สตรีแสนดีผู้นั้น ได้ตายไปแล้ว のすべてのチャプター: チャプター 41 - チャプター 50

“ฮูหยินเจ้าคะ พระชายาให้นำยาบำรุงมาให้เจ้าค่ะ”“เจ้ามันคนทรยศ ชิ” ลี่อิ่งยกยาบำรุงขึ้นมาดื่ม ป่านนี้เรื่องที่นางเข้าหอกับท่านชายคงแพร่ไปถึงเรือนหลักแล้ว เสด็จแม่จึงนำยาบำรุงมาให้เช่นนี้“คิก บ่าวจะขัดคำสั่งพระชายาได้อย่างไรเจ้าคะ แต่ไม่คิดว่าท่านชายจะทำรุนแรงกับฮูหยินของบ่าวขนาดนี้” สายตาสาวใช้หยุดอยู่ที่รอยสีกุหลาบบนคอเจ้านาย พร้อมส่งยิ้มกรุ้มกริ่ม ลี่อิ่งจึงถลึงตาใส่คนสนิทไปทีหนึ่ง“อื้อ เหตุใดขมถึงเพียงนี้ เจ้าเอาน้ำผึ้งให้ข้าที”“ไม่ได้เจ้าค่ะ มิเช่นนี้จะทำให้ตัวยาเสื่อมฤทธิ์ ไม่เห็นผล” มี่มี่ไม่ได้ว่าเอาเอง แต่เป็นพระชายาต่างหากที่สั่งมา ทว่าคำพูดของสาวใช้กลับทำให้คนที่พึ่งเข้ามาร้อนใจ“เจ้าทานยาอันใดหรือ มี่มี่ออกไปก่อน” ได้ยินท่านชายเอ่ยสั่ง บ่าวสาวก็รีบลุกออกไป“อิ่งเอ๋อร์ ยาที่เจ้าทานไปเมื่อครู่ คือยาอันใดหรือ เหตุใดต้องกลัวมันไม่ได้ผล”“…”“หรือจะเป็น…ยาห้ามครรภ์หรือ” คิดดังนั้นคนตัวโตก็ไหล่ตก นึกเสียใจที่ภรรยามิอยากท้องบุตรของเขาแต่…มันก็สมควรแล้ว“อืม ข้ายังไม่พร้อมจะมีบุตรให้ท่าน” ลี่อิ่งที่หมั่นไส้อีกฝ่ายเป็นทุนเดิม จึงอยากแกล้ง“พี่เข้าใจ แม้จะเสียใจ แต่พี่ก็เข้าใจดีว่

“อ๊าก” / “กรี๊ดดด” เสียงกรีดร้องของเหล่าสนมและองค์หญิงดังขึ้นทั่วบริเวณ ยามเห็นเลือดไหลอาบแขนของรัชทายาท แต่นั่นไม่น่าตกใจเท่ากับการถูกล้อมรอบ ด้วยชายชุดดำอาวุธครบมือ“นี่มันอันใดกัน!” องครักษ์ของฮ่องเต้ชักดาบออกมาตั้งท่าปกป้อง ดูจากสภาพของคนพวกนี้ย่อมรู้ว่าผ่านการต่อสู้มา เช่นนั้นก็หมายความว่าทหารปกป้องพระราชวังเสียท่าให้พวกมันแล้ว“เสด็จพ่ออย่าร้อนใจไปเลย” ทุกสายตาหันมาจดจ้องที่องค์ชายสามของแคว้นเห็นท่าทีไม่ทุกร้อนของเจี้ยนหลงเหยี่ยนและหวงกุ้ยเฟย ทุกคนในลานพิธีก็เข้าใจเรื่องทั้งหมด และความคิดนั้นก็ถูกตอกย้ำ เมื่อเสนาบดีไป่เดินถือม้วนกระดาษบางอย่าง เข้ามาในวงล้อมของเหล่ากบฏ“นี่พวกเจ้า! ไม่กลัวตายหรือไร”“เสด็จพ่อเย็นพระทัยไว้ ข้ามิได้ต้องการชีวิตพวกท่าน เพียงแต่ข้ากลัวพระองค์เหนื่อยที่ต้องดูแลบ้านเมือง จึงอยากให้เสด็จพ่อสละราชสมบัติเสีย แล้วข้าจะรับช่วงต่อเอง”คำพูดสวยหรูของเจี้ยนหลงเหยี่ยน ไม่ได้ทำให้เหล่าเชื้อพระวงศ์รู้สึกใจชื้นขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย“น้องสาม เจ้าอย่าทำให้ตนเองเดือดร้อน แคกๆ”“เสด็จพี่ใหญ่เงียบปากไปเถิด มีสิ่งใดที่ข้าต้องกลัวอีก บัดนี้คนของข้าได้ปิดล้อมวังหลวงไว้หมด

