เสื่นเมี่ยวย้อนเวลาเปลี่ยนชะตา

"อยากสิ! แม้จะให้ฉันถูกมีดแทงอีกครั้งก็ได้" เสียงกระซิบแผ่วเบาราวลมหายใจเฮือกสุดท้ายจะหยุดลง ก่อนที่ทุกสิ่งจะดับวูบแสงสว่างจ้ากลืนกินความมืดมิด ความรู้สึกเจ็บปวดมลายหายไปราวกับเป็นเพียงความฝันอันเลือนรางภายในห้องเรียนของชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่ง ในขณะที่ครูหน้าชั้นกำลังดำเนินการสอนของตน ป็อก! เสียงดังของชอล์กสีขาวได้ดังขึ้นข้างศีรษะเล็ก ๆ ของเด็กหญิงที่กำลังซบลงกับโต๊ะไม้เนื้อหยาบผมเปียสองข้างคลายตัวเล็กน้อยทาบทับอยู่บนหนังสือเรียนวิชาคณิตศาสตร์ที่เปิดค้างอยู่ ดวงตาเล็ก ๆ ปิดสนิทราวกับกำลังหลีกหนีจากโลกที่วุ่นวายรอบข้างเสียงกระซิบกระซาบของเพื่อนร่วมชั้น เสียงครูสอนที่หน้ากระดานดำราวกับอยู่ไกลแสนไกล ชอล์กสีขาวแท่งนั้นกลิ้ง หลุน ๆ ตกจากขอบโต๊ะไปกระแทกกับพื้นไม้"เสิ่นเมี่ยว!" เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นอย่างไม่พอใจหลังจากเขาส่งชอล์กในมือออกไปก่อนล่วงหน้าเด็กหญิงเจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตยังคงงัวเงียเล็กน้อยมองไปยังครูสอนคณิตศาสตร์ที่ยืนเท้าเอวมองมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ"นี่เธอ! หลับในชั่วโมงเรียนอีกแล้วนะนักเรียนเสิ่นเมี่

"พี่หยวน...ฮึก...พี่หยวน..." เธอยังคงพร่ำเรียกชื่อเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงขาดห้วงและเต็มไปด้วยแรงสะอื้นราวกับต้องการตอกย้ำความจริงข้อนี้ให้ซึมลึกเข้าไปในใจ‘พี่ยังอยู่...พี่ยังอยู่จริง ๆ ขอบคุณ...ขอบคุณสวรรค์...’ ความรู้สึกขอบคุณระคนโล่งใจเอ่อท้นจนทำให้เธอตัวสั่น ‘ชาตินี้...ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร ฉันจะปกป้องพี่กับพ่อแม่ให้ได้! พวกเหลือบไรนั่น...จะต้องไม่ได้แตะต้องพวกเราอีก!’ แววตาที่ซบอยู่กับอกพี่ชายฉายแววเด็ดเดี่ยวออกมาวูบหนึ่งก่อนจะถูกกลบด้วยหยาดน้ำตาเสิ่นหยวนขมวดคิ้วแน่นด้วยความเป็นห่วง เขาพยายามดันตัวน้องสาวออกห่างเล็กน้อย ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเล็กของเธออย่างเบามือ"เมี่ยวเมี่ยว มองหน้าพี่ก่อนสิ บอกพี่ได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? ครูดุเหรอ? หรือว่า...เสิ่นหนานรังแก?" น้ำเสียงของเขาจริงจังขึ้นเล็กน้อยในประโยคสุดท้ายแววตาฉายแววกังวลอย่างเห็นได้ชัดคำถามนั้นดึงสติของเสิ่นเมี่ยวให้กลับคืนมา เธอสูดน้ำมูกเสียงดังส่ายหน้าปฏิเสธทั้งที่ตายังแดงก่ำ"เปล่าค่ะ...ไม่มีใครแกล้ง ไม่มีใครว่า...หนู...หนูแค่..." เธออึกอัก ต้องรีบหาเหตุผลดี ๆ ม

"เรื่องนี้ฉันเห็นด้วยกับลูกสาวของฉันค่ะ" น้ำเสียงของเซี่ยอวิ๋นซือแม้จะไม่ดังมาก แต่ทว่าท่ามกลางความเงียบที่เข้าปกคลุมลานบ้านชั่วขณะทุกคนก็ต่างได้ยินเสียงของหล่อนอย่างชัดเจนเธอยืนหยัดเคียงข้างสามี มือยังคงประคองแขนเขาไว้ดวงตาจ้องมองไปยังแม่สามีที่ยังคงนั่งอยู่บนพื้นอย่างไม่ลดละ คำประกาศนั้นราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจของนางจางหล่อนอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงและไม่อยากเชื่อหู ลูกสะใภ้ที่นางคิดว่าควบคุมได้มาตลอดที่ปกติจะอ่อนน้อมยอมตามเธอเสมอ กล้าดียังไงมาเข้าข้างหลานสาวตัวแสบและลูกชายที่ไม่เอาไหนของนาง!"แก! นังอวิ๋นซือ!" จางหลินแผดเสียงแหลมออกมาด้วยความโกรธจัดจนหน้าเขียว ชี้นิ้วสั่นเทาไปยังใบหน้าลูกสะใภ้คนรองก่อนจะผรุสวาทถ้อยคำหยาบคายออกมา"แกมันนังลูกสะใภ้ไม่รักดี! เลี้ยงไม่เชื่อง! ฉันอุ้มชูแกมา ให้ที่ซุกหัวนอนแต่แกกลับเข้าข้างนังเด็กนี่กับผัวแกงั้นเหรอ! พวกแกมันพวกเดียวกันหมด! วางแผนกันจะฮุบสมบัติไล่แม่ผัวอย่างฉันกับพี่ใหญ่ออกจากบ้านใช่ไหม!"คำกล่าวหาที่รุนแรงและบิดเบือนความจริงทำให้เซี่ยอวิ๋น ซือเม้มปากแน่น แต่เธอก็ไม่ได้โต้เถียงด้วยถ้อยคำหยาบคายตรงกัน

