Semua Bab สตรีแสนดีผู้นั้น ได้ตายไปแล้ว: Bab 1 - Bab 10

“ท่านพี่ อิ่งเอ๋อร์มิได้ทำนะเจ้าคะ…พี่หญิง ข้ามิเคยคิดจะทำเช่นนั้นกับท่าน พี่หญิงเข้าใจข้าผิดแล้ว” สวีลี่อิ่ง พยายามเอ่ยปฏิเสธคำกล่าวร้ายที่ออกจากปากพี่สาวทั้งน้ำตา แต่นั่นกลับไม่ทำให้นางเจ็บเท่าสายตาระแวงสงสัยของสามี “อย่าเรียกข้าว่าพี่หญิง ข้าตัดพี่ตัดน้องกับเจ้าตั้งแต่ที่เจ้าให้คนมาลักพาตัวข้าไปก่อนวันแต่งงานแล้ว ฮึก! เจ้าทำลายชีวิตข้า แย่งทุกสิ่งไปจากข้า” “ข้ามิได้ทำจริงๆ นะเจ้าคะ พวกท่านเชื่อข้าเถิด” น้ำตาเม็ดโตไหลออกจากดวงตากลม นางไม่รู้จะทำอย่างไรให้พวกเขาทั้งสองเชื่อ ว่านางมิได้รู้เห็นกับเรื่องนี้ สวีลี่อิ่ง บุตรสาวคนเล็กของท่านราชครูสวีเหมิงซานกับฮูหยินเอกฟ่านหลัน ด้วยเพราะบิดาเป็นราชครูขององค์ฮ่องเต้เจี้ยนเฟยหลงและชินอ๋องเจี้ยนเหวินฮั่น ลี่อิ่งจึงถูกหมั้นหมายกับท่านชายเจี้ยนอี้โจว บุตรชายของชินอ๋องตั้งแต่เด็ก แน่นอนว่าสวีลี่อิ่งยึดถือคำมั่นสัญญานี้มาโดยตลอด ไม่เหลียวแลชายใด ปักใจรักเพียงเจี้ยนอี้โจวผู้เดียว หวังเพียงว่าเมื่ออีกฝ่ายได้รับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ตามที่ต้องการ ก็จะได้จัดพิธีสมรสตามที่ผู้ใหญ่ได้พูดคุยกันไว้ ทว่าฝ่ายชายกลับไม่คิดเช่นนั้น เขาเอ่ยว่าความรักมิอาจบังคั

หลังจากบิดามารดาออกไป ลี่อิ่งก็นั่งมองตนเองผ่านกระจกบานใหญ่ แทบไม่อยากเชื่อว่านางจะย้อนกลับมาเป็นเด็กสาวในวัยสิบหกหนาวอีกครั้ง นัยน์ตาสีนิลเหม่อมองเงาสะท้อน พลางย้อนนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชาติที่แล้วซ้ำไปซ้ำมา ลี่อิ่งยอมรับว่านางควบคุมตนเองไม่ได้ คิดทำลายหลักฐานปลอมพวกนั้น จนทำให้บุตรในครรภ์ต้องตาย แต่ความผิดนี้ยังมีอีกสองคนที่ร่วมกันก่อ ตัวนางได้รับโทษอย่างแสนสาหัส เจ็บปวดกับการสูญเสีย จนมิอาจให้อภัยตนเอง แล้วพวกเขาเล่า…จะเสียใจกับเรื่องนี้หรือไม่ “สวีเสี่ยวปิง เจี้ยนอี้โจว พวกท่านจะเจ็บปวดเหมือนที่ข้าเป็นอยู่หรือไม่” มือเล็กสัมผัสหน้าท้องเบาๆ พลันหลับตาลงสกัดกั้นความเสียใจเอาไว้ เพราะตอนนี้มิใช่เวลามาร้องไห้ แต่ต้องคิดวางแผน ว่าจะทำอย่างไรกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ หากนางยอมถอนหมั้น เรื่องราวทั้งหมดอาจเป็นเช่นเดิม และก็อาจจะเป็นนางที่ต้องเจ็บปวดอยู่อย่างนี้ แกรก! แกรก! แกรก! นิ้วเล็กเคาะลงบนโต๊ะอย่างใช้ความคิด และสิ่งเดียวที่วนเวียนอยู่ในหัวนางตอนนี้ คือคำพูดสุดท้ายของตัวเอง… “หากรอด อึก! ตายไปได้ ข้าจะทำทุกอย่างให้ท่านเจ็บปวดเช่นข้า” “คุณหนูเจ้าคะ คุณชายใหญ่กลั

หลังจากที่เจี้ยนอี้โจวประกาศกร้าวว่าจะไม่ตบแต่งกับลี่อิ่ง นางก็นั่งคิดนอนคิดมาหลายวันว่าจะทำเช่นไร เพราะแม้จะอ้างเรื่องหมั้นหมาย ให้ได้ตบแต่งเข้าไปอยู่ในจวนอ๋องเจี้ยนอี้โจวคงแต่งเสี่ยวปิงเป็นฮูหยินรองในทันที หากเป็นเช่นนั้น พวกเขาคงครองคู่กันอย่างชื่นมื่น ทิ้งให้นางต้องช้ำใจ“อิ่งเอ๋อร์ เสร็จหรือยังลูก ประเดี๋ยวจะไม่ทัน”“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ” สวีลี่อิ่งหมุนตัว สำรวจดูความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกายอีกครั้งเนื่องจากวันนี้นางต้องไปร่วมงานเลี้ยงฉลอง วันคล้ายวันพระราชสมภพขององค์ชายน้อยของราชวงศ์แคว้นเจี้ยนในยามนี้ ปกครองโดยองค์ฮ่องเต้เจี้ยนเฟยหลง วังหลังมีฮองเฮาเซียวเลี่ยงซูเป็นผู้มีอำนาจสูงสุด รองลงมาก็คงไม่พ้นสนมขั้นหวงกุ้ยเฟย ไป่ฟางชิน และมีสนมขั้นกุ้ยเฟยอีกสองพระองค์ คือ สนมเติ้งลู่ซือ สนมถานเจียวลู่ นอกจากนี้ก็เป็นเพียงสนมปลายแถวโอรสธิดาของฮ่องเต้ก็มีมากมายจนนับไม่ถ้วน แต่ก็มีเพียงเจ็ดพระองค์เท่านั้นที่มีบทบาทในราชสำนักคนแรกคงหนีไม่พ้น องค์รัชทายาทเจี้ยนหลิวเหว่ยหรือองค์ชายรอง ต่อมาเป็นองค์หญิงใหญ่เจี้ยนอันหรานที่แต่งเชื่อมสัมพันธ์ให้กับแคว้นหยาง ทำให้ทั้งสองแคว้นทำสัญญาไม่ก่อสงคราม

