บททั้งหมดของ ฉันเกิดใหม่เป็นเด็กถูกทอดทิ้งยุค 70 : บทที่ 121 - บทที่ 130

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาข่าวบนหน้าหนังสือพิมพ์ได้ปรากฏรูปถ่ายของนักศึกษาที่เป็นอันดับหนึ่งเด่นหรา เมิ่งหลิงผู้เฝ้ารอหนังสือพิมพ์ฉบับดังกล่าวได้ซื้อกลับมาเก็บไว้จำนวนมาก“แม่ครับ คุณซื้อมาทำไมเยอะแยะ” หรูจื่อถามอย่างอ่อนใจเมื่อเห็นหนังสือพิมพ์กองอยู่บนโต๊ะ“แม่จะเอามาเก็บไว้กับแจกชาวบ้าน” เมิ่งหลิงตอบด้วยรอ

ในขณะที่ครอบครัวจ้าวกำลังเดินผ่านลานกว้างกลางหมู่บ้าน สายตาของจ้าวเซิงพลันสะดุดกับเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังวิ่งผ่านมาตรงหน้าอย่างเร่งร้อน ดวงตากลมโตและจมูกโด่งของเธอช่างดูคุ้นเคยอย่างประหลาดจนทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหยุดฝีเท้าลงชั่วขณะ“อาเซิง? เป็นอะไรหรือเปล่า” แม่จ้าวเอ่ยถามเมื่อจู่ ๆ ลูกชายก็ยืนนิ่งพ

“คือ...” จ้าวเซิงลังเล เขายังไม่อยากพูดอะไรมากในตอนนี้ทำไมเขาลังเล หรือว่านายจะเข้าใจผิด อ้ายอ้ายสื่อสารกับเป๋าเอ๋อร์ด้วยความกังขาเจ้านาย ผมคิดว่าเขาอาจจะกังวล เป๋าเอ๋อร์คาดเดาอ้ายอ้ายหลุบตามองพื้น อย่างนั้นเหรอ...แต่ฉันก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี“ถ้าพวกคุณมีปัญหาเรื่องเส้นทาง ลองถามคนในหมู่บ้านก็ได้นะค

เมื่อทุกคนเข้ามาในบ้าน เมิ่งหลิงและหรูจื่อที่ยังอยู่ในครัวรีบเดินออกมาดู พอเห็นจ้าวเหยาและครอบครัวแปลกหน้าเข้ามาด้วยกัน ทั้งสองคนก็มีสีหน้าประหลาดใจ“อาเหยา นี่ใครกันเหรอ?” เมิ่งหลิงถามอย่างสงสัยพลางพิจารณาแขกทุกคนไปในตัวด้วยท่าทีระมัดระวังจ้าวเหยาเหลือบมองครอบครัวของตัวเองก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ่อน

บรรยากาศยามบ่ายวันถัดมา ในบ้านหรูยังคงเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยและหัวเราะ ครอบครัวจ้าวที่ได้พักอยู่ในหมู่บ้านต่างมีโอกาสใช้เวลาใกล้ชิดกับเด็ก ๆ มากขึ้น โดยเฉพาะอ้ายอ้ายที่ดูจะได้รับความสนใจเป็นพิเศษจากจ้าวเซิงและแม่จ้าว“อ้ายอ้าย หนูช่างหัวไวจริง ๆ ปู่หยูบอกว่าหนูเริ่มศึกษาเกี่ยวกับวิชาแพทย์ตั้งแต่เล็ก