All Chapters of เกิดใหม่อีกคราข้าจะพาลูกหนีสามีชั่ว: Chapter 1 - Chapter 10

อากาศช่วงนี้แปรปรวนเสียจริง กลางวันแดดออกแต่พอตกกลางคืนกลับมืดครึ้ม ฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนักจนไม่ทันตั้งตัวเปรี้ยง!เสียงฟ้าคำรามดังก้องฟาดลงกลางลานจวนสกุลเซียวราวกับมีว่าผู้ใดกล้าฝ่าฝืนกฎสวรรค์ไป๋ซูหนิงสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมากลางดึก ลมหายใจหอบถี่จนหน้าอกกระเพื่อมสั่นไหว กรอบใบหน้าคนงามเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อที่ผุดพราย ริมฝีปากแห้งเหือดคล้ายปลาขาดน้ำ นัยน์ตาเมล็ดซิ่งสั่นระริกเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกนี่คือเรือนของนางมิใช่หรือ…?แต่เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่ ทั้งที่เมื่อคืนสมควรต้องตายอย่างอนาถอยู่กลางลานจวนแล้วมิใช่หรือ!ความหนาวเหน็บเย็นยะเยือกพลันกัดกร่อนลึกถึงกระดูก ความร้อนผ่าวของยาพิษรสเฝื่อนที่ไหลลงคอ ความเจ็บปวดหน่วงในหน้าท้อง…ความรู้สึกเหล่านั้นช่างสมจริงราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่แต่พอนางลืมตาตื่นขึ้นมากลับพบว่าเป็นเพียงแค่ความฝันตื่นหนึ่งเท่านั้นหรือ?ไป๋ซูหนิงหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนจะผ่อนออกยาวราวกับระบายความคิดและความหวาดกลัวที่เอ่อท่วมอกเรือนผมงามที่ปรกกรอบใบหน้ายังคงชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อ นางลุกขึ้นนั่งบนเตียง ตั้งสติอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ ยกมือที่สั่นเครือด้วยความ

เซี่ยจวิ้นอี้เจอกับไป๋ซูหนิงครั้งแรก เมื่อตอนที่อีกฝ่ายยังอายุเพียงแค่เจ็ดขวบเท่านั้นส่วนเขาเพิ่งมีอายุสิบห้าปีเต็ม ผู้ใดจะคาดคิดว่ามีวาสนาได้พบพานแล้วยังมีวาสนาได้ครองคู่อีก เด็กสาวที่เอ็นดูในวันวานกลับกลายเป็นภรรยาที่ร่วมกราบไหว้ฟ้าดินในวันนี้ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าฐานะพี่ชายหรือสามี…เซี่ยจวิ่นอี้ล้วนถนุถนอมทะนุถนอมไป๋ซูหนิงราวกับไข่ในหิน ไม่เคยทำให้นางต้องเจ็บช้ำน้ำใจ ทว่ายามนี้กลับเป็นเขาที่ถูกหักหลังและทรยศอย่างไม่น่าให้อภัย!ภายในอกของเซี่ยจวิ้นอี้คับแน่นเต็มไปด้วยความโกรธที่พลุ่งพล่านจนคล้ายจะปะทุออกมา มุมปากหนากระตุกยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นยะเยือก เขาแค่นเสียงฮึดฮัดต่ำในลำคอ สายตาคมกริบตวัดจ้องบุรุษตรงหน้าอย่างแข็งกร้าว“หึ! ไม่คาดคิดเลยว่า เว่ยอ๋องจะมีนิสัยชอบแอบลักลอบกินของหลังจวนผู้อื่นเช่นนี้!”คิ้วของเว่ยอ๋องขมวดแน่นเล็กน้อย สีหน้าเต็มไปด้วยความงุนงงไม่กระจ่างแจ้ง ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างขุ่นเคือง “นายท่านเซี่ย โปรดระวังคำพูดด้วย”เว่ยจิ้นหลานไม่เข้าใจนักว่าบุรุษผู้นี้เกิดคลุ้มคลั่งอะไรขึ้นมา จู่ๆ ถึงได้บุกเข้าจวนเว่ยอ๋องบุ่มบ่ามตามหาภรรยา ทั้งยังมีท่าทีโกรธเกรี้ยวประหนึ่งหากม

ไป๋ซูหนิงรู้ดีว่าอีกฝ่ายยังคงเก็บความขุ่นเคืองจากเรื่องในอดีตไว้ในอก ทว่าเพียงเท่านี้ นางก็ถือว่ามากพอแล้ว สำหรับคนไร้ที่พึ่งพิงเช่นนาง อย่างน้อยก็มีที่ให้ซุกหัวนอนชั่วคราวโรงเตี๊ยมสกุลไป๋ตั้งอยู่ย่านการค้ากลางเมืองชิงโจว ผู้คนสัญจรขวักไขว่ไม่ขาดสาย แผ่นป้ายสลักอักษรไป๋เด่นเป็นสง่าเหนือประตูใหญ่ บ่งบอกถึงชื่อเสียงและความรุ่งเรืองของกิจการสกุลได้โดยไม่ต้องเอ่ยถ้อยคำใดให้มากความนึกไม่ถึงว่าวันเวลาผ่านไปเพียงสิบกว่าปี กิจการของสกุลไป๋จะก้าวหน้าได้ถึงเพียงนี้ยามที่ไป๋ซูหยินออกจากจวนมาเมื่อครั้งยังเด็กนักมองเห็นมารดาและบิดาวิ่งวุ่นกับการขยายกิจการทำงารแทบไม่เว้นวัน ทว่าในวันนี้...ความเหน็ดเหนื่อยเหล่านั้นย่อมแปรเปลี่ยนเป็นผลกำไรมหาศาลสมดังที่ตั้งใจทว่าไป๋ซูหนิงหาได้มีอารมณ์จะเพ่งมองหรือตรึกตรองไปมากกว่านี้ไม่ เมื่อคนงานพามาส่งถึงหน้าห้องพักแล้ว นางเพียงพยักหน้าให้แทนคำขอบคุณ ก่อนจะผลักประตูเข้าไปปิดลงเท่านั้น หาได้พูดอันใดไปมากกว่าครึ่งคำเพราะความเหนื่อยล้าที่หนักอึ้งทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสฟูกนุ่ม ร่างกายที่อ่อนล้าเหมือนหมดเรี่ยวแรงไปสิ้น

