All Chapters of ท่านร้ายข้าก็ร้าย...มีสิ่งใดไม่เหมาะสม: Chapter 161 - Chapter 170

“ไม่คิดว่าจะได้พบเจ้าที่นี่อาเสิ่ง” เหลียนซูเยว่กล่าวอย่างอารมณ์ดี แต่บุรุษที่อยู่เคียงข้างนางมิได้อารมณ์ดีตามไปด้วยผู้เป็นบุตรชายแม่ทัพนั่งทำหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ ผิดกับไช่เสิ่งเจี๋ยที่นั่งยิ้มแย้มอย่างมีความสุข“เจ้านายของเจ้าอนุญาตให้เจ้าออกมาเที่ยวเล่นได้ด้วยงั้นหรือ” ปั๋วเจิ้งไม่ยักรู้ว่าหลี่จื้อฉิงจะมีด้านที่ใจดีเช่นนี้ด้วย “ไม่ใช่ว่าเจ้าลักลอบออกมาใช่หรือไม่” ปั๋วเจิ้งพยายามพูดอ้อม ๆ ว่าเขาเป็นเพียงทาสรับใช้ของสตรีผู้นั้น“ไม่ขอรับคุณชายปั๋ว วันนี้เป็นวันหยุด นางอนุญาตให้ข้าออกมาเที่ยวเล่นนอกวัง” นั่นเป็นเรื่องโกหกที่เขาตั้งใจเอาไว้อยู่แล้ว“คนเช่นหลี่จื้อฉิงจะอนุญาตให้บ่าวของตนเองออกมานอกวังเนี่ยนะ ช่างประหลาดดีนัก” หลี่จื้อฉิงที่เขาจำได้ นางไม่ได้มีน้ำใจไมตรีต่อผู้คนที่สถานะด้อยกว่านางสักเท่าใดนัก หรือแม้กระทั่งผู้ที่สูงส่งอยู่เหนือกว่านาง นางก็สามารถลากคอคนผู้นั้นลงมาเหยียบย่ำได้ไช่เสิ่งเจี๋ยแววตาดำมืด คนผู้นี้จะหยุดซักไซ้เขาได้หรือยัง“เอาเถอะ อย่าเพิ่งพูดเรื่องเครียดเลย เรามาที่นี่ก็เพื่อผ่อนคลายมิใช่หรือ” บรรยากาศเริ่มมาคุ เหลียนซูเยว่ไม่อยากให้เรื่องวันนี้กลายเป็นวันเ

ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่เขารู้สึกว่าคำพูดเช่นนั้นของนางทำให้หัวใจของเขารู้สึกวูบโหวง ถึงเขาจะต้องการสังหารนางในภายหลัง แต่กระนั้นก็มิอยากให้นางพูดแต่ประโยคนั้นซ้ำไปซ้ำมา“นายหญิง” ไช่เสิ่งเจี๋ยถอนจุมพิตและจับนางนอนลงกับพื้นอีกครั้ง เขาเรียกนางก็จริงแต่ก็มิได้พูดสิ่งใดออกไป ใบหน้าของหลี่จื้อฉิง เป็นสีแดงระเรื่อร่างสูงจุมพิตติ่งหู ไล่มาจนถึงพวงแก้มที่เขาชอบจิ้มเล่นยามเมื่อนางนอนหลับ ที่เปลือกตามีน้ำตาไหลรินเล็กน้อย เขาพรมจูบซับอย่างอ่อนโยนมือแกร่งสัมผัสร่างนุ่มนิ่มหอมละมุนอย่างใจเย็น ชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วสัมผัส แตะเรือนร่างสวยงาม ลมหายใจของนางเริ่มไม่เป็นจังหวะไช่เสิ่งเจี๋ยลากเรียวลิ้นจุมพิตที่ลำคอขาวผ่องไออุ่นและกลิ่นกายหอมละมุนปลุกเร้ากระตุ้นให้ร่างกายของเขาที่ตื่นตัว“อาห์...” นางส่งเสียงครวญครางออกมาอย่างน่าละอาย เมื่อรู้ตัวว่า กระทำในสิ่งที่น่ารังเกียจหลี่จื้อฉิงจึงรีบเอามือขึ้นมาปิดปาก “ข้า...ข้าขอโทษ”“เหตุใดต้องขอโทษ” มือหยาบบีบเคล้นฟอนเฟ้นสองเต้าสวย ปลายนิ้วแตะสัมผัสยอดปทุมแสนงดงาม ร่างเล็กบิดเกร็งสั่นสะท้าน“ข้าส่งเสียงเช่นนั้น” หลี่จื้อฉิงตอบ ความรู้สึกปั่นป่วนคล้ายกับมีผีเสื

