All Chapters of ท่านร้ายข้าก็ร้าย...มีสิ่งใดไม่เหมาะสม: Chapter 151 - Chapter 160

ไช่เสิ่งเจี๋ยยังคงวนเวียนอยู่รอบ ๆ ตัวนาง ทหารยามที่ทำร้ายเขาถูกส่งตัวเข้าไปอยู่ในคุกหลวงเรียบร้อยแล้ว เหตุผลที่ไม่มีเหตุผลก็คือเขาทำร้ายคนของนาง หลี่จื้อฉิงถามเขาแล้วว่า ต้องการให้นางลงโทษด้วยวิธีการใด เขาตอบแค่เพียงว่าให้ขังเอาไว้ในคุกหลวงตลอดชีวิตมิได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกต่อไปนางมิรู้ว่าเขามีแผนการใด เขาสามารถร้องขอให้นางลงโทษทหารยามผู้นั้นให้หนักและรุนแรงกว่านี้ได้แต่เขาก็ไม่ทำเวลาผ่านพ้นไปจนถึงกลางฤดูร้อน ช่วงนี้เสด็จแม่ไม่ได้มายุ่งเกี่ยวกับนางสักเท่าไร ส่งผลให้หลี่จื้อฉิงไม่ต้องนั่งปั้นหน้าทำตัวร้ายกาจตามความต้องการของนาง ราชบุตรเขยเสด็จพ่อของนางไปบำเพ็ญพรตนานกว่าที่คิด ไม่มีกำหนดกลับมาวังหลวงเสียที ไม่แน่ว่าเขาอาจจะหนีไปแล้วก็ได้ เมื่อคิดเช่นนั้นนางยิ่งรู้สึกหดหู่ฤดูกาลนี้หมู่มวลดอกไม้เบ่งบานสะพรั่ง ส่งกลิ่นหอมอบอวล ช่วงเวลาแสนสงบของนางจบลงที่การถูกเรียกตัวเข้าไปพบพระมารดา ข้างกายของเสด็จแม่ในยามนี้เคียงข้างด้วยปั๋วจวินดังเช่นทุกครั้ง เป็นภาพที่นางเห็นจนชินตา มิได้รู้สึกประหลาดใจใด ๆ“พรุ่งนี้หลี่ซินอี้จะจัดงานชมบุปผา เจ้าได้รับเชิญหรือไม่” หลี่หย่าถิงเข้าเรื่องทันทีเมื่อพ

งานชมบุปผาของหลี่ซินอี้จัดที่ริมแม่น้ำ บริเวณนั้นหลี่จื้อฉิงจำได้ว่ามีทุ่งดอกโหย่วไช่ฮวา เบ่งบานสะพรั่ง ที่เลือกที่นั่นแทนที่จะจัดเลี้ยงกันในอุทยานหลวง คงเพราะเกรงว่าเสด็จแม่ของนางจะรู้ละมั้ง ลังไม้ขนาดใหญ่บรรจุของขวัญ เตรียมมอบให้กับองค์หญิง ถูกขนตามหลังรถม้าที่มีหลี่จื้อฉิงและไช่เสิ่งเจี๋ยนั่งอยู่บนนั้นเขาดื้อด้านจะไม่ยอมมาพร้อมกับนาง หลี่จื้อฉิงจึงใช้มณีแดงบีบบังคับ ไช่เสิ่งเจี๋ยมิอาจทนความเจ็บปวดได้จึงยินยอมตามมา สีหน้าของชายหนุ่มบูดบึ้ง ผิดกับนางที่ยิ้มแย้มอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลาเสื้อผ้าอาภรณ์ของหลี่จื้อฉิงหรูหรา ถูกตัดเย็บอย่างประณีตจากสำนักภูษาที่ฝีมือดีที่สุดในแคว้น ใบหน้าสวยงามของนางประโคมตบแต่งด้วยเครื่องสำอางจนหนาเตอะ ไช่เสิ่งเจี๋ยเห็นแล้วอดรู้สึกขบขันไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรก ตั้งแต่ที่เขาถูกมอบเป็นของขวัญให้กับนาง ที่ได้เห็นนางในภาพลักษณ์ที่เหมาะสมกับเป็นสตรีชั่วช้าเช่นนี้ ก็ดีเหมือนกันเขาจะได้ไม่ลืมว่านางเป็นสตรีเช่นไร ทั้งที่ยามปกติใบหน้างดงามนั่นจะไร้ซึ่งเครื่องสำอางซีดเซียวและดูเหมือนคนป่วยใกล้ตายตลอดเวลางานเลี้ยงชมบุปผา ถูกห้ามจัดในวังหลวงโดยมีนางปีศาจนั่นเป็นผู้ออกคำส