นี่ก็ผ่านมาครึ่งค่อนวัน ทว่ากลับไร้แม้แต่เงาของน้องสาว ไป๋อวี่เซวียนชะโงกคอมองออกไปยังหน้าประตูจวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนนั่งไม่ติดเก้าอี้ จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวราวกับกำลังเฝ้ารอคอยก็ไม่ปาน “หึ! เผื่อใจหน่อยเถอะ ปานนี้นางคงหนีกลับไปเมืองหลวงแล้วกระมัง ไฉนเลยจะคุ้นชินกับบรรยากาศเงียบสงบของชิงโจวได้” น้ำเสียงราบเรียบของไป๋จิ่นอวี่ดังขึ้น มือยังคงตวัดพู่กันเขียนบัญชี พร้อมกับดีดลูกคิดไปมาอย่างครุ่นคิด ทว่าสายตากลับเหลือบมองน้องชายไม่วางตาเช่นกัน อีกฝ่ายจากบ้านไปตั้งแต่เด็ก ชีวิตที่เติบโตล้วนอยู่ในเมืองหลวงแสนจะวุ่นวาย เขาเกรงว่าความเงียบสงบเหล่านี้คงทำให้นางรู้สึกวังเวงไม่น้อย ไป๋อวี่เซวียนยืนกอดอกอยู่ริมห้องโถง สายตาคมกริบทอดมองออกไปนอกประตูจวนอย่างไร้จุดหมาย ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ จู่ๆ ก็หันขวับกลับไปมองไป๋จิ่นอวี่ด้วยท่าทางตกใจ “หากนางเกิดล้มขึ้นมาเล่า…ซ้ำยามนี้ยังตั้งครรภ์ แล้วยิ่งอยู่คนเดียวไร้ผู้คอยดูแลสอดส่อง เช่นนั้น คงต้องแย่แน่!” ฝ่ามือหนาที่กำลังตวัดพู่กันอยู่ชะงัก ดวงตาคมกริบวูบไหวชั่วขณะ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้าคงค

ไป๋ซูหนิงเห็นสีหน้าทุกคนก็รับรู้ได้ทันทีว่าพี่ชายทั้งสามของนางเป็นห่วงและคอยปกป้องจากบุรุษผู้นี้ ใบหน้าคนงามระบายยิ้มกว้างเจือความเอ็นดูฉายออกมานางอดกลั้นไม่ไหวจนหลุดหัวเราะร่อออกมา “ท่านพี่วางใจเถอะเจ้าค่ะ คุณชายสกุลดีฐานะสูงส่ง ไหนจะชายตามองหรือสนใจสตรีม่ายลูกติดเช่นข้า” น้ำเสียงหวานเอ่ยออกมา พลางสบเข้ากับดวงตาของบุรุษตรงหน้าพอดี“เกรงว่าที่นายท่านผู้นี้กล่าวออกมาก็เพียงเพราะเป็นห่วงเท่านั้นกระมัง” แท้จริงแล้วอีกฝ่ายกล่าวออกมาคงเพราะไม่รู้และเป็นห่วง บุรุษที่เพียบพร้อมด้วยฐานะและหน้าตาที่ไหนจะสนใจสตรีม่ายและลูกติดในครรภ์เช่นนั้นมิหนำซ้ำ นางไม่คิดจะร้องขอความรักจากผู้ใดอีกแล้วไป๋อวี่เซวียนหรี่สายตาลง เกรงว่าหากบุรุษตรงหน้านี้ไม่ใช่เศรษฐีสกุลมู่ เขาก็คงคิดว่าอีกฝ่ายเป็นบุรุษเสเพลเจ้าเล่ห์ที่เห็นได้ตามหอคณิกาแน่ “ข้าว่าเจ้าเพิ่งหย่าสามารถ เรื่องรักๆ ใคร่ๆ เอาไว้ก่อนเถอะ หากหาบุรุษได้ไม่ดีเท่าพี่ใหญ่ของเจ้า ก็อยู่ที่นี่เลี้ยงลูกไปอย่างสบายใจ ไม่ต้องคำนึกถึงสิ่งใดทั้งสิ้น”ไป๋ซูหนิงได้ยินแล้ว พลางส่ายหน้าน้อยๆ นัยน์ตาเมล็ดซิ่งฉายแววขบขัน