All Chapters of สตรีอุ่นเตียงของแม่ทัพบ้าเลือด: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำเด็กน้อยในวันเพียง 7 ปีเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความรักของผู้เป็นมารดา ตั้งแต่นางจำความได้ไม่มีวันไหนที่ท่านแม่จะดุด่าหรือทุบตีนางเลยสักครั้งเดียว มีเพียงรอยยิ้มและน้ำเสียงอันอบอุ่นอ่อนโยนที่ดังก้องไปในจิตใจของเด็กน้อย ทว่าในทางกลับกันนางกลับเห็นท่านแม่แอบมานั่งร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยครั้ง สาเหตุก็เป็นเพราะบิดาผู้ให้กำเนิดนางนั้นเอง จนกระทั่งในวันที่อากาศสดชื่นแจ่มใส ท้องฟ้าปลอดโปร่งภายใต้แสงอาทิตย์อันอบอุ่นที่สาดแสงลงมา ตัวนางกลับต้องแยกจากอกของมารดา เพียงเพราะผู้เป็นใหญ่แห่งแว่นแคว้นเล็งเห็นว่าจะใช้นางให้เป็นประโยชน์ได้ เขาส่งนางไปฝึกให้เป็นสายลับที่พร้อมจะพลีชีพเพื่อแคว้นจ้าว! นับจากวันนั้นชีวิตอันเรียบง่ายของนางก็จบสิ้นลง มีเพียงต้องตื่นมาฝึกหนักตั้งแต่เช้าจรดค่ำ หากนางทำไม่ดีหรือไม่เป็นที่น่าพอใจก็จะถูกลงโทษอย่างหนัก ซ้ำร้ายมารดาที่อยู่ไกลออกไปยังถูกลงโทษเสียด้วย ชีวิตของนางราวกับตกอยู่ในขุมนรก มีวันคืนที่แสนเลวร้ายจนอยากจะปลิดชีพของตัวเองในวัยที่ 10 แต่เพราะการได้พบหน้ามารดาอีกครั้งทำให้ความคิดของนางเปลี่ยนไป..."ซิงเอ๋อร์... อดทนไว้นะลูก อย่าได้ยอมแพ้ต่อโชคชะตาของเรา แม่เชื่อว

บทที่ 2เจ้าเป็นใครกันแน่เหมยซิงผู้เป็นนางคณิกาของหอหลันฮวายืนนิ่งราวกับหินผา แม้ว่านางจะยืนอยู่ต่อหน้าของเว่ยสือหยาง ผู้เป็นชินอ๋องที่บ้าเลือดและน่าหวั่นเกรงผู้นั้น ทว่านางกลับมิได้รู้สึกหวาดกลัวเขาเลย กลับกัน... นางอยากจะรู้ว่าเขามีค่ามากพอที่นางจะใช้เป็นตัวหมากได้หรือไม่!"เจ้าร่ายรำได้หรือไม่""เพคะ หม่อมฉันถนัดร่ายรำและการเล่นผีผาเพคะ""ดี! เช่นนั้นเจ้าก็ร่ายรำให้ข้าดู""เพคะ"แม้จะแปลกใจกับการกระทำของเขา แต่เหมยซิงก็หาได้รู้สึกตกใจไม่ นางขยับตัวออกไปยืนตรงกลางโดยที่ผีผาได้ถูกนางคณิกาคนอื่นนำออกไปแล้ว ทันทีที่เสียงดนตรีขึ้น ร่างอรชรที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งภายใต้ชุดนางระบำที่เปิดเผยเนื้อหนังมังสาอย่างชัดเจน ก็ได้หมุนตัวไปตามจังหวะของเสียงดนตรีนั้นร่างกายของนางสอดประสานไปกับเสียงของดนตรีที่ดังก้องกังวานอย่างดงาม ท่วงท่าการร่ายรำมีทั้งความอ่อนช้อยและแข็งแรง พลิ้วไหวดั่งใบไผ่ที่ลู่ไปกับสายลมที่พัดโหมกระหน่ำดั่งพายุคลั่ง เห็นได้ชัดว่านางได้ถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดีเว่ยสือหยางพลันกระตุกยิ้มเย็น ก่อนจะแกล้งโยนผลผิงกั่ว (แอปเปิล) ไปให้นาง หากเป็นสตรีธรรมดาจะตกใจและรีบหลบผลผิงกั่วทันที ทว่าสต

บทที่ 4สตรีของชินอ๋องหลังจากพูดคุยกันอย่างชัดเจนแล้วเหมยซิงก็ได้แก้ผ้าที่มัดแขนขาของเว่ยสือหยาง ก่อนที่นางจะรีบคุกเข่าขออภัยเขา บุรุษหนุ่มผู้สูงศักดิ์ไม่ได้ถือสานางนัก ทั้งยังถูกใจที่นางกล้าทำกับเขาเช่นนี้เสียด้วย นับว่าเป็นความแปลกใหม่ที่เขาเพิ่งได้รับจากสตรีแปลกหน้า เพราะไม่เคยมีผู้ใดกล้าทำกับเขาเช่นนี้มาก่อนจึงทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นยิ่งนัก!"คืนนี้เจ้าก็นอนที่นี่กับข้าเสีย""ทะ ทำไมเล่าเพคะ หม่อมฉันเคยบอกแล้วว่าจะไม่ขายเรือนร่างของตนนะเพคะ" แววตาคู่สวยสั่นไหวอย่างรุนแรง แม้เขาจะเป็นบุรุษที่มีใบหน้าหล่อเหลาคมคาย นัยน์ตาคมดุ จมูกโด่งเป็นสัน สันกรามชัดเจนจนทำให้นางเผลอใจสั่น และริมฝีปากหยักหนาที่ดูเย้ายวนใจ รวมถึงเรือนร่างอันแข็งแรงกำยำอย่างนักรบ ทว่าตัวนางไม่ได้ต้องการหลับนอนกับเขาเสียหน่อย"ข้าแค่บอกให้นอนที่นี่ไม่ได้บอกว่าจะนอนกับเจ้าเสียหน่อย อย่างไรข้าก็เลือก... อีกทั้งข้าไม่ชอบข่มเหงคนที่ไม่เต็มใจด้วย แต่คนในนี้ยังมีคนของจวนเจ้าเมืองที่มารับใช้ข้าด้วย เจ้าคิดว่าไม่แปลกหรือที่ข้าพาเจ้ามาที่นี่แต่กลับปล่อยเจ้าเอาไว้โดยไม่แตะต้องเจ้าเลย ทีเรื่องอย่างนี้ล่ะโง่เขลานัก!" เว่ยสือหย

