All Chapters of ซือเหม่ยหลันภรรยาของชายอาภัพแห่งหมู่บ้านป่าท้อ: Chapter 21 - Chapter 30

!!!"ตาเฒ่ามาดูตระกร้าที่ลูกเอาลงมาทำไมมันหนักและเยอะขนาดนี้นะ " ป้ากู้จึงยกออกมาดูว่าในกระกร้ามีอะไรบ้างที่ลูกชายนำมาให้จากบ้านของเย่หรง สองลุงป้าถึงกับอ้าปากค้างกับสิ่งที่ลูกชายได้มาจากบ้านของเพื่อนสนิทหน่อไม้สด หน่อไม้ดองและต้มจนสุกก็มีปลาที่ลูกชายบอกยังดิ้นขลุกคักอยู่เต็มถังเลย ปลาแดดเดียวทั้งตากจนแห้งสนิทนี้พวกเขาหาปลาได้เยอะขนาดไหนกันจึงถึงกับตากแดดเป็นของฝากแบบไม่หวงของเลยลูกชายของนางช่างมีเพื่อนที่ดีเหลือเกิน"ยายเฒ่าข้าบอกแล้วว่าภรรยาของเย่หรงจิตใจดีมากนางตอบแทนคนที่ดีกับสามีรวมทั้งน้องๆของเขาแบบไม่หวงของกินเลยละ ข้าวต้มปลาหม้อใหญ่ที่พวกเรากินเมื่อคืนเจ้าก็ได้กินได้เห็นทุกอย่างแล้วต่อไปอย่าได้หวงของหรือความช่วยเหลือเด็กบ้านของเย่หรงเล่า" เขาบอกภรรยา"ตาเฒ่าข้าไม่เคยหวงของหรือว่าให้เจ้าแฝดเลยสักครั้งนะเจ้าก็ว่าไปได้ข้ามีแต่จะตอบแทนพวกเขาสิที่ช่วยเจ้กับลูกรอดตายกลับมาหาข้าเมื่อสองปีก่อน ถึงแม้ตอนแรกข้าจะตกใจที่นัยตาของเย่หรงจะมีสีฟ้าแต่ข้าไม่เคยพูดอะไรให้เจ็บช้ำน้ำใจเหมือนชาวบ้านบางกลุ่มเลยนะ" ป้ากู้บอกสามีเสียงเข้ม"อือข้ารู้ว่าเจ้าก็เอ็นดูเจ้าสามคนไม่น้อยมาขนฝากเข้าบ้านไ

นับตั้งแต่วันที่ไปหาหมอในเมืองกลับมานี้จะครบอาทิตย์แล้วเฉิงเย่หรงที่ได้ไม้ค้ำอีกข้างที่ภรรยาตัวน้อยทำให้หลังจากกลับมาจากในเมือง เขาจึงสามารถเดินคนเดียวได้ไม่ต้องให้คนประคอง ซึ่งมันดีกับตัวเขาที่จะเดิมตามหลังภรรยาตัวน้อยกับน้องๆไปดูแปลงผักที่ปลูกในที่ดินยาวจดหลังบ้าน หรือแม้แต่เดินไปที่ลำธารใกล้บ้านเองก็เดินตามหลังพวกเขาไปรอที่ท่าน้ำด้วยในตอนเช้า และที่สำคัญคือชายหนุ่มโกนหนวดเครารุงรังออกแล้วเป็นหนุ่มหล่อเอาการ จนซือเหม่ยหลันตกใจโอ้แม่เจ้านี้สามีของนางช่างหล่อเร้าใจยิ่งนัก จิตวิญญาณของนางไม่ใช่เด็กสาวเหมือนร่างเดิมนี้เสียหน่อยอายุจริงนางเยอะกว่าสามีในยุคนี้อยู่แล้ว ถึงแม้เฉิงเย่หรงจะยี่สิบสองแล้วก็ตาม อิอิได้กินเด็กแล้วละเพียงตาเอ๋ย รอให้ข้าบำรุงร่างของสาวน้อยนี้ให้แข็งแรงก่อนเถอะเพียงตาคิดในใจ"หลันเอ๋อร์น้องจะขึ้นเขาอีกแล้วหรือนี้พึ่งจะทำปลาเสร็จเองนะรอใหพี่เดินได้สะดวกแล้วค่อยไปได้ไหม พี่ไม่อยากให้น้องไปคนเดียวเลยนะให้น้องรองไปเป็นเพื่อนน้องเถอะนะพี่เป็นห่วง" เย่หรงถามภรรยาที่พอกินมื้อเที่ยงอิ่มนางจะให้สองแฝดนอนพักส่วนตัวนางจะขึ้นเขายามบ่ายทุกวันหาของป่า รอบเย็นนางจะขนของป่

