Habang nagpapatuloy ang gabi, lumalim ang mga usapan. May halakhakan, may kaunting alak, at may mga kantang marahan na pumupuno sa hangin.Sa pagitan ng mga mesa, naroon ang mga mumunting tinginan nina Quen at Mirae — mga lihim na usapan ng mga mata, mga alaala ng halik na minsan ay nagpatigil sa mundo.“Mirae,” tawag ni Leandro, nakangiti, “you should make a toast.”“Toast?” gulat niyang sabi. “Ako?”“Yes,” sabat ni Casimir, “You’re the Madamme of the House now. You should say something to the family.”Tumingin siya kay Quen.Tumango ito, banayad, may ngiti sa gilid ng labi. “Go ahead.”Huminga siya ng malalim, at tumayo.“Thank you… for welcoming me here,” panimula ni Mirae, may halong kaba ngunit buo ang tinig. “I may not fully understand yet the weight of being part of this family, but… I’ll do my best to honor it. To bring light, if I can.”Tahimik ang lahat sa loob ng ilang segundo — hanggang sa marinig ang malambot na palakpakan ng mga kamay.Ngumiti si Quen, at marahang tinaas
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-11-13 อ่านเพิ่มเติม