“นี่มันอันใดกัน เมื่อวานฝ่าบาทยังไม่มีการเจ็บป่วยเลยมิใช่หรือ” ชินอ๋องเดินเข้าไปในห้องบรรทม ก็พบฮองเฮาและเหล่าสนมขั้นกุ้ยเฟยอีกสองพระองค์นั่งร้องไห้กันระงมมองไปบนแท่นบรรทมก็พบว่าองค์กษัตริย์กำลังนอนหายใจหอบอยู่ ดูจากใบหน้าที่ซีดเซียวและท่าทีอ่อนแรง การประชวรครั้งนี้คงหนักหน่วงพอควร“ฝ่าบาทอาการทรุดหนักเมื่อเช้าพ่ะย่ะค่ะ ทั้งไอ ทั้งกระอักเป็นเลือด” กงกงว่าเสียงสั่น ตอนนั้นตัวเขาเองก็ทำสิ่งใดไม่ถูก ลนลานไปหมด“แล้วตอนนี้พระอาการเป็นอย่างไร”“ฝ่าบาทยังคงได้สติขอรับท่านชาย แต่ร่างกายอ่อนแรงลงทุกที หากไม่ได้ยาแก้พิษอาจจะแย่กว่าเดิมขอรับ” หมอหลวงรายงานต่อท่านชายอี้โจว ขณะเดียวกันจวิ้นอ๋อง องค์รัชทายาท และองค์ชายใหญ่ก็ตามเข้ามาในห้องบรรทมด้วย“เช่นนั้นก็รีบเรียกหมอหลวงมา จะรออยู่ทำไม”“หมอหลวงทุกท่านมาตรวจดูแล้วพ่ะย่ะค่ะจวิ้นอ๋อง แต่- แต่ไม่มีผู้ใดรู้จักพิษชนิดนี้เลย” หมอหลวงชราผู้หนึ่งนั่งตัวสั่น กลัวว่าจะทำให้เหล่าเชื้อพระวงศ์ไม่พอใจ“หมอหลวงทั้งวัง ไม่มีผู้ใดรู้เลยหรือ!”“เสด็จแม่ ระงับอารมณ์ไว้ก่อนพ่ะย่ะค่ะ” องค์รัชทายาทรีบเข้ามาประคองพระมารดา สถานการณ์ตอนนี้ย่ำแย่จนพวกเขาไม่รู้จะทำอย่า

