Semua Bab สตรีอุ่นเตียงของแม่ทัพบ้าเลือด: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 10ขาเตียงลั่นทั้งราตรีเว่ยสือหยางตอกกระแทกเข้าไปด้วยความรัวเร็วตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงของตนเอง ตัวตนของเขาแตะครูดไปตามผนังเนื้ออ่อนนุ่มในกายสาวอย่างรุนแรง สร้างความเจ็บจุกทว่าเสียวซ่านให้กับคนใต้ร่างเป็นอย่างมาก กายสาวโยกคลอนไปตามจังหวะการกระแทกกระทั้นเข้ามาของคนบนร่าง "อ๊า... ซี๊ด ภายในของเจ้ารัดข้าแน่นยิ่งนัก ซี๊ดดด" กายแกร่งครางเสียงต่ำด้วยความเสียดเสียว ทุกการตอกตรึงเข้าไปในร่องรักของนางช่างให้ความรู้สึกที่ดียิ่งนัก ทั้งคับแน่นและเสียวสะท้านไปทั่วท่อนลำแกร่งหน้าอกอวบพลันกระเพื่อมขึ้นลงไปตามจังหวะนั้น ช่างล่อตาล่อใจเว่ยสือหยางยิ่งนัก คิดได้เช่นนั้นเขาจึงโน้มใบหน้าเข้าหาความนุ่มหยุ่นที่อยู่ตรงหน้า ทั้งดูดเม้มและขบกัดทั่วเนินเนื้อนุ่มนิ่ม สร้างรอยแดงไปทุกพื้นที่ไม่เว้นว่างตรงที่ใดเลย"อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาา ท่านอ๋อง ทะ ท่านกำลังจะทรมานข้าเช่นนั้นหรือ" เหมยซิงร้องครางลั่นด้วยความเสียวซ่าน กายสาวสั่นระริกเมื่อถูกอ๋องหนุ่มเล่นงานทั้งด้านบนด้านล่าง หัวสมองของนางพลันขาวโพลนไปหมด ดวงตาเหม่อลอยเพราะความเสียวกระสันที่เขาเป็นผู้ปลุกปั่นมิหยุดหย่อน ตรงส่วนนั้นยิ่งสั่นระริกเมื่อถูกบุกรุกเข้าม

บทที่ 12ควบขี่ตามที่ใจเรียกร้องเหมยซิงจับใบหน้าคมของเว่ยสือหยางให้เงยหน้ามามองตน ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปหาริมฝีปากหยักของเขา จุมพิตลงไปอย่างอ่อนโยนทว่ากลับค่อย ๆ ทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ มืออีกข้างก็ลูบคลึงท่อนเอ็นแกร่งอันร้อนผ่าวไปด้วย ลูบไล้ตั้งแต่ปลายหัวหยักจรดไปถึงพวงไข่สวรรค์ทั้งสองลูกอย่างช้า ๆ ก่อนจะกอบกุมท่อนลำให้อยู่ภายใต้ฝ่ามือเรียวของตน รูดขึ้นรูดลงด้วยความระรัวเร็ว สร้างความเสียวกระสันให้กับเว่ยสือหยางเป็นอย่างมาก"อ่า... ดีมาก เหมยซิง อื้อ ซี๊ดดด..."กายแกร่งหลุดเสียงครางกระเส่าด้วยความเสียวซ่าน เขาจับตรึงท้ายทอยของนางก่อนจะมอบจุมพิตอันเร่าร้อน ดูดดึงเรียวลิ้นเล็กออกมาจนเกิดเสียงดังฉ่ำแฉะภายในศาลาแห่งนี้ ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดแสงลงมาราวกับกำลังเป็นพยานให้กับบทรักของทั้งสอง...หลิ่งเอ้อร์ที่อยู่ไม่ไกลนักตะลึงค้างราวกับก้อนศิลาเมื่อรู้ว่าทั้งสองกำลังทำสิ่งใดกัน ใบหน้าคมพลันเห่อร้อนด้วยความเขินอาย ก่อนจะรีบหันหลังกลับไปไม่กล้าแม้แต่จะส่งสายตาไปมองในศาลา ทั้งยังสั่งให้ทุกคนที่อยู่ใกล้บริเวณนี้รีบออกไปทันที อย่าได้แม้แต่ส่งเสียงดังรบกวนผู้เป็นเจ้านาย เหมยซิงกระตุกยิ้มบาง นา

บทที่ 14หอสุราหรูเยว่สามวันให้หลังเหมยซิงก็ได้เขียนแผนที่บอกเส้นทางเข้าแคว้นจ้าวให้กับเว่ยสือหยาง โดยเส้นทางนี้อันตรายกว่าครั้งก่อน เพราะต้องผ่านหุบเขาที่เต็มไปด้วยหมอกพิษ หากมิใช่คนแคว้นจ้าวจะต้องตายอย่างน่าอนาถ แต่เพราะเหมยซิงได้มอบยาที่สกัดจากพืชพิเศษของแคว้นจ้าว จึงทำให้เว่ยสือหยางสามารถส่งคนเข้าไปสอดแนมได้ โดยครั้งนี้ทุกอย่างเป็นไปอย่างง่ายดายนัก คนของชินอ๋องแฝงตัวเข้าไปในแคว้นจ้าวได้แล้ว!หนึ่งเดือนผ่านไปเหมยซิงดูแลจวนชินอ๋องอย่างไร้ที่ติ เสื้อผ้าและอาหารการกินของชินอ๋องเป็นนางที่ดูแลเพียงผู้เดียว ส่วนงานอื่น ๆ จะให้ท่านพ่อบ้านเป็นผู้จัดการ หากมีเรื่องใดที่คิดไม่ตกก็จะมาขอคำชี้แนะจากนาง ซึ่งเหมยซิงก็สามารถแก้ไขปัญหาได้เป็นอย่างดี จนพ่อบ้านบังเกิดความเลื่อมใสในตัวของเหมยซิง ยอมรับนางเป็นนายหญิงอย่างแท้จริงส่วนหลิงฟางผู้เคยแข็งข้อได้ถูกลดขั้นไปเป็นสาวใช้ในโรงซักล้าง ก่อนจะเลือกสาวใช้ที่ใช้งานได้ขึ้นมาเป็นหัวหน้าสาวใช้แทน ส่วนจูจูได้เลื่อนขั้นมาเป็นสาวใช้ประจำตัวของเหมยซิง บ่าวไพร่ในจวนชินอ๋องก็เชื่อฟังเหมยซิงมาก ด้วยนางมีทั้งความอ่อนโยนใจดี รู้จักเห็นอกเห็นใจให้รางวัลเมื่อทำ

