บททั้งหมดของ รักเราแค่เรื่องบนเตียง (NC 18+): บทที่ 61 - บทที่ 70

“คุยกันก่อนได้ไหมคะ” “ครับ” เขาหลบตาแต่มือของเรายังบีบกันอยู่ “ถ้าเกิดว่าท้องจริง ขอฉันเป็นคนตัดสินใจได้ไหม” “ตัดสินใจเรื่องอะไร เรื่องเด็กหรือเรื่องของเรา” ฉันปล่อยมือจากมือเขา ใช้มือของตัวเองกุมกันไว้แน่น “เรื่องเด็ก ฉันรู้ว่าเราเข้ากันไม่ได้หรอก อยู่กันไปก็ไม่รอด ความสัมพันธ์ของเราไม่ได้เกิดจากความรัก คุณก็ไม่ได้ชอบฉัน ฉันเองก็...ไม่ได้ชอบคุณ ถ้าเราคบกันยังไงก็ไปกันไม่รอดหรอก” ฉันกำลังพูดเรื่องอะไรออกไป หวังให้เขาบอกว่าเขาชอบฉันอยากอยู่กับฉันไปแบบนี้เรื่อย ๆ “คือฉันแค่จะบอกว่าถ้าฉันท้อง คุณให้ฉันเก็บเด็กไว้ได้ไหม ฉันจะไม่ทำให้คุณเดือดร้อน ฉันไม่เรียกร้องอะไร” “คุณจะเอาลูกแต่ไม่เอาผมงั้นเหรอ” คำถามเขาทำฉัน กลืนน้ำลายลงคอยากลำบาก “ไม่ใช่” ฉันกลัวลูกไม่น่ารักอย่างที่เขาอยากให้เป็น เขาคาดหวัง เขาชอบอะไรที่เพอร์เฟกต์ แต่ฉันไม่ใช่สำหรับเขาไง “ไปตรวจก่อนดีไหม ยังไม่ต้องคิดอะไร” เขาพยุงฉันลุกไปห้องน้ำ “คุณออกไปก่อน” “จะออกไปทำไมอะไร ๆ ของคุณผมก็เห็นหมดแล้ว” ฉันค้อนให้คนหน้าด้านแต่สุดท้ายก็ย

ย้ายออกไปได้ก็ดี ไม่ต้องเป็นภาระผม เช้ามาต้องแหกขี้หูขี้ตามาหาอะไรให้กิน ไหนจะตอนกลางวันอีกที่ต้องดูเมนูอาหารเพื่อสุขภาพ บางวันต้องทำจากที่บ้านไป น้ำผักปั่นเพื่อสุขภาพหรืออะไรต่ออะไรเอยที่ว่าดีก็ขนมาบำรุง พออะไรนิดอะไรหน่อยก็งอน “กูก็ไม่อยากจะง้อหรอกนะภูมิ” ‘กูได้ยินว่าเขาขนของออกไปแล้ว ไม่ได้อยู่รอมึงง้อ’ ไอ้น้องชั่วกูโทรมาเล่าให้ฟัง แค่รับฟัง อือ อา อะไรแบบนี้ได้ไหม ความคิดเห็นกับคำกระแนะกระแหนนี่กูไม่อยากได้ “จะไปรอดไหม อยู่นี่กูดูแลทุกอย่าง จะหาข้าวกินได้หรือเปล่า หรือไม่ก็กินแต่ของไม่มีประโยชน์” ไม่ใช่ไปกินหมูปิ้งแล้วนะ ยิ่งคิดยิ่งโมโห น้ำหนักที่กว่าจะรีดออกได้ไม่ใช่ง่าย ๆ ‘มึงเป็นห่วงเขาเปล่าเนี่ย’ “คนอย่างกูเนี่ยนะ จะเป็นห่วงยายป้านั่น” ป้ากล้วยของเจ้าเหนือ เรื่องอะไรผมต้องเป็นห่วง อยากจะออกไปอยู่เองก็เชิญ เหงาแล้วน้ำตาเช็ดหัวเข่าเมื่อไหร่ก็กลับมาเองแหละ ‘ไม่เป็นห่วงก็ดี เขาดังแล้วได้ยินว่าพวกดารา นายแบบมาชอบเขาเยอะอยู่นะ’ มาชอบยายป้ากล้วยเนี่ยนะ อยากจะเอารูปตอนที่ยังไม่สวยให้ดู พวกมันจะชอบไหม พวกนี้มันก็ชอบแค่เปลือ

