Todos os capítulos de เสื่นเมี่ยวย้อนเวลาเปลี่ยนชะตา: Capítulo 21 - Capítulo 30

หลังเดินออกมาจากบ้านของลูกค้ารายแรกของวัน หลี่หานก็มุ่งหน้าเดินต่อไปยังทิศทางของโรงงานผลิตเครื่องใช้ไฟฟ้า โรงงานเก่าที่เขาคุ้นเคยทุกซอกทุกมุมราวกับบ้านหลังที่สองเมื่อมาถึงหน้าประตูโรงงานที่คุ้นเคย เขาก็พบกับลุงจ้าว ยามรักษาความปลอดภัยที่รู้จักกันดี ชายสูงอายุยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตรเมื่อเห็นหลี่หาน"อ้าว อาหาน ไม่ได้เจอกันหลายวันเลยนะ เป็นไงมาไงล่ะวันนี้?""สวัสดีครับลุงจ้าว พอดีผมมารบกวนนิดหน่อยครับ คือผมอยากจะมาขอซื้ออะไหล่พัดลมนะครับ พอจะเข้าไปติดต่อแผนกอะไหล่ได้ไหม?" หลี่หานอธิบายวัตถุประสงค์"อะไหล่เหรอ? ได้สิ ๆ เข้าไปเลย ไม่ต้องแลกบัตรหรอก เรารู้จักกันอยู่แล้ว" ลุงจ้าวโบกมืออนุญาตอย่างง่ายดายด้วยความสัมพันธ์เก่าที่มีต่อกันหลี่หานกล่าวขอบคุณและเดินผ่านประตูโรงงานเข้าไป บรรยากาศเดิม ๆ กลิ่นอายอันคุ้นเคยทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายระคนแปลกเล็กน้อย หลี่หานเดินตรงไปยังอาคารที่เป็นที่ตั้งของแผนกคลังอะไหล่และส่วนงานซ่อมบำรุง ทว่าในขณะที่กำลังจะเลี้ยวตรงหัวมุมทางเดินนั่นเองเขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อคนที่ไม่อยากเจอที่สุดปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าอย่างไม่คาดฝัน

เมื่อได้ยินคำตอบตกลงจากเจ้าของบ้าน หลี่หานก็พยักหน้ารับ เขาไม่ได้แสดงท่าดีใจจนออกนอกหน้า เพียงแต่รู้สึกว่านี่คือการลงทุนที่มีความเสี่ยงแต่ก็คุ้มค่าที่จะลองเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้ออย่างระมัดระวัง หยิบธนบัตรใบละหนึ่งหยวนออกมาห้าใบนับอย่างรอบคอบ ก่อนจะยื่นส่งให้ชายเจ้าของบ้าน"นี่ครับลุง ห้าหยวนตามที่ตกลงกัน"ชายเจ้าของบ้านรับเงินมานับดูอีกครั้ง ใบหน้ายังคงเจือความเสียดายอยู่บ้างแต่ก็พยักหน้ายอมรับ"อืม ครบถ้วน ขอบใจนะพ่อหนุ่ม อย่างน้อยก็ยังดีกว่าทิ้งไปเฉย ๆ หรือได้แค่ไม่กี่เหมาถ้าเอาไปชั่งกิโลขาย" เขาพยายามปลอบใจตัวเอง"ครับลุง" หลี่หานตอบรับตามมารยาท ก่อนจะหันไปจัดการกับทีวีเครื่องนั้นทีวีขาวดำขนาดสิบสองนิ้ว แม้จะเรียกว่าเครื่องเล็กแต่ก็ยังมีน้ำหนักและขนาดที่ค่อนข้างเทอะทะพอสมควรสำหรับคนที่จะต้องเดินเท้าและแบกกล่องเครื่องมือไปด้วย หลี่หานวางกล่องเครื่องมือลงกับพื้นลองยกทีวีขึ้นดูเพื่อประเมินน้ำหนักและหาท่าจับที่ถนัด เขาตัดสินใจใช้แขนข้างหนึ่งประคองทีวีไว้แนบอก ส่วนมืออีกข้างก็หิ้วกล่องเครื่องมือ แม้จะดูทุลักทุเลไปบ้างแต่ก็พอจะเคลื่อนย้าย

