All Chapters of เนรเทศไม่เป็นไร ข้าเกิดใหม่พร้อมคลังเสบียง!: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1องค์ชายองค์หญิงผู้สิ้นวาสนา (?) แคว้นต้าเซี่ย ณ วังหลวง ยามวิกาลก่อนออกเดินทาง ภายในตำหนักขององค์หญิงสี่ แม้ตำหนักแห่งนี้จะกว้างใหญ่โอ่อ่าเพียงใด หากยามนี้กลับเงียบสงัดวังเวงชวนให้ขนหัวลุก อันเนื่องมาจากไร้เงาของนางกำนัลและขันที ท่ามกลางความเงียบงันนั้น เด็กสาววัยกำดัดดวงหน้างดงามอ่อนหวานทว่าซีดเซียวไร้สีเลือด ค่อยๆ ปรือตาขึ้น สายตาที่แสดงออกถึงความมึนงงสับสนกวาดมองไปรอบๆ ห้อง เครื่องเรือนแต่ละชิ้นทำจากไม้ถูกแกะสลักลวดลายวิจิตรสวยงาม ม่านข้างเตียงปักลายอย่างประณีตงดงาม แต่มองอย่างไรก็ให้รู้สึกแปลกนัก เพราะบรรยากาศของห้องนี้เหมือนหลุดมาจากยุคโบราณไม่มีผิด คิดมาถึงตรงนี้ ดวงตาที่สับสนพลันเบิกโพรงอย่างตกใจ ยุคโบราณ!? พลันนั้นเอง จู่ๆ ศีรษะก็เจ็บแปลบ ก่อนความทรงจำของใครบางคนที่ไม่ใช่ของเธอจะถาโถมเข้ามาในหัว เด็กสาวยกมือแตะขมับด้วยความเจ็บปวด เจ้าของร่างนี้นามว่า ‘เซี่ยหยู่’ องค์หญิงลำดับที่สี่แห่งราชวงศ์

บทที่ 3วังหลวงสั่นสะเทือน! เซี่ยหยู่หามุมลับ แอบเข้าสู่มิติ เปลี่ยนมาสวมชุดสีดำสนิท ภายใต้แสงจันทร์ นางเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วดุจแมวกลางคืน ดวงตาเปล่งประกายวาววับ เมื่อลัดเลาะมาถึงตำหนักฮองเฮา เซี่ยหยู่หยิบหน้ากากป้องกันสารเคมีออกมาสวม ก่อนจะเอาเครื่องพ่นสารละอองที่ผสมยานอนสูตรล้มช้างออกมา รมควันคนทั้งตำหนักในพริบตาเดียว ภายในตำหนักฮองเฮาเต็มไปด้วยของหรูหรามากมาย นางแค่ขยับมือเบาๆ แก้วแหวนเงินทองทั้งหมดก็หายวับเข้ามิติ [ติ๊ง! ยอดเงินถึงเป้าหมาย ปลดล็อคประตูชั้น 2] เซี่ยหยู่กะพริบตาปริบๆ อดจะร้อง “โห!” ออกมาไม่ได้ แค่ตำหนักฮองเฮาก็อัพเกรดมิติได้แล้วเรอะ…สุดยอด! [ติ๊ง! ศูนย์การค้าเปิดใช้งานแล้ว] “ศูนย์การค้า…? อยากลองแวะเข้าไปดูจัง แต่เอาไว้ทีหลังละกัน” เด็กสาวเดินต่อจนมาถึงสวนหย่อมข้างตำหนัก นางยกมือกวาดเบาๆ ต้นไม้มงคล ดอกไม้หอมทั้งสวนก็ถูกเก็บเข้ามิติเรียบร้อย ศาลาทรงแปดเหลี่ยมสุดหรูก็ไม่เว้น เซี่ยหยู่วิ่งลัดเลาะไปยังตำหนักสนมต่อ กวาด

