All Chapters of ตัณหาเงินตราสัญญาลับ: Chapter 11 - Chapter 20

วายุแทบอยากจะหยุดเวลาไว้แค่วันอาทิตย์ ความสุขที่มีร่วมกันมันมากล้นจนเหมือนความฝัน แม้รู้ว่าความสุขนั้นแลกมาด้วยเงินตราแต่มันจะแปลกอะไรในเมื่อเขามีเงิน และพลอยนาราก็กำลังต้องการเงิน ทุกอย่างมันก็ลงตัว“นารา ศุกร์หน้าผมไปรับคุณนะ”“หมายความว่าคุณจะเรียกใช่นาราอีกใช่ไหมคะ”“ผมไม่ได้เรียกใช้นะ ผมแค่อยากให้เรามามีความสุขด้วยกัน”“ค่ะ”“ส่วนเรื่องค้างจ้างผมโอนส่วนที่เหลือ 5 หมื่นกับค่าจ้างสัปดาห์หน้าอีก 1 แสน”พลอยนาราหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเห็นยอดเงินที่เข้ามาทั้งหมดเกินกว่าที่เขาบอก“คุณวินใส่ตัวเลขผิดหรือเปล่าคะ”“ไม่ผิด ผมก็บอกแล้วถ้าคุณทำให้ผมพอใจ ผมก็จะมีโบนัสให้ และนั่นคือโบนัสของคุณ”“ขอบคุณนะคะ แต่นาราว่ามันมากเกินไปหรือเปล่าคะ”“ไม่มาก เงินแค่นั้นแลกกับความสุขไม่ได้เลยสักนิด รับไว้เถอะนารา ถ้าเกรงใจผม ศุกร์หน้าค่อยตอบแทน ตกลงไหม”“ก็ได้ค่ะ นาราจะทำให้คุณวินมีความสุข”รถหรูจอดหน้าปากซอยซึ่งมีทั้งร้านอาหารตามสั่ง ร้านสะดวกซื้อ ร้านผลไม้ ร้านกาแฟ รวมไปถึงร้านขายเสื้อผ้าและร้านทำผม วายุไม่เคยมาแถวนี้มาก่อนจึงค่อนข้างแปลกตา แต่คิดว่าจากนี้คงได้มาบ่อยขึ้น“ผมไปส่งคุณที่บ้านได้นะนารา”“อย่า

พิมพ์พิชาฟังนิทานเรื่องใหม่ไปได้เพียงครึ่งก็คอพับไปก่อน เพราะตลอดวันนี้เธอใช้พลังงานไปอย่างมาก พลอยนารามองหน้าลูกสาวที่หลับไปด้วยรอยยิ้มแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้วันนี้ลูกสาวของเธอหัวเราะ วิ่งเล่นอย่างมีความสุข คนเป็นแม่อย่างเธอก็มีความสุขไปด้วยหญิงสาวรีบอาบน้ำ เช็ดผมดัดลอนใหญ่สีน้ำตาลที่ยาวประบ่าอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้วายุต้องรอนาน ชุดที่เขาเตรียมไว้ให้เธอนั้นไม่ได้พิเศษหรือเซ็กซี่อย่างที่เธอกลัว มันเป็นแค่เสื้อยืดตัวโตกับกางเกงเอวยืดขาสั้นเท่านั้น เธอปิดประตูห้องแล้วแอบออกมาอย่างเงียบที่สุด เพราะไม่อยากให้ลูกสาวต้องตื่นมากลางดึก พลอยนาราเคาะประตูอยู่หลายครั้งกว่าวายุจะเดินมาเปิด “คราวหน้าไม่ต้องเคาะ เปิดเข้ามาเลยก็ได้” “ค่ะ” หญิงสาวเผลอสำรวจร่างกายของวายุอย่างลืมตัว หยดน้ำใสเกาะตามมัดกล้ามทำให้เขาดูเซ็กซี่ วายุมีผิวสองสี รูปร่างสูงโปร่ง แต่ซ่อนไว้ด้วยมันกล้ามที่เห็นแล้วอดชื่นชมไม่ได้ หน้าท้องเขาเป็นลอนสวย ดูโดยรวมแล้วทุกอย่างที่เป็นเขามันลงตัวอย่างที่สุด ใบหน้าหล่อคมมีรอยเขียวจากไรหนวดยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้เขาน่าค้นหา “นารา จะมองผมอีกนา

บรรยากาศในห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่ตอนนี้เต็มไปด้วยความเครียด หลังจากทุกคนได้ฟังพินัยกรรมของนายแพทย์ตะวันซึ่งระบุไว้ว่า ถ้าเสียชีวิตทรัพย์สมบัติของเขาจะตกเป็นของภรรยาและลูกสาวไม่เคยมีใครรู้เรื่องลูกของตะวันมาก่อน เขาแอบไปมีลูกกับใครที่ไหนเป็นคำถามที่ทุกคนต้องช่วยกันหาคำตอบ เพราะตอนที่ภรรยาของตะวันเสียชีวิตเธอก็ไม่ได้ตั้งครรภ์แต่อย่างใด“แม่คะ ฟ้าว่า พี่ซันอาจแค่เตรียมไว้ เผื่อมีลูกหรือเปล่าคะ”“แต่มันแปลกนะ ฟ้า ถ้าเขียนเผื่อไว้อย่างนั้น ก็ไม่ควรระบุว่าลูกสาว แต่นี่เหมือนซันจะรู้ว่าตัวเองมีลูกสาว แม่ว่ามันฟังดูผิดปกติไปหน่อย”“นั่นสิ พ่อว่ามันผิดปกตินะ”“ขอโทษนะครับคุณพ่อ คุณแม่ ถ้าสิ่งที่ผมจะพูดจะทำให้ซันเสียหาย” วรากรกล่าวขอโทษก่อนที่จะพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกไป“พี่กร จะพูดอะไรคะ” ฑิฆัมพรหันมาถามสามี“ถ้าเผื่อซันจะแอบไปมีลูกกับคนอื่น”“พี่กร”“ฟ้า อย่าพึ่งโมโหสิ พี่ก็แค่สันนิษฐานเท่านั้น”“มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไงคะพี่กร เราทุกคนก็รู้ว่าซันกับลดารักกันมากแค่ไหน ซันไม่มีทางนอกใจลดาเด็ดขาด”“วินล่ะลูก คิดยังไงกับเรื่องนี้” วสันติ์หันมาถามลูกชายที่เอาแต่นั่งเงียบ“ถ้าพี่ซันทำอย่างนั้นจร

