All Chapters of รักเราแค่เรื่องบนเตียง (NC 18+): Chapter 51 - Chapter 60

“ไม่บอกหรอกครับ น้าได้เป็ดคั่วปิดปากแล้ว” น้าสมชาติหัวเราะกับท่าทางกินเป็ดอย่างเอร็ดอร่อยกับเบียร์ “อร่อยมากเลยน้า กล้วยไม่ได้กินนานมาก ๆ เลย” “อร่อยจนร้องไห้เลยเหรอครับ” “ใช่น้า อร่อยมาก ไม่คิดว่ามันจะอร่อยขนาดนี้ อึก...อึก เป็นคนสวยนี่ยากจังนะคะ” ฉันทั้งสะอื้น ทั้งหัวเราะไปด้วย “เป็นธรรมดาครับคุณกล้วย ความสุขของคนเราต่างกัน คนที่เขามีความสุขกับรูปร่างเขาก็ไม่รู้สึกมีความสุขกับการกิน ส่วนคนที่มีความสุขกับการกิน เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องรูปร่าง ขึ้นอยู่กับว่าความสุขของคนเราคืออะไรและเลือกให้เหมือนกับเรา นั่นแหละครับถึงจะเรียกว่าความสุขที่แท้จริง” “สาธุค่ะ” “ผมไม่ใช่พระ” “อ้าว น้าเทศน์จนกล้วยจะบรรลุธรรมแล้วเนี่ย” ฉันเอ่ยแซวน้าสมชาติ คงเพราะได้กินของอร่อยกับเบียร์เย็น ๆ ทำให้หัวใจตอนนี้ดีขึ้นมากกว่าตอนที่ออกจากงานมากเลยทีเดียว “ผมพูดเพราะผ่านชีวิตมามากกว่าหรือแก่กว่านั่นแหละครับ” คนแก่กว่าฉันหัวเราะอย่างชอบใจ “ขอบคุณค่ะน้า คำพูดของน้าเตือนสติกล้วยได้เลย” จากนั้นเพียงสามสิบนาทีฉันก็มายืนอยู่หน้าบ้านติดท

หมอรู้โดนด่าอีก ยิ่งงอน ๆ อยู่ด้วย แล้วเมื่อคืนเป็ดคั่วทั้งกล่องฉันก็กินหมดคนเดียว โซเดียมเกินทะลุเพดานแล้วมั้งตอนนี้ ฉันยัดไข่ต้มในมือเข้าปาก ไข่ต้มที่ซื้อมาจากเซเว่น ไข่ไก่นี่แหละสุดยอดโปรตีน กินแล้วอยู่ท้อง ไม่หิว กลิ่นกะเพรา ก็ยังคงลอยมาปะทะจมูกไม่หยุด ฉันรีบเดินตรงไปยังบ้านตัวเอง ก่อนที่ตบะจะแตก ฉันหยุดยืนหอบหายใจหน้าบ้านของตัวเอง จากร้านกะเพรามาถึงบ้านไม่ไกลเลยสักนิดแต่ฉันกลับใช้เวลาหลายนาทีและยากลำบากมากที่จะหักห้ามใจกับของโปรด แต่ฉันก็ทำได้ ฉันเดินตรงไปยังร้านกาแฟ สไตล์มินิมอล ร้านสีเปลือกไข่ทั้งหมด มีประตูทรงโค้งสีน้ำตาเข้มตรงทางเข้า ฉันเดินเข้าไปในร้านอากาศเย็นสบายจากเครื่องปรับอากาศ ฉันเลือกนั่งบาร์ที่หันหน้าออกมองวิวทะเล ว้าว! ไม่คิดว่าบ้านตัวเองจะอยู่ใกล้ร้านคาเฟน่ารัก ๆ แบบนี้ เค้กในตู้กำลังส่งสายตาให้ฉันรับน้องสักก้อนกินกับกาแฟ ฉันกะพริบตาปริบ ๆ อยากกินเค้ก ไม่ได้กินมานานแล้ว “พี่คะ ถ่ายรูปได้ไหมคะ” ฉันถามกับพนักงานของร้านคาเฟไม่ได้กินแต่ขอได้ถ่ายรูปไว้ก็ยังดี “ขออเมริกาโน่ร้อนแก้วหนึ่งคะ” ฉันบอกกับพนักงาน ส

