All Chapters of รักเราแค่เรื่องบนเตียง (NC 18+): Chapter 71 - Chapter 80

“พ่อจ๋า” “ว่าไงลูก” “พ่อมีเงินเยอะไหม” ฉันซุกหน้ากับอกพ่อ ออดอ้อนอย่างที่เคยทำเวลาอยากได้อะไร “หนูตกงานไม่ทำงานได้ไหม พ่อเลี้ยงได้ไหม” “เออ ไม่มีผัวเลี้ยงพ่อก็เลี้ยงเอง มันจะสักกี่บาทกันเชียว เลี้ยงมาได้จนเรียนจบ ทำไมจะเลี้ยงตอนนี้ไม่ได้” พ่อคือผู้ชายที่ฉันรักที่สุด ไม่เคยทำให้ฉันเสียใจหรือด้อยค่าฉันสักครั้ง ไม่ว่าฉันจะสวยหรือไม่สวยสำหรับใคร แต่ในสายตาพ่อกับแม่ ลูกสาวของท่านคือสวยที่สุด ไม่อย่างนั้นตอนเด็ก ฉันคงไม่ถูกส่งเดินสายประกวดนางนพมาศมาตลอดหรอก “ไป ๆ อาบน้ำพักผ่อน ตอนเย็นจะได้มากินหมูกระทะกัน” ฉันเดินเข้าห้องนอนของตัวเองอาบน้ำและนอนตามที่แม่บอก ห้องไลน์ส่วนตัวคนสวยชื่อกล้วย : อิง คิดถึงแก Aing_Star : อยู่ไหน คนสวยชื่อกล้วย : บ้าน Aing_Star : เดี๋ยวไปหา อิงใช้คำว่าเดี๋ยว ทั้งที่เพื่อนทำงานอยู่อยุธยา ตอนนี้ฉันต้องการเพื่อน อยากคุยกับเพื่อน แน่นอนว่าเรื่องนี้น้ำจะรู้ไม่ได้ ฉันไม่อยากให้เพื่อนมีปัญหาครอบครัว อย่างไรเสียหมอไธม์เขาก็น้องชายของหมอธาร์ มีแค่อิงคนเดียวที่ฉันจะคุยได้ พ่อกับแม่ก็คุยได้แค

“ไม่ได้อยากทำอย่างนั้นเลยพ่อ ตอนนั้นผมโกรธ ผมโมโห ผมน้อยใจ ผมเสียใจที่วันนั้นผมไปตามกลับแต่เธอไม่ยอมกลับ” เสียงแม่ยังคงสะอื้น พ่อถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่ากับพฤติกรรมของผม “ลูกไม่ปกป้องน้อง ทั้งยังทำร้ายน้องด้วยคำพูดอีก ไม่แปลกหรอกที่น้องจะเลือกเดินจากไปไธม์ นอกจากไม่มีสถานะ ลูกยังทำร้ายน้องอีก” “พ่อ!” ผมปาดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ผมคือคนที่ทำร้ายเธอ “หนูกล้วยเขาเป็นคนดี ไม่น่ามาเจอคนอย่างแกเลย รู้ไหมว่าเจ้าเหนือไม่สบาย หนูกล้วยอุ้มหลานแกทั้งคืน เพราะวางก็ไม่ได้เพราะเจ้าเหนือเอาแต่ร้อง แม่คิดว่าจะมีวาสนาได้เขามาเป็นลูกสะใภ้ ได้รับคนดี ๆ แบบน้องเข้ามาเป็นครอบครัวของเรา ฮึก” “บี๋ใจเย็น ๆ อย่าร้อง” “จะไม่ให้ร้องได้ไงพี่รอง แล้วแบบนี้จะมองหน้าหนูกล้วยกับสายน้ำติดได้ยังไง ศิตาน่าจะห้ามลูกตั้งแต่ตอนนั้น ตอนที่เรื่องมันไม่เลยเถิดมาจนถึงตอนนี้ ฮือ” ความรู้สึกแน่นหน้าอกจนหายใจไม่ออกเป็นอย่างนี้เองสินะ เธอก็โกรธ แม่ก็โมโห พ่อก็ผิดหวัง ถ้าไอ้ธาร์กับสายน้ำรู้ไม่รู้จะโกรธผมแค่ไหน เหนือจะโกรธแค่ไหนที่ทำป้ากล้วยของเหนือร้อง

