EP : 1

“คนนั้นมาใหม่เหรอไม่เคยเห็นหน้า”

“คนไหนเฮีย”

“นั่นไง”

“อ๋อ~ ไม่ได้มาใหม่หรอก ปกติน้องช่วยงานในครัว ตอนแรกมาสมัครเสิร์ฟนี่แหละแต่เฮียเตอร์ไม่ให้เด็กอายุต่ำกว่ายี่สิบมาเสิร์ฟ นี่เพิ่งอายุยี่สิบมาหมาด ๆ เลยให้ขึ้นมาเสิร์ฟ”

“อืม พี่มึงมันหัดมีคุณธรรมตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ตั้งแต่มีเมียไง เฮียก็หาบ้างดิจะได้มีเหมือนเฮียเตอร์”

“ไม่ว่ะ ขี้เกียจเจ็บบ่อย ๆ อีกอย่างกูมีคุณธรรมล้ำหน้าพี่มึงมานานแล้วไอ้เปอร์”

“โห่ คนเรามันต้องผ่านช่วงเวลาที่เจ็บปวดก่อนจะได้เจอความสวยงามเสมอเฮีย ว่าแต่ถามทำไม สนใจเหรอเฮีย”

“เปล่า แค่ไม่เคยเห็นก็เลยถาม”

“เหรอเฮีย แต่น้องเขาไทป์เฮียเลยนะนั่นเรียบร้อยสุด ๆ”

“...เหรอ?” ผมมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้วก็พูดออกมาสั้น ๆ ๆ 

“ทำไมทำหน้าไม่เชื่อแบบนั้นล่ะ เฮียรู้ไหมน้องเขาเป็นเด็กดีมากนะทำงานหาเงินเรียนเองผมบอกเลยว่าโคตรเหมาะกับเฮีย สนใจจีบเป็นเมียแล้วส่งเสียเรียนต่อไหมเดี๋ยวเปอร์จัดให้”  

“พูดเหี้ยไรของมึง กูเห็นเรียบร้อยอ่อยหนักมาเยอะแล้ว”

“มันก็ไม่ทุกคนน่าเฮีย”

“ฮึ ๆ ๆ พวกเรียบร้อยนี่ไม่ใช่ไทป์กูแล้วว่ะไอ้เปอร์ ดูแข่งรถได้แล้วเผื่อจะเอาไปพัฒนารอบหน้ามึงจะได้ไม่แพ้จนขายขี้หน้าอีก” ผมตัดบทไอ้คู่สนทนาที่ถามมันแค่นิดเดียวแต่มันชวนคุยต่อซะยืดยาวแล้วก็หันไปสนใจการแข่งรถต่อ ในสนามมีอะไรให้สนใจมากกว่าเรื่องผู้หญิงตั้งเยอะ

ผมชื่อมิกซ์ครับ เป็นนักศึกษาปีสี่มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง เป็นเดือนมหาลัย เป็นประธานสโมสรนักศึกษา พ่อแม่เป็นนักธุรกิจที่...รวยมั้ง ใช้คำว่ารวยหรือโคตรรวย หรือว่ามหาเศรษฐีผมก็ไม่รู้เหมือนกันช่างมันเถอะครับมันเงินพ่อแม่ไม่ใช่เงินผม แล้วก็เป็นเพื่อนกับเจ้าของสนามแข่งรถที่ผมกำลังนั่งดูอยู่ ส่วนไอ้ที่คุยกับผมเมื่อกี้มันชื่อคูเปอร์เป็นน้องชายของไอ้ชัตเตอร์เจ้าของสนาม ข้อมูลของผมมีแค่นี้ล่ะครับรู้จักผมแค่นี้ไปก่อน เอาแค่ที่ผมอยากให้รู้จักก็พอ

“เป็นไรของมึงวะทำไมดูหงุดหงิด” ไอ้เวกัสเพื่อนสนิทอีกคนของผมที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หันมาถามหลังจากที่ผมคุยกับไอ้คูเปอร์จบได้สักพัก

“เปล่า”

“เปล่าเชี่ยไรปกติมึงไม่นั่งทำหน้าอมขี้แบบนี้ ทำหน้าคนดีหน่อยไอ้ห่าเดี๋ยวคนรู้ว่าเลว”

“เลวพ่อง!” ผมหันไปด่าไอ้เวกัสแล้วก็หันกลับมาสนใจการแข่งรถต่อ ผมไม่ได้อารมณ์ไม่ดีหรอกครับ แค่หงุดหงิดนิดหน่อยที่เห็นเด็กเสิร์ฟใหม่ของที่นี่ทำท่าทางกล้า ๆ กลัว ๆ แล้วก็เกร็งใส่ลูกค้าผู้ชาย บอกตรง ๆ ว่ามันขัดตาผม รู้สึกโคตรไม่เข้าตาเลยพวกผู้หญิงเรียบร้อย เพราะเจอมากับตัวหลายครั้งแล้วเรียบร้อยอ่อนหวานสุดท้ายก็...ฮึ!