“นารา ให้ผมไปส่งคุณกับลูกนะครับ” วายุขับรถมาส่งพลอยนาราที่หน้าโรงเรียนหลังจากที่เขากับเธอพากันขึ้นสวรรค์ไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ“ไม่เป็นไรค่ะคุณวิน นาราเดินกลับสะดวกกว่า”“ผมอยากรู้ว่าคุณพักที่ไหน”“เอาไว้วันหลังนาราจะบอกนะคะ คุณวินรีบออกรถเถอะค่ะ” พลอยนาราลงจากรถแล้วโบกมือให้เขารีบไปเพราะเวลาเลิกเรียนแบบนี้หน้าโรงเรียนรถจะติดมากกว่าปกติ“คุณแม่มาแล้ว” เสียงตะโกนอย่างดีใจของพิมพ์ชาดังมาตั้งแต่เธอยังเดินไปไม่ถึงตัว“น้องพราว”“สวัสดีค่ะคุณแม่” เด็กหญิงยกมือไหว้อ่อนช้อยเพราะได้ยายทิพย์คอยสอนเรื่องมารยาท“คิดถึงน้องพราวจังเลยค่ะ”“น้องพราวก็คิดถึงคุณแม่ค่ะ”พลอยนาราหอมแก้มลูกสาวฟอดใหญ่ก่อนจะพากันเดินกลับห้องพักที่อยู่ถัดไปอีกแค่สอยเดียว“วันนี้คุณแม่ออกไปทำธุระมา เลยซื้อขนมมาฝากน้องพราวเยอะแยะเลย เดี๋ยวน้องพราวทำการบ้านเสร็จ ทานข้าวแล้วเรามาทานเค้กกันดีไหมคะ”“น้องพราวขอทานเค้กก่อนได้ไหมคะคุณแม่”“ไม่ได้ค่ะลูก หนูต้องทานข้าวก่อนนะคะ”พิมพ์พิชาพยักหน้า แต่สายตาก็แอบมองกล่องเค้กในมืออย่างไม่ละสายตาพลอยนารากับลูกสาวมาอยู่ห้องเช่าได้เกือบครึ่งเดือนแล้ว ช่วงแรกพิมพ์พิชานั้นยังปรับตัวไม่ค่อยไ

สามวันแล้วที่พลอยนาราออกจากโรงพยาบาล เธอนอนพักอยู่ที่ห้องคนเดียวจนเบื่อเย็นนี้วายุนัดกับเธอไว้ว่าจะพาไปหาพิมพ์พิชาที่โรงเรียนเพราะวันนี้เป็นการสอบวันสุดท้ายวายุจอดรถที่หน้าโรงเรียนแล้วพลอยนาราเป็นคนลงไปรับ“คุณแม่” พิมพ์พิชาวิ่งเข้ามาด้วยความดีใจสองแม่ลูกกอดกันกลมด้วยความคิดถึง กว่าพลอยนาราจะพาลูกสาวกลับมาที่รถก็นานหลายนาที“คุณแม่ขา น้องพราวขอไปเที่ยวทะเลได้ไหมคะ”“หนูอยากไปมากไหมคะน้องพราว”“ค่ะน้องพราวอยากไป”“ถ้าคุณแม่ไม่ไปด้วยน้องพราวจะว่าอะไรไหมคะ”“น้องพราวอยากให้คุณแม่ไปด้วย แต่คุณย่าบอกว่าคุณแม่พึ่งหายป่วยก็เลยต้องพักผ่อน”“ค่ะคุณแม่ต้องพักผ่อน” พลอยนาราบอกลูกสาว“เอาไว้คราวหน้าเราไปกันอีกก็ได้นะครับน้องพราว เดี๋ยวลุงจะเป็นคนพาไปเอง” วายุช่วยพูดเพราะกลัวว่าพิมพ์พิชาจะงอแงเพราะไม่มีแม่ไปด้วย“จริงนะคะคุณลุง”“จริงครับ” วายุรีบตอบ“ครั้งนี้น้องพราวไปเที่ยวให้สนุก แล้วกลับมาเล่าให้คุณแม่ฟังด้วยนะคะ”“ได้ค่ะคุณแม่”พลอยนาราไม่เคยให้ลูกสาวไปอยู่กับคนอื่นนานหลายวันอย่างนี้มาก่อน อยากมากก็แค่นอนที่บ้านยายสายทิพย์ แต่ครั้งนี้เธอยอมให้พิมพ์พิชาไปกับครอบครัวของวายุก็เพราะไว้ใจเขาและ