Semua Bab คุณหนูสี่ไป๋เกิดใหม่ครานี้ขอเลือกสามีเอง: Bab 21 - Bab 30

ต้นยามเหม่าของวันถัดมาจงผิงเกิดความงุนงงทันที เมื่อเห็นว่ามีคนยืนรออยู่หน้าโรงเตี๊ยมพร้อมม้าและสัมภาระ ไป๋เซียวหยาเห็นเช่นนั้นจึงต้องแนะนำให้พวกเขาได้รู้จักก่อนจะออกเดินทาง“จงผิง”“ขอรับท่านแม่ทัพ”“นี่คือจินเซินกับจื่อโจวสองคนนี้จะตามพวกเราไปยังชายแดน เพื่อช่วยจัดการเรื่องที่ท่านพ่อเตือนมาในจดหมาย ระหว่างทางค่อยทำความคุ้นเคยตอนนี้รีบออกเดินทางเถิด”“บ่าวทราบแล้วขอรับ /ขอรับท่านแม่ทัพ /ขอรับท่านแม่ทัพ”เสียงฝีเท้าม้าทั้งสี่ตัวเร่งความเร็วตั้งแต่ออกจากเมืองจินฮวน พวกเขาทั้งสี่คนเดินทางด้วยความเร็วและพักเอาแรงระหว่างทางตามป่าเขา เนื่องจากไม่ต้องการเสียเวลาไปมากกว่านี้ได้อีกแล้วหากคนของเสนาบดีเส้าสามารถส่งข่าวถึงแม่ทัพของแคว้นหนานเฉิง ชายแดนของทั้งสองแคว้นอาจเกิดการปะทะก่อนที่ตนจะไปถึงก็เป็นได้ ทำให้การเดินทางจำต้องหยุดพักให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยความรีบร้อนไป๋เซียวหยากับผู้ติดตามอีกสามคนในที่สุดก็มาถึงชายแดนของเมืองฮวยติง ซึ่งใช้เวลารวมแล้วอีกสามสี่วันก็ครบหนึ่งเดือนพอดี แม้จะเพิ่งมาถึงแต่ไป๋เซียวหยามิได้พักผ่อนเขาเรียกรองแม่ทัพมาพบทันทีรองแม่ทัพซือโหย่งที่ถูกตามตัวจึงมาปรากฏต

เพื่อไม่ให้ครอบครัวเป็นห่วงหลังจากส่งพวกจินเซินออกเดินทางแล้ว ไป๋เซียวหยาจึงได้เขียนจดหมายถึงเรื่องที่เกิดขึ้นส่งไปถึงบิดา โดยไม่ลืมถามเกี่ยวกับนายน้อยตระกูลโจวที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือตนส่วนจินเซินได้ส่งจดหมายถึงโจวเหวินหลงเรื่องที่กำลังเดินทางกลับเมืองหลวง พร้อมพยานและหลักฐานปลอมที่ค้นเจอ หลังจากนี้เจ้านายของตนจะได้วางแผนขั้นต่อไปว่าจะจัดการเสนาบดีเส้าอย่างไรทางด้านเมืองหลวงหลังจากไป๋เล่อฉิงเปิดใจพูดคุยกับโจวเหวินหลงไปตรง ๆ ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีวันไหนที่ไป๋เล่อฉิงจะไม่ได้รับการเอาใจใส่จากโจวเหวินหลงนอกจากการพาไป๋เล่อฉิงออกไปเดินเล่นทำสิ่งที่นางชื่นชอบแล้ว โจวเหวินหลงยังช่วยสอนนางเกี่ยวกับเรื่องการค้า การเจรจากับคู่ค้าให้ตนเป็นฝ่ายได้เปรียบซึ่งเป็นสิ่งที่ไป๋เล่อฉิงชื่นชอบอย่างมากและการที่บุรุษรูปงามกับสตรีหน้าตางดงามเดินเคียงข้างกันไปทุกที่ในเมืองหลวง ยิ่งทำให้สตรีมากมายอิจฉาตาร้อนแต่ก็ทำได้เพียงเท่านั้น ขืนพวกนางเข้าไปแทรกสร้างความวุ่นวายมีหวังตระกูลของตนคงเดือดร้อนเป็นแน่เพียงแต่เรื่องความสนิทสนมของไป๋เล่อฉิงกับโจวเหวินหลง ดังไปเข้าหูของเส้าเหยี่ยนเ

ภายหลังเรื่องวุ่นวายที่เส้าเหยี่ยนเสียงก่อขึ้นได้จบลง ไป๋เล่อฉิงที่มีโจวเหวินหลงคอยช่วยชี้แนะการตรวจสมุดบัญชีร้านค้า จนเล่มที่นางตรวจได้เสร็จสิ้นลงก็แทบจะกระโดดตัวลอย เนื่องจากจิตใจของนางล่องลอยไปยังเหลาอาหารแล้วนั่นเองแต่ยังดีที่ไป๋เล่อฉิงควบคุมอารมณ์ดีใจเอาไว้เสียก่อน และไม่ลืมเอ่ยถามพี่สาวของตนว่าจะไปกับนางหรือไม่ ไป๋เฟิงฮวาย่อมปล่อยให้คนสองคนได้อยู่กันตามลำพัง เพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น ทำไมนางต้องไปเป็นก้างขวางคอพวกเขาด้วยเล่า“พี่หญิงใหญ่เจ้าคะนี่ก็ใกล้จะยามอู่แล้ว ท่านจะไปชิมอาหารรายการใหม่ที่เหลาอาหารของพี่ชายโจวด้วยกันไหมเจ้าคะ”“หือ ฉิงเอ๋อร์ไปกับคุณชายใหญ่โจวเถิด พี่สาวมีนัดกับสหายเอาไว้แล้วคงไปกับเจ้าไม่ได้”“อ่อ เช่นนั้นหลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จฉิงเอ๋อร์จะรีบกลับจวนนะเจ้าคะ”“กลับให้ตรงเวลาอย่าถะเหลถะไหลล่ะ”“ฉิงเอ๋อร์ทราบแล้วเจ้าค่ะ”โจวเหวินหลงรอให้ไป๋เล่อฉิงพูดคุยกับพี่สาวให้เรียบร้อยเสียก่อน เขาถึงจะกล่าวลากับพี่สาวของว่าที่ฮูหยินได้“คุณหนูใหญ่ไป๋ไม่ต้องห่วงข้าจะพาฉิงเอ๋อร์ไปส่งที่จวนด้วยตนเอง”“รบกวนคุณชายใหญ่โจวแล้วเจ้าค่ะ” ไป๋เฟิงฮวาย่อตัวคำนับโจวเ

