جميع فصول : الفصل -الفصل 70

“พี่อาร์ตขา คนนี้เขากระชากแขนอัยย์ด้วยค่ะ” อัยรินทร์ที่นิ่งมานานแสดงท่าทีออดอ้อนสามีให้นังมารร้ายสองคนได้เห็น “ไหน โห แดงเลย” อาชวินมองแขนเรียวขาวที่มีรอยแดงเป็นปื้นอย่างโกรธเคือง ดูสิ กระชากเมียเขาแขนแทบหลุด โดนตบแค่นี้ยังน้อยไป น่าจะจับโยนลงน้ำมากกว่า “ก็นังนี่มันไม่ยอมขอโทษ” สายป่านรีบแก้ตัว บอกตามตรงว่าเห็นสายตาของอาชวินแล้วกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “อาจารย์นัตจะให้อัยย์ขอโทษทั้งที่อัยย์ไม่ผิด คนนี้มาหาเรื่องอัยย์ถึงคณะเลยค่ะ ยังจะให้อัยย์ขอโทษอีก” อัยรินทร์รีบฟ้องพร้อมทั้งแกล้งปาดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริงไปหนึ่งกรุบ คนให้ลูกศิษย์ขอโทษอย่างไม่เป็นธรรมเม้มริมฝีปากแน่น นังเด็กคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ น้ำเสียงที่มันใช้ออดอ้อนผู้ชายบอกได้เลยไม่ว่า ผู้ชายคนไหนก็ต้องรักต้องหลงมันแน่ “แล้วคนนี้ยังเรียกอัยย์ว่า ‘อีดอก’ ด้วยนะคะ เรียกต่อหน้าคนเยอะแยะเลยค่ะ” ทำไมอัยรินทร์จะไม่รู้ว่าการเรียกใครว่าอีดอกสามารถฟ้องได้ และคนที่ควรขอโทษควรเป็นสายป่านมากกว่าเธอ “อ้าว แบบนี้ก็ฟ้องได้สิ คนยิ่งรู้จักอัยย์เยอะด้วยเพราะเป็นเชียร์ลีดเดอร์ แบบนี้ความเสีย

‘ไปครับ พร้อมจะโดนทำโทษหรือยัง’ สิ้นคำพูดนั้น ตัวฉันก็ลอยขึ้นจากเตียงข้างสระว่ายน้ำ เสียงกรีดร้องของฉันดังพอ ๆ กับเสียงของคนสองคนกระโดดลงสระว่ายน้ำ ‘แค่ก ๆ พี่อาร์ตเล่นอะไรเนี่ย’ มือฉันตีเข้าที่ไหล่กว้าง ร่างของฉันยังโดนคนตัวโตอุ้มไว้ หน้าเขาแนบชิดกับเนินอก ท่านี้คิดดีไม่ได้จริง ๆ ‘ชุดนี้ห้ามใส่ไปว่ายที่ไหนเด็ดขาดรู้ไหม’ คนอุ้มทำเสียงดุ หวงละสิรู้เลย ‘หวงอัยย์เหรอ’ ‘หึ กลัวคนอื่นคิดว่าอัยย์เป็นปอดบวม’ ‘ปากร้าย ทำไมเป็นคนแบบนี้ ตีปากเลยดีไหม’ ในท่านี้ ท่าที่เขากำลังอุ้มฉัน ในระดับที่ฉันสูงกว่าเขา คนอยากให้ตีปากทำปากยื่นปากยาวมาล้อเลียนฉัน ใครจะปล่อยให้โอกาสลอยนวล ‘อืม...’ ฉันทาบกลีบปากนุ่มหยุ่นเข้ากับปากนิ่มของเขา ผู้ชายอะไรปากนุ่มนิ่ม สองมือฉันประคองสองข้างแก้มเขาไว้ ฉันใช้สองขาโอบรอบเอวเขาไว้แน่น จูบของเราหวานซึ้ง ยิ่งจูบยิ่งคิดถึงสัมผัสที่มากกว่าจูบ ‘อัยย์...’ เสียงพี่เขากระเส่าอย่างเห็นได้ชัด ฉันเองก็เสียงไม่ต่างจากเขา เราสองคนเบียดเสียดร่างเข้าหากันอย่างลืมอาย ท้องฟ้ายังคงสว่างในช่วงเวลาเย็นย่ำของฤดูร้อน‘อย่ายั่วพี่’ อีกแล้วที่เขาว่าฉันยั่ว ใครไปยั่วเขากัน มีแต

