Semua Bab My heart ของตายพี่สาวเพื่อน: Bab 11 - Bab 20

ไอดินนั่งรอผู้เป็นแม่ที่เก้าอี้หน้าห้องตรวจ เนื่องจากท่านบอกว่าจะเข้าไปพบแพทย์ตามลำพังจึงให้นั่งรออยู่ด้านนอก สักพักแม่ก็เดินออกมา“หมอว่ายังไงบ้างครับ” น้ำเสียงเป็นห่วงของลูกชายเอ่ยถามกานดาเผยรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อยขณะถูกลูกชายประคองเดินไปที่หน้าห้องการเงินตามที่พยาบาลหน้าห้องตรวจชี้แจง“หมอบอกว่าเป็นกรดไหลย้อน เห็นไหมแม่บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก”“ก็ผมเป็นห่วงแม่นี่ครับ อย่างน้อยได้ตรวจแล้วก็สบายใจ”หลังจากชำระค่ารักษาและรับยาเสร็จ ทั้งสองก็พากันกลับคฤหาสน์“ลูกยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่เหรอ ไปกินข้าวเถอะ นี่ก็สามทุ่มแล้ว”“ผมขึ้นไปส่งแม่ข้างบนก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวค่อยลงมากิน”“ก็ได้จ้ะ” กานดาทำตามที่ลูกชายต้องการอาการที่เป็นอยู่นั้นสาเหตุหลักหมอบอกว่ามาจากความเครียดลงกระเพาะ ส่วนเครียดเรื่องอะไรนั้นคงไม่ต้องพูดถึง เพราะเธอนั้นรู้ดีที่สุดและไม่อยากให้ลูกทราบเรื่องนี้ด้วยเกรงว่าจะทะเลาะกับสามี เลยตัดปัญหาบอกแค่เป็นกรดไหลย้อน“คืนนี้ผมนอนบ้านนะครับ หรือว่าให้ผมย้ายกลับมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ดี”“ไม่ต้องหรอกลูก บ้านเราอยู่ไกลจากมหา’ลัย อีกอย่างกลับมาสองพ่อลูกก็ทะเลาะกันอีก แม่ว่าอยู่ห่างกันนั่

ปลายฟ้าเดินออกจากห้องนอน เหลียวมองไปยังโต๊ะกินข้าวก็พบกับกล่องใส่อาหารวางซ้อนกันอยู่ในถุงหลายกล่อง จึงหันไปถามคนที่เดินตามหลังกันออกมา“ซื้ออะไรมา”“เดี๋ยวก็รู้ครับ พี่นั่งรอก่อน ผมจะเอาไปใส่จานมาให้”“ไม่ต้อง ฉันไม่ได้เป็นง่อย และไม่ได้ต้องการให้ใครมาเอาใจ”“ช่วยกันก็ได้ครับ”ไอดินขานรับด้วยน้ำเสียงละมุน ก่อนจะช่วยกันจัดการกับอาหารแล้วนำมาวางไว้บนโต๊ะพร้อมทั้งแก้วใส่น้ำดื่มสองใบ อาหารที่เขาสั่งมาจากร้านอาหารชื่อดัง ขึ้นชื่อเรื่องความสะอาดถูกหลักอนามัย และที่สำคัญคือการันตีความอร่อยปลายฟ้าเห็นกับข้าวแล้วก็รู้สึกหิวมากขึ้น มีทั้งเป็ดย่างราดซอสกระเทียม ต้มยำกุ้ง กุ้งผัดซอสมะขาม กรรเชียงปูผัดผงกะหรี่ ไข่เจียวหมูสับ และขาหมูพะโล้ แต่เธอไม่ได้เป็นคนซื้อเลยไม่กล้าแตะต้อง ทำได้แค่จ้องมองแต่ละเมนูที่วางอยู่ตรงหน้า“รอผมตักให้อยู่เหรอ”เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับมือที่ตักกุ้งผัดซอสมะขามวางลงในจานข้าวของสาวสวยที่นั่งอยู่ตรงข้าม“ใครรอ ฉันก็แค่กลัวว่านายจะแอบใส่อะไรลงในอาหาร ก็เลยไม่กล้ากิน”เห็นสาวรุ่นพี่เกรงใจไม่กล้ากินก่อน ไอดินจึงตักแต่ละเมนูมาอย่างละคำเข้าปากเพื่อให้เธอสบายใจ“หืม อร่อย อันนี้ก็