หลังจากได้กาแฟคนละแก้วเราสองคนก็เดินกลับคลินิก ตรงไปยังห้องทำงานของผมทันที ผมไม่ลืมจะสั่งคุณหมวยและปรายตาไปมองอีกคน เธอมองผมแค่หางตาเหมือนกัน “ผมมีคุยงานกับหมอเฟย์ ไม่รับแขก” คุณหมวยพยักหน้าเข้าใจ “พี่ไธม์ กาแฟร้านนี้อร่อยนะคะ ขอบคุณนะคะที่แนะนำ” ผมไปแนะนำร้านกาแฟนี้ให้เฟย์ตอนไหน แต่ผมคร้านจะใส่ใจ สุดท้ายก็เดินเข้าห้องทำงานพร้อมเฟย์ฉันมองดูภาพเขาพาคุณหมอเฟย์คนสวยเข้าห้องแล้วหัวใจก็เจ็บแปลบ ทั้งที่บอกกับตัวเองแล้วว่าให้อดทน คนที่นอนกอดกันทุกวัน วันหนึ่งเมื่อความสัมพันธ์จบกันก็แค่คนเคยรู้จัก ก็คงรอโอกาสอยู่แล้วสิ “มาหากันบ่อยขึ้นนะคะ” คุณหมวยกระซิบกระซาบกับฉัน “ค่ะ ถ่านไฟเก่าคงคุมั้งคะ” “ไม่หึงเหรอคะ” “บ้า! กล้วยจะไปหึงทำไม กล้วยกับหมอไม่ได้เป็นอะไรกัน” ฉันพูดแต่กลับไม่กล้าสบตาคุณหมวย “ค่ะ ไม่หึงก็ไม่หึงค่ะ ไลฟ์กันดีกว่าวันนี้เราพูดเรื่องอะไรดีคะ” คุณหมวยกับฉันจะไลฟ์เป็นประจำ สองสามวันครั้งหรือวันเว้นวันบ้าง อีกหกเดือนอีกแค่หกเดือนเอง ฉันก็จะเป็นอิสระแล้ว ไปไหนก็ได้ไป กินอะไรก็ได้กิน อยาก

“ไปด้วยกัน” “เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันว่าจะขึ้นรถไฟฟ้าไปสะดวกกว่า” หายใจไม่ออกหรอกต้องนั่งกับเขา “อืม” ฉันเดินออกจากตรงหน้าคลินิก เดินไปไม่นานนักก็หันกลับไปมองเห็นเขายืนคุยกับคุณหมอเฟย์ แล้วทั้งคู่ก็เดินไปทางรถของเขา ในเมื่อมีคนจะให้ไปด้วยอยู่แล้ว จะมาชวนทำไม ฉันสลัดความคิดนั้นออก ส่งข้อความหาพี่หมอเบย์คุยธุระของเราสองคนต่อ ในเมื่ออนาคตของเขาไม่มีเราในนั้น จะฝืนต่อไปทำไม ยังไงวันหนึ่งก็ต้องจากลา สู้จากลาเสียตั้งแต่วันนี้ที่เราเป็นฝ่ายเลือกไม่ดีกว่าเหรอ เจ็บแต่จบ เก่งมากกล้วย เธอทำได้ดีแล้ว อย่าท้อ“มึงจะมานั่งดูทำไมไลฟ์เนี่ย เดินเข้าไปดูที่บ้านไอ้บุญสิ” เสียงไอ้ภูมิพูดกับผมอย่างโมโห คงเพราะมันกับไอ้ปลื้มกำลังดูบอลกันอยู่ ส่วนผมดูไลฟ์แบบเปิดเสียงจนพวกมันรำคาญ “เฮียก็ไปง้อเขาสิ” ไอ้ปลื้มบอกผมให้ไปง้อ ทำไมต้องง้อผมไม่ได้ทำอะไรผิด โมโหก็เก็บข้าวเก็บของออกมาเอง ถ้าผมยอมต่อไปก็ต้องยอมตลอดไปงั้นสิ ไม่เอาหรอก ผมเป็นใคร หล่อเลือกได้ขนาดนี้มีความจำเป็นอะไรต้องง้อเธอ “กูไม่ผิดง้อทำไม เดี๋ยวเขาคิดถึงกูก็กลับมาเอง” “แต่เท่าที่ก

แปลกเนอะ คนเราชอบด้อยค่าคนอื่นด้วยคำพูดดูถูกเหยียดหยาม บางครั้งการศึกษาอาจไม่ได้ช่วยอะไรสำหรับใครบางคน “นี่! ฉันพูดด้วยทำไมไม่พูด” ฉันกำลังจะเดินหนี แต่ดูเหมือนคุณหมอจะไม่พอใจจึงคว้ามือฉันไว้ “ปล่อย!” “อย่ายุ่งกับพี่ไธม์ เธอก็แค่พรีเซนเตอร์คลินิก เขาไม่เอาเธอมาทำเมียหรอก” “เหรอคะ จะบอกอะไรให้นะคะ คุณหมอคนสวย ตั้งแต่หัวถึงตีนฉันเนี่ย เขาก็เลียมาหมดแล้ว ถ้ายังไม่เคยโดนเลียอย่ามาสะเออะ ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ” “อีกล้วย!” เพียะ ใบหน้าฉันสะบัดตามแรงตบของคนที่ได้ชื่อว่ามีการศึกษาเป็นแม่พระรักษาคน “คิดว่ามีมือคนเดียวหรือไง” ฉันผลักคุณหมอสาวล้มลง ขึ้นคร่อมและกำลังจะตบ แต่เขาก็เข้ามาก่อน เหมือนเดิม เขาไม่เคยเชื่อว่าฉันโดนทำร้าย เขาแค่เชื่อว่าฉันทำร้ายคนอื่น อยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่แล้ว ‘งี่เง่า’ ‘นิสัยแย่ ๆ’ห้องไลน์ส่วนตัว Thyme : ผมรอข้างล่าง ลงมาหน่อย ฉันมองดูข้อความที่เขาส่งมา คิดอยู่นานว่าจะลงไปดีไหม แต่สุดท้ายก็ยอมลงไป “ไปคุยกันบนห้องดีไหม” เขาถามตอนที่ฉันเดินลงมา “ไม