“…”“แต่เสด็จพ่อก็ยังอ้างว่าเขาประสูติจากฮองเฮา ทั้งที่ก่อนหน้าประกาศชัดว่าการคัดเลือกรัชทายาทอยู่ที่ความสามารถ”“เสด็จพี่ใหญ่อย่าได้เอ่ยโทษเสด็จพ่อเช่นนั้นเลย ท่านเองก็รู้ว่าการคัดเลือกองค์รัชทายาทมิอาจทำตามใจได้ ย่อมต้องถามความเห็นจากทุกฝ่าย” องค์รัชทายาทไม่อยากให้พี่ชายและบิดาต้องผิดใจกัน จึงได้ยกธรรมเนียมปฏิบัติขึ้นมาอ้าง“ก็เพราะเช่นนั้นอย่างไรเล่า เพราะทุกฝ่ายเห็นว่าข้ามีความสามารถเพียบพร้อมกว่าเจ้า เสด็จพ่อจึงวางยาข้า! ทำให้ข้ากลายเป็นองค์ชายขี้โรคเช่นทุกวันนี้” เสียงตะคอกของซ่งอวิ๋นดังลั่น สิ่งที่เขาพูดสร้างความตกใจให้กับทุกคนในที่นี้ องค์ฮองเฮาถึงขั้นหันไปถามพระสวามีว่าเป็นจริงอย่างที่องค์ชายใหญ่พูดมาหรือไม่เจี้ยนอี้โจวที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจไม่ต่างกัน เขาไม่คิดว่าเสด็จลุงจะทำร้ายโอรสคนโต เพื่อให้โอรสอีกองค์ได้เป็นผู้สืบทอด เพราะที่ผ่านมาพระองค์ก็ทรงดูแลและห่วงใยองค์ชายใหญ่มาโดยตลอด“เรื่องนี้ต้องมีการเข้าใจผิดแน่ สนมเติ้งเองก็เห็นว่าฝ่าบาทหาหมอมารักษาองค์ชายใหญ่อย่างสุดความสามารถ ท่านก็ช่วยยืนยันกับองค์ชายใหญ่ด้วยเถิด”“ขอบพระทัยฮองเฮาที่ชี้แนะ แต่หม่อมฉันไม่คิดจะทำ เพราะสิ

“ว่าอย่างไรอี้โจว เจ้ามีทหารนับแสนอยู่ในมือก็จริง แต่ในเมื่อเจ้าอยู่ในนี้ จะออกคำสั่งกับทหารที่อยู่ในค่ายได้อย่างไร”“…” อี้โจวกัดฟันกรอด ตามกฎหมายของบ้านเมือง การจะสั่งทหารนับแสนให้เคลื่อนทัพเข้าสู่พระราชวังได้ จะต้องมีคำสั่งจากแม่ทัพใหญ่ หรือไม่ก็ตราทัพ“อ่อ แล้วอย่าคิดว่าคนของข้าจะขี้ขลาด ยอมจำนนเหมือนพวกกบฏสกุลไป่ เพราะแม้ข้าจะตายตกไปแล้ว พวกเขาก็ไม่มีวันยอมจำนน”“…”“ทางที่ดี ฝ่าบาทลงนามในหนังสือนั่นเสีย แล้วข้าจะส่งยาถอนพิษให้ เชื้อพระวงศ์ในนี้ข้าย่อมไว้ชีวิต เพียงแค่…จะทำให้พวกเขาไม่สามารถกลับมาแย่งบัลลังก์ของข้าได้ก็เท่านั้น ตัดแขนบ้าง ตัดขาบ้าง แต่อันดับแรกต้องตัดลิ้นเสียก่อน ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะลั่นที่จริงอี้โจวก็สามารถจัดการจวิ้นอ๋องได้ แต่ติดที่ว่าพวกเขาจะไม่ได้ยาถอนพิษให้ฝ่าบาท และดูจากท่าทีไม่ยอมแพ้ เขาคิดว่าแม้ต้องตายจวิ้นอ๋องก็ไม่มีทางให้ยาถอนพิษนั่นยิ่งทำให้องค์ฮ่องเต้รู้สึกกดดัน เพราะไม่ว่าพระองค์จะเลือกทางใด ก็ต้องมีคนเดือดร้อนไหนจะทหารรักษาวังและประชาชนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก“ได้…ข้าจะลงนามแต่งตั้งซ่งอวิ๋นขึ้นเป็นฮ่องเต้แทนข้า แต่ขอให้ยุติการต่อสู้ด้านนอกเสีย”“