต้องสมควรดูแลสามีให้ดีที่สุดมิใช่หรือ”พอถ้อยคำนั้น ทำให้ดวงตาคมกริบของเซี่ยจวิ้นอี้วูบไหว ภาพใบหน้าและรอยยิ้มของสตรีอีกคนพลันแล่นเข้ามาในหัว รอยยิ้มบนใบหน้าจางหาย กลายเป็นเย็นเยียบทันที“หึ! เจ้าสนิท

ตั้งแต่วันที่เซี่ยจวิ้นอี้บุกไปจวนเว่ยอ๋อง ท่าทางโกรธเกรี้ยว ฟาดงวงฟาดงาใส่ผู้อื่นไปทั่ว เว่ยจิ้นหลานก็ไม่ได้เห็นหน้าเห็นตาอีกฝ่ายอีกเลย และเมื่อให้คนไปสืบความที่สกุลเซี่ยกลับพบว่า สตรีผู้นั้นหายตัวไปจริงๆทว่าที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือข่าวลือระหว่างเขากับสตรีผู้นั้น ที่ไม่ว่าผู้ใดต่างก็กล่าวว่าลอบคบชู้ สวมหมวกเขียวให้เซี่ยจวิ้นอี้!บัดซบเถอะ! นางเป็นภรรยาของสหาย ส่วนเขาก็เป็นสหายของอีกฝ่ายย่อมไม่คิดที่จะลอบลักกินหลังจวนผู้ใด!ใครกันช่างกล้าปล่อยข่าวลืออัปมงคลเช่นนี้?เว่ยจิ้นหลานทำใจยอมรับได้ยาก ทั้งโกรธเคืองไม่น้อย และเกรงว่าความสัมพันธ์สหายระหว่างเขากับเซี่ยจวิ้นอี้ก็คงขาดสะบั้น เพราะข่าวลือไร้ที่มานี้กระมัง!ตอนนั้นเว่ยจิ้นหลานติดธุระในวังหลวง มีงานให้ต้องจัดการสะสางจนล้นมือ ยากจะปลีกตัวได้จนเวลาผ่านไปครึ่งเดือนเต็ม!ไม่นึกเลยว่ายิ่งเขาหายไป ข่าวลือกลับยิ่งตอกย้ำหนักขึ้นรถม้าของเว่ยอ๋องจอดแน่นิ่งอยู่หน้าประตูจวนสกุลเซี่ยเว่ยจิ้นหลานเดินลงจากม้าอย่างหนักอึ้ง ไม่นานก็ถูกเชิญเข้าไปในจวน อย่างไรเสียก็ต้องคุยและแก้ข่าวลือนั้นให้ชัดเจนเขาบริสุทธิ์ใจ หาได้คิดไม่ซื่อกับภรรยาของสหายไม่!

เซี่ยจวิ้นอี้ไม่ได้เชื่อข่าวลือเหล่านั้นเต็มอก ทว่าเขากลับเห็นความสนิทสนมของทั้งคู่เกินเลยจนแทบไม่อาจเรียกว่าได้เป็นความบังเอิญถึงหลายครั้งหลายคราทว่าไป๋ซูหนิงที่เขารู้จักนั้น…นางไร้เดียงสายิ่งนัก เกรงว่าคงไม่มีทางคิดเรื่องบุรุษอื่นใดในหัวนอกจากเขาเท่านั้นเซี่ยจวิ้นอี้ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง พลางถอนหายใจหนักอึ้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งบรรยากาศยามดึกสงัดเท่าไร ใจเขาก็ยิ่งปั่นป่วนจนไม่อาจสงบลงได้ ความคิดมากมายที่ไร้คำตอบแล่นเข้ามาในหัว จนหนังตากระตุก รู้สึกถึงความตึงเครียดที่กดทับขมับเต้นตุบๆ อย่างหนักหน่วงเพราะเหตุใดกัน เขาจึงรู้สึกคับแคลงใจสงสัยในตัวนาง และไม่ไว้วางใจ ทั้งที่รู้จักนิสัยใจคอนางดีกว่าผู้ใด“ท่านพี่นอนไม่หลับหรือเจ้าคะ”น้ำเสียงงัวเงียดังขึ้นที่หน้าประตู เซี่ยจวิ้นอี้ปรายสายตาไปมอง เห็นภรรยาอีกคนในชุดนอนผืนบาง ยืนเกาะขอบประตูกึ่งหลับกึ่งตื่น จึงหลุดหัวเราะอย่างเอ็นดู มุมปากหนาโค้งยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจางๆ ก่อนลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเซี่ยจวิ้นอี้หยุดตรงหน้าเหม่ยจินฮวา สายตาคมกริบทอดมองอีกฝ่าย ก่อนยกมือขึ้นลูบเรือนผมอย่างอ

