All Chapters of FORCED LOVE สยบ(รัก)สิงห์: Chapter 1 - Chapter 10

"อะ…อื้ออ ดะ ดีมากเลยค่ะ" เสียงครางแหลมดังขึ้นจากห้องน้ำริมสุดของผับหรูใจกลางเมือง"หึ!…" ชายหนุ่มนึกพอใจกับท่าทีของหญิงสาวหุ่นดีตรงหน้าที่พึ่งจะรู้จักกันได้ไม่กี่นาทีทั้งสองก็ตกลงกันแล้วพากันจบที่ห้องน้ำของผับเพื่อนตามความต้องการของทั้งสองฝ่าย"ระ…แรงอีกค่ะ อ๊าส์" หญิงสาวตรงหน้าร้องครางเสียงหลงลุ่มหลงไปกับการร่วมเซ็กส์ของอีกคนที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อเสียงเรียงนามอะไร...แน่นอนว่าเขาก็ต้องการให้มันเป็นแบบนั้นอยู่แล้วพั่บ พั่บ พั่บ~เสียงเนื้อกระทบของทั้งสองคนดังลั่นไปทั่วห้องน้ำชายที่ถูกล็อคจากข้างในเรียบร้อยโดยที่มั่นใจว่าจะไม่มีใครเข้ามาได้ยิน"อ๊าส์~" ชายหนุ่มปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นผ่านถุงป้องกันราคาแพงอัดแน่นเต็มถุงก่อนที่มือหนาจะถอดแก่นกายของตัวเองออกแล้วโยนมันทิ้งลงถังขยะในห้องน้ำ แล้วจัดการเสื้อผ้าท่อนล่างของตัวเองเตรียมจะออกจากที่แห่งนี้เมื่อเขาและเธอได้ในสิ่งที่ต้องการ"เดี๋ยวสิคะ เรายังไม่ได้รู้จักชื่อกันเลยนะคะ" ริมฝีปากบางที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดเอ่ยก่อนที่มือเรียวจะคว้าแขนของเขาไว้พร้อมกับรอยยิ้มที่พึ่งพอใจและต้องการที่จะสานต่อกับเขาคนนั้น"หึ!…ไม่จำเป็น" ชายหนุ่มแสยะ

"ฉันไม่ลงได้ไหม?" รุ่นพี่คนสนิทอย่างมิกิที่ขับพาร่างบางกลับมาตามคำสั่งของผู้เป็นแม่ โดยที่มิกิเองก็แสดงสีหน้าหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัดจนร่างบางของเกรซแทบจะกลั้นขำไม่ไหว"อีเจ๊...ฮ่าๆ เห็นพ่อกับแม่ฉันเป็นยักษ์หรือไง" ร่างเล็กก็หัวเราะชอบใจผิดกับรุ่นพี่คนสนิทที่ยังคงนิ่งด้วยสีหน้าหวาดกลัวเช่นเดิม"นี่!...หยุดหัวเราะฉันเลยนะ ไม่รู้ตัวเหรอว่ากำลังจะโดนเชือด" ประโยคของมิกิทำให้ร่างเล็กที่กำลังหัวเราะร่าอยู่นั้นค่อยๆ สงบลง"คนอย่างเกวลินไม่กลัวอะไรอยู่แล้ว" ริมฝีปากบางตอบรุ่นพี่ด้วยท่าทีที่มั่นอกมั่นใจในตัวเองเป็นที่สุดก่อนที่ใบหน้าเรียวจะชะงักเมื่อคำตอบของรุ่นพี่ขัดขึ้นเสียก่อน"พ่อหล่อนล่ะ...""เว้นไว้คนนึง...แฮร่" ร่างบางยิ้มแห้งตอบมิกิไปก่อนที่เจ้าตัวจะเกาหัวแก้เขิน แน่นอนว่าคนเดียวที่จะสามารถหยุดเธอได้นั้นก็คือกรพ่อของเธอนั้นเอง"ไม่ต้องมาตลก ไปได้แล้ว""เจ๊...ไม่ลงด้วยกันจริงดิ" ร่างเล็กเอ่ยถามพร้อมกับกระพริบตาปริบๆ ขอร้องอ้อนวอนอีกคนเพราะรู้ว่าถ้ามีมิกิอยู่ด้วยน่าจะรู้สึกปลอดภัยกว่าที่เธอต้องลงไปเผชิญตัวคนเดียว"เผื่อพ่อกับแม่แกอยากคุยธุระส่วนตัว ฉันรอที่รถนี่แหละ" มิกิเอ่ยตอบรุ่นน้องส

