All Chapters of ความสัมพันธ์ร้าย ห้ามบอกให้ใครรู้: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 37คิดถึง........................................“เจ็บรึเปล่าครับ”เสียงทุ้มแสนอ่อนโยนที่คุ้นเคยดังขึ้น เรียกสติของฉันที่หลุดลอยไปให้กลับมาพรึ่บ!เมื่อได้สติฉันก็รีบผละออกจากอ้อมแขนของคนตรงหน้าทันที แต่ทว่ากลับถูกเขาอุ้มขึ้นจนตัวลอย “เดี๋ยวเหยียบเศษแก้ว” เขาเอ่ยกระซิบที่ข้างหูของฉันด้วยน้ำเสียงดุ ๆ ราวกับจะตำหนิ ไม่ต้องเงยหน้าขึ้นไปมองก็รู้ ว่าคนตรงหน้าของฉันตอนนี้คือพี่คินไม่ผิดแน่“ปล่อยค่ะ” ฉันเอ่ย ก่อนพยายามจะดิ้นออกจากอ้อมแขนของเขาอีกครั้ง แต่เขากลับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น แถมยังพาฉันที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเดินออกไปนอกร้านทันที@ลานจอดรถ“ปล่อยนะคะ”“พลอยบอกให้ปล่อยไงคะพี่คิน” ฉันเอ่ยบอกคนตรงหน้าด้วยใบหน้าขมวดมุ่นเพื่อให้เขายอมปล่อยฉันลง“ยอมมองหน้าพี่แล้วหรอครับ”พี่คินเอ่ยเสียงเศร้า ก่อนจะเจือรอยยิ้มบาง ๆ ขึ้นมาบนใบหน้า“ปล่อยค่ะ.....” ฉันพยายามเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นิ่งที่สุด ถึงแม้ตอนนี้หัวใจจะสั่นไปหมดเลยก็ตาม ทั้ง ๆ ที่คิดว่าตัวเองไม่รู้สึกอะไรกับเขาแล้วแท้ ๆ แต่ทว่าพอมาอยู่ในสภาพนี้ก็ทำให้ฉันได้รู้ ว่าตัวเองไม่เคยมูฟออนไปจากคนตรงหน้าได้เลยฟึบทันทีที่ฉันถูกพี่คินปล่

บทที่ 39แผนการ........................................“พี่ไม่เคยคิดจะปล่อยพลอยไปเลยสักครั้ง”“พลอย”“พลอยเป็นอะไรหรือเปล่า”เพชรเอ่ยพร้อมกับใช้มือสะกิดต้นแขนของฉันเบา ๆ เมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่เหม่อ“เอ่อ เปล่า ๆ”ฉันส่ายหน้าไปมาเบา ๆ ตลอดทั้งบ่ายฉันเอาแต่คิดถึงคำพูดของพี่คินไม่หยุด ทั้งท่าทาง และ น้ำเสียงของเขาทำเอาฉันรู้สึกกลัวขึ้นมา ถึงแม้เขาจะทำเหมือนว่ารักฉัน และ ฉันก็คิดว่าเขารักฉันจริง ๆ แต่ทว่าความอยากครอบครองของเขามันช่างน่ากลัวเหลือเกิน ความยึดติดของเขามันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ต้องทำยังไงถึงจะหนีเขาพ้นกันนะ“พลอยพักอยู่ที่ไหนงั้นหรอ”“อยู่หอใกล้ ๆ นี่แหละ”“ใช่หอที่ชื่อวิภาปะ?”“อื้อ” ฉันพยักหน้าหงึกหงัก ฉันเลือกพักที่หอนั้นเพราะราคาไม่แพงมาก สิ่งอำนวยความสะดวก และ ความปลอดภัยก็ค่อนข้างดี“เพชรก็เหมือนกัน”“งั้นเรากลับพร้อมกันเลยนะ ตอนนี้รถยิ่งติดอยู่ด้วย” เพชรเอ่ย ก่อนจะพยักพเยิดไปทางรถบิ๊กไบค์คันโตของเขา“เอ่อ.....” ฉันนิ่งคิดเล็กน้อยเพื่อพิจารณาหลาย ๆ อย่าง ซึ่งพอเพชรเห็นดังนั้นก็คลี่ยิ้มออกมาราวกับรู้ว่าฉันกำลังกังวลอะไร“พลอยเอาหูมานี่สิ เรามีอะไรจะบอก”“

