All Chapters of เนรเทศไม่เป็นไร ข้าเกิดใหม่พร้อมคลังเสบียง!: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 41อนาคตของดินแดนทางใต้ เมื่อฟังจบ รองแม่ทัพอู๋ก็คุกเข่าลงพื้นในฉับพลัน เข่ากระแทกพื้นเสียงดัง จากนั้นเขาก็กล่าวด้วยความสำนึกผิดว่า... “ในฐานะรองแม่ทัพ ข้าควรจะห้ามแม่ทัพเสวี่ยและพยายามปกป้องชาวบ้าน แต่ข้ากลับเพิกเฉยต่อเรื่องนี้ นอกจากนี้แล้ว ข้าไม่ทราบเลยว่าแม่ทัพเสวี่ยจะพุ่งเป้าไปที่คณะเดินทางขององค์ชายสาม ข้ายอมรับว่าตนเองมีส่วนผิด และพร้อมจะรับผิดชอบต่อการกระทำครั้งนี้!” เสิ่นหลางกล่าวแย้งขึ้นว่า “แม้รองแม่ทัพอู๋จะมีความผิดฐานละเลย แต่หากพูดกันตามจริง ท่านถูกแม่ทัพสั่งกักบริเวณ ไม่มีทางล่วงรู้เลยว่าคณะเดินทางขององค์ชายสามจะเดินทางมาถึงเมืองซีหนานในเวลานั้น อีกอย่าง แม่ทัพเสวี่ยถือราชโองการลับ หากท่านออกหน้าปกป้องผู้อพยพ ก็เท่ากับว่าท่านขัดราชโองการลับไม่ใช่หรือ” เรื่องนี้ไม่เพียงแต่ซับซ้อน ยังยากที่จะตัดสินความผิดได้อย่างชัดเจน เสิ่นหลางเหลือบตามองเยว่หลิวเซิงเพื่อขอความเห็น หวังให้เขาช่วยยืนยันว่ารองแม่ทัพอู๋นั้นไม่ได้มีความผิดร้ายแรงถึงขั้นต้องรับโทษ แต่ทว่า...เยว่หลิวเซิงกลับกล่าวด้

บทที่ 43มุ่งหน้าสู่เมืองหลิงหนาน (หนึ่ง) ความจริงของป้ายประกาศที่หน้าเมืองซีหนานนั้น มาจากคำแนะนำของเซี่ยหยู่! เช้าวันนี้ หลังจากพูดคุยกับเยว่หลิวเซิงจบ รองผู้ว่าการแซ่เหอก็มาหาเซี่ยหยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและเต็มไปด้วยความกังวล แม้เมืองซีหนานโดยรวมจะยังไม่ถูกภัยแล้งเล่นงานหนักเท่าเมืองอื่น แต่ความร้อนระอุที่แผ่ขยายในช่วงนี้ เริ่มส่งผลให้ระดับน้ำในบ่อเก็บน้ำภายในเมืองลดลงอย่างรวดเร็ว ต้นไม้ใหญ่เริ่มเหี่ยวเฉา ตลาดกลางเมืองก็เงียบเหงา ร้านค้าหลายแห่งปิดกิจการชั่วคราว เก็บของไว้เป็นเสบียงสำรองให้ครอบครัวตนเอง แค่เห็นภาพเหล่านี้ก็พอเดาได้ อีกไม่นานภัยแล้งจะลุกลามมาถึงซีหนานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ในขณะนั้นเอง ฮ่องเต้และเหล่าขุนนางใหญ่ที่เมืองหลวงต่างวิตกว่าผู้ลี้ภัยจะพากันหลั่งไหลเข้าสู่เมืองหลวง ก่อให้เกิดความวุ่นวาย ฮ่องเต้จึงมีราชโองการลับสั่งให้แม่ทัพเสวี่ยกวาดล้างผู้อพยพ ทว่าอัครเสนาบดีชั่วแซ่เผิงกลับฉวยโอกาสนี้ ยืมมือแม่ทัพซีหนานและช่องโหว่ของราชโองการลับจัดการกับคณะเดินทางขององค

