All Chapters of ทวงคืน เมียเก่า: Chapter 21 - Chapter 30

เพื่อนช่วยเพื่อนนพดลจึงต้องยอมจับใจขับรถมาส่งณดารินทร์ที่คอนโดของเทวินทร์อย่างขัดไม่ได้ เพราะชายหนุ่มนั้นโทรตามเธอให้มาหาตั้งแต่เช้า ตั้งแต่ที่เธอยังไม่ลืมตาเสียด้วยซ้ำ“อยากขึ้นมาด้วย ก็ช่วยเงียบคะ และอย่าพูดห้ามถามอะไรทั้งนั้นด้วย” เธอเอ่ยสั่งกับคนที่ขับรถมาส่งเธอทันที ก่อนที่จะขึ้นไปหาเทวินทร์กัน โดยที่มีนพดลตามขึ้นไปด้วยนพดลไม่ได้เอ่ยตอบอะไรเธอ แต่กลับเป็นพยักหน้ารับเชิงเป็นคำตอบแทน และเดินตามหลังเธอไปอย่างเงียบ ๆ“ปั้นหยา!”เทวินทร์กรูเข้ามาสวมกอดเธอทันที ที่เขาออกมาเปิดประตูให้กับเธอ โดยไม่สนใจเลยว่าข้างหลังเธอนั้นมีใครยืนอยู่ด้วยหรือเปล่า“เวย์...”เธอได้แต่ตบหลังเทวินทร์เบา ๆ อย่างปลอบประโลม ก่อนที่จะละออก และพากันเดินเข้าไปด้านใน โดยที่นพดลเองก็เข้าไปด้วยแต่ไม่ได้พูดอะไร“ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีปั้นหยา ตอนนี้ฉันทั้งเสียใจ และดีใจ” เทวินทร์พร่ำออกมาทันที ที่นั่งลงยังโซฟา“นายใจเย็น ๆ ก่อนนะเวย์” ณดารินทร์เอ่ยปลอบอย่างใจเย็น“เย็นได้ไงปั้นหยา เธอดูนี่สิ!” เทวินทร์พูดพร้อมกับยื่นแทงสีขาว ที่เขาบังเอิญเจออยู่ในถังขยะ ให้แก่เธอดู“ที่ตรวจครรภ์ สองขีดแปลว่าท้อง หยา!” แต่เป็นนพดลที่น

เรื่องราวที่แสนเจ็บปวด“แม้แต่แต่งงานกับคนที่ฉันเลือกให้อย่างนั้นเหรอ” เวทัสถามลูกชายออกไปทันที“ครับ ขอแค่รินกับลูกได้อยู่ใกล้ ๆ กับผม ขอให้ผมได้มีโอกาสดูแลลูก ให้โอกาสผมได้ทำหน้าที่พ่อเถอะครับ” เทวินทร์พยักหน้ารับให้คำตอบกับผู้เป็นพ่อ“แกคิดให้มันดี ๆ นะเจ้าเวย์ ตอนแรกแกก็ไม่ยอม แล้วตอนนี้ทำไมถึงยอมอะไรง่าย ๆ ละ” เวทัสถามลูกชายออกไปอีกทีด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าในตอนแรก“เพราะรินครับ”“...” เวทัสไม่พูดอะไร แต่กลับยืนคีย์การ์ดของคอนโดเดียวกับเทวินทร์อยู่ แถมเป็นชั้นเดียวกันอีกด้วย แต่อีกโซนกันเท่านั้น ให้แก่ลูกชายไป“คีย์การ์ดห้องใคร” เทวินทร์เลิกคิ้วถามขึ้นมาอย่างสงสัยทันที เพราะเขาไม่สามารถรู้เลยว่าพ่อของเขาคิดจะทำอะไรกันแน่“เข้าไปเดี๋ยวก็รู้เอง แต่แกรับปากแล้วน่ะ ว่าจะยอมทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง หากฉันยอมให้แกเจออัยญ์วารินทร์” เวทัสถามลูกชายออกมาอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ“ครับ”“ถ้าอย่างนั้น ก็รีบไปสะ แล้วก็รีบจัดการทุกอย่างให้มันเรียบร้อยถูกต้องให้เร็วที่สุด พรุ่งนี้ตอนเช้าที่บ้านฉันต้องได้ใบทะเบียนสมรสขอแก” เวทัสสั่งออกมาทันที“พ่อ!”“ไปเถอะลูก ถ้าลูกรักหนูรินก็รีบทำตามที่พ่อบอกเถ

การต้อนรับที่ยังอบอุ่น“กลับมาแล้วหรือตัวแสบ” ทินกรแซวออกมาทันที เมื่อวันนี้ตั้งใจพาครอบครัวของเขามาทานข้าวเย็นที่บ้านของพ่อและแม่ แต่เห็นน้องสาวกลับมาพอดี“สวัสดีครับ” เสียงทุ้มเอ่ยทักทายคนที่บ้านทันที ที่เดินเข้ามาถึงภายในห้องโถงของบ้าน“หมอนพ!” ทุกคนต่างอุทานออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เมื่อเห็นว่าคนที่มากับลูกสาวนั้นเป็นใคร“ไม่ต้องเรียกหมอก็ได้ครับ ผมไม่ได้เป็นหมอแล้ว” นพดลรีบถ่อมตนทันที ที่ทุกคนที่บ้านหลังนี้ ยังคงให้เกียรติเขา เรียกเขาแบบเดิมอยู่“ไปไงมาไงลูก นั่งก่อนสิ เดี๋ยวทานข้าวเย็นด้วยกันน่ะ” ปิ่นลดาเป็นคนเอ่ยชวนขึ้นมาทันที“เอ่อ...ครับ” นพดลได้แต่พยักหน้ารับ“หึ...คิดอยากจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป ง่ายดีเนอะ” ทินกรแค่นหัวเราะออกมา พร้อมกับพูดจาเป็นท่าที ที่ประชดประชันใส่ทันที ที่นพดลนั่งลงตรงข้ามกันกับตน“ทีม!” ปิ่นลดาและหมอโปรดเอ็ดลูกชายออกมาทันที“ทีมกลับก่อนนะครับแม่ปิ่นพ่อโปรด วันหลังจะพาหลาน ๆ มาเยี่ยมใหม่” ทินกรลุกขึ้นทันทีอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเจอแขกที่ไม่ได้รับเชิญมา“แต่แม่เขาทำกับข้าวไว้เยอะแล้วน่ะทีม” หมอโปรดพูดขึ้นมา เมื่อเห็นท่าทีของลูกชาย“พ่อโปรดกับแม่ปิ่นก็

