All Chapters of สตรีแสนดีผู้นั้น ได้ตายไปแล้ว: Chapter 11 - Chapter 20

“ท่านแม่ทัพ ข้ามารับตัวน้องสาวขอรับ ไม่ทราบว่านางอยู่ด้านในหรือไม่”“พี่ใหญ่! ข้าอยู่ด้านใน” สวีลี่อิ่งตะโกนตอบราวกับกลัวว่าจะมีใครแย่ง เจ้าของกระโจมจึงได้แต่ส่ายหัว“เข้ามา”“ข้ามารับ-” สวีต้าหัวอ้าปากค้าง เมื่อเห็นท่านชายที่พ่วงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ของแคว้นกำลังคุกเข่า พันข้อเท้าให้น้องสาวของเขา ทั้งที่บอกว่าจะถอนหมั้น และไม่ยินดีจะแต่งงานด้วยแต่การกระทำเช่นนี้ มันน่าแปลกนัก“น้องสาวเจ้าบาดเจ็บที่ข้อเท้า หากคราหน้าจะให้นางขี่ม้า เจ้าก็ควรหาคนที่ไว้ใจได้ไปดูแลนาง”“ขอรับ อิ่งเอ๋อร์เจ้าเจ็บมากหรือไม่”“ไม่มากเจ้าค่ะ ข้าอยากกลับเรือนแล้ว” เมื่อน้องสาวว่าดังนั้น ต้าหัวก็รีบย่อตัวให้น้องสาวขึ้นหลัง แล้วพาขึ้นรถม้า กลับเรือนทันทีหลังจากวันนั้น สวีลี่อิ่งก็ยังนึกแปลกใจกับการกระทำของเจี้ยนอี้โจว ทั้งที่คิดว่าเขาจะต้องโมโหและโกรธเรื่องที่นางขอกับฝ่าบาทมากกว่านี้ แต่อีกฝ่ายกลับดูไม่ค่อยทุกข์ร้อนเท่าที่ควร“หรือข้าจะวางแผนการผิดมาโดยตลอด”คงมิใช่กระมัง เขาก็ยังตะคอกดุด่านาง เจอกับเสี่ยวปิงเมื่อใดก็ยังส่งสายตาหวานซึ้งให้กันอยู่ตลอด คงต้องเจ็บปวดทรมานอยู่บ้าง ที่มิอาจสมรสกับคนที่รักได้“คุณหนูเจ้า

เช้าวันนี้ผู้คนในเมืองหลวงต่างแห่แหนกันมาดูการจัดพิธีสมรสระหว่างท่านชายเจี้ยนอี้โจวกับคุณหนูน้อยสกุลสวี สวีลี่อิ่ง ที่ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ฝ่ายชายควบคุมกองทัพนับหมื่น ออกรบรักษาเขตแดนของแคว้น สกุลสวีเองก็อุทิศตนเพื่อบ้านเมืองไม่น้อย นายท่านสวีเป็นราชครูคอยให้คำปรึกษาต่อฝ่าบาท ทั้งรองแม่ทัพสวีก็ออกรบเคียงข้างแม่ทัพใหญ่ จึงมีผู้คนมาแสดงความยินดีกันมากมาย“เจ้าดูนั่น เจ้าบ่าวควบม้านำขบวนเกี้ยวเจ้าสาวมาแล้ว”“ห้าวหาญสมเป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้น”“ขบวนสินเดิมจากฝ่ายเจ้าสาวก็ไม่น้อยหน้าเลยสักนิด เหมาะสมกันยิ่งนัก”ไม่ผิดไปจากที่ชาวบ้านว่า งานสมรสครานี้เป็นสมรสพระราชทาน จึงมีคนจากกรมพิธีการมาควบคุมดูแลในส่วนต่างๆ ด้วยตนเองฝ่าบาทและเชื้อพระวงศ์ต่างร่วมงานกันพร้อมหน้า ทุกสิ่งจึงเข้มงวดเป็นพิเศษ โดยเฉพาะเรื่องความปลอดภัยทันทีที่เกี้ยวหยุดเคลื่อนไหว ลี่อิ่งก็ถูกพยุงเข้ามาในลานพิธี นางจดจำได้ว่าในชาติที่แล้ว ตนเองไม่ค่อยรู้ลำดับพิธี ทำถูกบ้างไม่ถูกบ้าง เนื่องจากคนที่ฝึกเข้าพิธีเป็นสวีเสี่ยวปิงแต่ครั้งนี้มีคนจากจวนอ๋องมาช่วยฝึกซ้อมพิธีการต่างๆ ให้นางอยู่หลายวัน ทุกอย่างจึงถูกต้องและงดงามไร้ที่ติ

