All Chapters of Undress Me, Uncle Troy: Chapter 41 - Chapter 50

Hindi ko matandaan kung paano ako nakalabas sa lugar na iyon. Hindi ko matandaan kung paano ako nakasakay sa sasakyan, kung paano ako nakakahinga pa. Parang hindi ako tao— parang nilamon ako ng takot at niluwa bilang multo. Ang alam ko lang, nang makita kong wala na si Ate Heidi, tumakbo ako. Hindi ko na inisip kung may makakakita, kung may makakahabol. Tumakbo ako na parang iyon na lang ang kaya kong gawin para mabuhay.Pagdating ko sa loob ng kotse, nanginginig pa rin ang mga kamay ko. Mabuti na lang at dinala rin ng mga tauhan ni Ate Heidi ang kotse kung wala ay hindi ko alam kung paano makakaalis sa lugar na iyon. Ilang beses kong sinubukang i-start ang engine pero puro sablay. Hindi dahil sira ang sasakyan— ako ang sira. Ako ang hindi gumagana. Ako ang hindi makahinga. Ako ang hindi makapagdesisyon.Pero kailangan kong gawin.Kailangan kong magdesisyon.At habang nanginginig ang buong katawan ko, isang salita lang ang tumatak sa isip ko.“Lumayo.”Hindi ko iyon sinabi nang malaka

Maaga pa lang ay gising na ako. Sanay na sanay na ang katawan kong gumalaw bago pa sumikat ang araw. Tahimik pa ang buong La Esperanza, tanging huni ng mga ibon at malayong ingay ng mga tricycle ang naririnig ko.“Mama…”Mahina ang tinig ni TJ habang bumababa siya sa hagdan, bitbit ang maliit niyang bag na may cartoon cars. Pupungas-pungas pa ang mata niya.“Good morning, baby,” sabi ko, sabay yakap sa kanya. “Ready for school?”Tumango siya at ngumiti. Ngiting kay-linis, kay-inosente. Ngiting hindi ko kayang palitan ng kahit anong yaman. “Mama, can I bring my toy car?”“Of course. Basta ‘wag mong iiwan sa classroom.”Habang binibihisan ko siya, hindi ko maiwasang mapatingin sa maliit na mukha niya. Hindi niya alam, pero araw-araw, ipinagpapasalamat ko na siya ang kasama ko ngayon. Siya ang dahilan kung bakit ko kinaya ang limang taon na iyon na puno ng takot at pagtatago.Pagkatapos naming kumain, hinawakan ko ang kamay niya at naglakad kami papunta sa kindergarten school sa kabilang

Hindi pa rin ako humihinga nang normal nang matapos kong ikuwento kay Sophie ang lahat—mula sa unknown message, kay Gio, hanggang sa panghaharang ni Heidi at ang mga larawan. Lahat-lahat. Walang tinira. At habang nagsasalita ako, unti-unti kong naramdaman ang pag-init ng presensya niya, parang bulkan na unti-unting pumuputok.At nang tumigil ako, iyon na.“Putang ina naman pala ang Heidi na iyon!”Napatigil ako sa pag-aayos ng mga nahugasan kong pinggan. “S-Sophie—”“No! Don't even try to defend her!” Nakasalampak siya sa upuan pero ang lakas ng boses niya at halos magliyab ang mga mata. “Hindi ko akalain. Akala ko brat lang siya pero hindi pala. sociopath pala!”“Calm down—”“Calm down? Emie, tinakot ka! Dinukot ka! Ginamit yung kahinaa mo! At pinaniwala kang—” napahawak siya sa sentido niya, “—pinaniwala kang hindi ka mahal ng taong dapat nagtatanggol sa’yo!”Napayuko ako. Hindi ko gustong balikan ang sakit. Pero nandito na. Nakalatag na. Wala na akong pwedeng itago sa kanya.“Pero

Hindi pa man humuhupa ang mga tanong sa utak ko, narinig kong tumawa si TJ sa sala. Si Sophie naman ay nakasandal sa sofa, pagod pero masaya habang pinapanood ang anak ko na sumasayaw ng kung anong choreography niya sa kindergarten. Nakakatawa dahil ilang oras pa lang silang magkakilala pero parang ilang taon na silang magkaibigan. Si TJ ay mabilis talagang magtiwala—isang bagay na lagi kong pinagtatakahan dahil ako naman ang kabaligtaran.Nagbalik ako sa kusina para ituloy ang niluluto kong tinola. Pero habang kumukulo ang sabaw, naramdaman ko ang bigat sa dibdib ko. Nakasandal ako sa counter, pilit pinapakalma ang sarili.Hindi ko alam kung dahil ba sa presensya ni Sophie, o dahil naramdaman kong unang beses na may ibang tao ulit sa loob nitong bahay, pero ang daming sumusulpot na alaala na limang taon ko nang sinisikmura.Maya-maya, pumasok si Sophie sa kusina. Tahimik. May dala siyang isang basong tubig at parang pinag-iisipan kung paano niya sisimulan ang susunod na sasabihin.“E

Hindi pa man umaabot sa kalahati ang iniinit kong tubig para sa kape, narinig ko na agad ang pamilyar na ungol na nagsasabing gising na ang maliit kong mundo.“Mama…” mahinang tawag ni TJ mula sa kwarto namin, paos pa ang boses, parang bagong gising na kuting.Nagkatinginan kami ni Mama Estella. Kita ko ang mabilis na pag-angat ng balikat niya, parang biglang nahigop ang hangin sa dibdib. Para siyang isang sundalong matagal nang hinihintay ang senyal bago sumugod. Pero hindi siya gumalaw. Nanatili siyang nakatayo sa gitna ng sala, parang natatakot na baka bumuho ang lahat kapag lumapit siya.“Ako na,” bulong ko. “Hintayin mo lang dito.”Tumango siya, pero halata sa mahigpit na kapit ng daliri niya sa strap ng bag na hindi niya alam kung ano ang unang gagawin.Pumasok ako sa kwarto.Nakaupo siya sa kama, rubbing his eyes, gulo ang buhok, at nakasuot pa rin ng pajamas na may cartoon sharks.“Good morning, Mama…” ngumiti siya nang tama ang tingin sa akin. “Sino pong kausap mo kanina?”Ha