“หม่อมฉันมิอยากให้ท่านชายแต่งสตรีใดเข้ามา นับจากนี้ไปอีกสามปี” ตากลมชำเลืองไปมองใบหน้าของอี้โจวอีกครั้ง เห็นชายหนุ่มตกใจจนเสียกิริยา ก็รู้สึกสนุกไม่น้อยป่านนี้ในใจคงเดือดพล่านแล้วกระมัง หึ!“จะเป็นไปได้อย่างไร! อี้โจวไม่มีพี่น้อง อย่างไรก็ต้องมีทายาสืบสกุลให้มาก เจ้าจะแต่งเป็นฮูหยินเอก อย่างไรก็ต้องใจกว้างเข้าไว้”“…”“เจ้าขออย่างอื่นเถิด แล้วข้าจะมิขัด” ฮ่องเต้ยื่นข้อเสนอให้สาวงามที่ยืนอยู่หน้าพระที่นั่ง“ในใจของหม่อมฉันประสงค์เพียงเรื่องนี้ จึงไม่รู้จะกล่าวขอสิ่งใด ในเมื่อเรื่องที่ขอมิอาจเป็นจริงได้ หม่อมฉันก็มิอยากรบกวนฝ่าบาทเพคะ”“…”“เดิมทีหม่อมฉันไม่ได้ทำดีเพื่อหวังผลตอบแทน เพียงมิอยากเห็นองค์ชายประชวรก็เท่านั้น ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงเมตตาเพคะ” ลี่อิ่งก้มคำนับอย่างนอบน้อมก่อนจะหันหลังกลับ แต่เสียงของมารดาแผ่นดินก็ขัดขึ้นเสียก่อน“ฝ่าบาท คุณหนูสวีรักษาชีวิตของเชื้อพระวงศ์ ถือเป็นความดีใหญ่หลวง อีกอย่างสิ่งที่นางขอก็มิได้เหลือบ่ากว่าแรง นางขอเพียงสามปีเท่านั้น”“…”“ฝ่าบาท กษัตริย์ตรัสแล้วมิอาจคืนคำนะเพคะ” หงส์เคียงบัลลังก์กระซิบเบาๆ ให้ได้ยินเพียงสองคนพระนางพอจะทราบข่าวเรื่องของ

“อิ่งเอ๋อร์ ช่วงนี้พี่ใหญ่มีงานวุ่นวาย จึงมิได้สนทนากับเจ้าบ่อยนัก หากเจ้ามีเรื่องอยากปรึกษาพี่ ก็อย่าได้เกรงใจ พูดคุยมาได้ อย่าเก็บเรื่องที่อัดอั้นตันใจไว้เพียงผู้เดียว” ระหว่างทางกลับเรือน รองแม่ทัพของแคว้นก็ใช้โอกาสนี้พูดคุยกับนาง เพราะบนรถม้ามีเพียงพวกเขาสองพี่น้อง“พี่ใหญ่อย่าได้เป็นห่วงไปเลยเจ้าค่ะ ข้ามิได้เป็นอันใด”“พี่เป็นห่วงเจ้ามาก ยิ่งช่วงนี้เจ้าเปลี่ยนไป มิร่าเริงเหมือนเคย พี่ก็ยิ่งห่วง”“ข้าเพียงรู้สึกว่าตนเองไม่ได้รับความเป็นธรรม เลยอยากเอาคืนพวกเขาบ้าง หรือท่านคิดว่าไม่ควร”“…” ต้าหัวได้แต่ลูบศีรษะเล็กเพื่อปลอบใจ“ทั้งที่ข้าดีกับพวกเขา ไว้ใจพวกเขา แต่กลับถูกหักหลังอย่างเลือดเย็น ท่านไม่คิดว่าข้าควรเอาคืนบ้างหรือ”“เหตุใดจะไม่ควรเล่า พี่ใหญ่เองก็เตือนเจ้าหลายครา เจ้ามีสิ่งใดก็ให้เสี่ยวปิงไปหมด ขนาดของที่พี่ซื้อให้ เจ้าก็ให้นางโดยไม่นึกเสียดาย”“พี่ใหญ่ เหตุใดกลายเป็นท่านน้อยใจข้าเสียได้เล่า” ลี่อิ่งหัวเราะเบาๆ กับการกอดอก เชิดหน้าของพี่ชาย“หึๆ อิ่งเอ๋อร์ มีเรื่องใดอยากให้พี่ชายคนนี้ช่วย อย่าได้ลังเล ในเมื่อเจ้าอยากเอาคืนพวกเขา พี่ก็จะช่วยเจ้าให้ถึงที่สุด”“ข้ารักพี่ใหญ