บทที่ 41 NC18+........................................ปึก! ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆกึก! ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆโต๊ะทำงานที่ทำจากไม้ราคาแพงสั่นสะเทือนไม่หยุด ร่างเล็กที่ถูกจับตรึงเอาไว้โยกคลอนไปมาอย่างรุนแรง“แฮ่ก ๆ อึก!”“พี่คิน อึก.....หยุดได้แล้ว” ฉันเอ่ยกับพี่คินด้วยน้ำเสียงหอบกระเส่า นี่มันนานเท่าไหร่แล้วนะที่เขาเอาแต่เสือกไสอยู่บนตัวของฉันแบบนี้ เขาเอาแต่กระแทกเข้าใส่ไม่หยุดจนท้องของฉันแทบจะทะลุอยู่แล้ว“พี่คิดถึงพลอยที่สุดเลย.....แฮ่ก”“คิดถึงใบหน้านี้ คิดถึงร่างกายนี้ คิดถึงความอุ่นร้อนตอนเข้าไปอยู่ในตัวของพลอย”พี่คิดพร่ำพรรณนาด้วยน้ำเสียงสุดโรคจิต เขาลูบไล้มือไปตามใบหน้า และ จ้องมองฉันด้วยสายตาเว้าวอน และ วาววับตึกตัก.....ตึกตักหัวใจของฉันพลันเต้นไม่เป็นระส่ำยามที่เห็นภาพของตัวเองที่สะท้อนอยู่ในแววตาของพี่คินหมับ!“ว้าย!” หัวใจฉันแทบตกไปอยู่ตาตุ่ม เมื่อจู่ ๆ พี่คินก็ดึงฉันให้ลุกขึ้นมานั่งซ้อนบนตักของเขา“ไม่ต้องกลัวครับ”“มีพี่อยู่ พลอยไม่มีทางเจ็บตัวแน่ (^_^) ”พี่คินเอ่ยกับฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน สองมือของเขาโอบประคองหลัง และ หัวของฉันเอาไว้ด้วยความใส่ใจ ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะอารมณ์ดีขึ้นมามากแ

บทที่ 43เกือบไปแล้ว........................................@หอพัก“ทำไมตาขวากระตุกไม่ยอมหยุดเลยนะ” ไม่รู้เพราะอะไร ตอนนี้ฉันรู้สึกกังวลใจแปลก ๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุ มันรู้สึกไม่สบายใจ มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนที่พบพี่คินครั้งสุดท้ายก่อนเลิกงาน“คงจะคิดมากไปเองมั้ง” ฉันสะบัดหน้าไปมาเบา ๆ เพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก่อนจะหยิบถุงขนมที่ซื้อจากร้านสะดวกซื้อมาถือเอาไว้เตรียมเดินกลับห้องพักตึก ตึก ตึก.....ฉันที่กำลังเดินกลับห้องพักก็มองนู่นนี่ไปเรื่อย ก่อนที่สายตาจะไปหยุดอยู่ตรงร่างของใครบางคนที่นั่งอยู่บนหน้ากระโปรงรถหรูในมุมมืดของซอยที่แสงไฟริมทางช่างริบหรี่ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็จำเขาได้ดี ถึงจะเห็นเพียงแค่เงาของเขาฉันก็จำได้“พี่คินมาทำอะไรตรงนี้”ฉันพึมพำเบา ๆ และ ถึงแม้จะรู้แล้วว่าเป็นเขาแต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะเดินเข้าไปทัก เพราะกลัวว่าคนที่เขารออาจเป็นฉัน ทว่าฉันกลับคิดผิดไป.....คนที่พี่คินกำลังรอไม่ใช่ฉัน แต่ทว่าคือ เพชรตึก ตึก ตึก.....เพชรที่เดินก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์กำลังเดินผ่านมาทางนี้ พร้อมกับร่างสูงของพี่คินที่ค่อย ๆ หยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ซึ่งฉันจะไม่ตกใจเลยหากไม่เห็

บทที่ 45คนเห็นแก่ตัว........................................“ตั้งใจทำงานนะครับ (^_^) ”พี่คินเอ่ยบอกฉันเสียงหวาน โดยที่มือของเขาก็ยกขึ้นขยี้ผมของฉันไปด้วยท่าทางเอ็นดู“หยุดขยี้ผมพลอยได้แล้วค่ะ มันยุ่งหมดแล้วเนี่ย”ฉันอ้อมแอ้มเอ่ย ไม่ใช่ว่าไม่ชอบที่เขาทำแบบนี้หรอกนะ แต่ว่ามันเขินต่างหาก ตอนนี้หน้าของฉันมันร้อนไปหมดแล้ว ยิ่งพี่คินทำตัวอ่อนโยนใส่ หัวใจของฉันก็ยิ่งเต้นแรง แต่ที่เป็นแบบนี้จะโทษว่าฉันใจง่ายไม่ได้นะ ก็ใครใช้ให้ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีเกินไป อ่อนโยน และ ทะนุถนอมฉันเกินไปกันล่ะ จะโทษก็ต้องโทษพี่คินนั่นแหละ ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขาคนเดียวเลย (-///////-)“วันนี้พี่ไปทำงานข้างนอก พลอยอยู่นี่ก็เป็นเด็กดีนะครับ”“ห้ามดื้อ ห้ามซน ห้ามมอง หรือ ไปใกล้ชิดผู้ชายคนอื่นรู้ไหม”“ทำเหมือนพลอยเป็นเด็ก ๆ ไปได้” ฉันเอียงแก้มหนีริมฝีปากพี่คินที่กำลังซุกไซ้อยู่เล็กน้อยด้วยความเขินอาย ทำไมเขาถึงขยันทำให้ฉันใจสั่นจริง ๆ เลยเนี่ย“ที่พี่ทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะเห็นพลอยเป็นเด็กสักหน่อย”“แต่ที่ทำแบบนี้เพราะพี่รักต่างหาก”ตึกตัก ตึกตักสิ้นคำบอกรักแสนหวานของพี่คิน หัวใจของฉันก็พลันสั่นระรัวขึ้นมาอีกครั้ง“พี