ในส่วนของโจวเหวินหลงที่กลับมาถึงจวนหลังจากส่งไป๋เล่อฉิงแล้ว ก่อนถึงเวลารับมื้อเย็นเจิงอู่ก็ถือจดหมายจากนกพิราบสื่อสาร นำไปมอบให้กับเจ้านายที่นั่งอ่านตำราอยู่ในห้องโถงรับรอง“นายน้อยมีจดหมายส่งมาถึงเมื่อครู่ บ่าวไม่แน่ใจว่าจะเป็นข่าวจากคุณชายเล็กหรือไม่ขอรับ”โจวเหวินหลงไม่พูดอันใดเขารับจดหมายมาเปิดอ่าน พร้อมกับเลิกคิ้วอย่างคาดไม่ถึงว่าเสนาบดีเส้าจะใช้แผนการร้ายแรงเช่นนี้ได้“หึ ไม่คิดมาก่อนเลยว่าคนอย่างเสนาบดีเส้าจะคิดแผนการเช่นนี้ออกมาได้”“มิใช่จดหมายจากคุณชายเล็กหรือขอรับนายน้อย”“ไม่ เป็นจินเซินส่งข่าวมาว่าตอนนี้กำลังนำพยานและหลักฐาน ซึ่งเสนาบดีเส้าคิดจะใส่ร้ายแม่ทัพไป๋ว่าสมคบคิดกับแคว้นหนางเฉิงกลับเมืองหลวง”“โอ้ เสนาบดีเส้าวางแผนการยิ่งใหญ่ไม่เบา หากแผนการนี้สำเร็จตระกูลไป๋ของคุณหนูสี่คงไม่พ้นโทษประหารชีวิต เหตุใดต้องโกรธแค้นได้มากมายนักนะ”“เจ้าส่งจดหมายไปบอกอาหมิงให้หยุดรอจินเซินที่เมืองซีฮุ่ย เพื่อนำพยานและหลักฐานกลับมาพร้อมกัน ครั้งนี้พวกมันต้องถูกโค่นไม่ให้เหลือซาก แล้วยามซวีข้าจะไปพบอามู่ที่จวนเจ้าเตรียมรถม้าให้พร้อมด้วยก็แล้วกัน”“บ่าวจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้ขอรับ”ภายหลังร

ยามเช้ามืดของวันถัดมาขุนนางทุกตำแหน่งต่างทยอยมารอยังหน้าท้องพระโรง เพื่อรอเวลาประชุมเช่นทุกครั้งที่มีฎีกาสำคัญถวายรายงานมาถึงฮ่องเต้ และพวกเขาจะต้องเข้ามามีส่วนร่วมในการแสดงความคิดเห็น ก่อนที่ฮ่องเต้จะทรงตัดสินพระทัยเป็นครั้งสุดท้ายฝูอวิ้นมู่ที่มีกุยหยางยืนถือหีบไม้อยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นว่าใต้เท้าไป๋มาถึงจึงเดินเข้าไปทักทาย และกระซิบบอกถึงสิ่งที่สหายของตนฝากมาในวันนี้ให้ทราบ“คารวะใต้เท้าไป๋ขอรับ”“ใต้เท้าฝูหรอกหรือ ได้ข่าวว่าพักนี้ที่กรมตุลาการมีเอกสารเกี่ยวกับคดีให้จัดการคงเหนื่อยไม่น้อยเลยนะ” ใต้เท้าไป๋ชื่นชมความสามารถของฝูอวิ้นมู่ไม่น้อย ได้ตำแหน่งสูงและยังได้รับความไว้วางพระทัยจากฮ่องเต้ นี่คือสิ่งที่ขุนนางหลายคนต้องการมากที่สุดก็ว่าได้“ก็มีบ้างขอรับนอกจากคดีใหม่ ๆ ยังมีคดีเก่าที่ปิดอย่างขอไปทีอีกมาก จำเป็นต้องตรวจสอบให้ละเอียดเท่านั้น อ้อ ใต้เท้าไป๋วันนี้ท่านรอดูเรื่องสนุก ๆ ในท้องพระโรงได้เลยนะ หลังจากวันนี้ใต้เท้ากับครอบครัวไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับคนบางคนอีกแล้วล่ะขอรับ”“ใต้เท้าฝูกล่าวเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร จะมีเหตุการณ์อันใดเกิดขึ้นระหว่างการประชุมงั้นหรือ?”ฝูอวิ้นมู่ขยับเข