All Chapters of คุณหนูสี่ไป๋เกิดใหม่ครานี้ขอเลือกสามีเอง: Chapter 11 - Chapter 20

ทางด้านไป๋เล่อฉิงที่ใช้แรงดิ้นรนกับพวกเจียหงขณะที่ถูกจับมัดมือมัดเท้าไม่อาจหลบหนีได้ ภายหลังได้รับการช่วยเหลือและกินขนมของโปรดจนผล็อยหลับไป ยามนี้หญิงสาวตื่นลืมตาอยู่บนเตียงในห้องนอนของตนเองไป๋เล่อฉิงนั่งคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเพียงไม่นาน นางก็จำได้ว่าคนที่ช่วยนางออกมาจากอารามร้างคือใคร และเขายังพาตนเองมาส่งที่จวนหากเป็นเช่นนั้นเขาย่อมเจอบิดาของนางแล้ว“ตระกูลโจวงั้นหรือ? นั่นมิใช่ตระกูลของพ่อค้าที่นอกจากจะร่ำรวยมากที่สุดแล้ว ยังควบคุมเกี่ยวกับการค้าภายในแคว้นทั้งทางบกและทางน้ำ แต่ข้าไม่เคยข้องแวะกับคนตระกูลนี้มาก่อนทำไมพี่ชายโจวถึงมีท่าทีใส่ใจข้าถึงเพียงนั้นด้วยนะ”แต่ความคิดของไป๋เล่อต้องหยุดลงเพราะเสียงของจิ่งฟางที่เพิ่งกลับจากห้องครัว “คุณหนูท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะ รู้สึกเจ็บที่ใดหรือไม่หากมีบ่าวจะได้ช่วยทำแผลให้เจ้าค่ะ”“ขอบใจนะจิ่งฟางแต่ข้ามีเพียงรอยฟกช้ำแค่เล็กน้อย ต้องคอยทายาต่อเนื่องอีกไม่กี่วันก็หายแล้วล่ะ”“บ่าวตกใจแทบแย่ที่หาคุณหนูไม่เจอจึงกลับมารายงานนายท่าน แต่กลับมีคุณชายรูปงามพาท่านกลับมาเสียก่อน เอ๊ะ! คุณหนูเจ้าคะนี่ไม่ใช่ชุดที่ท่านใส่ตอนออกจากจวนนี่เจ้าคะ” จิ่งฟ

ยามค่ำคืนที่ผู้คนต่างพากันพักผ่อนจากความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน มีเงาดำร่างหนึ่งกระโดดออกจากจวนตระกูลไป๋อย่างเงียบเชียบ และจุดมุ่งหมายที่เงาดำนี้กำลังไปนั้นจะเป็นที่ใดไปไม่ได้นอกจากจวนตระกูลโจวซวี่ไห่รู้ว่าเจ้านายย่อมเฝ้ารอข่าวจากตน และข่าวที่ต้องนำไปรายงานก็มิใช่เรื่องเล็ก ๆ หากไม่คิดวางแผนรับมือตั้งแต่เนิ่น ๆ ย่อมเป็นฝ่ายถูกกระทำจนถึงแก่ชีวิตได้เมื่อมาถึงจวนตระกูลโจวซวี่ไห่เดินผ่านประตูเข้าไปอย่างง่ายดาย เพราะบ่าวไพร่ล้วนคุ้นเคยกับเขาเป็นอย่างดี ยามนี้ยังไม่ดึกมากนักซวี่ไห่จึงไปพบโจวเหวินหลงยังห้องตำราทันทีเจิงอู่เห็นว่าสหายมีท่าทีเร่งรีบพิกลก็ไม่คิดถามอันใดให้เสียเวลา ทั้งสองเพียงพยักหน้าเป็นการทักทายเท่านั้น และหายเข้าไปด้านในห้องตำราด้วยกัน“นายน้อยบ่าวมีเรื่องสำคัญต้องรายงานให้ทราบขอรับ”โจวเหวินหลงเงยหน้าจากรายงานการค้าทันทีเมื่อได้ยินคนสนิทบอกว่าเป็นเรื่องสำคัญ “ว่ามาอย่าให้ข้าเสียเวลาถาม”“ขอรับ หลังจากนายน้อยออกจากจวนไป๋ได้ไม่นาน คุณหนูสี่ไป๋ที่ตื่นขึ้นมาก็รีบเข้าพบใต้เท้าไป๋กับคุณชายใหญ่ไป๋ทันที นางกล่าวว่าไม่ไว้ใจตระกูลเส้ากลัวจะเกิดเรื่องร้ายแรงกับคนในครอบครัวโดยมีสาเหตุมา

