All Chapters of I'm evil guy ปีศาจตัวร้ายพ่ายรัก: Chapter 1 - Chapter 10

“เจ้าขา~”“อื้อ ว่าไงคะนิ้ง”“เมื่อคืนเป็นไง”​“หืม เมื่อคืนเหรอ? ก็ดีนะ เสียดายสนามเปิดแค่อาทิตย์ละครั้งไม่งั้นเราคงสบายเลยถ้าได้ทำงานที่เดียว” “แหม~ ยิ้มขนาดนี้แสดงว่าทิปหนักมากแน่ ๆ แล้วเจอหล่อ ๆ แซบ ๆ บ้างไหม”“ก็...มีเยอะนะนิ้ง ที่จริงหาคนไม่หล่อไม่ค่อยเจอเลย คนหน้าตาดีเต็มไปหมด”“หูย~ ดีอ่ะ อยากทำบ้างพาไปสมัครหน่อย เผื่อได้เนื้อคู่ในสนามแข่งรถ”“ไม่ต้องเลย คนหล่อแต่เจ้าชู้ กินเหล้าเมายาเล่นการพนันมันดีที่ไหน นิ้งชอบแบบนั้นเหรอ”“หล่อ รวย แซบ ใครไม่ชอบล่ะเจ้าขา ใคร ๆ ก็อยากมีแฟนหล่อกันทั้งนั้น” คะนิ้งพูดแล้วก็ทำหน้าเพ้อฝันฉันเลยส่ายหน้าเบา ๆ“เรานี่แหละที่ไม่ชอบ” ฉันตอบเพื่อนสนิทของฉันเองแล้วสนใจอาหารในจานต่อ“ดีออกจะได้สบายไง ยิ่งสวย ๆ แบบเจ้าขาหาแฟนหล่อรวยได้สบายอยู่จะไม่ต้องลำบาก สนใจไหมล่ะจ้ะคนสวยของนิ้ง”“ไม่ดีกว่า ยืนด้วยลำแข้งตัวเองสบายใจจะตาย แฟนไม่ใช่พ่อแม่จะไปเอาเงินเขามาใช้ทำไม”ฉันขมวดคิ้วนิ่วหน้าใส่คะนิ้งนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรเพราะต่างคนก็ต่างความคิด แต่ถ้าถามว่าคะนิ้งอยากมีแฟนรวยจะได้สบายอย่างที่พูดรึเปล่าฉันก็มั่นใจว่าเพื่อนฉันไม่ได้เป็นคนประเภทที่ต้องการอา

“ขออนุญาตค่ะ”“...”“ต้องการรับอะไรเพิ่มไหมคะ”“...ไม่”“ค่ะ” ฉันก้มหัวให้ลูกค้าที่พี่เอิร์ธผู้จัดการของที่นี่บอกฉันว่าเขาคือลูกค้าที่เป็น Super vip ไม่ใช่แค่ลูกค้าคนนี้แต่ยังมีผู้ชายอีกหลายคนที่นั่งโต๊ะนี้เป็นประจำเพราะเขาคือเพื่อนสนิทของคุณชัตเตอร์เจ้าของสนามแต่ท่าทางเขาจะไม่ค่อยชอบหน้าฉันเท่าไหร่เพราะฉันแค่พูดในประโยคแรกเขาก็มองฉันเหมือนเป็นอากาศธาตุ พอฉันถามเขาตามหน้าที่ในประโยคที่สองเขาก็เปลี่ยนความหมายของแววตาที่ใช้มองฉันเหมือนอากาศธาตุให้เป็นเหมือนสิ่งมีชีวิตหรืออะไรสักอย่างที่เขารังเกียจไม่อยากสนทนาด้วยฉันเดินไปรับเครื่องดื่มอย่างอื่นเพื่อเตรียมเสิร์ฟให้กับแขกโต๊ะนั้นต่อ วันนี้พี่เอิร์ธให้ฉันทำหน้าที่เสิร์ฟแค่โต๊ะนั้นโดยเฉพาะไม่ต้องรับออเดอร์โต๊ะอื่นแต่พวกเขาก็สั่งเหล้ากันเก่งเหลือเกิน ดื่มเก่งจนนึกว่าดื่มน้ำเปล่าทำให้ฉันได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ว่าฉันไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจเพราะฉันต้องพยายามจำออเดอร์ยาก ๆ ที่แต่ละคนสั่งให้ได้ส่วนเขาฉันจำได้แล้วว่าเป็นพี่คนเดียวกันกับคนที่คะนิ้งเคยพูดถึง พี่คนที่ฉันเห็นเขาหลายครั้งตามโปสเตอร์หรือบนเวทีกิจกรรมต่าง ๆ ของมหาลัย พี่มิกซ์ ประธานสโ

