สตรีแสนดีผู้นั้น ได้ตายไปแล้ว のすべてのチャプター: チャプター 31 - チャプター 40

“จะโทษข้าได้อย่างไร ถูกกระทำมาถึงเพียงนั้น มิให้ข้าเจ็บแค้นใจบ้างเลยหรือ”“ข้าไม่เคยคิดโทษเจ้า เป็นข้าที่ผิด” ขี้ขลาดจนต้องแสร้งพูดจาร้ายกาจกับคนรัก ทั้งที่ในใจแทบอยากโอบกอดนางไว้ข้างกายตลอดเวลายิ่งเห็นว่าหญิงสาวอยู่ในอ้อมแขนของนายกองไห่ อี้โจวก็ทั้งโกรธ ทั้งกลัว กลัวว่าลี่อิ่งจะเปิดใจรับผู้อื่นเข้ามา จึงได้เอ่ยดักทางนางไว้‘นายกองไห่เพียงช่วยข้ามิให้ตกม้า’ เพียงประโยคเดียวก็ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาทันใดพอถึงวันตบแต่งอี้โจวก็รีบลาฝ่าบาทและแขกเหรื่อ เพื่อมาหาฮูหยินในห้องหอ เพราะเขาอยากแก้ตัวที่เคยปล่อยให้ลี่อิ่งอยู่คนเดียวในห้องหอจนเช้า แต่ดูเหมือนว่าเจ้าสาวของเขาจะไม่อยากนอนร่วมห้องอี้โจวจึงทำได้เพียงแอบเข้าไปห่มผ้าให้ภรรยา และนั่งเฝ้านางจนเช้า เพราะอย่างไรเสีย คู่บ่าวสาวก็ควรอยู่ด้วยกันทั้งคืนหลังจากแต่งกันแล้ว ลี่อิ่งก็ดื้อขึ้นทุกวัน ทว่าอี้โจวก็ชอบยามที่นางยิ้มอย่างสุขใจที่ได้กลั่นแกล้งเขา แต่พอมีทหารมาแจ้งว่าภรรยาตัวน้อยออกจากเรือนไปกลางดึก ชายหนุ่มก็ร้อนรนรีบออกจากค่ายไปตามหานางทันที เมื่อรู้จุดประสงค์ของภรรยาก็นึกอยากตีสักสองสามทีที่พาตนเองไปเสี่ยงไม่รู้เลยหรือไรว่าเขาเป็นห่ว

ภายในห้องทำงานของชินอ๋องเจี้ยนเหวินฮั่นเต็มไปด้วยบรรยากาศเคร่งเครียด หลังจากที่ลูกน้องของอี้โจวกลับมาจากเมืองอู๋หาน ก็นำเรื่องที่สืบพบมาแจ้งให้ผู้เป็นนายทราบทันที“นี่คือใบผ่านทางจากเมืองหลานสุ่ยขอรับ”“แล้วมันเกี่ยวข้องอย่างไรกับผงห้าศิลา” เจ้าของเรือนหยิบใบผ่านทางขึ้นมา พบว่าใบนี้ได้รับตราประทับมาจากเมืองหลานสุ่ยซึ่งน้องชายเขาอีกคนเป็นอ๋องนั่งเมืองอยู่ที่นั่นก่อนที่ฝ่าบาทจะขึ้นครองราชย์ ฮองเฮาของอดีตฮ่องเต้ได้เอ่ยขอกับฝ่าบาท ให้โอรสเพียงคนเดียวของพระนาง ไปปกครองเมืองหลานสุ่ย เมืองท่าที่ได้ชื่อว่าเป็นบ่อเงินบ่อทองของแคว้นเจี้ยน“ตอนที่พวกกระหม่อมไปตรวจสอบบ้านหลังหนึ่งในแถบชายป่า ก็พบว่าเป็นสถานที่เก็บผงห้าศิลามากมาย ที่นั่นอยู่ลับตาคน ทั้งยังมีผู้คุ้มกันอยู่มาก”“…”“พอแอบเข้าไปค้นในโรงเรือนก็พบเอกสารผ่านทางที่มาจากเมืองหลานสุ่ยขอรับ” เป็นปกติที่ทหารจะไม่ตรวจค้นพ่อค้าที่ได้รับใบผ่านทาง ยิ่งเป็นใบผ่านทางจากเมืองหลานสุ่ย สินค้าที่นำมาคงถูกขนเข้าไปในเมืองอย่างง่ายดาย“หรือจะเป็นเสด็จอาพ่ะย่ะค่ะ”“หลายปีมานี้จื่อเหลียงเสียใจกับการจากไปของชายา เขาดื่มสุราจนเมามายทุกวัน การดูแลเมืองท่าจึง

