All Chapters of ระบบพยากรณ์สวรรค์กับคุณแม่ลูกแฝด: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 9 ไลฟ์สดดูดวง 2“คนต่อไป” ซินเหยาเอ่ยเสียงเรียบ มือบางเลื่อนลงบนหน้าจอเพื่อเลือกผู้ชมคนต่อไป[ผมไงจำได้ไหม: ผมครับๆ][องค์หญิง: แน่จริงก็เลือกฉันสิ]ซินเหยาเลื่อนนิ้วไปบนหน้าจอ เลือกเชื่อมต่อกับผู้ใช้งานชื่อผมไงจำได้ไหมทันใดนั้น ภาพผู้ใช้งานปรากฏขึ้นเต็มหน้าจอ ชายหนุ่มวัยรุ่นอายุราว 26 ปี ผมสีน้ำตาลเข้ม หน้าตาเรียบง่ายแต่มีแววอยากรู้อยากเห็น“สวัสดีครับอาจารย์ ผมอยากรู้เรื่องงานครับ” ซินเหยาหยุดนิ่ง ดวงตาพยากรณ์ส่องประกายลึกลับ“อืม...” เธอเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนสายตาคมกริบจะกวาดมองเส้นทางชีวิตเขาเพียงเสี้ยววินาที“งานของคุณดี...จะไม่มีปัญหาใหญ่ ถ้าหากคุณสามารถผ่านเรื่องที่จะเกิดขึ้นได้ คุณมีโอกาส เลื่อนตำแหน่ง หรือได้รับความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน ถ้าผ่านไปไม่ได้คุณคงต้องหางานใหม่” เธอเอ่ยเสียงเรียบ“ผ่านเรื่องที่จะเกิดขึ้นได้หมายความว่ายังไงครับ” เขาถามอย่างงุนงง“หมายถึงระวังคนใกล้ตัวที่จะใส่ร้ายคุณ เป็นเพื่อนร่วมงานคนที่คุณไว้ใจมากที่สุด ช่วงนี้มีเกณฑ์จะถูกหักหลัง ความเสียหายเกี่ยวกับชื่อเสียงคุณ” เธอเอ่ยเสียงเรียบ แต่ทุกคำพูดกลับทำให้ชายหนุ่มขนลุก“พอจะบอกลักษณะคนๆ นั้นได้ไหมค

บทที่10 โด่งดังในช่วงข้ามคืน ในขณะเดียวกันคลิปกระถางต้นไม้ก็ถูกโพสต์ลงแอปเว่ยเว่ย แอปพลิเคชันโซเชียลมีเดียชื่อดังที่ผู้ใช้สามารถโพสต์ข้อความ รูปภาพ และคลิปวิดีโอสั้นๆ พร้อมแท็กหรือแชร์ต่อได้ทันที ทำให้คลิปนี้แพร่กระจายอย่างรวดเร็วคลิปวิดีโอจับภาพเหตุการณ์แบบเต็มๆ ตั้งแต่ต้นที่ผู้ใช้งานชื่อองค์หญิงถูกเลือกและถูกทักเรื่องกระถางต้นไม้ แต่เธอกลับไม่เชื่อคำเตือนแถมยังท้าทาย จนกระทั่งกระถางต้นไม้หล่นลงมาอย่างแรง กระแทกพื้นแล้วแตกกระจายเป็นชิ้นๆ ทำให้คลิปดึงดูดสายตาผู้ชมอย่างมาก ผู้ชมต่างกดไลก์ แชร์ และคอมเมนต์กันอย่างรวดเร็ว บ้างหัวเราะสมน้ำหน้า บ้างประหลาดใจกับความแม่นยำของซินเหยา ทำให้คลิปนี้กลายเป็น ไวรัล ภายในเวลาไม่กี่นาที ยอดแชร์ต้นคลิปพุ่งไปถึง 50,000 แชร์ พร้อมคอมเมนต์ รัวจนไม่น่าเชื่อ[แม่นจนขนลุกเลย][ฮ่าๆๆองค์หญิงท้าแล้วก็โดนเอง ทำไมไม่ฟังสักหน่อย][นี่มันบังเอิญชัดๆ กระถางตกเพราะแรงโน้มถ่วง ไม่เห็นต้องพยากรณ์อะไร][เรื่องจริงเหรอ][ใดๆคือ อาจารย์สวยมาก][เห็นแล้วขนลุก][ดูแล้วเหมือนจัดฉากมากกว่า