"เมี่ยวเมี่ยว! ลูกพูดอะไรแบบนี้ออกมา!?" เซี่ยอวิ๋นซืออุทานเสียงหลง จ้องมองลูกสาวตัวน้อยด้วยความตกใจระคนคาดไม่ถึงและไม่เข้าใจ ทำไมจู่ ๆ ลูกถึงพูดเหมือนยอมแพ้ทั้งที่เพิ่งยืนหยัดต่อสู้อย่างกล้าหาญเมื่อครู่เสิ่นหานเองก็หน้าเหวอไปไม่แพ้กัน เขาขมวดคิ้วจ้องลูกสาวนิ่ง "ลูกหมายความว่ายังไงเมี่ยวเมี่ยว? ทำไมจู่ ๆ ถึงพูดแบบนี้? เมื่อกี้ลูกยัง..." เขานึกถึงภาพลูกสาวตัวเล็กที่ยืนปกป้องเขาอย่างไม่เกรงกลัว แล้วทำไมตอนนี้ถึง...เสิ่นหยวนที่นั่งอยู่เงียบก็เงยหน้าขึ้นจากกองการบ้าน มองน้องสาวด้วยแววตาสับสน เขาเองก็ไม่เข้าใจความคิดของเสิ่นเมี่ยวเลยเหมือนกัน เสิ่นเมี่ยวกำลังจะอ้าปากอธิบายแต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยคำใดออกมา...ก๊อก ๆ ๆเสียงเคาะประตูไม้หน้าบ้านหลังเล็กของเธอก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ทุกคนในห้องหันไปมองทางประตูพร้อมกัน ก่อนที่ร่างของเด็กหนุ่มรุ่นกระทงคนหนึ่งจะโผล่หน้าเข้ามา เด็กคนนั้นคือเสิ่นตงบุคคลที่เสิ่นเมี่ยวไม่เคยลืมและเกลียดชังในชาติก่อนนั่นเอง"ย่าเรียก..." เสิ่นตงเอ่ยเสียงห้วนไม่สบตาใครเป็นพิเศษ "ให้พวกอาเล็กไปหาที่บ้านใหญ่หน่อย ย่ามีเรื่องจะคุยด้วย"

"หาน... หลี่หาน..." เสิ่นหาน หรือเขาควรจะชื่อว่าหลี่หานพึมพำชื่อนั้นซ้ำไปซ้ำมาราวกับเป็นคำที่ไม่คุ้นเคย แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความผูกพันอันลึกซึ้งที่ก่อตัวขึ้นในใจ เขามองจี้หยกจักรพรรดิในมือลูกสาวก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของผู้หญิงที่เคยเรียกว่าแม่มาทั้งชีวิต... ผู้หญิงที่เลี้ยงดูเขามาด้วยความลำเอียงกดขี่ และบัดนี้กำลังยื่นคำขาดที่แสนโหดร้าย"หากอยากจะอยู่ที่นี่ต่อและใช้แซ่เสิ่นแกก็ยอมยกตำแหน่งงานให้อาฉีซะ หากไม่ตกลงแกก็ออกไปจากบ้านนี้โดยที่แม้แต่แซ่เสิ่นแกก็ต้องทิ้งเอาไว้ด้วย" คำพูดของจางหลินยังคงก้องอยู่ในหูมันคือทางเลือกที่บีบคั้นหัวใจ... เลือกที่จะอยู่ในบ้านที่เต็มไปด้วยการหลอกลวงและการกดขี่ต่อไปเพียงเพื่อรักษาแซ่       ที่ไม่ใช่ของตัวเองหรือเลือกที่จะทิ้งทุกอย่างออกไปเผชิญโลกภายนอกด้วยตัวตนที่แท้จริง แต่ไร้ซึ่งหลักประกันใด ๆ ถึงอนาคตที่มองไม่เห็นทางเสิ่นฉีและฟางหลานมองมาด้วยแววตาคาดหวังและเย้ยหยัน พวกเขาเชื่อมั่นว่าน้องชาย/น้องเขยที่หัวอ่อนและหวาดกลัวการเปลี่ยนแปลงมาตลอดจะต้องยอมจำนนในที่สุดจางหลินเชิดหน