All Chapters of ซือเหม่ยหลันภรรยาของชายอาภัพแห่งหมู่บ้านป่าท้อ: Chapter 1 - Chapter 10

สวรรค์นี้มันเรื่องบ้าอะไรวะคนทั้งคนมีค่าตัวเพียงหมูป่าหนึ่งตัวนี้นะ!!!! แม่เจ้ากูอยากฟาดปากอีแม่เลี้ยงของน้องซือเหม่ยหลันจังเลย เพียงตาได้แต่โกรธแค้นกับชะตากรรมของสาวน้อยที่พ่อแม่ตายจากจนหมดต้องอยู่กับแม่เลี้ยงมาตลอด ตอนที่บิดาของนางยังมีชีวิตอยู่เพียงสามปีให้หลังท่านก็เสียชีวิตจากไข้ป่า ทิ้งให้ซือเหม่ยหลันต้องทนรับใช้แม่เลี้ยงใจร้ายมาเป็นปีจนร่างกายซูบผอมแถมนางยังเป็นโรคหัวใจอีก พอได้รับรู้ว่าตนเองถูกยกให้ชายสายตาพิการแห่งหมู่บ้านป่าท้อจนทำให้อาการกำเริบสิ้นใจไปในห้องหอเมื่อเจอหน้าว่าที่สามี อย่าให้กูเจอนะแม่จะฟาดปากแทนสาวน้อยแทนสักครั้งให้จงได้คิดในใจอย่างโมโห พลางบอกกับดวงวิญญาณของซือเหม่ยหลันให้ไปหาบิดามารดาที่สวรรค์ ชีวิตที่เหลือพี่สาวจะใช้แทนเธอเอง รับปากว่าถ้พี่สาวเจอแม่เลี้ยงของเธอเมื่อไรพี่สาวจะฟาดปากนางให้จนวิ่งกลับบ้านไม่ทันเลยละ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับอีเพียงตาซะแล้วอย่างมึงต้องเจอกูเท่านั้นอีแม่เลี้ยงระยำ นางคิดในใจด้วยความเดือดดาลอยู่คนเดียวก่อนที่นางจะลุกออกไปจากในห้องบ้านของสามีของนางเมื่อคืนนี้ เพราะเด็กสาวนั้นหวาดกลัวสามีพิการที่มีนัยตาสีฟ้าตามคนลือกันว่

ก่อนหน้านั้นที่สองแฝดยืนมองพี่สะใภ้ขุดหลุมด้วยความสงสัยจึงพากันถามนางว่ากำลังทำอะไร"ท่านขุดหลุมทำไมขอรับพี่สะใภ้" เฉิงเย่ตงถามด้วยความสงสัย"อ้อข้ากำลังจะขุดหลุมดักปลาแบบใหม่ดูพวกเจ้าจำเอาไว้นะว่าพี่ทำอะไรบ้าง" พอขุดได้ตามที่ต้องการแล้วห้าหลุม นางจึงพาสองแฝดไปขุดเอาโคนที่ทับถมกันจนออกสีดำ มีกลิ่นเหม็นแล้วนำมาลูบทำทางให้ปลาที่ได้กลิ่นโคนเน่าอยากหาที่อยู่ใหม่จะพากันว่ายน้ำตามกลิ่นโคลนมาแล้วพวกมันจะตกลงไปในหลุมที่เราขุด นางเอามีดตัดกิ่งใบไม้มาปิดปากหลุมกันทั้งคนทั้งสัตว์มาเห็นปลาที่พากันตกลงไปและพวกมันจะนอนรอเราอยู่ตรงนี้"เอาละพวกเจ้ามาลองทำเหมือนพี่ทำดูสิว่าหลุมของใครจะมีปลาขึ้นมาตกลงไปเยอะที่สุด ตอนที่เราลงเขาจากไปเก็บผักป่ากันแล้วเราค่อยมาดูกันว่าจะได้ปลาไปย่างให้พวกเจ้ากินรอบค่ำสักตัวไหม แต่ถ้าแน่นอนที่สุดเราต้องมาดูรอบเช้าเพราะปลามันจะชอบลงหลุมตอนกลางคืนมาก กว่า" นางหาสิ่งกระตุ้นใจให้เด็กทั้งสองทำตามและสอนพวกเขาไปด้วย"ดีขอรับ/ดีเจ้าค่ะพี่เหม่ยหลัน""ถ้าเช่นนั้นข้าขอขุดอีกหนึ่งหลุมพวกเราจะได้คนละสองหลุมพอดีเลยนะขอรับแล้ววันรุ่งขึ้นพวกเราจะมาดูพร้อมกันดีไหมขอรับพี่สะใภ้"เฉิง

