All Chapters of สตรีอุ่นเตียงของแม่ทัพบ้าเลือด: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21ตราพยัคฆ์ที่หายไปเว่ยสือหยางรีบเรียกให้หลิ่งเอ้อร์กับหลิ่งอี้มาพบเป็นการด่วน ก่อนจะให้ทั้งสองส่งคนไปตามล่าหาตัวเหมยซิงที่หนีเขาไปทันที ทว่าพวกเขากลับต้องพบกับความผิดหวัง เมื่อมิอาจหาร่องรอยของนางได้เลย แม้แต่จูจูผู้เป็นสาวใช้คนสนิทก็ไม่ทราบเรื่องนี้ "หม่อมฉันไม่ทราบเรื่องนี้เลยเพคะท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่รู้เรื่องจริง ๆ นะเพคะ" "ข้ารู้ แต่ข้าอยากรู้ว่าตลอดเวลาที่นางพักอยู่ที่นี่นางทำสิ่งใดบ้าง""เอ่อ... แม่นางเหมยซิงชอบเขียนอักษรที่โต๊ะหนังสือ แล้วเก็บเอาไว้ในกล่องนี้เป็นอย่างดีเพคะ และก็ชอบไปเดินเล่นที่ตรงลำธาร นอกนั้นก็ไม่ได้ทำสิ่งใดเลยเพคะ"เว่ยสือหยางโบกมือให้จูจูออกไปจากกระโจม ก่อนจะเดินไปสำรวจยังโต๊ะหนังสือของเหมยซิงอีกครั้ง เขาพบว่ามีกล่องไม้อยู่บนโต๊ะที่ถูกผนึกเอาไว้เป็นอย่างดี เมื่อเปิดออกดูจึงพบว่าภายในมีแผ่นกระดาษที่เขียนด้วยอักษรวิจิตรอย่างมากมาย บุรุษหนุ่มพลันหยิบกระดาษของนางมาเก็บเอาไว้ในสาบเสื้ออย่างหวงแหน... นี่คือสิ่งสุดท้ายที่เหมยซิงได้ทิ้งเอาไว้ที่นี่ นอกจากการหักหลังที่นางได้ทำกับเขาไว้อย่างเจ็บแสบที่สุด!"ท่านอ๋องนี่มันเรื่องอะไรกันพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดทุกคนถึ

บทที่ 23คนรักของข้า จ้าวเทียนยังคงไม่ไว้วางใจด้วยกลัวว่าเหมยซิงจะสร้างเรื่อง จึงได้ให้สองแม่ลูกมาอยู่ห้องด้านข้างของตำหนักตนเอง โดยอ้างเรื่องอาการป่วยของหานซีอิ๋ง ทว่ากลับขังพวกนางให้อยู่แต่ในห้องของตำหนัก ไม่ให้ทั้งสองได้ก้าวขาออกไปจากตำหนักแม้แต่ก้าวเดียว อาหารการกินก็ถูกส่งมาให้อย่างขอไปทีนี่คือการคุมขังชัด ๆ!ล่วงเข้าสู่วันที่สามที่เหมยซิงได้รับคำสั่งให้แต่งงานกับฉินจิน ตั้งแต่นางรู้เรื่องนี้จิตใจของนางก็ห่อเหี่ยวยิ่งนัก แม้แต่หานซีอิ๋งที่มีอาการป่วยยังจับสังเกตได้"ซิงเอ๋อร์เจ้ามีเรื่องทุกข์ใจใช่หรือไม่ อย่าได้คิดปิดบังแม่เป็นอันขาด แม้ว่าแม่จะช่วยอะไรเจ้าไม่ได้แต่ก็พร้อมจะรับฟังความทุกข์ใจของเจ้า""ข้า..."เหมยซิงถึงกับพูดคำใดไม่ออก เมื่อได้เห็นสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยของมารดา แต่ท้ายที่สุดนางก็เอ่ยเรื่องนี้ออกไป ทว่าทันทีที่นางเล่าจบน้ำตาของนางพลันไหลรินลงมาไม่ขาดสาย ความรู้สึกเจ็บใจ เสียใจ และคิดถึงเว่ยสือหยางพลันประดังประเดเข้ามาจนยากจะตั้งรับไหว ทั้งในใจยังรู้สึกผิดต่อเขามากเหลือเกิน แต่เพราะนางไม่ทางเลือก...หานซีอิ๋งเมื่อรับรู้ความในใจของบุตรสาวก็รู้สึกสงสารยิ่งนัก อ้อมกอดอ

