บททั้งหมดของ ฉันเกิดใหม่เป็นหลานสาวชาวนายุค60: บทที่ 91 - บทที่ 100

บริเวณสถานีรถไฟต่างคลาคล่ำไปด้วยผู้คนทั้งหญิงชายตั้งแต่อายุสิบห้า สิบหกปี แต่ละคนต่างแต่งชุดสีเขียวเข้มสวมหมวกแก๊ปสีเดียวกันสิ่งที่อยู่ในมือของพวกเขาล้วนเป็นของใช้ส่วนตัวไม่ว่าจะเป็นเครื่องนอนที่สะพายอยู่บนหลัง กระติกน้ำร้อนและกะละมังอยู่ในมือและห่อใส่เสื้อผ้าสะพายอยู่ด้านหน้า

“น้องอายุแปดขวบครับ ปกติก็คงต้องอยู่ระดับประถมนั่นแหละเพียงแต่น้องสาวของพวกเราเก่งมากจึงสามารถสอบเทียบเข้าระดับชั้นมัธยมต้นได้” น้ำเสียงของซีซวนแฝงไว้ด้วยความโอ้อวดคนเป็นน้อง “หล่อนเก่งมากจริง ๆ พี่ว่าสหายของพี่เก่งแล้วนะแต่เป่าเป้ยกลับเก่งกาจยิ่งกว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้าสินะ” “สห

“ไม่มีปัญหาหรอก” น้ำเสียงนี้เป็นของนางโม่ผู้จูงมือเดินมากับหลานสาวตัวน้อย “แม่/ย่า” ทั้งเด็กและผู้ใหญ่บ้านกู้ต่างพากันหันไปทางต้นเสียงร้องเรียกคนมาใหม่พร้อมกัน “พวกแกจะตกใจอะไร” คนเป็นทั้งแม่และย่าปรายตามองไปทางบุตรและหลานชายของตนกล่าวติง “มะ...ไม่มีอะไรครับผมไม่คิดว่าแม่จะมา

บ่ายแก่ ๆ ของวันเหล่าสมาชิกในบ้านกู้ก็เริ่มทยอยกลับมารวมตัวกันโดยในมือของซีห่าวนั้นมีพวงปลาตัวใหญ่ที่เจ้าตัวร้อยด้วยเถาวัลย์อยู่สี่ตัว เนื่องจากตะกร้าได้นำมาใส่ดินเหนียวจนไม่เหลือเอาไว้ให้ใส่ปลา ในขณะที่คนบ้านกู้กำลังเดินผ่านบ้านใกล้เรือนเคียง “เสี่ยวห่าว ปลานี่ได้มายังไง” ชายวัยกลางคนตะ

“พี่เสิ่น ปีนี้เป็นปีแรกที่ทางรัฐจะประกาศให้มีการเปิดสอบระดับมัธยมปลายอีกครั้งพี่พร้อมไหมคะ” ฟางซินถามในขณะที่เจ้าตัวนั่งดื่มน้ำพักกินของว่างหลังจากจัดของเข้าห้องของตนช่วยผู้เป็นย่าเสร็จเรียบร้อย “พร้อมมากครับแต่กว่าจะได้เรียนก็ตั้งปีหน้า น่าเสียดายที่ไม่ได้เรียนพร้อมกับน้อง ๆ” น้ำเสียงแ