บททั้งหมดของ The Auction Of Sin: บทที่ 21 - บทที่ 30

"April 11, 1940.”“Mother says love cannot fill a table.Father says affection is weakness — that women of our blood are meant to marry power, not hearts.”“But how can something so wrong feel like breathing?”Habang binabasa ni Mirae, parang naririnig niya ang panginginig ng tinig ng babaeng nagsulat.Ang lola ni Quen — isang babae na nakulong sa pagitan ng pangalan at puso.Ngunit sa sumunod na bahagi, napatigil si Mirae.Kasi sa linyang iyon, lumabas ang isang apelyidong kilala niya.---“May 20, 1940.”“His name is Alaric Anastasia.”“He dreams of building a life with me — not in mansions, not with servants, but in a small home by the sea.”“He says he will love me even when the world forbids it.”Napatakip ng kamay si Mirae sa bibig.Alaric Anastasia.Ang pangalan ng kanyang lolo.Ibig sabihin… ang lola ni Quen at ang lolo ni Mirae—sila ang nagmamahalan noon.---Tumigil siya sandali.Hindi niya alam kung dapat ba siyang matuwa o manginig sa kaba.Ang kanilang mga dugo pala ay m

Tahimik na umaalon ang musika sa loob ng bulwagan—mga nota ng violin na tila kumikislap kasabay ng mga chandeliers sa kisame. Nasa gilid ng event hall si Mirae, nakatayo malapit sa veranda, marahang iniikot ang wine glass sa kanyang kamay habang pinagmamasdan ang mga bisitang abala sa pag-uusap at pagtagay.Kahit maganda ang gabi, ramdam niya ang kakaibang bigat sa dibdib. Parang may paparating.Si Quen ay nasa tabi niya, nakatukod ang isang kamay sa railing, relaks ang anyo ngunit matalim ang mga mata na paminsan-minsan ay lumilingon sa kanya.“You’re unusually quiet,” anito, may halong biro ang tono.“I’m just… taking it all in,” sagot ni Mirae, ngunit halatang pilit ang ngiti.Hindi pa man siya nakasagot muli ay bumukas ang malalaking pinto ng bulwagan.Napatigil ang lahat sa pag-uusap. Ang mga ilaw ay tila sabay na tumutok sa bagong grupo ng mga panauhin.At doon niya sila nakita.Tatlong tao.Isang babae—matikas, mataas, at pamilyar ang tindig. Ang bawat hakbang nito ay may halon

Natigilan si Mirae, at sa unang pagkakataon ngayong gabi, nakita ni Quen ang pagkalito at pamumula ng kanyang pisngi.“I–I think that’s—”“—not something we’ve planned,” sabat ni Quen, ngunit may ngiting bahagyang mapanukso. “But… if the time comes, I suppose I wouldn’t mind.”Halos mapahinga nang malalim si Mirae, sabay lingon sa kanya, mariing tinapunan ng tingin—isang tahimik na babala na tigilan mo ‘yan.Ngunit napangiti lang si Quen. Hindi niya alam kung bakit—siguro dahil sa tuwing nagagalit si Mirae, lalo itong nagiging buhay, lalo itong totoo.Ang mga mag-asawa ay nagtawanan, nagpaalam saglit, at iniwan silang dalawa sa gilid ng bulwagan.Tahimik. Tanging musika at bulungan ng mga tao ang maririnig sa paligid.Si Mirae ay nakatayo, nakapamewang, at mariing nakatingin sa kanya.“You enjoyed that, didn’t you?” sabi niya, pilit pinapakalma ang boses.“Which part?” tanong ni Quen, kunwari’y nag-iisip. “The part where you looked beautiful holding a child, or the part where you blus

Una, ang may pinakamatinding tindig—si Leandro Valen Kamiyana.Ang aura nito ay parang ng isang diplomat—kalma, matalas, at may ngiting hindi mo matukoy kung mabait o mapanganib.Kasunod nito, ang malamig na titig ni Severin Dace Kamiyana, matangkad at nakasuot ng dark ensemble na simple ngunit nakakapanindig-balahibo. Tahimik lamang ito, ngunit sa bawat hakbang ay ramdam ang disiplina at bigat ng kanyang dating.At sa hulihan, si Casimir Rhain Kamiyana, may halakhak sa labi at mata na may kasamang kilig ng kalokohan. Siya ang bumati muna, walang alinlangan.“Well, well,” wika nito, nakangiting lumapit kay Quen. “Finally, we meet the woman who tamed our dear brother.”Napakurap si Mirae.Si Quen naman ay bahagyang ngumiti—isang ngiting hindi mo alam kung totoo.“This is Mirae,” pormal nitong sabi, inilapit siya ng marahan. “The madame of Casa Kamiyana.”Tahimik sandali.Ang mga mata ng tatlong lalaki ay nagtagpo, parang may ipinapasa na mensahe sa pagitan nila na hindi kailanman binig

Dalawang araw ang lumipas mula nang gabing iyon sa opisina ni Quen — gabing puno ng mga tanong, at mga sagot na tila lalong nagdagdag ng bigat sa dibdib ni Mirae. Ngunit sa mga sumunod na araw, pinilit niyang ituon ang sarili sa kasalukuyan. Kung paano siya tatahi ng ngiti sa harap ng mga taong nagmamasid, at kung paano siya magiging karapat-dapat sa titulong “Madamme of House Kamiyana.”Ngayon, sa ilalim ng mala-kristal na kisame ng grand ballroom ng Casa Kamiyana, abala siya sa pakikipag-usap sa mga katulong at event organizers. Ang hapon ay maliwanag, ang mga sinag ng araw ay tumatama sa mga gintong chandelier na kumikislap na parang mga bituin sa ilalim ng bubong.Suot ni Mirae ang isang simpleng linen dress na kulay pearl white, nakatali ang kanyang buhok sa likod, at hawak ang clipboard na punô ng mga listahan. Sa paligid, naglalakad ang mga staff — may nag-aayos ng bulaklak, may nag-aayos ng ilaw, at ang iba nama’y abala sa paglalatag ng mesa.“Siguraduhin n’yong maayos ang pla