มอบสิทธิ์ให้คืนเช้านี้ณดารินทร์ตื่นเช้ากว่าปกติของทุกวัน ตั้งแต่ที่กลีบมานอนที่บ้านของพ่อและแม่ เพราะว่าเมื่อคืนมีคนพิเศษนอนที่นี่ด้วย“พี่มาทำไมแต่เช้าอีกพี่ทีม พี่ไม่มีการมีงานทำหรือยังไง” ณดารินทร์เอ่ยถามออกมาทันที เมื่อเดินลงมาเคียงคู่กันกับนพดล แล้วพบกับพี่ชายนั่งอยู่ที่โซฟาห้องรับแขกกับผู้เป็นพ่ออยู่แล้ว“มี แค่จะแวะมาบอกว่าพรุ่งนี้ ตัวแสบไปเริ่มงานได้เลย” คนถูกถามนั่งยกขาขึ้นไขว่ห้างอย่างสบายใจ พร้อมกับเอ่ยบอกข่าวดีกับเธอ เรื่องเมื่อหลายวันก่อนที่เธอขอทำงานที่จริงแล้วทินกรไม่จำเป็นต้องมาด้วยตัวเองก็ได้ เพียงแต่เขาอยากจะมาดูหน้าลูกเขยคนโปรดของพ่อแค่นั้นเองแหละ“เอ่อ...” ณดารินทร์ลำบากใจที่จะตอบรับทันที แล้วหันไปมองคนตัวสูงที่ยืนข้าง ๆ“เดี๋ยวให้หมอนพไปทำด้วยเลย” ผู้เป็นพ่อจึงเอ่ยบอกออกไป เมื่อเห็นท่าทีลำบากใจของลูกสาว เพราะเขาตั้งใจเอาไว้อยู่แล้ว ว่าจะให้ลูกเขยคนเดิมเข้าไปช่วยบริหารการกับทางโรงพยาบาลกับลูกชาย เพราะนพดลเองก็เป็นหมออาจจะรู้ลึกกว่าลูกสาวที่ไม่ได้เรียนหมอมา“แต่ผมลาออกจากการเป็นหมอนานแล้วนะครับ จะกลับไปทำงานในโรงพยาบาลได้อย่างไร” นพดลพูดขึ้นมาบ้าง เพราะเขาลาออกตั้

อย่ามาท้าทาย“อื้อออ”มือหนาจับขาทั้งสองข้างของเธอขึ้นมาเกี่ยวที่เอวของ แล้วอุ้มเธอขึ้นมาในท่าอุ้มแตง โดยที่ไม่ได้ถอดถอนตัวตนที่ยังแช่อยู่ในร่องฉ่ำออกเลย“เสื้อผ้า!” เธอเอ่ยบอกทันที ก่อนที่เขาจะได้ก้าวขาขึ้นบันได“เดี๋ยวค่อยลงมาเก็บ” เสียงทุ้มตอบ พร้อมกับใบหน้าที่เฉยเฉย“ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่วิทย์เข้ามาเจอ หยาอายนะ” เธอเอ่ยย้ำอีกอีกครั้ง เพราะเธอกลัวว่าคนอื่น ๆ จะเข้ามาเห็นในตอนเช้า แล้วคนที่บ้านนี้จะมองเธอแบบไหนเขาจึงยอมทำตามที่เธอบอก เพราะไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งของเธอ รีบย่อตัวลงเก็บเสื้อผ้าของเธอและของเขามากอดเอาไว้ โดยที่ยังอุ้มเธออยู่ในท่าเดิมท้าวยาวก้าวขึ้นบันไดอย่างช้า ๆ เพราะเกรงว่าจะพาคนที่อุ้มอยู่ตก ถึงแม้ว่าเธอจะตัวเล็กกว่าเขา แต่ก็กลัวตกอยู่ดีปัง!เสียงปิดประตูที่ดังขึ้นมา หลังที่ทั้งคู่เข้ามาถึงยังห้องนอน เขาทิ้งเสื้อผ้าที่หอบเอามาลงอย่างไม่สนใจ แล้วมานั่งลงที่โซฟา โดยที่มีเธอนั่งทับทาบตัวตนของเขาอยู่“เริ่มเลยนะ”เธอเอ่ยบอก พร้อมกับเริ่มขยับเคลื่อนตัวอยู่บนตักของเขา โดยเริ่มจากจังหวะหมุนควงเนิบนาบอย่างเชื่องช้า เพื่อปลุกเร้าอารมณ์ของคนทั้งคู่ ตับ ตับ ตับและเริ่มเพิ่มจั