หลังจากนั้นไม่นานก็มีช่างไม่มาจัดการรื้อถอนเรือนทั้งหลัง ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ของอี้โจวจึงถูกขนมาไว้ในเรือนของลี่อิ่ง“เหตุใดจึงมากมายถึงเพียงนี้เล่า พ่อบ้านหู”“แหะๆ ท่านชายเอ่ยว่าให้ขนมาให้หมด ทั้งของเก่าของใหม่ขอรับ”“แต่นี่ไม่น่าจะใช้ได้แล้วกระมัง” ฮูหยินน้อยจีบมือหยิบอาภรณ์ที่ขาดวิ่นทั้งยังเปื้อนฝุ่น ขึ้นมาให้พ่อบ้านดู“…”“ข้าว่าเอาทิ้งไปบ้างก็คงไม่เป็นไรกระมัง ผ้าขี้ริ้วยังสภาพดีกว่านี้” เมื่อลี่อิ่งว่าดังนั้น พ่อบ้านก็สั่งให้สาวใช้คัดเฉพาะของที่ท่านชายยังใช้อยู่เก็บไว้ ส่วนอื่นก็ใส่ตะกร้านำไปเผาทิ้งทั้งบ่าวของเรือนท่านชายและเรือนฮูหยิน ต่างก็ช่วยกันจัดของให้เข้าที่ โดยมีลี่อิ่งและพ่อบ้านหูคอยสั่งการ ทว่าพอทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง แม่ทัพใหญ่ของแคว้นก็เดินอาดๆ เข้ามาในเรือน“พ่อบ้านหู ท่านเห็นอาภรณ์สีดำที่มีรอยขาดหรือไม่ ข้าจะนำไปให้กองพิสูจน์หลักฐาน”“เอ่อ ใช่ที่ขาดจนซ่อมไม่ได้ และเปื้อนฝุ่นทั้งตัวหรือไม่ขอรับ” ทั้งนายทั้งบ่าวหน้าซีดกันเป็นแถบ มิใช่ว่าอาภรณ์ที่สภาพแย่กว่าผ้าขี้ริ้วนั่น เป็นหลักฐานสำคัญหรอกนะ“ใช่ อยู่ที่ใด เอามาให้ข้าที”“คือ เอ่อ” พ่อบ้านหูเหลือบมองเจ้านายอย่