ไอดินตรงดิ่งเข้าไปหาลูกน้องคนสนิทของบิดา ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเข้มด้วยอารมณ์ที่เริ่มคุกรุ่น“พ่ออยู่ข้างในใช่ไหม”“ครับ” ชายรูปร่างกำยำสวมชุดสูตสีดำทั้งตัวเอ่ยตอบ“มากับใคร”“เอ่อ คือท่านมีเลี้ยงรับรองน่ะครับ”“หึ เลี้ยงรับรอง หรือพาผู้หญิงมาเลี้ยงข้าวที่นี่กันแน่ หลีกไป ฉันจะเข้าไปหาพ่อ”“คุณไอดินเข้าไปไม่ได้นะครับ ท่านสั่งห้ามไม่ให้ใครรบกวน”ลูกน้องคนสนิทของพ่อพยายามขวางประตูอย่างสุดความสามารถตามคำสั่งของเจ้านายเนื่องจากประตูเป็นไม้ จึงทำให้ไอดินไม่สามารถมองเห็นคนด้านใน แต่ก็คาดเดาได้ไม่ยากว่าต้องเป็นคนที่พ่อของเขาแอบมีความสัมพันธ์ลับหลังผู้เป็นแม่อย่างแน่นอน“จะพาใครมาเลี้ยงก็พาไปที่อื่นดิ จำไม่ได้หรือไม่เคยจำว่านี่เป็นร้านโปรดของแม่”ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาวิศวกรรมศาสตร์ตะโกนเข้าไปหาคนในห้อง ทว่าด้านในกลับเงียบงันไร้เสียงตอบกลับ เขาอยากจะต่อว่าผู้เป็นพ่อมากกว่านี้ที่หยามเกียรติและศักดิ์ศรีของภรรยา แต่กลับโดนขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ในกระเป๋ากางเกง อีกทั้งคนที่เขาแอบชอบได้เดินเข้ามาหา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น“ปล่อยสิวะ”เขาตะโกนลั่นอย่างหัวเสีย ดิ้นตัวเพื่อให้ลูก

ปลายฟ้ารีบเดินหนีเข้าไปในห้องครัว หยิบเบียร์ออกมาจากตู้เย็นอีกสองกระป๋อง ใช้มันทาบพวงแก้มที่มีอุณหภูมิสูงขึ้น ใจดวงน้อยส่งเสียงตึกตักแทบจะหลุดออกมาจากอก เพียงแค่ได้ยินว่าเขาอยากนอนกับเธอ ก็ทำให้รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งตัวจนควบคุมสติไม่อยู่เธอเลื่อนกระป๋องที่ส่งไอเย็นออกจากแก้มทั้งสองข้าง ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ ขับไล่ความคิดทะลึ่งที่ก่อตัวขึ้น เดินเข้าไปหาหนุ่มรุ่นน้องที่โซฟาทั้งสองคนนั่งดื่มด้วยกันท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบ คุยกันไปคุยกันมา เวลาก็ล่วงเลยไปหนึ่งชั่วโมงกระป๋องเปล่าล้มลงกองอยู่บนโต๊ะ และถืออยู่ในมือของปลายฟ้าและไอดินนับรวมก็หกกระป๋อง ใบหน้าของหญิงสาวแดงระเรื่อ ดวงตาสองคู่เปล่งประกายสะท้อนกับแสงไฟที่อยู่บนเพดาน“พี่เป็นห่วงผมใช่ไหม ผมไม่ได้เป็นอะไร”เขาเอ่ยออกมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทั้งที่บทสนทนาก่อนหน้านั้นพูดคุยกันด้วยเรื่องทั่วไป และเรื่องน้องชายว่าทั้งสองคนเรียนด้วยกันเป็นอย่างไรบ้าง“ฉันได้ยินตอนที่อยู่ร้านอาหาร”“ก็แค่เรื่องน่าอายน่ะครับ อย่าไปสนใจเลย”หนุ่มหล่อแค่นหัวเราะราวกับเป็นเรื่องตลก ทั้งที่มันฝังใจมาหลายปี เพียงแต่ครั้งนี้ไม่คิดว่าจะมาเจอด้วยตัวเอง แม้จ

ปลายฟ้าสะดุ้งตื่นก่อนนาฬิกาปลุกจะดังประมาณสิบห้านาที ในขณะที่ดวงตายังคงปิดอยู่ ริมฝีปากสวยก็เผยรอยยิ้มเล็กน้อยต้อนรับเช้าวันใหม่ มือเล็กกระชับผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเนื่องจากยังอยู่ในสภาพเปลือยกาย พอตะแคงข้างวาดวงแขนคล้ายจะกอดคนที่นอนด้วยกัน ทว่ากลับพบแต่ความว่างเปล่าจึงลืมตาขึ้นแต่ก็ไม่พบใครหญิงสาวไม่ได้ร้องเรียก เขาเป็นคนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร อยากมาก็มา จะไปก็ไป ผิดแต่ครั้งนี้เธอแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาจะนอนด้วยกันจนถึงเช้าอาบน้ำเสร็จ เธอก็ออกมาแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษา ก่อนจะมาหาอะไรในครัวทำแบบง่าย ๆ สำหรับมื้อเช้า หลังจากนั้นก็ออกจากคอนโดเพื่อไปเรียน“เป็นอะไร ดูเหม่อ ๆ”ซัมเมอร์เอ่ยขึ้นขณะที่กำลังฟังอาจารย์สอน แต่ว่าเพื่อนรักดูใจลอยเหมือนไม่มีสมาธิเรียน“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร”แม้ปากจะปฏิเสธ ทว่าในสมองที่ไม่สามารถเปิดรับสิ่งที่อาจารย์อธิบาย กลับเผลอคิดเรื่องอย่างอื่นเขาเป็นอะไรหรือเปล่า คิดมากเรื่องทางบ้านเหรอ ถึงได้ออกจากห้องไปโดยไม่บอกเธอสักคำ และไม่รู้ว่าวันนี้มาเรียนไหมทางด้านไอดินหลังจากเขาตื่นอยู่บนโซฟาที่ห้องเพื่อน ก็ขอตัวกลับคอนโดตนเองเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าประมาณสิบโมงก็ไ