ในห้องนอนของสามีที่ยังไม่ได้เข้าหอของซือเหม่ยหลัน ตอนนี้นางกำลังนำเอากล่องหีบไม้ที่เป็นสมบัติเก่าของมารดาที่ตั้งใจมอบให้เป็นสินเดิมของลูกสาว นางกับบิดาพากันไปขุดหลุมฝังเอาไว้ ซือเหม่ยหลันจึงเปิดออกดูเพราะนางมีกุญแกที่ฝังเอาไว้ด้วยกันเปิดออกมาในกล่องไม้หรือหีบสี่เหลียมผืนผ้าที่ใหญ่พอสมควรในนั้นผ้าพับสี่ห้าพับสีละลายนางมองด้วยความตกใจที่มารดาของร่างเดิมเตรียมเอาไว้ให้ มีชุดของมารดาอีกหนึ่งชุดที่ใส่เอาไว้ให้ ด้านล่างเป็นมีกล่องเล็กอีกใบหนึ่งพร้อมทั้งจดหมายเขียนเอาไว้ให้นาง ซือเหม่ยหลันหยิบจดหมายออกมาอ่าน ก่อนที่จะเปิดกล่องเล็กใบนั้นที่นางยกดูถึงกับหนักอึ้งเหมือนกันในจดหมายนั้นเขียนเอาไว้ให้ลูกสาวว่า"หลันเอ๋อร์ลูกแม่เมื่อเจ้าเปิดกล่องไม้ของแม่นั้นหมายถึงแม่ไม่ใด้อยู่บนโลกใบนี้กับลูกแล้ว แม่กับพ่อของลูกเก็บหอมรอมริบเอาไว้ให้ลูกเป็นสินเดิมเมื่อแต่งออกไปบ้านของสามีลูกจะได้มีทุนสร้างตัว พร้อมโฉนดบ้านที่ใส่ชื่อแม่เอาไว้เมื่อวันใดที่แม่ตายลูกจงนำไปหาลุงผู้ใหญ่บ้านเปลี่ยนชื่อเป็นของลูกตามที่แม่เขียนกำกับเอาไว้ มีผ้าห้าพับกับตำลึงเงินในกล่องเล็กพร้อมเหรียญอีแปะคงจะพอให้ลูกของแม่ไม่ลำบาก ขอให้

ซือเหม่ยหลันใช้ช่วงเวลาที่เด็กแฝดเก็บเห็ดโคนกวาดทุกอย่างที่กินได้เข้ามิติให้ได้เยอะที่สุด หน่อไม้มากมายมีแต่หน่อใหญ่เพราะลำไผ่ที่ใหญ่มากนางเจอเห็ดหลายอย่างที่กินได้ในภพเก่าที่ได้เรียนมา และเก็บมาแทบจะทุกชนิดเพราะเป็นเด็กต่างจังหวัดต้องรู้จักการกินของป่าทุกอย่าง จึงไม่ต้องกลัวว่าจะมีพิษถ้าไม่มั่นใจก็แค่ไม่เก็บไปกินเท่านั้นเอง หอมป่ากระเทียมป่าขึ้นเป็นกลุ่มๆให้ได้เก็บเกี่ยวธรรมชาติมันดีแบบนี้ละถ้ารู้จักหากินก็ไม่ต้องใช้ตำลึงไปซื้อหา เอาไว้นางจะเข้าไปหาท่านลุงกู้จางเถียนสั่งใหมาใส่ผักดองเอาไว้เยอะๆรอให้สามีนางกลับมาคงจะได้ทั้งหน่อไม้ดองผักดองไม่น้อยปลาตากแห้งที่นางจะทำเอาไว้ก่อน ให้สามีลงจากเขาเมื่อไรค่อยให้เขาไปขายตัวสดๆในเมือง ลองเสนอเหลาอาหารน่าจะขายได้เหมือนกันแค่คิดเรื่องตำลึงก็ทำให้มีใจเก็บของป่าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิดเดียว หันไปมองสองแฝดที่ตั้งหน้าเก็บเห็ดกันอย่างแข็งขันนางก็ยิ้มให้สองแฝดถ้าพวกเขานั้นจะมองหาพี่สะใภ้บ้างถ้าเงียบเสียงไปสักพักพอเก็บทุกอย่างจนเต็มตระกร้าได้เป็นที่เรียบร้อยในมิติอีกมากมาย ซือเหม่ยหลันจึงพาสองแฝดลงจากเชิงตีนเขาเพราะไม่มีที่จะใส่ของสองแฝด

"พวกเจ้าเข้ามานั่งในบ้านก่อนนี้ภรรยาข้าชื่อกู้จางฉี" ท่านลุงกู้แนะนำให้ซือเหม่ยหลันรู้จักกันเอาไว้"สวัสดีเจ้าค่ะท่านป้ากู้ข้าเป็นภรรยาของท่านพี่เฉิงเย่หรงที่ท้ายหมู่บ้าน พอดีข้ากับน้องของสามีจับปลามาได้หลายตัวจึงนำมาฝากพวกท่านและอยากจะฝากท่านลุงกู้ซื้อใหมาใส่ผักดองที่ข้าอยากทำเอาไว้กินไว้ขาย ไม่รู้ว่าราคาใหจะขายราคาเท่าไรข้าจดสิ่งที่ต้องการที่อยากได้มาให้ท่านลุงกู้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะตอนแรกว่าจะซื้อข้าวสารด้วยท่างลุงบอว่าท่านพี่ฝากตำลึงให้ซื้อมาแล้วข้าจะตัดข้าวสารออก"ซือเหม่ยหลันหยิบกระดาษที่นางจดออกมาขีดลบออกง่ายๆ"ขอบใจเจ้ามากนังหนูนับว่าเฉิงเย่หรงได้ภรรยาที่ดีมีอะไรก็มาหาข้ากับสามีได้ทุกเวลานะเพราะเฉิงเย่หรงเคยช่วยตาแก่กับลูกชายจากคนร้ายเมื่อสองปีที่แล้ว ก่อนที่เขาจะย้ายมาอาศัยในหมู่บ้านป่าท้อนี้ละนังหนูอย่าได้สนใจชาวบ้านที่ปากไม่ดีที่ว่าร้ายสามีของเจ้าเลยนะ ตั้งแต่ที่ข้ากับตาแก่รู้จักกับสามพี่น้องมาไม่มีสักครั้งที่จะโชคร้ายมีแต่พาลูกชายข้าหาตำลึงให้พวกข้าใช้"ท่านป้ากู้ก่อนจะนำปลาไปใส่ถังกับผักป่าอีกกำใหญ่"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านลุงท่านป้าข้าหาใส่ใจคำคนไม่พวกเขาเหล่านั้นเพียงมีป