All Chapters of ไออุ่นรักใต้ปีกมาร: Chapter 21 - Chapter 30

22. น้องติดต่อมาบ้างมั้ยใกล้ถึงเวลาเลิกงานเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขียนฝันหยิบมาดูเบอร์ที่โชว์หน้าจอ พอเห็นว่าคนที่โทรเข้ามาคือเต็มดวง หัวใจของเขียนฝันเหมือนร่วงลงไปอยู่ตาตุ่ม ปกติแม่ไม่ติดต่อมานานแล้ว ครั้งล่าสุดท่น่าจะเป็นคอนที่อินทัชพาเธอกลับไปหาเต็มดวง ซึ่งตอนนั้นเธอก็ถูกทุบตีเขียวช้ำไปทั้งตัว"ฮัลโหล""ยัยฝัน""น้องติดต่อมาบ้างมั้ย""ไม่ค่ะ ฝันพยายามติดต่อน้องไปแล้วแต่น้องก็ยังเงียบอยู่""แกเป็นพี่ประสาอะไร น้องหายไปทั้งคนแกไม่ห่วงเลยเหรอ"ขนาดตัวเองเป็นแม่แท้ ๆ โทร.ไปเขียนฟ้ายังไม่รับสาย นับประสาอะไรกับเธอที่เป็นแค่พี่สาว เขียนฝันอยากเถียงกลับไปแบบนั้น แต่ก็ต้องเงียบไว้เพราะรู้สึกกลัวจับใจ คิดถึงสภาพตัวเองที่ถูกตียังรู้สึกหวาดผวา เธอหวาดกลัวเต็มดวงเกินกว่าจะกล้าต่อปากต่อคำ"พรุ่งนี้แกเข้ามาบ้านด้วยนะฉันมีอะไรจะคุยด้วย""ค่ะ"หญิงสาวตอบรับสั้น ๆ แล้วเก็บทุกอย่างใส่ลงในกระเป๋า จากนั้นเดินไปยังรถที่จอดอยู่ที่โรงจอดรถ อินทัชซึ่งรออยู่ในรถก่อนแล้วเห็นสีหน้ากังวลใจแต่ไม่ได้ถามไถ่ เพราะคิดว่าเขียนฝันอาจจะกังวลใจเกี่ยวกับเรื่องเพื่อนร่วมงาน จริง ๆ แล้วสิ่งที่เขียนฝันกำล

24. ซ้อมไว้"จะมาทายาไม่ใช่เหรอ ทาสิ""ค่ะ หันไปก่อนสิคะ"เธอบีบยาป้ายนิ้ว ค่อย ๆ ทาลงบนแผลอย่างเบามือ พอเสร็จแล้วก็ปิดฝาหลอดยาไว้ ไม่รับรู้เลยว่าจู่ ๆ อีกคนกำลังหน้าแดงใจเต้นตึกตัก ยามเมื่อได้ใกล้ชิดกัน ความรู้สึกประหลาดได้ก่อตัวขึ้น ซึ่งอินทัชเองก็ไม่รู้ตัวว่าเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไร"เรียบร้อยแล้วค่ะ"บอกแล้วก็เตรียมจะลุกขึ้นกลับห้องตัวเองแต่เขาคว้ามือเธอไว้ ทำให้คนที่ยังไม่ทันตั้งตัวล้มลงมานั่งบนตักของอีกฝ่ายพอดิบพอดี เขียนฝันกลัวว่าจะโดนตำหนิอีกจึงรีบลุกขึ้น แต่มือหนาก็จับตัวเธอไว้ไม่ให้ขยับตัว"คุณหนึ่งปล่อยฝันเถอะค่ะ""ผมมีเรื่องจะคุยด้วย""ต้องคุยท่านี้เลยเหรอ"เขียนฝันขึ้นเสียงสูงด้วยความสงสัย ถ้าจะคุยทำไมไม่คุยดี ๆ ทำไมจะต้องให้เธอนั่งตักเขาเขาถึงจะพูดได้"แล้วทำไมไม่พูดดี ๆ คะ ปล่อยฝันก่อนค่ะ""ซ้อมไว้""ซ้อมอะไรคะ""ซ้อมรักกัน"เขาพูดยิ้ม ๆ กระชับกอดให้แน่นขึ้น เขียนฝันทำหน้างงไม่เข้าใจว่าซ้อมรักกันคืออะไร จู่ ๆ ก็พูดเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ โดยไม่มีปี่มีขลุ่ย หรือว่าเขากำลังเริ่มมีใจให้เธอแล้วหรือเปล่า เธอไม่กล้าคิดเองเออเองแบบนั้น แต่ก็ไม่เขาใจในการกระทำแบบนี้ของเขาอ