บทที่ 45ลำบากใจแล้ว! พรวด! แค่กๆๆ!! เยว่หลิวเซิงถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง อะไรกันเนี่ย...ท่านป้าคนนี้!? ใช่เวลาที่จะมาพูดเรื่องแต่งงานหรือไง? หญิงกลางคนผู้นี้คือหวงซื่อ เป็นแม่สื่อมือฉมังของหมู่บ้านลู่ หากได้ลงมือจับคู่ให้ใครแล้วล่ะก็…ความสำเร็จมีถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เต็ม! เยว่หลิวเซิงยิ้มแห้งเมื่อรู้ว่าตนกำลังถึงคราวซวย เขารีบยกมือปฏิเสธแทบไม่ทัน “ไม่ดีกว่าขอรับ ข้ายังไม่พร้อมจะมีครอบครัวตอนนี้” “โถเอ๊ย~ ไม่พร้อมอะไรกัน เจ้าก็อายุยี่สิบแล้วนะ!” หวงซื่อว่าพลางเท้าสะเอว ดวงตาเป็นประกายแพรวพราว ปากก็ขยับรัวเหมือนกำลังท่องแร็พ “บ้านข้ามีลูกสาวสองคน คนโตแต่งงานออกเรือนไปแล้ว ข้าก็ไม่เรียกสินสอดหรอกนะ เพราะข้าเป็นคนใจกว้าง ลูกสาวคนเล็กของข้าก็เหมือนกัน ไม่เรียกสินสอดสักตำลึง! นางขยันทุกอย่าง เย็บปักถักร้อย ทำไร่ทำนาได้หมด แถมยังรักเหยาเหยากับหรันหรันเหมือนลูกแท้ๆ อีกต่างหาก คุณสมบัติดีขนาดนี้ เจ้าไม่สนใจจริงหรือ?” มุมปากของเยว่หลิวเซิงกระตุกไม่

บทที่ 47ผู้ว่าการเมืองหลิงหนานที่น่าสงสาร เมื่อพักจนหายเหนื่อยกันแล้ว รถม้าก็เริ่มเคลื่อนขบวนต่อไป ยิ่งเข้าใกล้เมืองหลิงหนาน อากาศก็ยิ่งร้อนระอุ การเดินทางระหว่างเมืองซีหนานมาถึงเมืองหลิงหนาน ใช้เวลาเพียงสิบกว่าวัน แม้จะพบกลุ่มผู้ลี้ภัยที่กลายมาเป็นโจรเร่ร่อน ผู้หิวโหยอีกนับไม่ถ้วน แต่ด้วยขบวนที่ใหญ่โตและมีทหารคุ้มกันหลายสิบนายจึงไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้ พวกเขาจึงมาถึงเมืองหลิงหนานโดยสวัสดิภาพ ช่วงที่พักอยู่ในเมืองซีหนาน รองผู้ว่าการเหอให้ข้อมูลมาว่า เมืองหลิงหนานที่เป็นเมืองหลวงของแดนใต้ ประสบภัยแล้งหนักกว่ามณฑลรอบข้างหลายเท่า ดังนั้นเมื่อขบวนม้าของเซี่ยหยู่มาถึงหน้าประตูเมือง และได้เห็นสภาพความเป็นจริงด้วยตาตัวเอง ทุกคนถึงกับตะลึงงันไปชั่วขณะ ลมร้อนพัดกรูพร้อมฝุ่นทรายเข้าตาเป็นระยะ พื้นดินแตกระแหง ต้นไม้ยืนต้นตายจนไม่เหลือแม้แต่ใบสีเขียว แต่กระนั้น ที่หน้าประตูเมืองหลิงหนานกลับยังมีการแจกโจ๊กให้ผู้ลี้ภัยวันละมื้อ ต่างจากเมืองซีหนานที่ปิดประตูเงียบ และกวาดล้างผู้คนอพยพอย่างไร้เมตต

บทที่ 49จวนที่ว่างเปล่า เซี่ยหยู่ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พวกท่านไม่ต้องกังวล เสบียงที่ข้านำมาด้วยเพียงพอจะซื้อเวลาให้ข้าฟื้นฟูเมืองหลิงหนานได้อย่างแน่นอน แม้ราชสำนักจะละทิ้งดินแดนทางใต้ไปแล้ว แต่พวกท่านก็ยังมีชีวิตอยู่ หน้าที่ก็ยังคงต้องดำเนินต่อไปไม่ใช่หรือ ” เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็ค่อยๆ ดึงสติกลับคืนมา ใบหน้าแดงก่ำด้วยความละอาย ใครจะคาดคิดว่า พวกเขาจะต้องให้เด็กสาวผู้หนึ่งมาปลอบประโลมเช่นนี้ ผ่านไปครู่หนึ่ง บรรดาขุนนางสูงวัยต่างมองหน้ากันด้วยความกังขา “องค์หญิง ท่านจะทรงฟื้นฟูเมืองอย่างไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?” มู่กวางซีเอ่ยถามออกมาตรงๆ แค่คำพูดนั้นง่ายมาก แต่ในยามที่ฝนแล้ง ชาวบ้านขาดแคลนน้ำใช้ ไม่สามารถเพาะปลูกอะไรได้เลย แล้วจะทำให้เมืองกลับมามีชีวิตชีวาได้อย่างไรกัน “ข้ามีแผนอยู่แล้ว ขอเพียงพวกท่านอย่าขัดขวางทางข้าหรือคนของข้าก็พอ” เซี่ยหยู่ตอบเสียงเรียบ แต่หนักแน่นจนคนฟังต้องกลั้นหายใจ ในฐานะเชื้อพระวงศ์ที่ถูกผลักไสมายังดินแดนแห้งแล้ง จะทำตั