บทที่ 5 เตรียมพร้อม ณ เวลานั้น ภายในตำหนักของหวงกุ้ยเฟย สตรีงดงามวัยสามสิบกว่าๆ ผู้หนึ่งยืนมองท้องฟ้าด้วยความเงียบสงบ แววตาว่างเปล่า ข้างกายของนางคือขันทีหลิ่วกับนางกำนัลแซ่เหอ ทั้งสองคนเป็นคนสนิทของหวงกุ้ยเฟย มือขาวซีดของหวงกุ้ยเฟยถือลูกบอลผ้าประดับด้วยกระพรวนเล็กๆ กับตุ๊กตาผ้าเก่าๆ ที่ถูกซ่อมแซมหลายจุด สองสิ่งนี้เป็นของที่ลูกๆ ของนางเคยเล่นและติดมันมาก ตอนที่รีบเร่งเก็บของให้กับองค์หญิงเซี่ยหยู่ เอาไว้เป็นต้นทุนในการเดินทาง ครั้นพอเปิดกล่องสมบัติเล็กๆ ของเด็กทั้งสอง หวงกุ้ยเฟยกลับไม่อาจตัดใจนำของทั้งสองชิ้นนี้ใส่ลงไปในห่อผ้าได้ ก่อนที่จะมีราชโองการส่งเซี่ยหยู่กับเซี่ยอวี้ออกจากวัง หวงกุ้ยเฟยก็ถูกขังให้อยู่แค่ในตำหนักแล้ว จึงไม่รู้ถึงแผนชั่วๆ นี้เลย คิดเพียงว่าตนคงทำเรื่องไม่ถูกใจฮ่องเต้ หากทว่า...หลังจากที่ทราบข่าวราชโองการ หวงกุ้ยเฟยก็ร้อนรนหนัก พยายามออกตำหนักเพื่อขอความเมตตาจากฮ่องเต้ แต่ตำหนักนี้ถูกควบคุมอย่างแน่นหนา ไม่อาจออกไปได้จริงๆ คิดพลางน้ำตาหยดหนึ่งก็ร่วงลงบนแก้มเนียน

บทที่ 7ข้าเบื่อซาลาเปา อยากกินอย่างอื่น! เซี่ยอวี้กัดเนื้อแห้งคำเล็กๆ หน้าตาเปื้อนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ในตอนแรก เหล่าทหารกลุ่มนั้นยังมองเซี่ยอวี้ด้วยความตื่นเต้น ครั้นเห็นแก้มกลมๆ องค์ชายตัวเล็กขยับเหมือนกระรอก ดวงตาที่จ้องเขม็งด้วยความลุ้นระทึกพลันเปลี่ยนเป็นเอ็นดู “ระ รสชาติเป็นอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” ทหารหนุ่มหน้าอ่อนถาม “แห้งๆ เค็มๆ แปลกๆ แต่ก็อร่อย” “แหะๆ” ทุกคนที่ได้ยินต่างก็หัวเราะแห้งๆ ก่อนจะยิ้มอย่างโล่งใจ อาจเพราะเป็นของที่เพิ่งเคยกินครั้งแรก องค์ชายน้อยจึงรู้สึกว่าอร่อย “อ้อ!” จู่ๆ เด็กน้อยก็ร้องเสียงใส จากนั้นก็วิ่งปุกปิกกลับไปที่รถม้า หยิบกล่องอาหารหรูหราของตนมาเปิด มือเล็กๆ หยิบซาลาเปาไส้หมูหอมกรุ่นออกมาแล้วยื่นให้ทหารหนุ่มหน้าอ่อน “แลกกัน!” ทหารหนุ่มคนนั้นนิ่งค้างไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “ไม่ต้องแลกหรอกพ่ะย่ะค่ะ เนื้อแห้งของกระหม่อมเทียบกับซาลาเปาชั้นดีขององค์ชายไม่ได้เลย”

บทที่ 9ชุลมุนวุ่นวาย เมื่อไม่รู้สึกถึงความเจ็บและรู้ว่าตนยังมีลมหายใจ เซี่ยหยู่จึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น ภาพที่เห็นคือโจรป่าคนหนึ่งศีรษะกับตัวถูกแยกออกจากกัน ของเหลวสีแดงสดพุ่งกระฉูดออกจากรอยต่อ ฉับพลันนั้น ดวงตากลมโตของเซี่ยหยู่ก็เบิกกว้างด้วยอาการตะลึง ในท้องปั่นป่วนเหมือนอยากขย้อยของเหลวออกมา คิดปุบร่างกายก็ตอบสนองปับ เซี่ยหยู่ทรุดลงไปคุกเข่า โก่งคออาเจียน “แหวะ!” อย่างไรเสีย ที่อาเจียนออกมากลับมีแค่ลม แม้ว่าเซี่ยหยู่จะสังหารโจรป่าไปสองคน แต่ก็แค่สร้างรูเล็กๆ บนร่างของโจรป่าเท่านั้นเอง ซึ่งตรงข้ามกับความสยดสยองที่เห็นเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง “แหวะ แหวะ!” เพียงนึกถึงภาพนั้น นางก็โก่งคออาเจียนอีกหน ครั้งนี้ก็ยังมีแต่ลมเหมือนเดิม “องค์หญิง ลุกไหวหรือไม่” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นเหนือศีรษะ เซี่ยหยู่เงยหน้าขึ้น มองชายหนุ่มด้วยสีหน้าซีดเผือดดุจไก่ต้ม ตอบกลับด้วยปากสั่นๆ “จะ…เจ้าคิดว่า…สภาพข้าตอนนี้ ดูไหวหรือไม