Semua Bab เนรเทศไม่เป็นไร ข้าเกิดใหม่พร้อมคลังเสบียง!: Bab 61 - Bab 70

บทที่ 62แผนชั่วของเผิงซวน นับตั้งแต่ถูกองค์ฮ่องเต้ระแวงสงสัย อัครเสนาบดีเผิงจึงวางตัวสงบเสงี่ยมและสงบปากสงบคำมากขึ้น ในส่วนของไป๋เจี้ยฝู หลังจากที่ได้กลับไปครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนถึงคำชี้แนะของรองเจ้ากรมกลาโหมอี้เฉินในคราก่อน เขาก็ตัดสินใจว่าจะเข้าร่วมแผนการด้วย แม้ไม่อยากดึงครอบครัวเข้ามาเสี่ยงอันตราย ทว่าหากไม่ลงมือทำอะไรเลย บุตรชายของเขาก็ยังตกอยู่ในความเสี่ยงนั้นอยู่ดี เมื่อส่งข่าวตอบรับการร่วมมือเรียบร้อยแล้ว ไป๋เจี้ยฝูยังกล่าวเตือนอี้เฉินให้รอคอยจังหวะอย่างสงบไปก่อน เพราะหากไร้หลักฐานที่แน่นหนา ไม่เพียงตัดรากถอนโคนตระกูลเผิงไม่ได้ พวกเขาอาจถูกเผิงซวนเล่นงานคืน และด้วยความสามารถของเผิงซวน พวกเขาอาจถูกกล่าวหาว่ากำลังก่อกบฏก็เป็นได้ อี้เฉินเข้าใจในสถานการณ์นี้ดี ช่วงนี้เขาจึงทำตัวเงียบๆ ทว่าก็ยังคงรวบรวมหลักฐานและรอวันเอาคืนตระกูลเผิงอย่างลับๆ เช่นกัน ย้อนกลับมาทางเผิงซวน ภายใต้ความเงียบสงบ กลับมีคลื่นลูกใหญ่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบ เย็นวันหนึ่ง หลังเลิกงาน เผิงซวนไม่ได้รีบกลับบ้าน แต่ตรง

บทที่ 64ฤดูใบไม้ร่วงที่ร้อนผิดปกติ ครั้นพบว่ามีคนในวังลอบติดต่อกับเผ่าหนี่ว์นอกรีต และใช้พวกนั้นทำงานสกปรก เซี่ยไคเหรินก็เกิดความสงสัย อยากรู้ให้ลึกซึ้งกว่านี้ ในวันถัดมา เขาจึงเดินทางมาเยี่ยมเสียนเฟย ผู้เป็นมารดา ระหว่างทาง พลันเห็นเด็กหนุ่มวัยสิบห้าสิบหกปีกำลังเตะต่อยขันทีน้อยคนหนึ่งอยู่ตรงหัวมุมกำแพง วินาทีนั้น สายตาของเขาก็เย็นชาขึ้นมาทันที เด็กหนุ่มที่ทำตัวเป็นอันธพาลในวังหลวงไม่ใช่ใครอื่น หากคือองค์ชายรอง ‘เซี่ยเอ้อร์ไห่’ บุตรชายที่กำเนิดจากฮ่องเต้และฮองเฮานั่นเอง ด้วยความที่ถูกฮองเฮาและอัครเสนาบดีเผิงให้ท้าย องค์ชายรองเซี่ยเอ้อร์ไห่จึงมีนิสัยเอาแต่ใจ หยิ่งผยอง อวดดี และวางอำนาจใหญ่โตไปทั่ว ราวกับมั่นใจเต็มเปี่ยมว่าบัลลังก์ของแคว้นต้าเซี่ยต้องตกอยู่ในมือของตนอย่างแน่นอน “องค์ชายใหญ่ พวกเราจะเปลี่ยนเส้นทางดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” ขันทีข้างกายสอบถามเบาๆ “เจ้าเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าไกล่เกลี่ยได้ก็ทำเสีย” “พ่ะย่ะค่ะ” ความจริงแล้ว เขาไม่อยากจะยุ่งกับองค์ชายรองนัก