“น้องเขาใสซื่อเกินกว่าที่กูจะดึงมาเป็นหมากในการพนันเพื่อความสนุกว่ะ”“แต่ตอนที่มึงเห็นผู้หญิงคนนั้นครั้งแรกมึงเป็นคนท้าพนันกูเองนะไอ้กัสถ้ามึงยังพอจำได้ เมื่อกี้มึงก็เพิ่งชงให้กู”“กูจำได้ แต่ตอนนั้นกูไม่เคยรู้จักเขานี่หว่ากูก็ท้าพนันไปเรื่อย แต่พอได้รู้จักกูก็ไม่อยากเล่นแล้วว่ะ แล้วที่กูชงเพราะกูคิดว่าน้องเขาเหมาะกับมึงจริง ๆ กูหมายถึงถ้ามึงคิดจะจริงจังไม่ใช่เล่น ๆ”“ฮึ ๆ ๆ แต่กูจะเล่นว่ะ เงินมึงกูไม่เอา แต่ถ้ากูแพ้กูจะเอาเงิน 5 ล้านใส่พานมาให้มึงถึงที่เลย”“ถ้างั้นก็เตรียมงินซะขอพานสวย ๆ ด้วย อีกอย่าง...เตรียมมีเมียเป็นตัวเป็นตนไว้ด้วยก็ดี”“ฮึ ๆ ๆ เพ้อเจ้อ” ผมตอบมันแค่นั้นแล้วก็หันหน้าไปสนใจการแข่งในสนามต่อ แต่จะว่าไปผมยังไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นเลยนะครับ ยัยเจ้าคะเจ้าขาอะไรนั่น“ไอ้มิกซ์” ผมนั่งมองการแข่งได้ไม่ถึง 2 นาทีไอ้ซีเจย์ก็หันมากระซิบเรียกผม“อะไร?”“ระวังนะมึงอาการแบบมึง”“อะไรของมึงไอ้ซี” ผมขมวดคิ้วใส่ ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรนึกอยากจะพูดอะไรก็พูด“ก็อาการแบบมึงอ่ะระวังไว้หน่อยอย่าพูดมาก”“อาการเหี้ยไร พูดอะไรไม่เคลียร์สักอย่าง” ผมเริ่มหงุดหงิดที่มัน“อาการแอนตี้น้องเจ้าขาของมึง

