All Chapters of ระบบพยากรณ์สวรรค์กับคุณแม่ลูกแฝด: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำเยว่ซินเหยา เจ้าสำนักพยากรณ์ผู้เลื่องชื่อ รูปร่างสง่างามดั่งเทพธิดา ใบหน้าคมชัด ดวงตาเฉียบแหลมแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน ริมฝีปากบางเรียวสะกดทุกสายตาที่พบเห็น ผิวเนียนละเอียดดั่งหยกอ่อน ผมดำขลับยาวสลวย ถูกจัดเกล้าเป็นทรงสูงแบบโบราณประดับด้วย ปิ่นเงินอัญมณีสีแดงเลือดมังกร ยึดผมไว้ให้เรียบร้อย ชายผมด้านข้างถูกปล่อยลงพลิ้วไหวตามลมอย่างงดงาม นางสวมใส่อาภรณ์สีขาวล้วน กระโปรงยาวพลิ้วไหว ลวดลายบนผ้าเป็นเส้นสายอ่อนช้อย ทุกการเคลื่อนไหวเผยถึงความสง่างามซินเหยา ยืนอยู่ท่ามกลางลานพิธีบวงสรวงของสำนัก แท่นหินหยกตั้งอยู่ตรงกลาง รอบ ๆ แท่นพิธีมีทั้งศิษย์และผู้เฒ่าของสำนักยืนเรียงราย ล้อมรอบแท่นพิธี ไกลออกไปเป็นเหล่าเชื้อพระวงศ์ และชาวบ้านที่มาเข้าร่วมพิธีด้วยเยว่ซินเหยาค่อย ๆ ก้าวไปยังแท่นพิธี มือข้างหนึ่งประคอง ลูกแก้วพยากรณ์ ไว้กลางอก มืออีกข้างยกขึ้นเหนือลูกแก้ว ทำมือมุทรา ส่วนปลายนิ้วที่เหลือประสานกันแน่น สายตาของนางสอดส่องไปยังโต๊ะพิธีที่จัดผลไม้บูชาไว้อย่างครบถ้วน วางเรียงอย่างประณีต เทียนทองคำให้แสงสว่างส่องทั่วทั้งโต๊ะ ทุกองค์ประกอบรอบตัวนางดูสมบูรณ์พร้อมสำหรับพิธีบูชาสวรรค์ครั้งนี้“เอา

บทที่ 2 คุณแม่ลูกแฝด“หม่าม้า.. หม่าม้าฟื้นแล้ว” เสียงเล็กๆ สองเสียงดังขึ้นพร้อมกันเธอค่อยๆ หันไปมองด้านข้างเตียง มีเด็กสองคนยืนอยู่ เป็นเด็กแฝดชายหญิงอายุราวๆ สามขวบ หน้าตาน่ารักดุจตุ๊กตา แต่ดวงตาของทั้งคู่แดงก่ำ ร่องรอยน้ำตายังชุ่มอยู่บนแก้มเล็กๆ แสดงให้เห็นว่าพวกเขาเพิ่งร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวและความกังวลเด็กชายตัวเล็ก ผมดำสั้นฟูเล็กน้อย ดวงตากลมโตแดงช้ำ ริมฝีปากเล็กๆ ขมวดเป็นรอยยิ้มตื้นๆ มือเล็กๆ สั่นเล็กน้อย เอื้อมมือมาจับมือเธอไว้ส่วนเด็กหญิงผมดำยาวประบ่าผมหยักศกเป็นลอนคลายๆ ดวงตากลมโตแดงช้ำเหมือนกัน มือเล็กๆ ยกขึ้นกุมผ้าห่มแน่น ราวกับกลัวว่าแม่จะหายไปอีก ภาพนี้ทำให้หัวใจซินเหยาอ่อนละมุน ท่ามกลางความสับสนของร่างกายและโลกใหม่ เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและมั่นคงที่สุดในชีวิตนี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่ เหตุใดเด็กสองคนนี้ถึงเรียกข้าว่าแม่ “พวกเจ้า….อึก!” ทันใดนั้น ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นวาบเข้ามาในศีรษะ เย่วซินเหยากุมขมับแน่น ร่างกายสั่นสะท้านราวกับจะฉีกขาดเป็นเสี่ยงๆภาพความทรงจำประหลาดพลันหลั่งไหลเข้ามาเป็นสาย ความทรงจำที่ไม่ใช่ของนาง ไม่ใช่สิ่งที่นางเคยพบพานมาก่อน ทุกภาพฉายชัดเจนร