คนที่คิดเกี่ยวกับเรื่องราวการได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้งมิได้มีเพียงไป๋เล่อฉิงผู้เดียว เพราะโจวเหวินหลงที่มีโอกาสกลับมาทำอย่างที่หัวใจต้องการ เพื่อไม่ให้สตรีในดวงใจของตนต้องพบจุดจบอันเจ็บปวดเช่นเดิมอีกโจวเหวินหลงนั่งรอเจิงอู่ที่ไปซื้อขนมยังร้านเยว่ฮวาโหลว เนื่องจากขนมจากร้านนี้เป็นของโปรดที่ไป๋เล่อฉิงชื่นชอบมากที่สุด และเขาเองก็ชอบมองยามที่นางนั่งกินขนมอย่างอารมณ์ดีเจิงอู่ที่กลับมาจึงได้รายงานเรื่องราวที่กำลังเป็นที่กล่าวถึงในเมืองหลวงแก่เจ้านายของตน “นายน้อยบ่าวกลับมาแล้วขอรับ”“อืม ได้ขนมมาครบใช่ไหมเจิงอู่”“ในเถานี้เป็นขนมที่คุณหนูสี่ไป๋ชื่นชอบทั้งสิ้นขอรับ”“ดี เช่นนั้นก็ไปจวนตระกูลไป๋กันเถิด”“เอ่อ แต่ว่ายามที่บ่าวเพิ่งออกจากร้านเยว่ฮวาโหลว ได้ยินชาวบ้านพูดกันอย่างหนาหูว่า ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งให้ใต้เท้าฝูรับผิดชอบยึดทรัพย์ตระกูลขุนนาง ส่วนคนในครอบครัวถูกส่งไปเป็นทาสหลวงแถวชายแดนขอรับ”“หึ ถือว่าอามู่จัดการมือเท้าของเสนาบดีเส้าไปพอสมควร แต่ยังไม่อาจวางใจให้คนของเราคอยติดตามสืบข่าวอย่าได้ประมาทเป็นอันขาด” โจวเหวินหลงไม่อาจสบายใจได้หากเขายังกำจัดเสนาบดีเส้าไม่ได้“ขอรับนายน้อย”ภายหล

ภายหลังที่ไป๋เล่อฉิงได้พูดคุยและสอบถามเรื่องที่ติดค้างภายในใจ จนได้รับความกระจ่างจากปากของโจวเหวินหลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว บรรยากาศรอบตัวของคนทั้งสองจึงเป็นกันเองมากขึ้น การพูดคุยเรื่องอื่น ๆ ดูผ่อนคลายไม่อึดอัดอีกต่อไปเมื่อรถม้าจวนตระกูลโจวหยุดลงตรงหน้าร้านน้ำชาจิ่วหยุนเก๋อ ซึ่งยามนี้มีเหล่าบัณฑิตมากมายรวมถึงคุณชายและคุณหนูหลากหลายตระกูล ต่างพากันมาร่วมชมงานชุมนุมบทกวีของบัณฑิต เพื่อเป็นการพบปะสนทนาหรือแสดงความสามารถในด้านนี้แค่เพียงโจวเหวินหลงที่ยืนรออยู่ด้านล่างยื่นมือออกไปรอรับคนด้านใน ผู้คนต่างหยุดมองว่าจะเป็นผู้ใดที่ได้รับการดูแลจากคุณชายใหญ่โจวผู้นี้ จนกระทั่งมีมือเรียวบางผิวพรรณผุดผ่องยื่นออกมาวางบนมือหนา หลายคนที่เห็นถึงกับมีความเห็นแตกต่างกันไปอย่างสิ้นเชิง‘นั่นมันคุณหนูสี่ไป๋มิใช่หรือ เหตุใดถึงมากับคุณชายใหญ่โจวได้ล่ะ’‘ฮ้ายยย นี่เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าคุณหนูสี่ไป๋ผู้นี้น่ะ นางได้ประกาศต่อหน้าผู้คนในเมืองหลวงไปเมื่อหลายวันก่อน ว่านางเลิกตามตื้อขอความรักจากคุณชายใหญ่ตระกูลเส้าแล้วนะ’‘ใช่ ๆ ๆ เรื่องนี้เป็นที่พูดถึงอยู่หลายวันเหมือนกัน คุณชายใหญ่เส้านั่นถึงกับทำหน้าบอกบุญไม่รั

ในยามนี้ไม่มีใครกล้าเข้าไปวุ่นวายกับตระกูลไป๋ เนื่องจากพวกเขาเห็นแล้วว่ามีตระกูลใดคอยปกป้องดูแล ถ้ามีคนไม่กลัวว่าตระกูลของตนจะตกต่ำ จงลงมือทำร้ายคนตระกูลไป๋ดูจะได้รู้ว่าผลสะท้อนกลับนั้นร้ายแรงเพียงใดดังนั้นครอบครัวของไป๋เล่อฉิงในเมืองหลวงจึงใช้ชีวิตอย่างสบายใจ จะมีเพียงไป๋เซียวหยาผู้เป็นแม่ทัพคอยดูแลชายแดนนอกเมืองฮวยติง ซึ่งเขาเพิ่งจะได้รับจดหมายจากครอบครัวระหว่างเดินทางในยามซื่อของวันนี้เพราะไป๋เล่อฉิงที่มีใจเป็นห่วงพี่ชายคนรอง หลังจากหารือกับบิดาและพี่ชายคนโตเสร็จเรียบร้อย จดหมายเตือนให้ระวังตัวคนรอบข้างจึงถูกส่งออกจากจวนทันที ทำให้คำสั่งของเสนาบดีเส้ามาถึงทีหลัง ไป๋เซียวหยาถึงได้มีเวลาตั้งตัวคิดแผนการรับมือกับเรื่องดังกล่าว“ท่านแม่ทัพมีจดหมายส่งมาจากจวนไป๋ขอรับ” จงผิงที่ดึงจดหมายจากนกพิราบสื่อสารของตระกูล ซึ่งบินมาเกาะอยู่บนกิ่งไม้ซึ่งเป็นจุดพักการเดินทางของไป๋เซียวหยา“เหตุใดครั้งนี้ท่านพ่อถึงส่งจะหมายมาถึงข้าเร็วนักล่ะ เมื่อก่อนจะส่งมาหลังจากข้ากลับไปถึงชายแดนแล้วมิใช่หรือ?”“ท่านแม่ทัพหรือว่านายท่านจะมีเรื่องสำคัญจึงอยากส่งข่าวให้ท่านทราบหรือไม่ขอรับ”ได้ยินจงผิงเอ่ยเช่นนั้นไ