"เอ่อ...มีอะไรให้ช่วยไหมครับ" "อะ...อ้าวคุณพัฒน์ บังเอิญจังนะคะ" ว่าแล้วรุ่นพี่ผู้จัดการก็เอ่ยทักทายคนที่มาใหม่ด้วยรอยยิ้มหวานที่ปรากฏบนใบหน้าแล้วเอ่ยตอบด้วยท่าทีที่เป็นมิตร"ครับ ผมมาร้านนี้บ่อย" เสียงทุ้มของลูกค้าที่เคยว่าจ้างเธอเมื่อรอบที่แล้วเอ่ยด้วยท่าทีสุภาพนอบน้อมก่อนที่สายตาจะเบือนไปทางหญิงสาวร่างบางที่ยืนโอนเอนไม่ได้สติ"อะ...อ้อ ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ เดี๋ยวแฟนฉันคงมาแล้วไม่รบกวนคุณพัฒน์ดีกว่าค่ะ" มิกิตอบด้วยท่าทางเกรงใจก่อนที่จะยิ้มแห้งๆ ปฏิเสธเขาไป"ครายอะเจ๊...รู้จักกานเหรอ" แล้วคนเมาที่ยืนเงียบไร้สติอยู่นานก็พูดขึ้นก่อนที่จะพยุงร่างของตัวเองเข้าใกล้เจ้าของร่างสูงโปร่งหรี่ตามองจนใบหน้าเรียวนั้นชิดใกล้กับชายหนุ่มร่างสูงแค่ไม่กี่คืบ"ขะ...ขอโทษด้วยนะคะ พอดีเวลานางเมาแล้วพูดมากแบบนี้แหละค่ะ" มิกิที่ตกใจในการกระทำของร่างบางในตอนแรกรีบยื่นมือดึงอีกคนเข้าหาตัวทันทีไม่วายที่จะขอโทษขอโพยลูกค้ายกใหญ่"ไม่เป็นไรครับ" ชายหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ สำหรับเขาแล้วกลับรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าน่ารักมีเสน่ห์เสียมากกว่าครืดดดด"งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ" ก่อนที่โทรศัพท์ของผู้จัดการสาวจะดังขึ้นโดยที่ช

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป"เอายังไงดี สัปดาห์นี้เราไม่มีสักงานเลย" มิกิผู้จัดการส่วนตัวบอกกับร่างเล็กด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดี ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยต้องวิ่งงานเองก็มีแต่คนแก่งแย่งชิงจ้างงานรุ่นน้องสาวมาตลอดไม่ขาดสายแต่ตอนนี้มันกลับไม่ใช่แบบนั้น ลูกค้ารายเก่าที่เคยชื่นชอบในฝีมือและผลงานของเธอกลับหายไปเงียบไปเสียทุกคนนั้นมันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเอะใจเลยสักนิดเพราะเธอรู้ดีว่าทั้งหมดนั้นคือฝีมือของพ่อรุ่นน้องสาวทั้งหมด"..." มีแต่ความเงียบจากหญิงสาวที่ปกคลุมไปทั่วห้องของคอนโดหรูพรึ่บ!"ฉันไปเป็นเพื่อน" ว่าแล้วรุ่นพี่ผู้จัดการเมื่อเห็นว่าเธอลุกขึ้นยืนพรวดเตรียมจะออกไปข้างนอกก็เอ่ยบอกอย่างรู้ทันว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไร"อืม" ร่างเล็กตอบเธอเสียงเรียบก่อนที่หยิบกระเป๋าแล้วออกจากห้องไป"ว่าไงคะคนสวย ทำไมถึงกลับมาได้ล่ะหื้ม..." กรรณิการ์เมื่อเห็นลูกสาวเพียงคนเดียวเดินเข้ามาก็เดินมาหาเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ผิดกับร่างเล็กอีกคนที่ยืนนิ่งด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด"น้ากานต์สวัสดีค่ะ" มิกิเอ่ย"หนูมิกิสบายดีนะลูก...""สบายดีค่ะ""วันนี้หนูสองคนว่างกันเหรอถึงกลับมาพร้อมกันได้""ค่ะแม่ ว่าง!...ว

"หนูเกรซ...มาแล้วเหรอลูก" ทันทีที่เท้าเรียวเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ ลินินที่ยืนรอเธออยู่ก่อนแล้วก็รีบร้อนเดินเข้ามาหาว่าที่ลูกสะใภ้ใหญ่คนโปรดทันที"คุณน้าสวัสดีค่ะ" ร่างบางหุ่นดีรีบยกมือไว้ผู้ใหญ่ที่เธอเคารพด้วยท่าทางนอบน้อมและสนิทสนม เพราะลินินมักจะมาบ้านเธอหรือไม่ก็เธอที่เป็นฝ่ายมาบ้านหลังใหญ่ของลินินอยู่บ่อยครั้ง ทั้งที่เธอก็พบเจอกับครอบครัวเพื่อนสนิทของแม่อยู่บ่อยๆ แต่มันกลับแปลกตรงที่เธอกลับไม่มีความทรงจำที่เกี่ยวกับชายหนุ่มข้างๆ เลยสักนิดรวมไปถึง..."ไง!...พี่สะใภ้ใหญ่" น้องชายของมาเฟียหนุ่มที่เธอจำได้แค่ตอนโตแล้ว และดันบังเอิญมาเป็นเพื่อนสนิทของเพื่อนสนิทเธออีกทีด้วยนิสัยชอบกวนของผู้ชายบ้านนี้ทำให้เธอไม่ค่อยชอบใจสักเท่าไหร่ ติดไปทางรำคาญสะด้วยซ้ำ"!!" ร่างบางมองค้อนไปที่ไทเกอร์ทันทีที่ถูกเรียกด้วยสรรพนามแบบนั้น ถ้าตรงนี้ไม่มีลินินยืนอยู่ด้วยป่านนี้เธอคงหันไปแวดใส่แล้วเดินหนีไปเสียแล้ว"น้าอะไรอีกล่ะลูก ต้องเรียกแม่แล้วสิ" ลินินตอบกลับลูกสาวเพื่อนสนิทด้วยท่าทียิ้มแย้มและชอบใจทำให้ร่างบางที่กำลังมองค้อนอีกคนต้องชะงักแล้วหันมามองเจ้าของประโยค"เอ่อ...หนูรู้สึกไม่ชินเลยค่ะ เรียกคุณ