บทที่ 66เบาะแสคนหาย (สอง) คนที่มาพบเยว่หลิวเซิงคือชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ แก่กว่าเขาเพียงไม่กี่ปี เมื่อมาถึง ชายหนุ่มตรงหน้าก็แนะนำตัวอย่างสุภาพทันทีว่า ตนชื่อ ‘ซานหลาง’ เป็นบุตรชายคนรองของเจ้าสำนักหลิวเหยา เยว่หลิวเซิงยิ้มบางๆ แล้วบอกว่าตนชื่อเยว่หลิวเซิง เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง แน่นอนว่าซานหลางไม่เชื่อคำกล่าวนั้น แต่ก็ไม่คิดจะซักไซ้ให้มากความ หลังจากกลับมาฝึกฝนตามโปรแกรมของหน่วยรบพิเศษ แถมยังได้กินอยู่ครบห้าหมู่ตามหลักโภชนาการ ร่างกายของเยว่หลิวเซิงก็สูงใหญ่กำยำขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แม้ตอนนี้เขาจะสวมเพียงเสื้อผ้าสีเทาเรียบๆ และธรรมดา แต่ออร่าความน่าเกรงขามของผู้นำกลับแผ่ซ่านอย่างปิดไม่มิด ทั้งสองกล่าวแนะนำตัวกันพอเป็นพิธี จากนั้นเยว่หลิวเซิงก็หยิบภาพเหมือนที่ได้จากเด็กหนุ่มก่อนหน้านั้นขึ้นมา แล้วเปิดประเด็นถามซานหลางถึงสตรีและเด็กในภาพ ซานหลางมองภาพเหมือนบนโต๊ะแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนเล่าว่า หลายเดือนก่อนช่วงที่เกิดภัยแล้ง ภรรยาของเขาเป็นห่วงและกังวลกับที่บ้านของนางมาก บ้า

บทที่ 68ไป๋มู่อวิ๋นแบกหม้อดำใบใหญ่! ซานหลางชะงักฝีเท้าอย่างฉับพลัน ท่าทางของเขามีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด เยว่หลิวเซิงหยุดเดิน จ้องมองซานหลางอย่างตั้งใจ แต่ก็ไม่ได้เร่งเร้าให้อีกฝ่ายรีบตอบ ผ่านไปครู่หนึ่ง ซานหลางค่อยๆ เผยรอยยิ้มเล็กน้อยบนมุมปาก แต่ดวงตากลับเคร่งเครียดขณะตอบว่า “บางเรื่องหากพูดมากไปก็ไม่เป็นผลดีนะขอรับ...ข้อน้อยบอกได้แค่ว่า ตระกูลซานถูกจัดว่ามีอิทธิพลในดินแดนใต้ก็จริง แต่ที่ตระกูลของเรายืนหยัดอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ เพราะเรารักษาระยะห่าง ไม่ข้องเกี่ยวกับราชสำนักขอรับ” เยว่หลิวเซิงจ้องมองซานหลางอย่างเงียบๆ แววตาของเขาไม่ได้มีท่าทีตำหนิใดๆ แต่กลับแฝงไว้ด้วยความเข้าใจมากกว่า การจะเค้นให้ซานหลางเผยความจริงนั้นไม่ยาก แต่การทำเช่นนั้น นอกจากจะไม่ได้รับความจริงใจจากอีกฝ่ายแล้ว ตระกูลซานอาจมองว่าพวกเขาเป็นศัตรู ซึ่งเขาไม่ปรารถนาให้เป็นแบบนั้น ด้วยเหตุนี้ เยว่หลิวเซิงจึงไม่ได้ซักไซร้ต่อ เขาพยักหน้าเล็กน้อยอย่างยอมรับ ก่อนจะกล่าวว่า “ข้าเข้าใจแล้ว อภัยให้ข้าด้วยที่ละลาบละล้วงและถามในสิ่งที่ไม่

บทที่ 70คำสารภาพ ผู้ควบคุมสัตว์พิษเป็นเพียงสตรีอายุเพียงยี่สิบกว่าๆ เท่านั้น ใบหน้าของนางคล้ายกับชาวฮั่น ทว่าจมูกและดวงตาคมเข้มเป็นประกายสีเขียวอันเป็นเอกลักษณ์ของชนเผ่านอกด่าน ชุดที่นางสวมใส่อาบย้อมไปด้วยสมุนไพรและกำมะถันที่ใช้ไล่สัตว์พิษ แสดงให้เห็นว่าวิชาควบคุมสัตว์พิษของนางไม่ได้ซับซ้อน ก็แค่รู้เรื่องสมุนไพรในการควบคุมสัตว์ร้ายได้เท่านั้นเอง ทันทีที่หญิงสาวเผ่าหนี่ว์ฟื้นขึ้นมา นางเหม่อลอยด้วยความมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนใบหน้านั้นจะเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียมขึ้นมาทันที “อ๊าาา! นางสารเลว!!” หญิงสาวกรีดร้องด้วยความโกรธแค้นและเจ็บปวด ก่อนที่จะถูกศัตรูจับมัด ภาพสุดท้ายที่นางจำได้คือขลุ่ยกระดูกในมือถูกช่วงชิงไปจากมือ จากนั้น หมัดหนักหน่วง ก็ซัดเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง! แรงปะทะนั้นหนักมาก ทำให้ฟันขาวๆ ซี่หนึ่งร่วงหลุดออกจากปากของนางไปในเสี้ยววินาที ความอัปยศและความเจ็บปวดเช่นนี้...นางยอมรับไม่ได้! “ร้องอะไร!” เซี่ยหยู่กล่าวอย่างรำคาญใจ และอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา “ลงมือกับคนอื่