Todos os capítulos de เสื่นเมี่ยวย้อนเวลาเปลี่ยนชะตา: Capítulo 11 - Capítulo 20

"เสิ่นเมี่ยว! ใครสอนให้พูดจาแบบนี้" นางจางตวาดเสียงแหลม แววตาดุร้ายจ้องไปที่หลานสาวนอกไส้อย่างเอาเรื่องก่อนจะหันมาปฏิเสธกับผู้ใหญ่บ้านรวมถึงทุกคนเสียงสูง"เงินอะไรกัน! ไม่มี้!... ทุกคนอย่าไปหลงเชื่อนางเด็กบ้านี่เลยหล่อนก็พูดไปเรื่อย"ฟางหลานเองก็หน้าตึงพลางตวาดเสิ่นเมี่ยวเอ่ยสมทบกับแม่สามีออกมา "ใช่อย่างที่แม่สามีฉันบอกนั่นแหละค่ะ อาผู้ใหญ่บ้านอย่าไปถือสาหล่อนเลยนะคะ...เป็นเด็กเป็นเล็กพูดจาเลอะเทอะ"ผู้ใหญ่บ้านวัยกลางคนเลิกคิ้วสูงมองเสิ่นเมี่ยวที่แสดงท่าทางตัวสั่นต่อคำตวาดของฟางหลานกับนางจางอย่างสงสาร ก่อนจะหันไปทางนางจางด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่กดดันยิ่งกว่าเดิม"สหายจางหลิน ตกลงมันยังไงกันแน่? ที่หลานสาว...เอ่อ...ที่ลูกสาวของหลี่หานพูด หมายความว่ายังไง? มีการเก็บเงินรายเดือนจริงหรือไม่?"นางจางหน้าซีดเผือด อึกอัก "มะ...ไม่มีค่ะ ไม่มีจริง ๆ เด็กคนนี้กล่าวเหลวไหล ผู้ใหญ่อย่าไปฟัง""หนูไม่ได้พูดเหลวไหลนะคะ" เสิ่นเมี่ยวเถียงเสียงดังขึ้น "หนูเห็นคุณจางมาเอาเงินที่บ้านเราทุกเดือนจริง ๆ ค่ะ บางทีแม่ต้องเอาเงินที่จะซื้อ..." หล่อนชะงักไปพลางนึกถึงความล

หลังจากเดินออกจากเขตบ้านตระกูลเสิ่นได้พักใหญ่ เซี่ยอวิ๋นซือก็พาสามีและลูก ๆ เลี้ยวเข้าสู่บริเวณที่พักอาศัยซึ่งอยู่ไม่ไกลจากโรงงานทอผ้าที่เธอทำงานอยู่ที่นี่คือหมู่บ้านสวัสดิการของคนงานที่เธอได้ยื่นเรื่องขอไปนั่นเอง สภาพแวดล้อมของที่นี่แตกต่างจากบ้านชนบทอย่างสิ้นเชิงเพราะมันเป็นอาคารปูนหลายชั้นที่สร้างติดกันเป็นแถวยาวหลายตึก ทาสีครีมตุ่น ๆ ที่ผ่านกาลเวลาจนมีคราบดำและรอยสีลอกเป็นบางแห่งหน้าต่างไม้บานเกล็ดเรียงรายเป็นระเบียบ ใต้หน้าต่างหลายห้องมีราวตากผ้าชั่วคราวยื่นออกมาตากเสื้อผ้าหลากสีสัน ปลิวไสวตามแรงลม บางห้องก็วางกระถางต้นไม้เล็ก ๆ ไว้ริมหน้าต่างพอให้ดูมีชีวิตชีวาพื้นทางเดินระหว่างตึกเป็นปูนซีเมนต์มีร่องรอยแตกร้าวบ้างประปราย ที่ใต้ตัวอาคารมีจักรยานลักษณะค่อนข้างเก่าจอดเรียงรายอยู่หลายคัน ในขณะที่สี่คนพ่อแม่ลูกกำลังยืนมองอาคารเหล่านี้พวกเขาก็เห็นเด็กมากมายหลายคนวัยไล่เลี่ยกับหลี่เมี่ยวและหลี่หยวนกำลังวิ่งเล่นส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวอยู่ตรงลานปูนกว้างกลางหมู่บ้านกอปรกับกลิ่นอาหารที่แต่ละบ้านทำลอยมาปะปนกับกลิ่นจาง ๆ ของน้ำมันเครื่องจากโรงงานที่อยู่ไม่ไกลสร้า

