All Chapters of Undress Me, Uncle Troy: Chapter 31 - Chapter 40

“Paris… here we come!” sigaw ni Troy paglabas namin sa Charles de Gaulle Airport.Aba, parang bata. Hindi ko mapigilang matawa. Bitbit niya ang dalawang maleta namin na para bang hindi iyon thirty-two kilos each. Ako naman ay naka-scarf at coat habang nag-a-adjust pa sa malamig na simoy ng hangin.“Kahit kailan, ang ingay mo,” sabi ko habang inaayos ang buhok ko na tinatangay ng malamig na hangin.“Misis na kita. May karapatan akong maging maingay sa harap mo,” sagot niya sabay kindat.Gabi na sa Paris, pero kahit madilim, kitang-kita mo ang city lights na parang bituin na bumaba sa lupa. Mga building na klasikong may arkitektura, at ang malamig na hangin na may kasamang amoy ng tinapay mula sa mga café.“Cold?” tanong ni Troy nang mapansin niyang nagkusot ako ng kamay.“Medyo…”Nang hindi ko inaasahan, inakbayan niya ako at isinilid sa coat niya. Sa harap ng maraming tao. Sa Paris. Parang slow motion lahat.“Troy—”“Wala kang choice,” sabi niya. “Hindi kita hahayaang ginawin.”Sumaka

Pagkalapat na pagkalapat ng likod ko sa malambot na kama sa hotel ay parang nanlambot ang buong katawan ko. Pagod pero masaya. The kind of tired na may halong kilig, peace, at fulfillment.Katatapos lang namin ni Troy gumala sa Eiffel Tower kagabi—hindi ko pa rin maisip na nangyari talaga iyon. Na ako, si Emie Jacinto na dati ay hindi makatingin nang diretso sa mga tao dahil sa hiya, ay nakatayo roon sa tuktok ng isa sa pinakasikat na lugar sa buong mundo… habang hawak kamay ang lalaking hindi ko inaakalang magiging asawa ko.Paglingon ko, nakita kong kararating lang ni Troy mula sa balcony. Naka-robe lang siya, basa pa ang buhok, at may hawak na dalawang tasa ng kape.“Good morning, wife,” ngumiti siya habang inilalagay ang isang tasa sa side table ko.Napangiti ako nang hindi sinasadya. “Good morning, Mr. Ariz—ay, mali. Good morning, husband.”Umupo siya sa gilid ng kama, bahagyang umusog para ipuwesto ako sa pagitan ng mga braso niya. Hinila niya ako papalapit, at kusang sumiksik a

Kinabukasan, maaga akong nagising. Halos hindi ako nakatulog nang maayos kagabi. Hindi dahil sa jetlag—kundi dahil sa bigat ng lihim na dala ko. Pero kahit anong kaba ang nasa dibdib ko, kailangan kong gumalaw. Kailangan kong maging productive. Kailangan kong mag-focus.Hindi puwedeng lamunin ako ng takot.Kaya alas-siete pa lang ng umaga, nasa JEF office na ako.Pagpasok ko, sinalubong ako ng malamig na hangin mula sa aircon at ang amoy ng bagong bukas na opisina—kape, papel, at kaunting stress ng mga empleyado.“Good morning, Ma’am Emie,” bati ng guard.“Good morning,” balik ko, sabay ngiti kahit pagod.Dumeretso ako sa conference room kung saan nakahanda na ang mga blueprint, files ng previous projects, at ilang folders na ipinadala ng head architect. Inayos ko ang mga papel at mabilis na sinimulan ang pag-check ng plano.Kailangan kong pagbutihin ‘to. Hindi lang dahil bahay namin ni Troy ang gagawin… kundi dahil binigay nila sa’kin ang tiwala.Habang nakayuko ako sa table, sinusur

Kinabukasan, paggising ko pa lang, mabigat na agad ang dibdib ko. Hindi ako makain, hindi ako makagalaw nang maayos. Para bang nabubuo na sa loob ko ang tormento ng katotohanang pilit kong itinatanggi nitong mga nakaraang araw.Hindi ako basta pwedeng umasa sa sinabi ni Ate Heidi. Hindi ako puwedeng maniwala dahil lang sa isang envelope. Pero hindi rin ako mapakali dahil baka… baka nga totoo.At kung totoo ang lahat…Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon ko.Hindi ko alam kung kaya ko.Pero isang bagay ang sigurado: Kailangan kong malaman.Hindi ko pwedeng hintayin na lumala ang sakit sa dibdib ko.Kaya kahit halos manginig ang mga kamay ko, nagbihis ako at tumawag ng taxi pa-hospital. Mabuti na lang at maagang umalis si Troy.Pagpasok ko sa building, parang kumirot ang sikmura ko. Ang linis ng puting tiles, ang amoy ng disinfectant, ang lamig ng aircon—lahat iyon parang humahawak sa leeg ko, unti-unting sinasakal ang paghinga ko.Siniguro ko lang sa front desk na ako ang asawa n

The following days blurred into a strange routine—punong-puno ng trabaho, pagod, at tahimik na panic na ayaw kong pangalanan. Pero kahit pa paano, nakatulong ang pagbisita ko sa site ng itatayo naming bahay ni Troy. The open space, the fresh soil, engineers discussing plans—it grounded me.I tried to keep myself busy, refusing to let Heidi’s words echo back in my head. If Troy was really sick… bakit wala akong nakikitang pagbabago sa kanya? Bakit parang normal lang lahat sa kanya? Hindi ba malala ang sakit niyang iyon maliban sa posibilidad na hindi na nga siya magkaanak?Maybe… baka hindi nga totoo.Maybe Heidi was exaggerating.At doon ko pinili tumayo, na susundin ko ang puso ko.I will trust my husband. I will trust Troy lalo pa at nasa amin naman kampi si Papa Apollo.By the end of the week, I convinced myself I was finally okay.Pero hindi pala.Gabi na nang matapos ako sa site. Paglagay ko sa sasakyan at pagsimula kong magmaneho pauwi, hindi ko napansin agad ang itim na van. Bu