"ในนี้เย็นสบายเพราะเจ้าสิ่งที่เรียกว่าแอร์เจ้าค่ะท่านพี่เปิดแบบนี้นะเจ้าคะทีวีนี้เปิดดูข่าวได้รอบโลกเลยมีสอนทุกภาษา แถมอาหารการกินอยากรู้อะไรมีสูตรอาหารมากมายจนทำตามไม่หวาดไม่ไหวเลยละเจ้าค่ะท่านพี่"นางบอกสามีรวมถึงการใช้งานให้เขาเรียนรู้จนสามารถทำเองได้รวมถึงห้องน้ำวิธีการใช้ให้หมดแล้วจึงพากันออกมานั่งดูทีวีในห้องนอนใหญ่ เฉิงเย่หรงตื่นเต้นมากที่ได้เห็นสิ่งของแปลกตาก่อนจะไปสะดุดตากับรูปครอบครัวพ่อแม่ลูกที่นางถ่ายตั้งเอาไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงเขาหยิบมาดูก่อนจะมองหน้าของนางที่ใส่ชุดครุยใส่รับประริญญาพร้อมหน้าครอบครัวอย่างสงสัยก่อนจะเอ๋ยปากถามนาง "หลันเอ๋อร์นี้คือครอบครัวของน้องหรือ"ซือเหม่ยหลันหันมามองแล้วตอบสามี "ใช่เจ้าค่ะท่านพี่แต่ในภพนี้นะเจ้าคะแต่ในภพที่ท่านพี่อยู่พวกท่านไปสวรรค์หมดแล้วเช่นเดียวกันเจ้าค่ะ" นางตอบสามีและจะตัดสินใจเล่าความจริงที่นางแต่งเรื่องบอกเขาไปก่อนจะเข้ามิติ"ท่านพี่เจ้าค่ะข้ามีเรื่องอยากสารภาพความจริงแล้วคือข้านั้นไม่ใช่คนในภพเดียวกันกับท่านพี่เลย ข้าที่ทำงานหนักและหลับไปและไปตื่นในร่างของซือเหม่ยหลันในตอนที่นอนมาบนเกวียนแต่มีความทรงจำของนางที่หวาดกลั

ซือเหม่ยหลันพาสามีออกจากมิติตอนยามเหมานางก็ยังหลับในห้องหอบ้านหลังน้อยของสามีต่อ เฉิงเย่หรงนั้นเหลือเชื่อมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นนอนในห้องที่นางเรียกว่าคอนโด พอยามเหมาเขากับนางออกมานอนที่ห้องหอของตัวเองทั้งที่ภรรยารักยังหลับซุกอกแกร่งไม่มีทีท่าว่าจะตื่นก็เมื่อคืนเขาอดใจไม่ไหวกว่าจะปล่อยนางก็ปาไปเลยค่อนคืนเย่หรงกระชับอ้อมกอดก้มลงจูบหน้าผากมนด้วยความรักเขาวนจูบนางไปทั้งใบหน้าที่น่ารักก่อนจะจูบริมฝีปากที่บวมหน่อยจากการจูบของเขาเองเมื่อคืน "พี่รักน้องนะหลันเอ๋อร์" เย่หรงตัดใจลุกขึ้นไปทำธุระเสร็จแล้วไปเก็บปลาขึ้นจากหลุมขนกลับมาบ้านคนเดียวสี่รอบ ใส่ถังรอรถม้าของเหลามารับที่ลานหน้าบ้านก่อนจะไปหุงข้าวทำอาหารง่ายๆรอภรรยากับน้องๆ ดีนะที่มีทางลัดอ้อมด้านหลังชาวบ้านจึงไม่มีใครรู้ว่าครอบครัวเฉิงนั้นทำการค้ากับเหลาในเมืองนอกจากครอบครัวของจางเหว่ยเท่านั้น วันนี้ขายปลาสดกับของแปรรูปที่นางทำเอาไว้เหมือนเดิน"พี่ใหญ่ตื่นทำไมแต่เช้าวันนี้พี่เหม่ยหลันบอกให้หยุดข้าสองคนจึงตื่นสายขอรับ" เย่ตงที่ตื่นออกมากับน้องสาวเข้าไปในครัวเพื่อจะหาพี่สะใภ้แต่กับเจอพี่ใหญ่ชายแทน"อืมวันนี้พี่ใหญ่ให้พี่สะใภ้นอนตื่นสายพ

"กรี้ดข้าไม่ยอมนี้มันบ้านสามีของข้ามันจะเป็นของนังเหม่ยหลันได้เยี่ยงไรหัวหน้าหมู่บ้านท่านเลอะเลือนแล้วหรือไรจึงมาพูดกับข้าแบบนี้" นางหลี่ซือไม่ยอมรับแหกปากตะโกนเสียงดังลั่น!!!"หยุดประเดี๋ยวนี้นะนางหลี่ซือที่เจ้าเสวยสุขกดขี่ข่มเหงนางหนูเหม่ยหลันมาเป็นปีข้าเคยเตือนแต่เจ้าไม่เคยปรับปรุงตนเองเลย ในเมื่อสิ่งที่ข้าพูดมันคือความจริงตอนนี้จดหมายของมารดานางหนูซือเหม่ยหลันคือพินัยกรรมที่ทำเอาไว้ให้ลูกสาวเพียงคนเดียวไม่เกี่ยวกับเจ้าที่มีลูกติดมาด้วย จะมาอ้างว่าบ้านของสามีนั้นมันก็ใช่แต่เจ้าของบ้านตัวจริงมันไม่ใช่บิดาของนางหนูเหม่ยหลัน " หัวหน้าหมู่บ้านพูดรวดเดียวจนจบหายใจด้วยความเหนื่อยหอบ"ข้าไม่ยอมในเมื่อข้าแต่งให้พ่อของมันแล้วบ้านนี้ต้องเป็นของข้าสิทำไมมันไม่ตายๆตามพ่อกับแม่ของมันไปซะมันดวงแข็งเสียจริง ทั้งขี้โรคอ่อนแอ พ่อของมันเลี้ยงเหมือนไข่ในหินดีที่พ่อมันตายไปเสียก่อนข้าจึงโขกสับมันมานับปี แต่ดวงมันแข็งเสียจริงแต่งออกไปกับไอ้คนไร้ค่าของหมู่บ้านอื่นมันยังมีหน้ากลับมาอ้างเอาบ้านแม่ของมันอีกยังไงข้าก็ไม่ยอมย้ายออก" นางด่ากราดมาที่กลุ่มของซืออเหม่ยหลัน"อ้อที่แท้ก็หน้าด้านไม่เปลี่ยนนับ