All Chapters of Undress Me, Uncle Troy: Chapter 61 - Chapter 70

Hindi pa man tuluyang umaalis sina Mama Cynthia at Papa Apollo sa sala, ramdam kong lumulubog ang dibdib ko. Parang unti-unting hinihigpitan ang paligid, pinapakitid ang espasyong pwede kong hingahan. Nakatayo na ako sa gitna ng sala ng bahay namin, hinatid ko na si TJ sa kwarto namin dahil mahimbing na ang tulog niya.Habang si Mama Estella, Kuya Harold, at Ate Gwen ay parang natigas sa kinauupuan nila, lahat naghihintay ng susunod na sasabihin ng mga magulang ni Troy.Ako man… hindi pa rin makapaniwalang naririnig ko ang lahat ng ito.Mabigat ang tinig ni Papa Apollo nang humarap siya sa amin.“Sa ngayon ay huwag kayong magpapahalata na may alam na kayo.”Parang sinampal ako sa bigat ng bilin niya. Hindi ko alam kung paano ko magagawang kumilos na parang normal lang, samantalang ang bawat salitang narinig ko kanina ay parang unti-unting nagpapahina sa mga tuhod ko.Tumango si Mama Cynthia, ramdam ko ang pagod sa mga mata niya. “Gumagawa ng sarili niyang hakbang si Troy, Emie. Sa tin

Pagkatapos naming mag-usap ni Mama Estella, parang unti-unti akong humihinga nang mas maluwag… pero hindi sapat. May isa pang tinig na hindi ko pa naririnig ngayong gabi. Isang tinig na dati kong sandigan.Si Kuya Harold.Nang tumayo ako mula sa sofa, napansin kong nakabukas ang ilaw sa kusina. Tahimik. Pero may aninong gumagalaw sa loob. At doon ko siya nakita—nakatayo sa tabi ng lababo, hawak ang basong may tubig pero hindi iniinom. Nakatingin lang sa malayo, parang may kinakausap na multo.“Kuya…” tawag ko.Nanigas ang balikat niya, pero hindi siya agad lumingon. Dahan-dahan niyang ibinaba ang baso sa counter, saka siya humarap.Parang iba ang tingin niya ngayon. Hindi kagaya ng dati na puno ng tapang, yabang, o kulit. Kundi parang may bitbit na bigat na halos hindi niya kayang buhatin.“Emie,” mahina niyang sabi. “Halika nga rito.”Lumapit ako. Naupo siya sa maliit na mesa sa gilid, at itinuro niya ang upuang kaharap niya. Umupo ako, hindi makatingin sa mata niya.Tahimik muna siy

Hindi pa man lumilipas ang bigat ng mga sinabi kahapon nina Papa Apollo at Mama Cynthia ay ramdam ko pa rin ang pamimigat ng dibdib ko. Maaga kaming nagtipon-tipon sa sala—ako, sina Mama, Kuya Harold, Ate Gwen, Harvey, at maski si Samantha ay nakaupo sa tabi ko habang naglalaro si TJ sa sahig. Tahimik ang buong bahay; ang tanging naririnig ay ang pag-ugong mula sa aircon at ang paminsan-minsang pag-ubo ni Kuya.“Anak, kailangan nating pagplanuhan ‘to,” mahinahong sabi ni Mama. “Hindi p’wedeng basta na lang tayong umasa sa sinabi nina Apollo.”“Alam ko, Ma,” sagot ko. “Pero tama sila—hindi dapat magpakita ng kaba. Hindi rin tayo p’wedeng magpadalos-dalos. Lalo na’t… alam nating si Heidi ang nasa likod ng lahat.”Nang banggitin ko ang pangalan ni Heidi ay napabuntong-hininga si Kuya. Kita ko pa rin ang galit sa mga mata niya. “Kung ako lang ‘to, Emie, matagal ko nang hinarap ‘yang si Heidi. Pero sinabi mong delikado siya.” Umiling siya. “Ayaw kong may mangyari sa inyo.”“Si Troy naman,”

Hindi ko alam kung paano ako nakatulog kagabi. Hanggang ngayon, hindi pa rin nagsi-sink in sa utak ko ang balitang natanggap namin. Parang hindi totoo. Parang isa lang itong masamang panaginip na sana paggising ko ay mawawala na. Pero pagdilat ng mata ko, naroon pa rin ang sakit. Ang bigat sa dibdib. Ang katahimikan ng buong bahay na parang pinagsakluban ng ulap.Patay na si Papa Apollo.Ang taong ilang beses sinabi sa akin noon na kailangan kong maging matapang. Ang taong nagsabi sa akin noon na may lugar ako sa pamilya nila. Ang lalaking itinuring kong pangalawang ama. Ngayon, wala na. Tinanggal mula sa mundong ito nang parang wala lang. Wala kaming detalye, wala paliwana, pero sa loob-loob ko—Alam kong hindi iyon aksidente gaya ng sinabi ni Mama Cynthia.At ngayon, narito ako. Nakatayo sa harap ng malaking gate ng mga Arizcon. Ramdam ko ang presensiya ng mga kamera at taong nag-aabang sa gilid. Hindi ko alam kung dahil ba sa lamay o dahil sa presensiya ko. O baka pareho. May mga b

Tahimik ang buong biyahe pauwi. Wala ni isa sa amin ang nagsalita—hindi si Mama, hindi sina Kuya Harold at Harvey, at lalo na ako. Sa likod, nakayakap si TJ sa stuffed toy niyang aso, pero ang tunog ng paghikbi niya ang mas naririnig ko kaysa sa tunog ng makina ng sasakyan.Parang ang bigat-bigat ng hangin na hindi ko alam kung saan ko ilalagay ang sarili ko. Kanina lang, sa mismong lamay ni Papa Apollo, unang nakita ni TJ ang ama niya. At ngayon, ilang oras pa lang ang lumilipas, pero hindi pa rin nawawala sa tenga ko ang boses ng anak ko habang umiiyak—habang paulit-ulit niyang sinasabing “Papa… Papa…”At ang sakit. Sobrang sakit.Pagbaba namin ng sasakyan, si TJ ang unang bumigay. Mabigat ang hakbang, nanginginig ang balikat, tapos tuluyan na siyang umiyak nang malakas.“M-Mama… si Papa… bakit po hindi siya sumama?”Niyakap ko agad siya, halos gumuhit ang kuko ko sa likod ng damit niya dahil sa higpit ng pagkakakapit ko.“Anak… kailangan niyang manatili ro’n.”“Pero gusto ko pong s