บททั้งหมดของ ฉินเซียวเมื่อฉันเป็นสาวน้อยชาเขียวในนิยาย: บทที่ 91 - บทที่ 100

“ฝันที่ไหนเล่า เรื่องจริงต่าง...หาก” ฉินเต๋อกำลังจะพูดให้จบแต่ชายหนุ่มรุ่นน้องได้หันหลังก้าวเท้าเดินหายเข้าบ้านไปแล้วอย่างรวดเร็วทำให้ฉินเต๋อได้แต่ทำอะไรไม่ถูก‘คนเมืองนี้เขาเป็นอะไรกันเดินหนีหายกันดื้อ ๆ อีกแล้วรายนี้เป็นรายที่สองของวันแล้วนะ’ ชายหนุ่มลูกสามคิดอย่างปลงตกมองถุงเงินในมือที่ชายหนุ่มรุ

“พวกเรากลับกันเถอะเจ้าค่ะ ออกมากันนานแล้ว” ฉินเซียวกล่าวหลังจากที่พวกเธอนั่งพักกันได้พอสมควรทุกคนจึงได้ลุกขึ้นยืนจากนั้นจึงได้นำตะกร้าสานที่อัดแน่นไปด้วยผลลูกหนามสะพายหลัง ก่อนที่พวกเขาทั้งหกจะเดินเรียงเป็นแถวยาวตอนลึกโดยมีโป๊ยข่วยนำหน้าคู่กับเสี่ยวเป่าซึ่งไม่มีใครเห็นกระจกเทพนอกจากฉินเซียวที่เดิน

แต่หัวของมันก็ยกขึ้นได้ไม่นานเมื่อไก่ตัวเล็กเห็นเสือขาวตัวใหญ่กับเสือลายตัวโตมันจึงได้พยายามทำตัวของมันให้ลีบเล็กที่สุดพร้อมคิดว่าข้าตัดสินใจถูกหรือผิดกันที่พาครอบครัวมาอยู่กับเด็กคนนี้“เฮ้อ กินไม่ได้ก็ไม่กินว่าแต่พวกเจ้าแบกอะไรขึ้นหลังมากัน” จ้าวเฉียงไม่ได้รู้สึกเสียดายสักเท่าไหร่ จากนั้นสายตาของเ

“ไป๋หู่ ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่าได้มารังแกครอบครัวของเสี่ยวฮวนใยเจ้าไม่ฟัง หากเจ้ายังทำให้มันตกใจจนขนร่วงอีกข้าจะอดน้ำเจ้าหนึ่งสัปดาห์” ฉินเซียวคาดโทษสหายตัวโตเสียงดัง ไป๋หู่ได้ส่งเสียงร้องออกมาอย่างสำนึกผิดก่อนมันจะหยุดการเดินอวดโฉมของตนเพื่อกลับเข้าไปด้านใน“เรื่องจริงอย่างนั้นหรือข้าไม่อยา

“พี่ชาย พวกเราช่วยกันเก็บหญ้าเอาไปตากแดดในช่วงสายกับกิ่งไม้แห้งไปทำฟืนกันเถอะเจ้าค่ะ พวกเราจะได้ไม่ต้องขึ้นเขาไปเก็บของพวกนี้อีก” ผู้เป็นน้องเล็กเมื่อเห็นเหล่าคนงานขยันเธอก็รู้สึกเบาใจ“ได้ แล้วที่ดินฝั่งนั้นล่ะจะให้พี่ไปบอกพี่ชายด้วยไหม” ฉินฟู่ตอบรับผู้เป็นน้องที่กำลังเก็บฟืนใส่ตะกร้า“ข้าว่าฝั่งนั