และก็เป็นตามที่ชายหนุ่มว่า พอลืมตาตื่นขึ้นมา ลี่อิ่งก็เห็นเอกบุรุษมานั่งเกาะขอบเตียง พร้อมกับใบหน้าที่เบิกบาน“ตื่นแล้วหรือ ให้ข้าเรียกมี่มี่ให้หรือไม่”“ท่านไม่หลับไม่นอนหรือไรกัน”“ข้าหลับ แต่รีบตื่นมารอให้เจ้าเอาคืนอย่างไรเล่า” ชายหนุ่มจำได้ดีว่าตนเองยื่นเงื่อนไขจะชดใช้ให้ภรรยาทุกอย่าง ดังนั้นไม่ว่าจะให้เขาทำสิ่งใดก็ยอมทั้งนั้น“…”“เริ่มจากสิ่งใดก่อนดี อืม เจ้าด่าข้าดีหรือไม่” ลี่อิ่งแทบกุมขมับกับคำพูดของสามี นางด่าไปก็เท่านั้น ดูจากสีหน้าระรื่นของอีกฝ่ายก็รู้แล้วว่าเขามีความสุขเพียงใด“ไปนั่งคุกเข่าหน้าเรือนสักสองชั่วยาม (4 ชั่วโมง) เป็นอย่างไร”“ได้ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” เพราะอย่างไรวันนี้ก็เป็นวันพักของทหารในค่าย อี้โจวไม่จำเป็นต้องเข้าไปในค่ายอยู่แล้ว อยู่ให้ภรรยาลงโทษได้อีกนานหลังจากที่สามีออกจากห้องไป ลี่อิ่งก็ให้คนสนิทเข้ามาแต่งกายให้ กระทั่งทานข้าวเสร็จ ก็ไม่มีวี่แววว่าท่านชายจะเป็นลมหรือแม้มีสีหน้าเจ็บปวดเลยสักนิดคิดแล้วก็ยิ่งน่าหมั่นไส้“ฮูหยิน เหตุใดจึงลงโทษท่านชายหนักถึงเพียงนี้เจ้าคะ”“หนักอันใดกัน เขายังทำหน้าระรื่นอยู่เลย”“แต่ท่านชายยังไม่ได้ทานมื้อเช้าเลยนะเจ้าคะ นี