บทที่ 16สตรีสูงศักดิ์จากเมืองหลวงเช้าวันถัดมาจวนเจ้าเมืองก็ได้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น เมื่อบุตรีเพียงคนเดียวกลับมาด้วยสภาพอันยับเยิน ผมเผ้ายุ่งเหยิงกระเซิงอย่างไม่เป็นทรง เสื้อผ้าอาภรณ์ก็ถูกฉีกจนขาดวิ่น เนื้อตัวของนางล้วนเต็มไปด้วยรอยแดงจากการร่วมรักกับบุรุษ แต่ที่น่าตกใจมากที่สุดกลับเป็นการที่มีขอทานผู้หนึ่งเข้ามาแสดงตนว่าได้เป็นสามีของอี้หลันไปแล้ว ทั้งยังมีหลิ่งเอ้อร์ที่เข้ามาช่วยเป็นพยานให้ด้วยอี้ไฉผู้รู้เรื่องนี้แทบจะล้มทั้งยืน เมื่อเห็นว่าบุตรสาวที่เขารักมากกลับไปคว้าขอทานข้างถนนมาเป็นสามี!"ฮึก ๆ ท่านพ่อต้องช่วยข้านะเจ้าคะ ชินอ๋องทรงรังแกข้า ฮือ ๆ"อี้หลันร้องไห้ภายใต้อ้อมกอดของผู้เป็นพี่ชาย ตัวนางสั่นเทิ้มไปด้วยความคั่งแค้น ครั้งแรกของนางที่ควรจะเป็นของท่านอ๋องกลับเป็นชายขอทานผู้มีหน้าตาน่าขยะแขยงเสียได้ เช่นนี้นางจะมีหน้าอยู่ที่เมืองเป่ยซีได้อย่างไรกัน นี่มันไม่ยุติธรรมเลย"โธ่... หลันเอ๋อร์ของพ่อ เหตุใดท่านอ๋องถึงได้รังแกบุตรสาวของข้าถึงเพียงนี้กัน" อี้ไฉเองก็โกรธแค้นชินอ๋องเป็นอย่างมาก เขาจะต้องถวายฎีการายงานเรื่องนี้ให้ราชสำนักทราบให้จงได้ จะไม่ยอมให้บุตรสาวเพียงคนเดียวต

บทที่ 18เพราะนางคู่ควรคืนนั้นเว่ยสือหยางได้ช่วยเอาหินอังไฟที่พันด้วยผ้าแล้ว นำมาวางบนหน้าท้องของเหมยซิงเพื่อบรรเทาอาการปวดท้อง ทั้งยังให้หลิ่งเอ้อร์ไปให้ท่านหมอจัดเทียบยามาให้กับนางด้วย ทุกการกระทำอันใส่ใจนี้ของเว่ยสือหยางได้สลักลึกไปในใจของเหมยซิง นานมากแล้ว... ที่นางไม่ได้รับการดูแลเช่นนี้เลย ครั้งสุดท้ายคงจะเป็นเมื่อ 5 ปีก่อนที่นางไปพบท่านแม่กระมัง"ดีขึ้นหรือไม่ หากไม่ข้าจะให้คนไปตามท่านหมอ""ดีขึ้นมากแล้วเพคะ คืนนี้... ท่านอ๋องทรงนอนที่นี่ได้หรือไม่เพคะ""ห้องของเจ้าอย่างนั้นหรือ" เว่ยสือหยางเลิกคิ้วขึ้นเป็นคำถาม"หากท่านอ๋องไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรเพคะ" เพราะร่างกายอ่อนแอจึงทำให้หัวใจอ่อนแอไปเลย นางลืมไปได้อย่างไรกันว่าเว่ยสือหยางไม่เคยนอนค้างคืนกับนางมาก่อนเลยสักครั้ง แม้ที่ผ่านมานางกับเขาจะมีค่ำคืนร้อนแรงจบเกือบรุ่งสาง ทว่าเมื่อเขาเสร็จสมก็จะออกไปทันที เขาจะกลับไปนอนยังห้องนอนของตนเองโดยทิ้งให้นางนอนอยู่เพียงคนเดียว..."ได้สิ! คืนนี้ข้าจะนอนเป็นเพื่อนเจ้าเอง"เว่ยสือหยางตอบรับหลังจากนิ่งเงียบไปนาน คงเพราะดวงตาคู่นี้กระมังที่ทำให้เขารู้สึกใจอ่อน ทั้งที่ความจริงแล้วเขาไม่เคยยอมให้