บทที่ 6ทำให้ข้าเสร็จสมเหมยซิงก้าวถอยหลังด้วยความลนลาน นางขยับถอยหลังไปเรื่อย ๆ จนสะดุดกับเตียงที่อยู่ทางด้านหลัง เป็นผลให้นางล้มตัวลงไปนอนบนที่นอน เหตุใดเขาถึงได้มีท่าทีเช่นนี้เล่า นี่ไม่ถูกต้องเลยสักนิด ในแผนการของนางไม่ได้คิดว่าจะต้องรับมือกับเรื่องนี้ ไหนเขาบอกว่าไม่เคยคิดข่มเหงสตรีที่ไม่เต็มใจอย่างไรเล่า"ท่านอ๋อง! หม่อมฉันไม่ยินยอมจะปรนนิบัติพระองค์เพคะ""ข้าก็ไม่ได้บังคับให้เจ้าปรนนิบัติข้าเสียหน่อย" เว่ยสือหยางกระตุกยิ้มเย็น เพราะนางทำให้เขารู้สึกเคร่งเครียดจนปวดหัวตุ๊บ ๆ ราวกับกำลังจะระเบิดออกมา เช่นนั้นนางก็ต้องรับผิดชอบโดยการทำให้เขาหายเครียดเสีย และทางเดียวที่จะทำให้เขาหายเครียดได้ก็คือการรีดน้ำออกจากตัวนั่นเอง ในเมื่อตอนนี้นางคือสตรีอุ่นเตียงของเขาเช่นนั้นก็จงทำหน้าที่ของตนเสียเถิด!"มะ ไม่นะเพคะ ถ้าท่านอ๋องก้าวเข้ามาอีกนิด หม่อมฉันจะขอสู้ตาย!" เหมยซิงดึงมีสั้นเล่มเล็กที่ซ่อนในปิ่นปักผมเอามาถือไว้ในมือ นางชี้มีดสั้นไปทางเว่ยสือหยางอย่างไม่หวั่นเกรง หากวันนี้เขาคิดจะข่มเหงนางจะขอสู้จนตัวตาย"เหมยซิง... ข้าไว้ชีวิตของเจ้าแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะอยู่ที่นี่ได้อย่างสงบร

บทที่ 8ตัดสินใจด้วยตนเองหลายวันผ่านไปเหมยซิงยังคงอยู่แต่ในเรือนของตน นางมิได้รับอนุญาตให้ออกไปจากเรือนแห่งนี้แม้แต่ก้าวเดียว ทุกความเคลื่อนไหวล้วนมีสายตาที่จับจ้องมองมามิได้ห่าง ถึงแม้ตอนนี้อาการของหลิ่งอี้จะดีขึ้นเป็นลำดับแล้ว แต่เว่ยสือหยางก็ยังคงสั่งให้คนจับตามองเหมยซิงเช่นเดิมในวันที่อากาศเหน็บหนาวของเหมันต์ฤดูมาเยือน เมืองเป่ยซีอันเป็นที่ตั้งสุดท้ายของพรมแดนระหว่างแคว้น อากาศของที่นี่หนาวเย็นยิ่งนัก หนาวจนได้ยินฟันกระทบกันดังกึก ๆ "แม่นางเหมยซิง ท่านหลับหรือยัง" น้ำเสียงอันเร่งเร้าของหลิ่งเอ้อร์ปลุกให้เหมยซิงที่กำลังเคลิ้มหลับพลันสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที นางรีบลุกไปหยิบเสื้อคลุมกายแล้วเดินไปเปิดประตูที่รัวเคาะจากคนข้างนอก"ข้ายังไม่หลับ ท่านหลิ่งเอ้อร์มีสิ่งใดหรือ""ท่านอ๋องเรียกหาเจ้า รีบไปพบพระองค์เร็วเข้าเถิด""กลางดึกเช่นนี้น่ะหรือ" "ใช่แล้ว เจ้ารีบไปเร็วเข้าเถิด"หลิ่งเอ้อร์ผู้เคยสุขุมพลันเข้ามาถือวิสาสะดึงชายแขนเสื้อของเหมยซิงให้รีบตามเขาไปทันที นี่ยิ่งสร้างความสงสัยให้กับเหมยซิงมากขึ้นไปอีก เกิดเรื่องอันใดหนอ เหตุใดหลิ่งเอ้อร์ผู้พูดนับคำได้กลับพูดมาก และยังดูเร่งรีบถึงเ