“เรื่องราวมิได้เป็นอย่างที่เจ้าคิดสักนิด ข้าอยากรู้ว่านางต้องการสิ่งใด จึงอนุญาตให้นางเข้ามา แต่มิได้อยู่กันตามลำพังเจ้าก็เห็น มีทหารอยู่ด้วยอีกสองนาย” ปากหยักรีบเอ่ยแก้ต่างให้ตนเองอย่างร้อนรน“เอาไปตรวจสอบเสียสิเจ้าคะ”“ห๊ะ!”“ก็ของพวกนี้อย่างไรเล่า ท่านสงสัยว่านางมีจุดประสงค์บางอย่างมิใช่หรือไร ในชาติก่อนนางกลับมาเพราะต้องการสังหารท่าน ครั้งนี้ก็อาจจะเป็นเช่นนั้น”“สมกับเป็นฮูหยินแม่ทัพใหญ่แคว้นเจี้ยน ข้าจะรีบให้คนนำไปจัดการ แล้วนี่…เจ้ามาพบข้าหรือ” ขาแกร่งขยับเข้าใกล้ภรรยา จนสตรีงามต้องถอยห่างก้าวหนึ่ง“เจ้าค่ะ ข้านำอาหารมาให้ท่าน พี่ใหญ่ แล้วก็พี่ไห่ฉง”“ให้ผู้ใดนะ”“ให้ท่าน ให้พี่ใหญ่ ให้พี่ไห่ฉง” เมื่อได้ยินฮูหยินรักย้ำคำตอบ คิ้วดกก็ขมวดเป็นปม นึกตะขิดตะขวงใจ“เหตุใดเรียกนายกองไห่ว่าพี่”“ก็เขาอายุมากกว่าข้า อีกอย่างข้าก็รู้จักเขามานาน จึงชินไปเสียแล้ว”“ข้า เอ่อ พี่ก็อายุมากกว่าเจ้า เหตุใดไม่เรียกพี่บ้างเล่า”“ข้า…ไม่เรียกเจ้าค่ะ” ว่าแล้วก็เดินอารมณ์ดีออกไปนอกกระโจม นางไม่เห็นจะต้องคิดหาวิธีเอาคืนสามีให้วุ่นวาย…“อิ่งเอ๋อร์เจ้ารอพี่ก่อน” ขาแกร่งรีบสาวเท้าตามภรรยาไป เพราะอย่างน้

หลังจากได้รู้ความจริง สวีเสี่ยวปิงก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่งจนหมดสติไป ลี่อิ่งเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว ว่าเหตุใดท่านพ่อไม่ค่อยสนใจพี่หญิงเท่าบุตรคนอื่นๆ“ข้าเคยคิดว่าท่านพ่อใจร้ายกับพี่หญิงมาโดยตลอด” ทั้งที่ท่านพ่อไม่พูดเรื่องนี้ออกไป ก็เพราะไม่อยากให้สวีเสี่ยวปิงถูกตราหน้าว่าเป็นลูกชู้ ไม่อยากให้เด็กที่บริสุทธิ์ต้องไปตกระกำลำบากด้านนอก จึงได้เลี้ยงดูให้เติบใหญ่แต่ท่านพ่อคงไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะคิดริษยาบุตรสาวของตนเอง ถึงขั้นเอ่ยว่าอยากให้ตายตก“อย่าได้คิดมากเลย เจ้าเอ่ยขอโทษท่านพ่อตาไปแล้วมิใช่หรือ”“อืม ว่าแต่นางจะเดินทางเมื่อใดหรือเจ้าคะ”“เห็นว่าเป็นพรุ่งนี้เช้า”หลังจากสวีเสี่ยวปิงเป็นลมหมดสติไป ท่านราชครูก็ยื่นคำขาดให้อนุเหลียงและพ่อบ้านหยวนซูออกไปใช้ชีวิตกันร่วมกันอย่างที่ใจอยากส่วนเรื่องที่สวีเสี่ยวปิงก่อไว้ ก็ให้นางตบแต่งกับคุณชายถ่งจากเผ่ากู๋ตู๋แล้วย้ายไปอยู่ด้วยกันเสีย“เท่านี้ก็กำจัดไปได้หนึ่งคน แต่เดี๋ยวก่อนนะเจ้าคะ เช่นนั้นเราก็ไม่รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลังมิใช่หรือ”“เจ้าอย่าห่วงไปเลย”“จะไม่ห่วงได้อย่างไร ในเมื่อท่านเอ่ยว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับบ้านเมือง” ทั้งที่นางร้อนใจ อีกฝ่า