บทที่ 25พูดมากเสียจริงจ้าวเทียนเห็นเช่นนั้นพลันเปล่งเสียงหัวเราะออกมาด้วยความสาสมใจ คิดหรือว่าตัวเขาจะไม่เหลือทางรอดให้ตัวเองเลย เขาคิดถูกจริง ๆ ที่ไม่ได้ส่งยาถอนพิษทั้งหมดให้กับหานซีอิ๋ง ยาที่เขาส่งไปก่อนหน้านี้เป็นเพียงยาชะลออาการเท่านั้น อีกทั้งต่อให้ส่งยาถอนพิษของจริงไป หานซีอิ๋งก็อยู่ได้ไม่ถึงเดือนอยู่แล้ว จะเอายาดี ๆ ไปสิ้นเปลืองกับคนที่จะต้องตายทำไมกันเล่า!"สารเลว! ไหนเจ้าสั่งให้คนเอายาถอนพิษมาให้ท่านแม่ข้าแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดท่านแม่ของข้าถึงเป็นเช่นนี้ได้ เจ้าคนชั่วช้าเลวทราม"เหมยซิงตรงเข้ามาเค้นคอจ้าวเทียนด้วยความเกรี้ยวกราด คิดไม่ถึงว่าคนผู้นี้จะไม่รักษาคำพูดของตนเองแม้แต่น้อย "ฮ่าฮ่าฮ่า ต่อให้ข้าให้ยาถอนพิษไป อย่างไรแม่เจ้าก็ต้องตายอยู่ดี นางจะอยู่ได้อีกแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น แต่ถ้าเจ้ายอมปล่อยข้าไป ข้าก็จะให้ยาถอนพิษที่แท้จริงเพื่อต่ออายุขัยของแม่เจ้าให้หนึ่งเดือนก็ได้ แต่ถ้าไม่! ไม่ถึงหนึ่งวันแม่เจ้าจะต้องตายเพราะไม่ได้กินยาถอนพิษ" จ้าวเทียนหัวเราะร่าด้วยความสาสมใจ ยิ่งได้เห็นสีหน้าอันซีดขาวของเหมยซิงเขายิ่งมีความสุขยิ่งนัก นี่แหละคือบทลงโทษของคนที่กล้าแข็งข้อกับเขา

บทที่ 27แต่งงานกันดีหรือไม่เว่ยสือหยางมองตามร่างอันบอบบางที่ลุกพรวดจากไปด้วยรอยยิ้มกว้าง เวลาที่นางเขินอายนั้นช่างน่าเอ็นดูนักในสายตาของเขา ใบหน้าหวานเห่อร้อนขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ามอง"ท่านอ๋องจะดีใจตอนนี้ก็ยังเร็วเกินไป สถานะของซิงเอ๋อร์ซับซ้อนและไม่น่าจะมีคนในราชวงศ์เว่ยรับได้นะเพคะ" นี่คือสิ่งที่หานซีอิ๋งกังวลมากที่สุด นางดีใจที่เห็นบุตรสาวมีความสุข ทว่าตัวนางก็ไม่แน่ใจว่าความสุขนี้จะคงอยู่กับซิงเอ๋อร์ของนางได้นานหรือไม่"ท่านแม่ยายไม่ต้องเป็นกังวล ข้าจะจัดการเรื่องนี้เป็นอย่างดีเอง""เอ่อ... ท่านอ๋องกับซิงเอ๋อร์ยังไม่ได้แต่งงานกัน ทรงเรียกหม่อมฉันว่าท่านน้าไปก่อนดีหรือไม่เพคะ" หานซีอิ๋งรู้สึกทำตัวไม่ถูก เมื่อถูกเชื้อพระวงศ์หนุ่มจากต่างแคว้นเอ่ยเรียกอย่างสนิทสนมเช่นนี้"ข้าคิดจะจัดพิธีแต่งงานอย่างเรียบ ๆ ที่เมืองเป่ยซีเสียก่อน แล้วค่อยกลับไปจัดงานแต่งงานอย่างยิ่งใหญ่ที่จวนชินอ๋องของข้า ท่านแม่ยายเห็นเป็นเช่นไร" เว่ยสือหยางทำราวกับไม่ได้ยินคำขอนั้น "เหตุใดท่านอ๋องถึงทรงรีบร้อนเช่นนี้เล่าเพคะ มิใช่ว่าท่านอ๋องทรงมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่ที่เมืองหลวงแล้วหรอกนะเพคะ" สายตาที่อาบน้ำร้อ

บทที่ 29แหย่หนวดพยัคฆ์หลังจากเสร็จสิ้นพิธีเช้าในการคำนับฟ้าดินและพ่อแม่แล้ว เหมยซิงก็ถูกแม่สื่อพาตัวไปนั่งรออยู่ในห้องหอ ในขณะที่เว่ยสือหยางจำต้องไปดื่มสุรากับแขกที่มาร่วมงาน ซึ่งงานนี้โจวหมิงลู่ได้เป็นตัวตั้งตัวตีในการขอคารวะจอกสุรากับเว่ยสือหยางไปหลายจอก ด้วยตัวเองก็รู้สึกหมั่นไส้ท่านอ๋องผู้นี้ไม่น้อยเลยทางด้านเหมยซิงที่นั่งรออยู่ในห้องหอนั้น โดยมีจูจูผู้บัดนี้ได้กลายมาเป็นสาวใช้ข้างกายของนางแล้ว สาวใช้ตัวน้อยเดินถือถาดอาหารของว่างเข้ามา ด้วยกลัวว่าผู้เป็นนายจะรอนานจนหิว "พระชายาทรงหิวหรือไม่เพคะ หม่อมฉันได้ให้คนครัวจัดทำน้ำแกงปลามาให้เพคะ และยังมีขนมดอกกุ้ยฮวาด้วยนะเพคะ"เหมยซิงคลี่ยิ้มบางด้วยความขอบคุณ ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะเพื่อทานอาหารรองท้อง ในตอนที่นางกำลังตักอาหารเข้าปาก สัมผัสอันว่องไวพลันได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากบนหลังคา เหมยซิงวางช้อนลงบนโต๊ะ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วจุ่มลงไปในถ้วยน้ำชา เขียนอักษรให้จูจูได้อ่าน 'มีคนร้าย ไปตามท่านอ๋อง'นับว่าไม่เสียแรงที่เหมยซิงเคยสอนตัวอักษรให้กับจูจู และอีกฝ่ายก็เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วนัก "เอ่อ พระชายาอยากได้สิ่งใดอีกหรือไม่เพคะ" จูจูพยายามไม่