บริการเฉพาะ ‘คนสวยชื่อกล้วย’ “คุณไม่มีใครเห็นใช่ไหม” หน้าต่างฝั่งทะเลเราไม่ได้ปิดผ้าม่าน “เขารักษาความเป็นส่วนตัวของแขก ยิ่งแขกวีไอพีแบบผม” แหม คุณหมอคนวีไอพี “เมื่อยจังเลย” ฉันนอนราบบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า ทั้งเมาค้าง ทั้งยังต้องนั่งเรือมาที่เกาะ กับอากาศตอนบ่ายร้อน ๆ แบบนี้ “นวดให้นะครับ” ฉันตบที่นอนให้คนเตรียมจะนวดให้มานอนแทน รู้ว่าถ้าเขาเริ่มนวดฉันคงไม่ได้นอนไปอีกหลายชั่วโมง “ยังไม่ต้องนวดค่ะ มานอนก่อน ฉันเมาเรือแน่เลยค่ะ” ฉันใช้มือคลึงข้างขมับ “เดี๋ยวกินยาหน่อยดีกว่า” “ไม่ต้องค่ะ ขอนอนพักดีกว่า หมอมานอนใกล้ ๆ ขอกอดหน่อยนะคะ ได้กลิ่นหมอก็หายปวดหัวแล้ว” เขายิ้มแล้วก็ล้มตัวลงนอนข้างกัน ดึงฉันเข้ามากอด หน้าฉันซุกอกแกร่งของคนตัวโต ชอบจังกลิ่นเขา แค่ได้กลิ่นก็ทำให้หลับสบายและรู้สึกปลอดภัย “ใครใช้ให้ดื่ม” “ไม่มี แค่อยากดื่ม” “ขอโทษนะ ผมคิดน้อยไปหน่อย” เขาลูบแผ่นหลังฉันอย่างเบามือ “อย่าทำอีกนะ มันเจ็บ มาด้วยกันก็กลับด้วยกันสิคะ ทิ้งกันกลางทางได้ไง” ฉันเจ็บจริง ๆ นะ เขาปล่อยฉันกลับ

ฉันหันมองรอบ ๆ ทรายหาดที่ตัวเองยืนอยู่ ทั้งหันไปมองคนที่ยืนเปลือยอกและใส่เพียงกางเกงขาสั้นใส่สบาย มิน่าละถึงยอมให้ฉันใส่บิคีนีแบบไม่ต้องใส่เสื้อคลุมลงมาถึงนี่ เพราะไม่มีใครสักคนนี่เอง “ก็บอกอยู่ว่าที่พักเขาปิดให้บริการ ไม่มีใคร” “แต่มันก็น่ากลัวนะคะ ถ้าเกิดเราโดนลืมไว้ที่นี่ใครจะมาช่วยเรา” ฉันเผลอคิดถึงหนังฝรั่งเรื่องหนึ่งที่นางเอกกับพระเอกที่ติดเกาะด้วยกัน คิดแล้วก็ครั่นเนื้อครั่นตัว “ถ้าเราติดเกาะ กันสองคนก็ดีนะ” เขาดึงฉันเข้ามากอด คางเขาเกยบนไหล่บาง ตาของเราสองกำลังมองไปยังทิศทางเดียวกัน ทางที่พระอาทิตย์กำลังจะตก ท้องฟ้าทั้งฟ้าเป็นสีแดง “ดียังไง” ฉันถามคนที่กอดอยู่ “จะได้ outdoor ได้” “คิดแต่ละเรื่อง” ฉันส่ายหัวกับความคิดของเขา แต่ก็ไม่วายจินตนาการตาม สิ่งที่เขาพูด “แหม ไม่คิดแต่นมขึ้นไตเลยนะ” “นี่! คุณ” ฉันตีมือคนที่เขี่ยยอดถันเล่นไม่หยุด ทั้งยังหัวเราะคิกคักที่ได้แกล้งกัน “เล่นน้ำทะเลกัน” “อุ้มหน่อย” ฉันหันหน้าเข้าหาคนตัวโตชูสองแขนให้เขาอุ้ม เขาก็อุ้มจริง ๆ ฉันย่อตัวกระโดด

กลิ่นของหมูกระทะย่างหอม ๆ ทำคนตรงหน้าผมยิ้มแล้วยิ้มอีก “อร่อยขนาดนั้นเชียว” “อร่อยมากเลยค่ะ” ไม่เสียแรงที่ผมให้คนขับเรือไปซื้อมาจากบนฝั่งตั้งแต่ตอนที่เรามาถึง เคยได้ยินว่าเธอชอบกินหมูกระทะ ผมรู้สึกแย่นะ ตอนที่เธอบอกว่าเรามาด้วยกัน แต่ผมปล่อยให้เธอกลับเอง โดยที่ผมไปกับคนอื่น คิดในมุมมองเดียวกับเธอ ผมก็ทำไม่ถูกจริง ๆ นั่นแหละ ร้านหมูกระทะร้านนี้ผมอ่านจากเพจแนะนำของอร่อยของระยอง เขาบอกว่าร้าน ‘บอยหมูกระทะ’ ที่อำเภอนิคมพัฒนา อร่อยมากเปิดมายี่สิบกว่าปีแล้ว “มึงจะให้กูไปซื้อหมูกระทะให้เนี่ยนะ” “เปล่า กูไม่ได้ให้มึงไปซื้อ ให้ลูกน้องมึงไปซื้อ” “มึงมาทะเล มาเกาะเพื่อน กุ้ง หอย ปู ปลา มึงไม่แดกวะ” “ก็คนของกูชอบกินหมูกระทะ” “เมียมึงเหรอคนนี้” “มึงอย่าพูดมากรีบไปซื้อเลย” “แม่งรีสอร์ตกูไม่รับแขกก็ต้องเปิดให้มึง หมูกระทะเสือกอยากแดกร้านที่อยู่โคตรไกล ร้านในระยองมึงไม่แดกวะ” “มึงพูดมากกูจะทำนมเมียมึงเบี้ยว” “ไอ้ห่าไธม์ มึงเป็นหมอจริงเปล่าเนี่ย แม่ง!” ผมนึกถึงบทสนทนาระ