บททั้งหมดของ ฉันเกิดใหม่เป็นเด็กถูกทอดทิ้งยุค 70 : บทที่ 131 - บทที่ 140

“แต่หลานคิดว่าพวกเราจะมีแรงปลูกและดูแลที่ดินเยอะขนาดนั้นไหวเหรอ” เมิ่งหลิงถามพลางหันมามองหลานสาวตัวเล็กด้วยสายตาครุ่นคิดอ้ายอ้ายยกยิ้มมุมปากขึ้นสูง “ไม่ต้องห่วงค่ะย่า เราจ้างคนในหมู่บ้านช่วยได้นะคะ ยิ่งตอนนี้ทุกคนในหมู่บ้านล้วนอยากทำงานหาเงินกันทั้งนั้นค่ะ หนูว่าพวกเขาต้องดีใจที่ได้ทำงานกับพวกเราแน

ถึงสามีอันเป็นที่รักของฉันสามีคะ คุณดูแลตัวเองดี ๆ นะ อย่าลืมใส่เสื้อกันหนาวเพิ่มถ้าอากาศเย็นลง ฉันรู้ว่าคุณเหนื่อยกับการดูแลบ้านและทุกคน แต่ฉันมั่นใจว่าคุณจะทำหน้าที่ได้ดีเสมอ อย่าลืมพักผ่อนและอย่าหักโหมงานจนเกินไปนะคะเพราะคุณยังมีเรื่องเรียนรออยู่สุดท้ายนี้ถึง ลูก ๆ และหลานชายที่น่ารักลูก ๆ ของ

การเดินทางจากหมู่บ้านกานเฉิงเข้าสู่ตัวเมืองใช้เวลาไม่นาน ทิวทัศน์รอบข้างเปลี่ยนจากทุ่งนาเขียวชอุ่มเป็นบ้านเรือนที่เริ่มกระจุกตัวเป็นกลุ่มใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆและเมื่อเข้าสู่เขตเมือง เจียงหย่งเฉียงจึงเปลี่ยนจากเกวียนเป็นรถโดยสารเพื่อเดินทางต่อไปยังโรงเรียนที่ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องนั่งรถไฟอย่างเดียว“ดูสิ เม

“หนูค่ะครู”เจ้านายคุณแน่มาก ใช้ความเก่งสยบพวกเขาเลยครับ ฮ่า ๆ เสียงของเป๋าเอ๋อร์ดังขึ้นในความคิดของเด็กหญิงในตอนนี้สายตาทุกคู่ล้วนจับจ้องมาที่เธอทันที ครูจิงพยักหน้าพร้อมส่งสัญญาณให้เด็กหญิงลุกขึ้นอ้ายอ้ายลุกขึ้นยืนก่อนจะเอ่ยประโยคแนะนำตัวด้วยสำเนียงที่ชัดเจนและเป็นธรรมชาติ“Hello, everyone. My

“พี่ชาย!!” ไวเท่าความคิดเท้าของจ้าวเหยากึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากห้องส่วนตัวก่อนที่เธอจะร้องเรียกหาจ้าวเซิงเสียงดังจนแม่บ้านและพ่อ แม่ ต่างแปลกใจ“อาเหยาเกิดอะไรขึ้น” แม่จ้าวรีบสาวเท้าเดินมาหาลูกสาวด้วยท่าทางกังวล“แม่คะ พี่ชายอยู่ไหนคะ ฉันมีเรื่องจะบอกกับเขาค่ะ” ใบหน้าของจ้าวเหยาค่อนข้างตื่นตระหนก“เ