ในขณะที่เสียงเครื่องจักรทอผ้าดังกระหึ่มกึกก้องไปทั่วทั้งโรงงานขนาดกลางแห่งนี้ ฝุ่นละอองเส้นใยฝ้ายขนาดเล็กลอยฟุ้งอยู่ในอากาศแสนอบอ้าว คนงานหญิงหลายร้อยคนกำลังง่วนอยู่กับงานของตนเองบางคนทำหน้าที่ควบคุมเครื่องทอ บางคนก็เดินตรวจเช็คเส้นด้าย และก็มีบางคนลำเลียงผ้าที่ทอเสร็จแล้ว ทุกอย่างดำเนินไปตามกิจวัตรประจำวันซ้ำเดิมและเร่งรีบเซี่ยอวิ๋นซือในฐานะหัวหน้ากะของแผนกทอผ้าโรงงานสองกำลังเดินตรวจดูความเรียบร้อยของเครื่องจักรและคุณภาพของผ้าที่ทอออกมา ใบหน้าของเธอดูเหนื่อยล้ากว่าปกติเล็กน้อย เนื่องจากเรื่องราวก่อนหน้าแต่หญิงสาวก็ยังคงความจริงจังและตั้งใจในการทำงาน แม้ว่าลึก ๆ แล้วเธอจะรับรู้ได้ถึงสายตาและเสียงกระซิบกระซาบที่ดังมาจากเพื่อนร่วมงานรอบข้างก็ตามข่าวเรื่องที่ครอบครัวของเธอแยกบ้านออกมาจากตระกูลเสิ่นเมื่อวานนี้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วเหมือนไฟลามทุ่ง สาเหตุก็เพราะมีเพื่อนร่วมงานหลายคนอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเดียวกับบ้านตระกูลเสิ่น และบางคนก็อยู่ในเหตุการณ์เมื่อวานด้วยซ้ำ เรื่องราวถูกส่งต่อไปปากต่อปากแต่งเติมสีสันไปบ้างตามประสาปฏิกิริยาของเพื่อนร่วมงานก็ม

ตกเย็นภายในวันเดียวกัน หลังจากเซี่ยอวิ๋นซือกลับมาถึงห้องพักพร้อมข่าวดีเรื่องใบประกาศเกียรติคุณของหลี่เมี่ยว บรรยากาศภายในห้องพักขนาดกะทัดรัดที่แม้จะยังดูใหม่สำหรับพวกเขาและขาดข้าวของเครื่องใช้ไปบ้างก็พลันอบอวลไปด้วยความสุขและความภาคภูมิใจเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ย้ายออกมา"ลูกแม่เก่งจริง ๆ เลย" เซี่ยอวิ๋นซือลูบหัวลูกสาวคนเล็กด้วยความรัก "ทำความดีต้องได้รับคำชมเชยแบบนี้แหละถึงจะถูก วันนี้ถือเป็นเรื่องมงคล ต้องฉลองกันหน่อย" หล่อนพูดโดยไม่สนใจฟังคำคัดค้านของหลี่เมี่ยวที่กลัวเปลืองเงินทว่า..เธอรู้ดีว่าเมื่อแม่ตัดสินใจแล้วคงยากจะเปลี่ยนความคิด "เดี๋ยวแม่จะไปที่ตลาดสหกรณ์ ไปซื้อเนื้อหมูสามชั้นมาสักหน่อย วันนี้แม่จะทำหมูตุ๋นน้ำแดงของโปรดลูกให้พวกเรากินกัน""ขอบคุณนะคะแม่" เสิ่นเมี่ยวโอบกอดเอวบางของคนเป็นแม่อย่างมีความสุขและหลังจากที่เซี่ยอวิ๋นซือกลับมาพร้อมเนื้อหมูชิ้นงาม เธอกับหลี่หานก็ช่วยกันเตรียมอาหารในพื้นที่ขนาดเล็กที่พอจะใช้เป็นครัวได้ กลิ่นหอมของเครื่องเทศและน้ำตาลไหม้ที่เคี่ยวกับเนื้อหมูค่อย ๆ โชยออกมาสร้างบรรยากาศอบอุ่นไปทั่วห้องพักแห่งนี้จนลามไปถึงเพื่

ภาพถ่ายของเด็กหญิงตัวเล็กที่มีใบประกาศนียบัตรเชิดชูเกียรติอยู่ในมือร่วมกับภาพของทุกคนในครอบครัวปรากฏเด่นหราบนหน้าหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นในอีกครึ่งเดือนต่อมาข่าวความซื่อสัตย์ของเด็กหญิงหลี่เมี่ยวกลายเป็นเรื่องที่น่ายกย่องและถูกพูดถึงไปพักใหญ่ หลี่เมี่ยวมองภาพขาวดำในกรอบรูปไม้ราคาถูกที่แม่ตัดมาจากหนังสือพิมพ์และนำมาประดับไว้บนผนังในบ้านพักด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม(ฉันหลีกเลี่ยงหายนะจากชาติก่อนได้เป็นครั้งที่สองแล้วสินะ ครั้งแรกคือเรื่องแยกบ้าน ครั้งที่สองคือเรื่องฉกฉวยความดีความชอบ หวังว่าครั้งต่อไปฉันจะยังรับมือได้ทัน) เธอคิดในใจอย่างเงียบงันพลันรู้สึกถึงความโล่งอกแต่ก็ยังไม่ประมาทกับอนาคตขณะที่ชื่อเสียงเล็ก ๆ ของลูกสาวเป็นเรื่องน่ายินดี แต่ชีวิตจริงของครอบครัวหลี่ยังคงต้องดำเนินต่อไป หลี่หานได้ตัดสินใจเดินหน้าตามแผนที่วางไว้กับครอบครัว คือ การเริ่มต้นอาชีพช่างซ่อม แต่ทว่าทุกอย่างย่อมไม่ง่ายเหมือนตอนซ่อมวิทยุให้คุณลุงคนนั้นในช่วงแรกเขาได้ลองบอกกล่าวกับเพื่อนบ้านและคนรู้จักผ่านทางภรรยาที่โรงงานบ้างแล้ว แต่ด้วยความที่ยังไม่มีใครรู้จักฝีมือของเขาอย่างถ่องแท้ประกอ