คนตัวเล็กมองของที่คับอยู่ในมือ สายตาและมือที่สาวรูดของเธอทำผมแทบขาดใจ และผมก็ขาดใจจริง เมื่อเธออ้าอมและดูดไอติมในมือแทบจะหลุดออกจากร่างของผม ‘อัยย์...อา...อา’ ผมครางเพราะความสุขที่ยายตัวแสบของผมปรนเปรอ ตายคาปากของจริง ผมจะไปไหนรอดเจอขนาดนี้ เธอปล่อยผมเป็นอิสระและเช็ดมุมปากเล็กน้อยก่อนจะยิ้มอาย ‘อัยย์ กลัวสระว่ายน้ำเลอะ’ ผมคว้าเธอเข้ามาจูบ เธอนั่งคร่อมอยู่บนตักของผม ช่วงล่างของเราเสียดสีกัน ชวนให้อะไรต่ออะไรน่าจะไปต่อมากกว่านี้ที่เป็นแค่การถู ๆ ไถ ๆ ผมตัดบทโดยการอุ้มเธอขึ้นจากน้ำ ถ้ายังอยู่ในสระแบบไม่มีอะไรขวางกั้น ไม่แน่ว่าครั้งแรกของเราสองอาจจะเกิดขึ้นในสระหรือไม่ก็แถวนี้ ผมอยากให้ครั้งแรกของเราเป็นสถานที่พิเศษสำหรับเราสองคน เสียงแก้วกระทบพื้นห้องทำให้ทั้งสองแม่ลูกตกใจ สายป่านนั่งอยู่กับพื้น ตาลีตาเหลือกยกมือไหว้พ่อของตัวเอง “ป่านขอโทษ ป่านขอโทษ” “มึงอยู่เฉย ๆ ไม่หาเรื่องให้กูไม่ได้หรือไง อีลูกไม่รักดี” ธีรกิตโมโหกับเรื่องที่ได้รับรู้ “ลูกไม่ได้ตั้งใจนะคุณ แค่ด่าเอง” ภรรยาของธีรกิตออกตัวแย้งแทนลูกสาว “คำด่ามันเป็นการดูหมิ่นซึ่งหน้า ไม่รู้ห

“ใครอยากจะเป็นญาติกับมัน” สายป่านเสียงสูง ไม่อยากนับญาติกับมันหรอก เรื่องของเธอกับอัยรินทร์ยังไม่จบ เมื่อฝ่ายนั้นต้องการให้เธอไปขอโทษ เรื่องอะไรจะต้องขอโทษ เธอแค่ด่าเท่านั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น มันสิตบหน้าเธอจนเลือดกบปาก“แกดูกระเป๋ามัน ใช่รุ่นที่แกอยากได้ไหม” พัดชาเพื่อนสาวของสายป่านพูดขึ้น ยิ่งได้เห็นใบหน้าบิดเบ้ของเพื่อนยิ่งสะใจ สายป่านทั้งแสดงความร่ำรวยกว่าเธอและพิพิมตลอด พอได้เห็นใครที่ทำให้สายป่านออกอาการ พัดชายิ่งอยากจะสุมไฟให้เพื่อน“มันมีได้ยังไง นั่นมันรุ่นที่ต้องจองและต้องซื้อของเกินสิบล้านบาทต่อปีเลยนะ” พิพิมที่รู้ทุกเรื่องยิ่งช่วยสุมไฟหนักกว่าเดิม“ไม่ของปลอมก็คงยืมเขามานั่นแหละ” สายป่านเบ้ปากอย่างไม่พอใจ เธอรู้ว่าใบนั้นของจริง แต่เพราะอยากพูดเพื่อให้ฝ่ายนั้นดูไม่ดี“ไม่น่าใช่นะแก อย่าลืมสิว่าผัวมันคือพี่อาร์ต BBA นะ ความรวยมึงก็รู้ว่าระดับไหน” พัดชายังไม่ยอมหยุดใส่ไฟ ไอ้ทองแท้แฟนสายป่านดูเป็นแค่ไอ้กระจอกคนหนึ่งสายป่านนึกถึงภาพที่อาชวินออกโรงปกป้องอัยรินทร์ ภาพนั้นยังขัดใจเธอไม่หาย อาชวินคือหนุ่มหล่อรุ่นพี่ที่ใคร ๆ ต่างใฝ่ฝันอยากจะได้เขามาควง แต่ยายเด็กกำพร้าไร้ญา

เสียงกวาดของบนโต๊ะทำงานอย่างโมโหของธีรกิตทำให้เลขาคนสนิทตกใจ ไม่มีแล้วสิ่งที่เขาพยายามทำมาตลอดหลายปี ไม่คิดว่าเหลือแค่นังเด็กสาวหน้าซื่อที่เขาคิดว่ามันคงจะหัวอ่อน ไม่คิดว่านังเด็กหน้าตาใสซื่อแบบอัยรินทร์จะคือคนที่ทำให้เขาหลุดจากตำแหน่งซีอีโอของบริษัท ลำพังแค่เงินปันผลปีละสองครั้งนั่นมันจะพอยาไส้เหรอ ค่าคอมมิชชันที่ตกลงกับเซลส์ขายเครื่องจักรไว้อีก เครื่องจักรราคาตั้งเกือบร้อยล้าน ค่าคอมมิชชันที่เซลส์คนนั้นรับปากไว้เกือบสิบล้าน เขาหวังเงินจำนวนนั้นเพื่อจะไปซื้อคอนโดใหม่ให้เมียน้อยนักศึกษาคนนั้น “คุณพ่อคะ แบบนี้เราจะทำอย่างไร” สายป่านเดินเข้ามาเห็นพ่อของตัวเองหน้าเครียดหลังจากการประชุมผู้ถือหุ้น หลังจากนี้จะมีการออกประกาศการแต่งตั้งซีอีโอคนใหม่ แน่นอนว่าซีอีโอท่านใหม่พร้อมเริ่มงานในทันที คำถามของสายป่านไม่ได้แสดงความเป็นห่วงเป็นใยพ่อของเธอเลยแม้แต่น้อย หากแต่เธอกลัวว่าตัวเองจะลำบาก เงินเดือนที่เคยได้จะยังได้เท่าเดิมอยู่ไหม รถที่เคยขับยังจะได้ขับเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า “เอาตัวแกให้รอดก่อนเถอะ บอกให้ไปขอโทษมันทำไมไม่ทำ เพราะแกนั่นแ