“มาๆ อาลู่มาหาพี่ตรงนี้”“มา มา” เจ้าตัวเล็กคลานดุ๊กดิ๊กไปหาพี่สาว คว้าเอาตุ๊กตามาถือไว้เอง พลางก้มหัวหงึกหงัก“นี่เจ้าคำนับขอบคุณหรือ รู้ความเสียจริงนะ”“คิก คิก” ลี่อิ่งอุ้มเด็กชายขึ้นมาหอมแก้มไปฟอดใหญ่ พลันสายตาเหลือบเห็นบุรุษชุดดำยืนพิงขอบประตู มองมาทางนาง“ท่านชายกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ”“อืม”“คือ ท่านพ่อนำต้าลู่มาฝากเลี้ยงสักห้าหกวัน ท่านชายคิดเห็นอย่างไรหรือ” ปากเล็กเกริ่นออกไป พลางปล่อยน้องชายเป็นอิสระ“ตามสบายเถิด ข้าอนุญาต”“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ เอ่อ ท่านชาย!”“มีอันใด” เจี้ยนอี้โจวที่กำลังจะผละออกไปอาบน้ำ หันมาตามเสียงเรียก“คือ ขะ ข้าทำกับข้าวไว้ หากท่านหิวก็ให้บ่าวไปยกมาเถิด ถือเป็นการขอโทษเรื่องเมื่อเช้า แต่ถ้าท่านทานมาแล้วก็ให้พ่อบ้านหูไปเสีย” ถือว่านางขอโทษแล้ว เขาจะกินหรือไม่ ก็ตามแต่“เป็นบุญปากของบ่าวแล้ว ท่านชายทานมาจากข้างนะ-”“ข้ายังไม่ได้ทาน พวกเจ้าไปยกมา” แม่ทัพหนุ่มว่าขัดพ่อบ้านหูที่ทำหน้าระรื่น ก่อนจะเดินไปนั่งรอสำรับในห้องโถง ทำเอาพ่อบ้านชราถึงกับเอานิ้วแคะหูตนเองนี่เขาฟังผิดไปหรือ…เกือบไปแล้ว เกือบทำให้ท่านชายต้องนอนหิวทั้งคืนเสียแล้วเสียงร้องของเด็กน้อยดังขึ้น

“ฮูหยินคิดจะไปจริงหรือเจ้าคะ บ่าวว่ามันอันตรายเกินไป”“ข้ามิได้คิดจะเข้าไปยุ่งวุ่นวาย เพียงแค่อยากรู้ว่าพี่หญิงนัดพบกับผู้ใด” ลี่อิ่งอุ้มน้องชายที่พึ่งตื่นมานั่งบนศาลา“เช่นนั้นบ่าวจะไปด้วยเจ้าค่ะ ห้ามปฏิเสธบ่าวเด็ดขาด”“ได้ๆ ใครเป็นนายเป็นบ่าวกันแน่ หืม”“บ่าวเป็นบ่าวสิเจ้าคะ” มี่มี่ยู่หน้าใส่ผู้เป็นนาย พลางหันไปเล่นกับคุณชายน้อยลี่อิ่งเห็นน้องชายหัวเราะร่าเริงก็อดดีใจไม่ได้ มือขาวลูบหน้าท้องของตนเบาๆ พลางนึกในใจว่าหากเจ้าตัวน้อยของนางได้มีโอกาสลืมตาดูโลก เขาจะมีความสุขเหมือนที่อาลู่เป็นหรือไม่น่าเสียดายจริงๆ“ไป ไป” ร่างเล็กกลมคลายขึ้นมาบนตักลี่อิ่ง พลันยื่นมือชี้นั่นนี่ไปตามประสา“พ่อบ้านลู่เดินนำมาเช่นนี้ ท่านชายคงจะกลับมาแล้ว พวกเจ้าไปตั้งสำรับเย็นเถิด”“เจ้าค่ะฮูหยิน” สาวใช้สามคนที่อยู่บริเวณนั้นรับคำ แต่ยังไม่ได้ทำตามคำสั่ง พ่อบ้านหูก็เข้ามาเสียก่อน“เอ่อ ฮูหยินขอรับ วันนี้ท่านชายให้คนมาแจ้งว่าจะนอนที่ค่าย เพราะมีเรื่องที่ต้องจัดการขอรับ” ได้ยินพ่อบ้านชราว่าเช่นนั้น ลี่อิ่งก็เกิดความรู้สึกวูบโหวงขึ้นในอก แต่ไม่นานนักริมฝีปากได้รูปก็แสยะยิ้มเย้ยหยันตนเอง“หึ ช่างประจวบเหมาะเสี