บททั้งหมดของ ฉินเซียวเมื่อฉันเป็นสาวน้อยชาเขียวในนิยาย: บทที่ 121 - บทที่ 130

ถ้อยคำของจ้าวเฉียงอีกทั้งการยอมรับของชายชรายิ่งทำให้ครอบครัวของฉินเต๋อต่างรู้สึกมึนงงราวกับความฝัน นี่ไม่ได้หมายความว่าบุตรสาวคนเล็กของพวกเขานั้นได้เป็นลูกศิษย์ของหมอเทวดาผู้เลื่องชื่อที่ผู้คนมักหาตัวไม่เจออย่างนั้นหรอกหรือชายหนุ่มจึงหันหน้าไปมองสบสายตากับภรรยาก็เห็นว่าภรรยาเองก็เอามือปิดปากดวงตาแด

“อืม ความคิดของเจ้านับว่าดีทีเดียว ข้าฟังเจ้า” กระจกบานน้อยพยักพู่แดงไปมาอย่างเห็นด้วย“ศิษย์น้อย เทียนหอมคือสิ่งใด แล้วสบู่ด้วยคือสิ่งใด” ชายชราที่เดินทางมามากมายทั่วสารทิศเขายังไม่เคยได้ยินคำกล่าวที่ตนไม่คุ้นหู จึงได้ถามออกมาอย่างสงสัยซึ่งก็ตรงกับใจทุกคนที่อยู่ ณ ที่นี้เช่นกัน“เทียนหอมก็จัดเป็นเค

“เจ้าไปทำอันใดมาเหตุใดเจ้าถึงมีสภาพแบบนี้” ชายชราเปิดปากถามหลังจากที่เขาถอนมือออกแล้ว“ขะ...ข้าแค่ก ๆ” ในขณะที่นางจิวกำลังจะเอ่ยตอบนางก็ได้ไอออกมาอีกครั้ง“ท่านย่า ท่านดื่มน้ำก่อนนะเจ้าคะ” ฉินเซียวซึ่งยืนอยู่ข้างผู้เป็นอาจารย์ได้ส่งน้ำที่นางเตรียมไว้ส่งให้หญิงชรา แต่ดูเหมือนว่านางจะไร้เรี่ยวแรงทำให้

“พวกเราต้องเดินผ่านทางนี้ขอรับ” เด็กชายวัยสิบสองบอกจากนั้นเขาก็นำไม้ยาวมาตีไปยังกอหญ้าด้านหน้าเพื่อหวังไล่สัตว์มีพิษ“ตรงนี้อย่างนั้นหรือมันรกน่าดูเลยนะ” จ้าวเฉียงพูดขึ้นก่อนที่เขาจะช่วยเด็กคนนั้นแหวกทาง“มันปกแค่ด้านหน้าขอรับข้าแค่ดึงเหล่าวัชพืชมาปิดทางเข้าไว้เท่านั้น” เทียนอี้อธิบายหลังจากที่จ้าว

“...” ทำให้ฉินเซียวได้แต่ยืนนิ่งพูดไม่ออก พลางคิดว่าก็ข้าสำนึกแล้วนี่เหตุใดเจ้ายังไม่พอใจอีกเมื่อเด็กหญิงเดินกลับมาก็เป็นเวลาที่พระอาทิตย์เกือบจะตรงหัวแล้ว แสงสว่างจากเบื้องบนได้สาดกระทบเข้ากับหาดทรายสีขาวทำให้เกิดภาพระยิบระยับดูงดงามเธอมองเห็นพี่ชายพี่สาวกำลังก้มเก็บอะไรบางอย่าง แต่ละคนมีรอยยิ้มก