ไป๋ซูหนิงได้ยินแล้วก็ไม่รู้ว่าควรตกใจเรื่องใดก่อนดี ระหว่างเรื่องที่เศรษฐีมู่ผู้นี้ร่ำรวยเหลือเฟือถึงขั้นใช้จ่ายราวกับเทน้ำเทท่า หรือเรื่องที่เขาซื้อจวนข้างๆ ของสกุลไป๋!?นางเอ่ยเสียงหวาน “ไปกันเถอะ พี่เล็ก…นายท่านมู่เพียงซื้อจวนหลังข้างๆ มิใช่ซื้อถนนเสียหน่อยจะไปไม่ได้อย่างไร”นางยืนอยู่หลังพี่ชาย เข้าใจดีว่าอีกฝ่ายพยายามหลีกเลี่ยงและตัดขาดไม่ให้นางข้องเกี่ยวกับบุรุษผู้นี้ที่เอาแต่ตามเกี้ยว แต่ในยามนี้นางไม่ได้มีความคิดอยากแต่งงานกับผู้ใด ขอเพียงคลอดลูกในครรภ์ออกมาอย่างปลอดภัยก็มากพอแล้วหัวคิ้วเข้มของไป๋อวี่เซวียนขมวดมุ่น เพ่งมองบุรุษตรงหน้าไม่ลดละ เขาแค่นเสียงฮึดฮัดในลำคอ ไม่อยากขัดใจน้องสาว แต่ก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับบุรุษผู้นี้เช่นกันไป๋อวี่เซวียนหมุนตัวกลับ แล้วคว้าแขนน้องสาวออกจากจวน “อย่าอยู่ห่างจากข้า”ไป๋ซูหนิงกระพริบตาพริบๆ “นายท่านมู่ก็เป็นเพียงบุรุษผู้หนึ่งเท่านั้น” น้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้างามคลี่ยิ้มจางๆ เมื่อเดินผ่านอีกฝ่าย นางเข้าใจดีว่าพี่ชายทั้งหวงและห่วงเกินเรื่องมู่เหยียนเจ๋อมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความขบขัน มุม

ด้านนอกของจวนสกุลไป๋ มีรถม้าคันใหญ่จอดอยู่พร้อมกับเหล่าสาวใช้ที่กำลังทยอยขนของขึ้นรถกันอย่างรีบเร่งเหม่ยจินฮวาเดินออกมาจากในจวนด้วยความงุนงง นัยน์ตาเมล็ดซิ่งเพ่งมองตรงหน้าอย่างสงสัย เหตุใดจวนนี้มีคนจะไปและจะมา นางถึงไม่เคยรู้มาก่อน น้ำเสียงหวานเอ่ยถามด้วยความสงสัย“มีผู้ใดจะไปที่ใดหรือเจ้า”เมื่อเห็นฮูหยินรองปรากฏตัวตรงหน้า สาวใช้ที่อยู่บริเวณนั้นต่างชะงักกึก ปรายสายตามองกันด้วยความสงสัยในใจเหตุใดฮูหยินรองถึงถามเช่นนี้ นายท่านไม่บอกอะไรหรือ?ตอนเช้าตรู่วันนี้ พวกนางยังไม่ทันตื่นเต็มที่แต่เมื่อนายท่านเดินผ่าน พวกนางกลับได้ยินคำสั่งอยู่สองสามประโยคกล่าวว่า ให้สารถีเตรียมรถม้าให้พร้อมจะเดินทางไปชิงโจว ทั้งยังสั่งให้ขนของที่จำเป็น ทั้งของใช้ส่วนตัวและเสื้อผ้าของฮูหยินให้มากหน่อย เพราะจะไปหลายวันจึงจะกลับมาพวกนางเมื่อได้ยินดังนั้นก็ตื่นเต้นดีใจขึ้นมาในทันทีเซี่ยฮูหยินหนีออกไปจากจวนกว่าเดือนแล้ว บรรยากาศภายในจวนแม้จะเต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียวร่มรื่นแต่กลับขุ่นมัวเหมือนมีเมฆหมอกหนาทับลอยอยู่เหนือหัวตลอดเวลา มิหนำซ้ำ อารมณ์ของนายท่านก็แปรปรวนยิ่งกว่าสภาพอากาศทั้งปีเสียอีกเหตุใด ทั้งๆ ที่คิ