26. ผมหูฝาดเหรอสุดท้ายแล้วก็ยังตัดใจพูดออกไปไม่ได้ เขียนฝันลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่พับอย่างเป็นระเบียบในตู้ออกมาสองผืนยื่นให้เขา อินทัชรับมาแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ จากนั้นเมื่อจัดการธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินออกมา เห็นเขียนฝันกำลังนั่งทำหน้าเหมือนมีอะไรในใจอยู่หน้ากระจก"เป็นอะไร""เปล่าค่ะ""มีอะไรก็พูดมาเถอะ แม่ผมทำให้อึดอัดเหรอ"เขาพูดอย่างใจเย็น พลางใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมไปด้วย"ที่คุณหนึ่งบอกว่าเราจะอยู่แบบสันติ สันติแบบไหนคะ""ถามอะไรแปลก ๆ สันติก็แปลว่าผมจะไม่หาเรื่องคุณแล้วไง ส่วนคุณก็อยู่บ้านผมได้อย่างสบายใจจนกว่าจะหมดสัญญากับลูกค้า แบบนั้นไม่ดีเหรอ""อ๋อ แบบนี้นี่เอง"เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ที่เขียนฝันอยากรู้คือเธอต้องอยู่ต่อไปในสถานะไหนต่างหาก"แล้วฝันต้องอยู่ในสถานะไหนคะ เอ่อ คือแบบว่าฝันจะได้วางตัวกับคุณถูก""เจ้านายกับลูกน้องมั้ง"จากที่ตั้งใจจะบอกความในใจออกไป ตอนนี้เขียนฝันได้ปิดประตูปิดตายตัวเองเรียบร้อยแล้ว เรื่องแบบนี้มันบังคับใครไม่ได้เธอก็ทราบดี ที่แท้ก็ได้แค่เจ้านายกับลูกน้อง เขียนฝันยิ้มเศร้า ๆ แล้วเบือนหน้ามองไปทางอื่น เรื่องเธอกับอินทัชเริ่มต

28. เสร็จแล้วเหรอ"แล้วถ้าผมบอกว่าไม่กินคุณก็จะไม่กินเหรอ""กินค่ะ""อ้าว ก็หลงนึกไปว่าสำคัญ""ก็...สำคัญอยู่ค่ะ"เขียนฝันพูดโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตา ระยะหลังมานี้เขาเริ่มดีกับเธอจนเธอทำตัวไม่ถูก พอได้พูดแล้วก็เขินเองซะอย่างนั้น เขียนฝันใช้ส่อมจิ้มไส้กรอกขึ้นมาถือไว้ ยังไม่ทันจะเอาเข้าปากทางนั้นก็พูดขึ้น"แล้วถ้าผมไม่อยากกินข้าวแต่อยากกินคุณแทนล่ะ"เขาคลี่ยิ้มดวงตาเจ้าเล่ห์ โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนเธอต้องโยกตัวหนี เขียนฝันไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้หลุดออกมาจากปากเขา ดวงหน้าของเธอแดงก่ำร้อนผ่าว คิดว่ายังไงซะที่เขาพูดออกมาจะต้องเป็นเรื่องล้อกันเล่นแน่ ๆ อยู่ดี ๆ จะมาพิศวาสอะไรกันกะทันหัน เขียนฝันเดาทางอินทัชไม่ถูกจริง ๆ เธอหลุบตามองไส้กรอกในมือ แล้วค่อย ๆ กัดไปคำหนึ่ง ทำเหมือนไม่เข้าใจความหมายที่เขาจะสื่อ "จะแกล้งไร้เดียงสาแบบนี้จริง ๆ นะเหรอ"เดินเข้ามาช้อนร่างบางอุ้มไปที่เตียง วางเธอนอนราบลงบนที่นอนนุ่ม โน้มใบหน้าลงบรรจงจูบซอกคอขาวผ่อง"ดะ เดี๋ยวค่ะ""หือ? ""ฝันขออาบน้ำก่อนได้มั้ยคะ""อ๋อ"เขาจำเป็นต้องสะกดกลั้นเจ้าน้องชายที่กำลังตั้งโด่ให้สงบลง ทำได้เพียงมองเขียนฝันห

30. อยากพูดเรื่องงานให้มันจบแค่เพียงเท่านี้ เขียนฝันเดินขึ้นไปชั้นบนเก็บเอาข้าวของเครื่องใช้ของตนเองใส่กระเป๋า น้ำตายังไหลอาบแก้มไม่หยุด ใจจริงเธออยากไปจากที่นี่เสียตั้งแต่คืนนี้ แต่ก็กลัวว่าจะไม่มีที่ซุกหัวนอน ดังนั้นจึงขนของทุกอย่างย้ายกลับไปนอนที่ห้องเดิมเขามองตามร่างเล็กที่เดินออกห้องไปและไม่ได้เอ่ยอะไรอีก ในที่สุดเขียนฝันก็ยอมหย่าขาดจากกันเสียที อิสระที่เขาใฝ่หาจะได้มาในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ แค่เพียงฟ้าสว่างแล้วก้าวพ้นวันใหม่เธอก็จะยอมเซ็นใบหย่าให้ เขาควรจะดีใจจนนั่งยิ้ม แต่เอาเข้าจริงทำไมถึงไม่รู้สึกมีความสุขเลยสักนิด เมื่อได้ยินเธอพูดทั้งน้ำตาว่าหย่ากันอินทัชกลับรู้สึกหดหู่ในใจอย่างประหลาด ภายในห้องนอนสองห้องที่มีแค่ผนังกั้นเอาไว้ อีกคนนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นแต่อีกคนไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ จนค่อนสว่างทั้งคู่ไม่รู้ตัวเลยว่าได้เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ในเวลาเช้า เขียนฝันหอบเอากระเป๋าลงมาชั้นล่าง ป้าอิ่มที่กำลังเตรียมอาหารเช้าเช่นทุกวันเห็นจึงถามขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม นั่นก็เพราะป้าอิ่มยังไม่รู้เรื่องราวอะไรเลยสักอย่าง"อ้าว จะไปไหนคะคุณฝัน หอบกระเป๋าลงมาแบบนี้หรือ