“เอ้ย! ไม่ได้สิยายบุญ” ผัวใหม่เลยเหรอวะ คำนี้แรงเกินไปแล้วนะ “ทำไมจะไม่ได้ ก็พี่ไธม์ไม่ชัดเจนเอง อยู่กับเขามาปีครึ่งไม่เคยให้สถานะ ให้กล้วยไปหาคนที่พร้อมให้สถานะไม่ดีกว่าเหรอ เดี๋ยวนี้มีคนมาจีบกล้วยเยอะมาก” นอกจากไม่ช่วยแล้ว ยังทำให้กูอารมณ์ขึ้นเพราะความหึงอีก “คนที่เจ้บุญชวนมาไลฟ์กับกล้วยเดือนก่อนก็โอเคนะคะ เคมีเข้ากันมาก คนชอบกันใหญ่เลยนะคะ”​ “ใช่ ๆ น้องชิน น่ารักนะแฟนคลับก็เยอะ วัยกำลังดียี่สิบกว่า ๆ แก่ ๆ แบบพวกสามสิบใกล้สี่สิบเขาไม่เอากันแล้ว ไม่สดชื่น” คนสามสิบใกล้สี่สิบอย่างกูแทบกระอักเลือด ไม่เคยได้ยินหรือไงทรงแดดดี้มีแต่คนชอบ “บุญ ลูกพีช ช่วยหน่อยนะ ถ้าได้เจอหน้ากล้วยคอลเล็กชันล่าสุดป๋าจะจ่ายให้” “จริงเหรอ!!!” เงินซื้อพวกเธอไม่ได้หรอก นอกจากคอลเล็กชันล่าสุดเท่านั้น หวังว่ารอบนี้คงไม่ออกมาหลายตัวนะ ไม่งั้นกูหมดตัวก่อนง้อเมียสำเร็จแน่ “ลองไปหากล้วยวันธรรมดาบ้าง” วันธรรมดางั้นเหรอ หมายความว่าที่บอกว่าไปต่างประเทศคือโกหกใช่ไหม ว่าที่พ่อตานะพ่อตา ใจร้ายมากเลยหลอกผมได้หน้าตาซื่อ ๆ นั่น “ทำไมกล้วยไม่ตอบข้อความพี

“คุณเลิกวอแวฉันเถอะ” “ก็ผมคิดถึง” “หึ! คิดถึงหรือของขาด พอแล้วคุณ ฉันเหนื่อย” แค่เห็นหน้าเขาฉันก็เหนื่อยแล้ว “คุณเหนื่อยอะไร อยู่กับผมคุณไม่ต้องทำอะไรเลย” “ไม่ต้องทำอะไรงั้นเหรอ โน่นก็กินไม่ได้ นี่ก็กินไม่ได้ ผ่านั่น ผ่านี่ ฉีดนั่นโน่นนี่ ถึงฉันจะเป็นพยาบาลก็ไม่ได้ชอบเข็มฉีดยาขนาดนั้น” เจ็บตัวยังไม่เท่าไหร่แต่เจ็บใจนี่สิ “ผมขอโทษ ต่อไปผมจะตามใจคุณทุกอย่างเลยนะครับ” “เราไปกันไม่รอดหรอกคุณ เราต่างกันเกินไป” เรื่องที่ฉันยกมาอ้างมันเป็นแค่เรื่องหนึ่งเท่านั้น แต่ระหว่างเรามันมีอีกหลายเรื่องราวที่เราเห็นต่างกัน ไม่มีทางที่จะไปกันรอด “คุณยังไม่ได้ลองเลยก็ด่วนตัดสินแล้ว” “เราลองแล้วคุณหมอไธม์ ไม่งั้นเราจะมาอยู่จุดนี้เหรอ” เราลองแล้วอยู่ด้วยกันมาปีครึ่ง สิบแปดเดือนเลยนะ แล้วเป็นยังไงก็อย่างที่เห็นว่าเราสองคนสุดท้ายก็ทะเลาะกัน “ลองใหม่ก็ได้นี่นา” “ไม่!” “ผมจะปรับปรุงตัว อะไรที่คุณไม่ชอบผมจะไม่ทำอีก” “ไม่ค่ะ ฉันพอแล้ว” “ผมขอโอกาสนะคุณ แค่ครั้งเดียวครั้งเดียวจริง ถ้าครั้งนี้คุณไม่โ

“อย่าบอกว่าคุณไม่ได้อ่าน” ผมทำหน้าน้อยใจแต่จริง ๆ ไม่ได้น้อยใจสักนิด ถ้าเธออ่านคงไม่ยอมตอบโอเค “ฉันนอนเลยไม่ได้อ่านละเอียด” “ให้” ผมยื่นแอปเปิลสีแดงสดลูกโตให้คนตรงหน้าลูกหนึ่ง “เอามาให้ทำไม” “ขอโทษนะครับ แอปเปิลภาษาเกาหลีคือ 사과 (ซา-กวา) ออกเสียงแบบเดียวกันกับคำว่าขอโทษ” เห็นเธอทำเบะปาก น่ารักตายละ กูง้อสำเร็จเมื่อไหร่ แม่งจะจูบให้ปากเปื่อยเลยคอยดู “นินทาฉันในใจหรือเปล่าเนี่ย” “ใครจะกล้า ไปกันเถอะเดินเล่นกัน” อยากจะยื่นมือไปจับมือเธอแต่ยังไม่กล้า เราสองคนเดินข้ามถนนฝั่งบ้านเธอไปทางทะเล เวลาห้าโมงเย็นลมทะเลเริ่มเย็นบ้างแล้ว คนเลิกงานแวะมาเที่ยวและนั่งกินข้าวค่อนข้างเยอะ “ผมย้ายมาอยู่ระยองแล้ว” เธอหยุดเดินและมองหน้าผม คิดไม่ถึงว่าผมจะย้ายมาอยู่ระยอง “ผมประจำสาขาศรีราชา” “คุณขับรถไปกลับศรีราชาระยองเนี่ยนะ” “ใช่” “คุณบ้าเปล่าเนี่ย ทำไมไม่พักที่ศรีราชา จะมาพักระยองทำไม” นึกว่าจะไม่ถามแล้ว “ผมแค่อยากอยู่ใกล้ ๆ คุณ กลับจากทำงานไม่ได้เห็นหน้า เห็นหลังคาก็ยังดี” “น้ำเน่า