ไม่รู้ว่าเมื่อคืนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่นางจำได้ดีกว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อแสงแรกของวันสาดส่องเข้ามาภายในห้องนอน หลี่จื้อฉิงทำท่าจะลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ลุกออกจากเตียงไปไหน นางก็ถูกใครบางคนคว้าเอวเอาไว้“นายหญิงตื่นแล้วหรือ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มของบุรุษผู้หนึ่งส่งเสียงทักทาย“ข้าต้องตื่นแล้ว” นางแงะมือเขาออกจากเอว“ท่านเดินไหวเหรอ” ไช่เสิ่งเจี๋ยไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังรั้งนางมานอนกอดเอาไว้เช่นเดิม“...” จริงอย่างที่เขาพูดส่วนล่างของนางปวดหนึบไปหมด ร่างกายหนักอึ้งราวกับถูกหินก้อนใหญ่หล่นลงมาทับ“ข้า มีธุระต้องทำ”“ใช้นางกำนัลสิ” เขาบอกกับนาง “ให้พวกนางทำให้”“องค์ชายปล่อย” นางดิ้นรนกระทั่งหล่นตุบลงข้างเตียง“เมื่อคืนท่านไม่เห็นจะดื้อดึงเช่นนี้” เขากล่าว“เรื่องเมื่อคืนคือเมื่อคืน คิดว่าเมื่อได้หลับนอนกับข้าแล้ว ระหว่างเราจะมีสิ่งใดเปลี่ยนไปงั้นหรือ”คำพูดคำจาเจ้ายศเจ้าอย่างของนางผิดไปจากเมื่อคืนนัก ทำเอาไช่เสิ่งเจี๋ยปวดขมับ แค่ชั่วข้ามคืนนางกลับมาเป็นคนเดิมแล้วหรือ ดูท่าแล้วนิสัยของนางคงจะไม่เปลี่ยนไปได้ง่าย ๆ“นายหญิง เมื่อคืนท่านยังนอนกอดข้าเอาไว้แน่น ๆ ไม่ยอมปล่อยอยู่เลย ไฉนเลยเช้านี้จึงเปลี

ได้ยินข่าวที่หลี่จื้อฉิงบังอาจมาป่วนจวนเขาถึงที่นี่ แทนที่ปั๋วจวินจะโมโหโกรธา แต่กลายเป็นว่ายิ้มอย่างอารมณ์ดี จิ้งจอกตัวน้อยวิ่งเข้ามาติดกับดักเองเชียวหรือ เมื่อคิดได้เช่นนั้นแม่ทัพปีศาจปั๋วจวินจึงเร่งรีบกลับไปที่จวนก่อนที่จิ้งจอกน้อยของเขาจะหนีไปเสียก่อนเมื่อเห็นผู้เป็นนายของตนมาถึง ผู้เป็นพ่อบ้านก็เร่งรีบรายงานและนำทางไปพบกับหลี่จื้อฉิงในทันทีร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นแม่ทัพเดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงพื้นที่ที่นางอยู่“ออกไปให้หมด ในที่แห่งนี้ ข้ามีเรื่องสำคัญจะต้องสนทนากับท่านหญิง”บ่าวไพร่นางกำนัลที่มากับหลี่จื้อฉิงต่างก็หวาดกลัวจนตัวสั่นแต่กระนั้นก็ยังอยู่คุ้มครองนางมิได้ไปไหน“ข้าจะกลับแล้ว ไม่มีเรื่องใดต้องสนทนากับคนเช่นท่าน” หลี่จื้อฉิงหวาดกลัวจนหัวใจเต้นระรัว แต่กระนั้นก็มิอาจเปิดเผยให้เขารู้นางรู้สึกเช่นไรดื้อรั้นและงดงามถูกใจเขาจริง ๆ ปั๋วจวินสังหารหนึ่งในคนของนางต่อหน้าหลี่จื้อฉิง เมื่อมีการเชือดไก่ให้ลิงดู นางกำนัลบ่าวไพร่คนของนางก็วิ่งหนีกระจัดกระจาย หลี่จื้อฉิงวิ่งตามไป แต่กลับถูกปั๋วจวินคว้าตัวเอาไว้ได้ทันทันทีที่เหลือแค่เพียงนางและเขาประตูเรือนส่วนนั้นก็ถูกคนของปั๋วจวินปิดล

ในทุก ๆ วันจะมีบุรุษมานั่งเฝ้านางรับประทานอาหาร มื้อเช้าเป็นไช่เสิ่งเจี๋ย ตกบ่ายเป็นซีหยางเว่ยเจียง นางทั้งขับไล่ทั้งด่าตะเพิดแต่ก็ไม่มีผู้ใดคิดจะฟังนางเลยสักคน ท้ายที่สุดนางก็เหนื่อยจะไล่แล้วคนตัวเล็กนั่งรับประทานอาหารมื้อเช้าโดยมีไช่เสิ่งเจี๋ยคอยป้อนและดูแล แต่ยังรับประทานไปได้ไม่ถึงครึ่งชาม หลี่ซินอี้ก็ปรากฏตัว“นางตัวดี” หลี่ซินอี้เข้ามาถึงก็พังข้าวของในห้องของหลี่จื้อฉิงจนพังพินาศโชคดีที่ไช่เสิ่งเจี๋ยเอาตัวเข้ามาขวางเอาไว้ได้ทัน หลี่จื้อฉิงจึงไม่ได้รับบาดเจ็บ“หลี่ซินอี้ เจ้าบ้าอะไร” หลี่จื้อฉิงเองก็ใช่ว่าจะยอมกันง่าย ๆ“เหตุใดองค์ชายซีหยางถึงจะถอนหมั้นกับข้า แล้วเปลี่ยนเป็นเจ้า” หลี่ซินอี้โวยวาย นางชอบพอชายผู้นั้นมาตั้งแต่ยังเยาว์ จู่ ๆ มาเปลี่ยนตัวคู่หมั้นโดยไม่มีปี่มีขลุ่ยเช่นนี้ได้อย่างไร ต้องเป็นฝีมือของนางแน่ ๆ ได้ยินว่าหลังจากองค์ชายซีหยางอุ้มหลี่จื้อฉิงกลับเข้ามา ทุกเช้าเย็นหลังจากปฏิบัติราชกิจเสร็จแล้วก็มักจะแวะเวียนมาที่เรือนไข่มุก หลี่จื้อฉิงต้องทำคุณไสยใส่เขาเป็นแน่น ไม่เช่นนั้นองค์ชายซีหยางจะหน้ามืดตามัวลุ่มหลงสตรีเช่นหลี่จื้อฉิงได้หรือมันก็เหมือนกับที่เสด็จพ่อกำ