ไม่รู้ว่าเดินมาได้ไกลถึงเพียงไหนแล้ว แต่เมื่อมองย้อนกลับไปยังเส้นทางเดิมก็ไม่เห็นพวกเขาแล้ว หลี่จื้อฉิงได้แต่แค่นยิ้ม เสื้อผ้าหนักอึ้งพวกนี้ดูท่าจะสร้างความยากลำบากให้กับนางเสียแล้ว อากาศก็ร้อนอบอ้าวจะถอดทิ้งก็ไม่ได้ คนตัวเล็กขยับเดินมานั่งพักเหนื่อยที่ก้อนหินก้อนใหญ่ ตั้งใจหลบแดดสักครู่แล้วค่อยหาหนทางกลับวังหลวงทุ่งดอกไม้สีเหลืองตระการตา สายลมพัดผ่านแผ่วเบา ไร้เสียงพูดคุยของผู้คน มีเพียงเสียงกิ่งไม้ใบไม้เสียดสีกันจนเป็นทำนองแห่งธรรมชาติ หลี่จื้อฉิงนั่งอยู่เฉย ๆ เพลิดเพลินกับความเงียบสงบเช่นนั้นจนกระทั่งดวงตะวันคล้อยต่ำ“พี่สาว” เด็กชายตัวเล็ก ๆ โผล่มาจากไหนไม่รู้ เดินมากระตุกชายเสื้อของนางหลี่จื้อฉิงคิดว่าตนเองหูแว่ว กวาดสายตามองหา“พี่สาวข้าอยู่ตรงนี้” เด็กชายทำหน้าไม่สบอารมณ์นางหรี่ตามองเด็กชาย “เจ้าเป็นใครมาจากไหน” นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ไม่มีบ้านคนเลยสักหลังแต่กลับมีเด็กมาเที่ยวเล่นอยู่แถวนี้“ข้าต้องถามท่านต่างหาก ท่านเป็นใครมาจากไหน ถึงได้มาอยู่แถวนี้” เด็กชายเท้าเอวทำท่าทางราวกับชายแก่วัยกลางคนหลี่จื้อฉิงลงจากก้อนหินมาคุกเข่าอยู่ต่อหน้าเขา เด็กชายทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออ

“เกือบไปแล้วเจ้าก้อนหิน เกือบเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับชะตาชีวิตของท่านอาเสียแล้ว”“ข้าก็แค่สงสารที่นางหลงทางเท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย ต้องโทษเจ้ามารตนนั้นที่หานางไม่เจอเสียที ข้าก็แค่ทำให้เขาหานางได้เจอเร็วขึ้นกว่าเดิมก็เท่านั้น”“ท่านอากลับมาเมื่อไหร่ข้าจะเล่าเรื่องนี้ให้นางฟัง แล้วก็จะบอกท่านซือมิ่งว่าเจ้าฝืนลิขิตฟ้า”“ข้าไม่ได้ฝ่าฝืนเสียหน่อย ท่านเกาเจี๋ยหยุดเดี๋ยวนี้ จะไปไหนรอข้าน้อยก่อน"*****เมื่อมาถึงเรือนไข่มุก หลี่จื้อฉิงก็ยังไม่ตื่น ลำบากไช่เสิ่งเจี๋ยต้องพานางเข้าไปพักผ่อน ยามดึกที่เรือนของนางมักจะไม่มีนางกำนัลหรือหญิงรับใช้เป็นปกติอยู่แล้ว ชายหนุ่มจึงต้องเป็นฝ่ายดูแลเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้แก่นางเสื้อคลุมตัวนอกที่ตัดเย็บจากผ้าไหมชั้นดีถูกเขาช่วยจัดการถอดออกอย่างใจเย็น กระทั่งเหลือเพียงชุดตัวในสีขาวตัวสุดท้าย นางไปตกระกำลำบากมาตลอดทั้งวันกลิ่นกายของนางก็ยังหอมกรุ่นไช่เสิ่งเจี๋ยทำจมูกฟุดฟิดอย่างหลงลืมตัว เขาไม่รู้ว่านี่เป็นเรื่องปกติของสตรีหรือไม่ แต่มาคิดดูให้ดี ๆ ตอนเขาเป็นทาส สตรีชนชั้นสูงที่มายุ่งเกี่ยวกับเขา ส่วนใหญ่มีกลิ่นเครื่องหอมที่ชวนอาเจียน แต่หลี่จื้อฉิงไม่ใช่ นางมี

เมื่อได้ออกไปนอกวังไช่เสิ่งเจี๋ยมิได้ไปที่ร้านน้ำชาในป่าไผ่โดยทันที แต่ตั้งใจทำธุระสำคัญของตนให้เสร็จเรียบร้อยเสียก่อน เป็นเพราะตอนที่พบกับเหลียนซูเยว่ในตลาดวันนั้น เขาจึงได้เรียนรู้เส้นทางในเมืองหลวงได้คร่าว ๆ เมื่อเดินพ้นประตูวังหลวงพอสมควรเขาก็เริ่มตามหาผู้ภักดีต่อเฉียนซีผู้เป็นองค์ชายรัชทายาทแห่งเฉียนซี ผิวปากเพลงกล่อมเด็กที่เป็นที่นิยมในแคว้นของตนเองไปเรื่อย ๆ ตลอดทาง หากชาวแคว้นเฉียนซีได้ยินท่วงทำนองที่เขาผิวปาก เชื่อว่าจะต้องปรากฏตัวกระทั่งมาหยุดอยู่ที่จัตุรัสใจกลางเมืองหลวง ผู้คนที่ได้ยินเสียงผิวปากของไช่เสิ่งเจี๋ยและรู้ว่ามันสื่อความหมายใด ก็ปรากฏตัวขึ้นทีละคนสองคน“คุณชาย เชิญไปดื่มน้ำชาที่โรงเตี๊ยมของข้าน้อยดีหรือไม่” ชายวัยกลางคนเดินเข้ามาทักทาย หนวดเครายาวเป็นสีเทา ใบหน้าดูอิ่มเอิบมั่งคั่งเขาเหลือบตามองชายผู้นั้นอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นสัญลักษณ์ที่ปะปนอยู่บนลวดลายบนเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ ไช่เสิ่งเจี๋ยยิ้มเล็กน้อยและเดินตามไปร้านน้ำชาขนาดใหญ่ ตั้งอยู่สุดเมืองหลวง ตกแต่งอย่างหรูหรา ให้เดาก็คงไม่มีใครเดาถูกว่า จะเป็นแหล่งซ่องสุมกำลังพลของเฉียนซี เถ้าแก่เหวินผายมือเชื้อเชิญ