 บทที่ 11 เพนท์เฮ้าส์ ในวันเดียวกันนั้นหลังจากซินเหยากินข้าวเช้าเรียบร้อยแล้ว เธอจึงเรียกลูกๆ ทั้งสองคนมานั่งพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนที่ยากจะพบเห็น“เด็กๆค่ะ วันนี้เราจะไปดูบ้านใหม่กันนะคะ” เด็กๆเงยหน้ามองแม่ด้วยสายตาตื่นเต้นปนความสงสัย ซินเหยาอธิบายอย่างใจเย็นว่า บ้านใหม่จะกว้างขวางกว่า มีที่ให้เล่นเยอะขึ้น และทุกคนจะมีห้องเป็นของตัวเอง“เราจะย้ายบ้านใหม่เหรอครับ” ลูกชายคนโตถามเสียงสดใส พร้อมด้วยแววตาสงสัย“ใช่ครับ หม่าม้าได้บ้านมาโดยบังเอิญครับ วันนี้เราจะไปดูกันถ้าเป็นไปได้เราก็จะย้ายวันนี้เลยครับ เด็กๆ ช่วยหม่าม้าเก็บของใส่กล่องไว้นะ ช่วงบ่ายเราจะไปดูบ้านกันครับ”“ได้ครับ / ได้ค่ะ”“ย้ายที่อยู่ใหม่เราต้องใช้เงินหม่าม้ามีเงินเยอะไหมครับ” หมิงหมิงเอ่ยถามด้วยความสงสัย ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความใสซื่อ ซินเหยาได้ยินคำถาม ก็นิ่งไปครู่หนึ่ง พลางคิดถึงเงินที่มีอยู่ แต่เพียงเสี้ยววินาที เธอก็ยิ้มบางๆ และลูบหัวลูกชาย“หม่าม้ามีเงินไม่เยอะครับ แต่หม่าม้าจะ

 บทที่ 12 ภารกิจโบนัส ซินเหยา มือหนึ่งอุ้มลูกสาว อีกมือหนึ่งจับลูกชาย พากันเดินเข้ามาในห้าง เด็กหญิงในอ้อมแขนเกาะคอแม่แน่น ดวงตากลมใสจ้องมองแสงไฟระยิบระยับด้วยความตื่นเต้น ส่วนเด็กชายที่ถูกแม่จับมือเดินเคียงข้างกลับเชิดหน้าขึ้นอย่างดื้อรั้นนิดๆ แก้มป่องๆ มีสีแดงจากความเหนื่อย แต่ก็ยังไม่ยอมให้แม่อุ้ม“หมิงหมิงให้หม่าม้าอุ้มดีกว่านะ เหนื่อยแล้วใช่ไหมครับ” ซินเหยาก้มลงถามเสียงอ่อนโยนเด็กชายส่ายหัวแรงๆ อย่างดื้อรั้น“ไม่เอาครับ หมิงหมิงไม่อยากให้หม่าม้าเหนื่อยแค่อุ้มน้องหม่าม้าก็หนักแล้วครับ หมิงหมิงเดินเองได้ครับ” หมิงหมิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจราวกับตนเป็นผู้ใหญ่แล้ว ซินเหยาแอบหัวเราะเบาๆ เธอไม่อยากขัดใจ จึงเพียงยื่นมือไปลูบศีรษะลูกชายอย่างเอ็นดู“เช่นนั้นก็จับมือหม่าม้าดีๆ นะครับถ้าเหนื่อยก็บอกหม่าม้านะครับหม่าม้าจะได้หยุดพัก”“อื้ม!” เด็กชายพยักหน้าหนักแน่น แต่สายตาก็เริ่มกวาดมองรอบๆ ห้างที่เต็มไปด้วยร้านอาหารสีสันสดใส กลิ่นหอมลอยคลุ้งชวนให้ท้อง

บทที่ 14 โรงเรียนเช้าวันที่สอง ซินเหยาตื่นขึ้นในเวลาเดิม ร่างกายของเธอยังคงสดชื่นจากการพักผ่อน แม้เมื่อวานจะนอนดึก แต่กลับไม่รู้สึกอ่อนล้า หลังจากล้างหน้าเรียบร้อย เธอก็เข้าสู่มิติอีกครั้ง เริ่มต้นด้วยการนั่งขัดสมาธิกลางลานกว้าง ดวงตาหลับลงอย่างสงบ หัวใจเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ลมหายใจเข้าออกสอดคล้องไปกับพลังธรรมชาติรอบกาย จิตใจของเธอว่างเปล่าแต่มั่นคง การฝึกสมาธิครั้งนี้ลึกซึ้งกว่าเดิม ราวกับเธอกำลังกลายเป็นหนึ่งเดียวกับพลังที่ไหลเวียนอยู่ทั่วทั้งมิติเมื่อจิตใจสงบนิ่งดีแล้ว เธอจึงเปลี่ยนเข้าสู่การฝึกกายและยุทธ์ ซินเหยาเคลื่อนไหวด้วยท่วงท่าที่ดุดันและเฉียบขาดกว่าเมื่อวาน ทุกการก้าว การหมุนตัว และการโจมตีอากาศ เต็มไปด้วยแรงที่ควบคุมได้ดั่งใจ พลังภายในถูกรีดใช้และส่งออกผ่านปลายนิ้วและฝ่ามืออย่างราบรื่น ร่างบางเคลื่อนไหวราวกับสายลม บางครั้งอ่อนโยนพลิ้วไหว บางครั้งรุนแรงดั่งพายุ แต่ไม่ว่าท่วงท่าใดก็ยังคงความงดงามและสง่างามไว้เวลาผ่านไปอีกสองชั่วโมงเต็ม ร่างกายของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่ออีกครั้ง แต่กลับเปี่ยมไปด้วยพลังและความมั่นคงในลมหายใจ สายตาคมกริบของซินเหยาส่องประกายเจิดจ้า ราวกับมีเ