บททั้งหมดของ ฉันเกิดใหม่เป็นหลานสาวชาวนายุค60: บทที่ 81 - บทที่ 90

“ลูกพี่ พวกทองเครื่องประดับมันไร้ค่าไม่ใช่หรือ ทำไมเป่าเป้ยถึงได้บอกว่าสามารถให้พวกเขานำมาแลกกับอาหารได้ล่ะ หากว่าน้องชอบครอบครัวของพวกเรามีฝังเอาไว้ไม่ใช่น้อยทีเดียวให้ผมนำไปมอบให้หล่อนดีไหม” อ้ายตี๋ถามขึ้นอย่างสงสัยในตอนนั้นเขาก็ปากหนักเกินกว่าจะพูดออกไป “เรื่องนี้พวกแกถามฉันไม่ได้ ต้อ

มื้อเย็นภายในวันเดียวกัน ภายในบ้านกลางป่า “สหายโม่ ฝีมือของคุณนี่เทียบเท่า ไม่สิต้องบอกว่าเหนือกว่าร้านอาหาร ดัง ๆ ที่ผมเคยกินมาในเมืองหลวงเสียอีก หากเป็นสมัยก่อนคุณสามารถทำความร่ำรวยได้เลย” เซียวปิ่งกล่าวออกมาด้วยความชื่นชม “นั่นสิคะ อาหารที่พี่สาวโม่ทำนั้นรสชาติเป็นหนึ่งจริง ๆ” เย่เ

ฟางซินเฝ้าติดตามกลุ่มของพี่ชายอยู่นานจนกระทั่งเมื่อเห็นว่าทุกคนได้กลับเข้าประตูกันไปเรียบร้อยคนตัวเล็กจึงได้เปิดเปลือกตาของตนขึ้น “ฟ้ามืดซะแล้ว รีบกลับบ้านดีกว่าหิวจะแย่” เจ้าตัวพึมพำพลางเอามือลูบท้องป้อย ๆ ในจังหวะที่เจ้าตัวกำลังลุกขึ้นยืนจู่ ๆ ก็มีเศษเหรียญกลิ้งมาทางเท้าของเธอ

“ไปกินข้าวกันก่อนจากนั้นค่อยคุย” แม้เจ้าตัวจะสงสัยกระนั้นด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าน้องสาวจะหิวหนานเสิ่นจึงได้หยุดการสนทนาของน้อง ๆ เอาไว้ก่อน และหลังจากกินข้าวกลางวันเรียบร้อย ฟางซินจึงได้เล่าเรื่องเมื่อเช้าของตนออกมาอย่างละเอียด “หา! การไปเรียนที่มณฑลจะต้องนั่งรถสาธารณะถึงหนึ่

“นิดหน่อยค่ะ ย่าเองก็มีเหงื่อออกเหมือนกันให้หนูเช็ดให้ดีไหมคะ” เจ้าตัวเล็กพูดอย่างเอาใจพลางนำผ้าเช็ดหน้าของตนเช็ดหน้าให้ย่าอย่างแผ่วเบา สายตาของนางโม่มองหลานสาวอย่างเอ็นดู “พอแล้วละ หนูจะตกปลาหรือว่าจะเรียกขึ้นมา” “ฮ่า ๆ เรียกขึ้นมาก็พอค่ะ หนูแค่อยากมาสำรวจอะไรสักหน่อย” หน้าต