บทที่ 4 ช่วยคุณหมอ- สามวันผ่านไป -เธอคิดว่าเป็นเวลาที่พอเหมาะ ที่จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว ให้อยู่แบบนี้ถึงเจ็ดวัน ไม่ค่อยสะดวกต่อเด็กๆ เท่าไหร่ เด็กๆ ใส่เสื้อผ้าชุดเดิมมาสามวันแล้ว เธอไม่มีใครคอยดูแลเด็กๆให้ ปกติเวลาทำงาน เธอมักจะฝากเลี้ยงเด็กๆ หรือไม่ก็พาไปที่ทำงานด้วย โชคดีที่วันเกิดอุบัติเหตุ เด็กๆ อยู่ที่กองถ่าย เพื่อนร่วมงานจึงพามาที่โรงพยาบาลพร้อมกัน ไม่อย่างนั้นคงจะวุ่นวายกันไปใหญ่“วันนี้เราจะออกจากโรงพยาบาลกันนะ เด็กๆ” เย่วซินเหยาเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน“หม่าม้าหายแล้วหรอคะ?” หลันหลันลูกสาวถามด้วยน้ำเสียงใส ปนความดีใจ แววตากลมโตเต็มไปด้วยความตื่นเต้น“หม่าม้ายังอยู่ไม่ถึงเจ็ดวันตามที่คุณหมอแจ้งเลยนะครับ” หมิงหมิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวล คิ้วเล็กขมวดเล็กน้อย ท่าทางสงบนิ่ง แฝงความเป็นผู้ใหญ่เกินกว่าวัย เย่วซินเหยาหัวเราะเบาๆ พลางลูบหัวเด็กๆ“หม่าม้าหายดีแล้วครับ หมิงหมิงไม่ต้องกังวลนะครับ”ช่วงบ่ายของวันนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้น หมอประจำตัวเดินเข้ามาในห้องด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน“สวัสดีครับ คุณซินเหยา วันนี้ผมขอตรวจร่างกายอีกสักรอบนะครับ” เย่วซินเหยาพยักหน้าเบาๆ เด็กๆ นั่งสงบอยู่ข้างเตี

บทที่ 6 เด็กๆ-ทางด้านซินเหยา-แกร็กเสียงปลดล็อกประตูดังขึ้นทำลายความเงียบสงัดภายในห้องเช่าเล็กๆ ของซินเหยา ประตูถูกผลักเปิดออก หญิงสาวร่างสูงโปร่งประมาณ 175 เซนติเมตร ก้าวเข้ามาพร้อมลูกน้อยสองคนที่จับมือเธอไว้แน่นสายตาของเธอกวาดมองไปรอบๆ สิ่งที่เห็นคือห้องเช่าขนาดไม่กว้างนักประมาณ 25 ตารางวา ผนังปูนสีขาวที่เริ่มซีดหม่นจากกาลเวลา บางมุมยังมีรอยแตกร้าวเล็กๆ ข้างหน้าต่างบานเล็กมีผ้าม่านสีซีดที่ผ่านการซักมาหลายครั้งจนสีแทบไม่เหลือ ด้านในสุดติดระเบียงเล็กๆ ถูกกั้นไว้เป็นห้องครัว มีเคาน์เตอร์ไม้ วางเตาแก๊สและตู้เย็นอยู่ ข้างผนังแขวนอุปกรณ์ครัวไม่กี่ชิ้นอย่างเป็นระเบียบ ถึงจะเล็กแต่ก็มากพอให้เธอทำอาหารง่ายๆ ให้ลูกน้อยทั้งสองได้อิ่มท้องมุมหนึ่งของห้องมีของเล่นเด็กเล็ก เช่น รถของเล่นสีแดง ตุ๊กตาหมีและหนังสือนิทานที่ขอบเริ่มขาดนิดหน่อย แต่ทั้งหมดถูกจัดวางไว้ในตะกร้าอย่างเป็นระเบียบ ไม่มีสิ่งใดกองเกะกะ ห้องเช่าแห่งนี้ถึงจะไม่หรูหราแต่ก็ถูกจัดไว้อย่างอบอุ่นและเรียบร้อยถัดเข้าไปอีกด้านหนึ่งมีประตูบานเล็กเป็นห้องนอน ภายในมีเตียงขนาดกลางหนึ่งเตียง ปูผ้าปูสะอาดตา หมอนและผ้าห่มถูกพับวางไว้อย่างเ

บทที่ 8 ไลฟ์สดดูดวง 1“เดี๋ยวครับๆ ดูก็ได้ครับ!” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นอย่างร้อนรน แววตาเจ้าชู้เมื่อครู่กลับเต็มไปด้วยความลนลาน คอมเมนต์ในห้องไลฟ์ไหลพรืดทันที เริ่มมีผู้ชมเข้ามาเพิ่มเป็น 10 คน จากการแชร์ของชายหนุ่ม[ผู้ใช้งานทั่วไป: โอ๊ยย แม่หมอตัดบทเฉียบมาก!][ผมไงจำได้ไหม: สายเปย์เจอของแข็งแล้ว][เฮียซาน: โห...เย็นชาแบบนี้ยิ่งมีเสน่ห์อ่ะ]ซินเหยาหยุดปลายนิ้วลง ก่อนเหลือบตาไปยังหน้าจออีกครั้ง เสียงเย็นชาเอื้อนเอ่ยราวกับไม่สนใจว่าเขาจะร้อนรนแค่ไหน“เรื่องที่คุณอยากให้ดู...ว่ามา” ซินเหยาเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตาเฉียบคมค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นประกายลึกลับเมื่อเธอเปิดใช้งาน ดวงตาพยากรณ์ สายตาคมกริบสะท้อนแสงวาบคล้ายห้วงน้ำลึก กวาดมองใบหน้าชายหนุ่มตรงหน้าเพียงครู่เดียวก็เห็นเส้นทางชีวิตชัดเจน ริมฝีปากบางของเธอยกยิ้มเล็กน้อยราวไม่ใช่รอยยิ้มแห่งความอ่อนโยน แต่เป็นรอยยิ้มเย็นเยียบแฝงแวว สมเพช เพียงเสี้ยววินาที ทว่ากลับเพียงพอจะทำให้บรรยากาศทั้งห้องไลฟ์สั่นสะเทือน[ผู้ใช้งานทั่วไป: รอยยิ้มนั่นมันอะไรกัน อ้ากก][เฮียซาน: ช่วยด้วยผมโดนแม่หมอตก ผมจะเป็นแฟนคลับคุณครับ]ชายหนุ่มตรงหน้าจอถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ คล