“ฉัน ฮื่อ ๆ ๆ ฉันไม่ได้ขายตัว กรี๊ด!!!” / แคว๊ก!“ปล่อย! ไอ้เลว ปล่อย! ฉันไม่ได้ขายตัว!”“ไม่ขายตัว? ใครไม่ขายบ้างถ้าเข้ามาหาฉันในนี้ เงียบ ๆ แล้วนอนให้ฉันระบายอารมณ์ดีกว่า เพราะยิ่งฉันอารมณ์เสียเธอยิ่งเจ็บ!”“อื้อ! อื้อ!!” ฉันพยายามดิ้นแล้ว พยายามหาทางเอาตัวรอดสุดกำลังแล้วแต่ฉันไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการของเขาได้ แรงเขาเยอะแล้วก็เหมือนแรงของเขาจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งฉันดิ้นเขาก็ยิ่งกดฉันให้จมลงไปที่โซฟาจนระบมไปทั้งตัว“อืม~ ปากเธอโคตรหวานเลย~” เขาดูดริมฝีปากของฉันแล้วผละออกกระซิบแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหื่นกระหายชิดริมฝีปากจนฉันต้องรีบเม้มปากเอาไว้ อยากจะด่าว่าเขาแต่ก็รู้ดีว่าถ้าขยับปากพูดแค่คำเดียวปากของฉันกับเขาต้องสัมผัสกัน แต่พอเขาผละออกแล้วนั่งตรง ๆ เพื่อถอดเสื้อฉันเลยได้โอกาสเอามือทุบตีเขาแล้วก็ตะโกนจนแสบไปทั้งคอ“ปล่อยฉันนะ! ไอ้ชั่ว! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ได้ยินไหม!”“โวยวายทำไมวะ! บอกให้นอนให้เอาดี ๆ ไง จะเล่นบทโดนข่มขืนทำไม!” เขากระชากเสื้อตัวเองออกแล้วก็ตรึงข้อมือฉันทั้งสองข้างไว้เหมือนเดิม“ก็แกกำลังจะข่มขืนฉันไงไอ้เลว! ปล่อย!” ฉันจะต้องตะโกนอีกนานแค่ไหนเขาถึงจะได้สติว่าฉันไ

“ใจดีจัง สั่งให้กูบ้างสิวะ”“...มึงจะกินไรก็สั่งเองสิวะ”“สั่งได้เหรอวะ?”“...อืม~ ปกติมึงมาร้านกูมึงก็สั่งเองตลอดวันนี้เป็นเหี้ยอะไรจะให้กูสั่งให้”“ฮึ ๆ ๆ โอเค งั้น...ถ้ากูอยากกินเด็กมึงกูสั่งไปกินตอนนี้เลยได้ไหมวะ?” เขาหัวเราะแล้วก็ขยับตัวนั่งตัวตรงมองหน้าพี่มิกซ์จากนั้นก็หันมากระตุกยิ้มใส่ฉัน รอยยิ้มของเขามันเหมือนรอยยิ้มของปีศาจดี ๆ นี่เอง“เจ้าขามานั่งข้างพี่ดีกว่าครับ” พี่เวกัสไม่ได้ตอบอะไรเขานอกจากหักหน้าเขาด้วยการหันมายิ้มหวานให้ฉันแล้วบอกให้ฉันไปนั่งข้างเขา เวลานี้พี่เวกัสเหมือนอัศวินเลยค่ะ ปกป้องฉันแบบงง ๆ ยังไงก็ไม่รู้ หมายถึงฉันนะคะที่งง แต่ก็ดีแล้วล่ะ ดีกว่าพี่เวกัสไม่ปกป้องอะไรฉันเลย“เอ่อ...ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับแบบเกร็ง ๆ ไม่กล้าแสดงออกเกินหน้าเกินตาว่าอยากย้ายที่หนีเขาใจแทบขาด“ฮึ! ล้อเล่นน่า ใครจะไปกินเด็กเพื่อนวะ เด็กกูก็มี” พอฉันจะขยับตัวเขาก็พูดเสียงติดตลกขึ้นมา ฉันก็เลยมองหน้าพี่เวกัสเพราะอยากรู้ว่าตกลงฉันควรย้ายที่ดีไหม“ไม่เป็นไรให้น้องย้ายมานั่งข้างกูดีแล้ว น้องเขาไม่ได้สนิทกับมึงไปนั่งข้างมึงแบบนั้นก็เกร็งจนกินข้าวไม่ลงสิวะ”“ฮึ ๆ ๆ หวงเด็กตัวเองก็บอกกูดี ๆ สิว