All Chapters of Undress Me, Uncle Troy: Chapter 51 - Chapter 60

Kinabukasan pag-ising ko, ramdam ko agad ang kakaibang bigat sa dibdib—hindi iyon takot tulad ng nakasanayan ko sa nakaraang limang taon. Parang may ginising na responsibilidad, parang may kumakaway na realidad. Pagbukas ko ng mata, nakita ko si Mama Estella sa gilid ng kama, pinagmamasdan ako na may mga matang hindi ko mabasa kung pagod ba o excited.“Emie,” sabi niya softly. “Anak… today is the day.”Pinikit ko ulit ang mata ko sandali, pilit na sinisiksik ang kaba pabalik sa kaloob-looban. Pero wala na akong maitatago. Wala na akong nasasandalan na dahilan para umiwas.Kailangan ko nang magpaalam kay La Esperanza.Kailangan ko nang iwan ang mundong nagligtas sa akin, pero hindi naman dapat maging takas ng habang buhay.Dalawang oras ang lumipas bago ko nabuo ang lakas ng loob na tawagin sina Mang Oca at Aling Melly. Mag-asawa silang halos tatlong taon ko nang kapitbahay at suki sa tindahan. Hindi sila mayaman, pero alam kong mabubuti silang tao. At higit sa lahat: wala silang pakia

Pagkatapos ng mahabang pag-uusap kagabi, pakiramdam ko ay may mabigat pa ring nakabitin sa dibdib ko—parang may mga tanong na hindi ko pa rin kayang sagutin, o baka may mga sugat na pilit pa ring sumasakit kahit natatakpan ko na nang ilang taon. Pero kahit ganoon, may kakaibang ginhawa ang bahay ngayong gabing ‘to. Sa baba, rinig ko ang halakhakan nina Harvey at Samantha habang nakikipaghabulan kay TJ. Sa tuwa ng lahat, hindi mo aakalain na ilang oras lang ang nakalipas ay puro luha at kirot ang namayani sa bahay na ito. Pero kailangan ko ng konting katahimikan. Kailangan ko ng sarili kong sandali. Kaya umakyat ako sa kwarto ko— o mas tamang sabihing dati kong kwarto. Pagbukas ko ng pinto, sinalubong ako ng amoy na matagal ko nang hindi naririnig sa ilong ko. Amoy na parang pinaghalo-halong lumang libro, lavender, at mga alaala. Wala halos nagbago. Ang mga frame ng pictures sa pader, mga medal ko noong college, ang maliit na desk kung saan ako nagsusulat minsan ng plano

Akala ko tapos na ang lahat.Akala ko matapos ang press conference ko kaninang hapon—matapos kong manindigan, magsalita, at ilabas ang buong katotohanan—ay may mangyayari. May tawag. May reaksiyon. May kahit ano mula sa mga Arizcon.Pero wala.Tahimik.Sobrang tahimik na parang kasabwat ang buong mundo para ulit akong gulpihin ng katahimikan.Nandoon kami sa sala— ako, si Mama Estella, si Kuya Harold, si Ate Gwen, Harvey, at Samantha, Tahimik kaming kumakain ng hapunan dahil ang bigat pa rin ng mga nangyari. Si TJ naman ay nasa tabi ko, nakasiksik, nakahawak sa kamay ko.Pero bago ko pa maabot ang isang subo, biglang napasigaw si Harvey mula sa TV.“Ate… Ate Emie— si Tricia!”Natigilan ako. Lumingon ako sa TV. At doon ko nakita— si Tricia, nakaupo sa harap ng mga reporters… umiiyak.Pero hindi iyon normal na iyak.Iyong klase ng iyak na gawa-gawa. Iyong tipong alam mong may rehearsal. Iyong eksaktong eksena na para bang ang scriptwriter ay demonyo… o baka mismong si Heidi.Naramdaman

Hindi pa tuluyang humuhupa ang bigat sa dibdib ko mula sa pagdating ni Troy kagabi, pero kailangan kong pilitin ang sarili kong huminga. Kailangan kong kumilos. Kailangan kong lumaban.Nasa opisina kami ni Atty. Sampang.Si Mama Estella ay nasa tabi ko, mahigpit ang hawak sa kamay ko. Si Kuya Harold nakatayo sa likod ko, parang guwardiyang handang sumabog anumang oras. Si Gwen naman ay nasa gilid, hawak ang folder ng lahat ng papeles na pinag-ipunan at pinagpaguran namin nitong mga nakaraang linggo.Unang nagsalita ang abogado. Tahimik at maingat.“Emie,” bungad ni Attorney, pero napansin ko agad ang pangingitim ng ilalim ng mata niya. “May kailangan akong sabihin. At kailangan mong maging matatag.”Parang nanlamig ang batok ko.Parang may humawak sa sikmura ko at pinisil ito nang madiin.“Kanina,” patuloy niya, “nag-request ako ng certified true copy ng marriage certificate n’yo ni Troy sa registry office.”Hinintay ko ang susunod na salita.Pero hindi ko inasahan ang mismong mga lum

Hindi pa man tuluyang nauupos ang tensyon sa loob ng sala, ramdam ko na agad na may isa pang bagay na mas mabigat, mas madilim, mas malalim kaysa sa usapan namin kanina. Nakaupo na sina Mama Cynthia at Papa Apollo sa tapat namin, pero iba na ang atmosphere—hindi na ito yung mahinahong pakiusap. Iba na ang tingin ni Papa Apollo ngayon. Parang may hindi siya kayang bitawan pero kailangan niyang sabihin.Hawak ko si TJ, nakaupo siya sa hita ko, nakayakap sa leeg ko, clueless pero ramdam ang tensyon ng mga matatanda sa paligid niya. Si Mama Estella ay nasa kanan ko, nakaakbay sa akin na parang anumang oras ay handang ipagtanggol ako. Si Kuya Harold naman ay nakatayo pa rin sa likuran ko, nakahalukipkip, hindi na galit pero nagbabantay.“Emie,” ani Papa Apollo, mababa ang tono, halos parang bulong. “Noong sinabi ko sa’yo dati na… iba si Heidi, hindi ako nagsisinungaling.”Hindi ko namalayan na napahigpit ang yakap ko kay TJ. Parang biglang lumamig ang hangin, parang may hinila mula sa ilal