เวลาผ่านไปมากกว่าหนึ่งเดือนนับตั้งแต่ครอบครัวหลี่ย้ายมาอยู่ห้องพักแห่งนี้ และในตอนนี้ก็ใกล้จะเข้าสู่กลางฤดูร้อนแล้ว หลี่หานยังคงพยายามทำกิจวัตรประจำวันของตนเหมือนเดิมโดยการเดินเตร่ตะโกนเรียกลูกค้ารวมถึงยังเสาะหาของเก่ามาซ่อมขายแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครนำของเก่ามาขายให้เขาอีกสำหรับทีวีขาวดำเครื่องแรกที่ซ่อมได้สำเร็จนั้นเจ้าตัวตัดสินใจเก็บไว้ที่บ้าน ซึ่งการมีทีวีทำให้บ้านของพวกเขากลายเป็นจุดสนใจของเพื่อนบ้านทันทีทุกคนต่างอยากมาขอดูทีวีด้วย ในตอนแรกครอบครัวหลี่ก็อนุญาตให้เพื่อนบ้านเข้ามาดูได้ แต่เมื่อเวลาผ่านไปการที่มีคนมาดูทีวีเยอะขึ้นและบ่อยครั้งก็เริ่มก่อให้เกิดความขัดแย้งดังนั้นหลี่เมี่ยวจึงได้เสนอวิธีแก้ปัญหาขึ้นมา โดยเสนอให้ทุกคนที่ต้องการมาดูทีวีจ่ายเงินสำหรับรายการที่อยากดูเป็นจำนวนเงินหนึ่งหยวนและการกระทำในครั้งนี้ก็ดูเหมือนว่าจะได้ผลเพราะไม่มีใครยอมเสียเงินอีก ทั้งยังนำบ้านหลี่ของพวกเขาไปนินทาว่าร้าย ถึงกระนั้นคนในครอบครัวหลี่ก็หาได้สนใจแต่อย่างใด"เราไม่ได้ขอใครกินใช้ จะสนใจทำไมล่ะคะ" นี่คือคำพูดของเด็กหญิงอายุเพียงเจ็ดปีที่ไม่มีใครรู้ว่

วันนี้หลี่หานตัดสินใจจะไม่ไปเดินเตร็ดแตร่ตามตรอกเหมือนเช่นเคยเพราะเขามีเป้าหมายใหม่นั่นคือการไปทางทิศใต้ของเมืองเพื่อดูของเก่าโดยมีกู้ยวี่ตามติดไปด้วยซึ่งเรื่องนี้เสี่ยวหม่าวเองก็ได้รายงานให้หลี่เมี่ยวที่กำลังแสดงวิธีทำโจทย์วิชาคณิตศาสตร์ของครูหวังอยู่หน้าชั้นเรียนเจ้านาย กู้ยวี่คนนั้นกำลังพาพ่อของคุณไปดูแหล่งของเก่าที่ถูกทิ้งทางทิศใต้ครับอย่างนั้นเหรอ นายคอยดูพวกเขาต่อไปก็แล้วกัน หลี่เมี่ยวตอบซึ่งเธอก็กำลังเขียนคำตอบที่ถูกต้องลงบนกระดาน"นักเรียนหลี่เมี่ยว คำตอบของเธอถูกต้อง เอาละกลับไปนั่งที่ได้" หวังเหว่ยยกขาแว่นตาขึ้นสูงกล่าวชมออกมาด้วยความพอใจ หลี่เมี่ยวโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่ของตนทางด้านหลี่หานเขากับกู้ยวี่ก็ได้เดินมาถึงลานรกร้างชานเมืองที่เต็มไปด้วยกองขยะและเศษวัสดุเหลือใช้จำนวนมหาศาล กลิ่นเหม็นอับและฝุ่นคละคลุ้งไปทั่วบริเวณแต่ท่ามกลางความรกรุงรังนั้นกลับมีซากเครื่องใช้ไฟฟ้าและเศษโลหะกองอยู่เป็นหย่อม ๆ จริงอย่างที่กู้ยวี่ว่าไว้แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้เริ่มลงมือค้นหาสมบัติในกองขยะ เสียงห้

ที่โรงเรียนประถมปฏิวัติแดง เสียงออดสัญญาณพักกลางวันดังขึ้น นักเรียนต่างทยอยกันออกมาจากห้องเรียน บ้างก็วิ่งเล่น บ้างก็จับกลุ่มคุยกัน บ้างก็นั่งลงเปิดกล่องข้าวที่เตรียมมาจากบ้านหลี่เมี่ยวนั่งลงที่โต๊ะประจำของตนในห้องเรียน เธอเองก็กำลังเปิดกล่องข้าวที่แม่เตรียมให้ออก กลิ่นหอมอ่อนของข้าวสวยและกับข้าวลอยขึ้นมา ขณะที่เธอกำลังจะหยิบตะเกียบขึ้นมา เสียงของเสี่ยวหม่าวก็รายงานเข้ามาในความคิดเจ้านาย รายงานสถานการณ์ล่าสุดที่ลานทิ้งของเก่า ขณะนี้สหายหลี่หานพ่อของคุณได้ยอมรับกลุ่มนักเลงก่อนหน้านี้ไว้เป็นผู้ช่วยแล้ว และกำลังมอบหมายให้ช่วยกันค้นหาของเก่าในบริเวณดังกล่าวหลี่เมี่ยวชะงักไปเล็กน้อยขณะกำลังคีบกับข้าว (พ่อรับพวกนั้นไว้ทำงานด้วยเหรอ? จะดีหรือเปล่านะ...) เธอครุ่นคิด    (แต่...ถ้าพ่อควบคุมพวกเขาได้ การมีคนช่วยหาของเพิ่มก็น่าจะทำให้งานของพ่อสะดวกและรวดเร็วขึ้นเพราะคนพวกนั้นน่าจะรู้จักสถานที่ดีที่สุด ไว้คอยดูไปก่อนแล้วกัน) เธอตัดสินใจเชื่อมั่นในการตัดสินใจของพ่อและความสามารถในการป้องกันตัวที่เธอเพิ่งมอบให้ก่อนจะพยักหน้ารับกับตัวเองแล้วจึง