“น้องคนนั้นสวยว่ะ”

“ใคร?”

“เด็กเสิร์ฟใหม่ไง เสียดายไม่มาเสิร์ฟโต๊ะเรา”

“มึงอยากได้เหรอ” ผมหันไปถามไอ้เวกัส ไม่ได้ถามเพราะอยากได้ผู้หญิงคนนั้นเหมือนกันหรอกครับ ปกติพวกผมก็ถามกันแบบนี้อยู่แล้ว

“เปล่าเห็นสวยดีเลยอยากแทะโลมด้วยสายตา”

“ฮึ ๆ ๆ โคตรเหี้ย”​ ผมกระดกเหล้าเข้าปากก่อนที่จะหัวเราะแล้วก็สรรเสริญมัน

“กูเหี้ยเปิดเผยครับไอ้มิกซ์” มันมองผมแล้วก็ยิ้มมุมปากให้

“ฮึ! อย่างมึงน่ะเหรอจะแค่แทะโลมด้วยสายตา” ร่านกว่าหมาเดือนเก้าหอนหาคู่ก็ไอ้เวกัสนี่ล่ะครับ

“ไม่ใช่ไทป์กูนี่หว่า กูชอบผู้หญิงร้าย ๆ เซ็กซี่แล้วก็เอ็กซ์ ๆ มึงก็รู้ แต่นี่ไทป์มึงต่างหาก”

“ไม่ว่ะ กูไม่ชอบแบบนี้แล้ว”

“เข็ด?” ไอ้เวกัสยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นตอนที่พูดเห็นแล้วรู้สึกว่ามันกวนตีนดี

“เปล่า กูแค่ขยาดไม่อยากข้องเกี่ยวกับผู้หญิงแบบนี้อีก”

“ก็ไม่ทุกคนมั้งไอ้ห่า ลองพนันกับกูไหมล่ะ กูว่าน้องคนสวยคนนั้นไม่เหมือนลลินแล้วก็เอมแน่นอน”

“ฮึ!”

“หนึ่งล้าน ถ้าไม่ใสมึงเอาไปได้เลย” ไอ้เหี้ยกัสเป็นอะไรนักหนาอะไรนิด ๆ หน่อย ๆ ก็ชอบพนัน

“สิบล้านกูก็ไม่เอา ไม่อยากเสียเวลาไปข้องแวะกับผู้หญิงประเภทนั้น” ผมตอบมันแล้วมองไปทางผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง ผู้หญิงผมยาว ผิวขาว ตาโต หน้าตาสวยหวาน แต่งหน้าบาง ๆ ยิ่งทำให้สวยมากจนไม่อยากละสายตา ท่าทางการเดินทุกอย่างถูกเซ็ตให้คนที่มองเห็นดูแล้วรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่เรียบร้อย แต่เรียบร้อยแบบนี้ผมเจอมาเยอะแล้วครับ เรียบร้อยกว่านี้ก็สัมผัสมาแล้ว แต่สุดท้ายก็รู้ว่ามันแค่เปลือก

“ไอ้ห่ามึงเอาอะไรมาตัดสินว่าบุคลิกแบบนี้ต้องนิสัยเหมือนกันทุกคน”

“ประสบการณ์กับเซ้นส์ของกูไง”

“ระวังเซ้นส์พังนะครับไอ้คนดี”

“ฮึ ๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพังไหมเพราะกูจะไม่เสียเวลาไปข้องเกี่ยวกับผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนหวานแบบนั้นอีกแล้วว่ะ”

...พวกผู้หญิงเรียบร้อยมันโคตรขัดตาผมเลย บอกแล้วไงครับว่าเจอกับตัวมาหลายครั้ง ที่บอกว่าเรียบร้อยอ่อนหวานสุดท้ายก็... ไม่ได้แรดหรอกแต่เรียกว่า “ร่าน” เลยดีกว่า