All Chapters of The Auction Of Sin: Chapter 11 - Chapter 20

Habang naglalakad si Mirae sa loob ng bahay, ramdam niya ang mga matang sumusunod sa bawat kilos niya. Sa bawat pasilyo ay may nakatayo — mga lalaking nakaitim, tahimik, ngunit malinaw na armado.Ang bawat pagliko niya ay tila sinusundan ng anino.Dumaan siya sa isang mahabang hallway na may mga pinto sa magkabilang panig. Sa kaliwa, isang lumang silid-aklatan ang bumungad — amoy alikabok at lumang papel.Sa kanan, may malaking pintuan na tila hindi dapat binubuksan.“Do not go there, Ma’am,” sabi ng isa sa mga bantay na sumunod sa kanya.Napatingin siya rito. “Why? What’s inside?”Tahimik ito. “Sir Quen’s orders.”Huminga siya nang malalim at tumango. Pero sa loob-loob niya, alam niyang may lihim ang kwartong iyon.Nagpatuloy siya hanggang sa marating ang likod-bahagi ng Casa. Dito, bumungad ang isang malawak na hardin — mga rosas, liryo, at malalaking water fountain. Ngunit sa halip na kalinawan, may kakaibang lamig ang hangin dito.Parang may nakamasid.Sa isang sulok, may lumang g

Ang sikat ng araw ay tumatagos sa mga kurtinang kulay garing, marahang sumasayad sa balat ni Mirae. Ang hangin ay mainit at may bahagyang amoy ng kahoy at bulaklak mula sa hardin ng Casa Kamiyana. Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata, at ang unang bumungad sa kanya ay ang bigat sa kanyang dibdib — si Quen.Nakayakap ito sa kanya, mahigpit, na parang takot na takot na may mang-agaw sa kanya kahit sa pagtulog. Ang mukha nito ay nakasubsob sa kanyang balikat, ang buhok ay magulo, at ang hininga ay banayad na dumadampi sa kanyang leeg.He’s still here.At sa sandaling iyon, hindi niya alam kung dapat ba siyang matakot o maawa.Dahan-dahan niyang ginalaw ang kamay, marahang hinaplos ang buhok ni Quen — tulad ng ginawa niya kagabi. Ang bawat dampi ay paalala ng gabing iyon, ng mga salitang puno ng galit at pagkalito, ng mga mata nitong hindi niya makalimutan.“Quen…” mahinahon niyang tawag, halos pabulong.Umungol ito nang mahina, bahagyang gumalaw ngunit hindi bumitaw.“Five minutes,”

“Because you humiliated me,” sagot ni Mirae, mahinahon ngunit puno ng talim. “You let them talk like that. You let her talk like that. And you said nothing.”“I was trying to keep peace,” anito.“Peace?” mapait na tawa ni Mirae. “That wasn’t peace, Quen. That was you choosing silence over respect.”Tahimik si Quen. Tila nilunok nito ang bawat salitang lumalabas sa bibig niya.“You’re right,” sabi nito, sa wakas. “I should’ve stopped it.”Ngunit imbes na makaramdam ng ginhawa, napailing si Mirae.“You always say you’re in control,” dagdag niya, mas mahina ang tono, “but you only know how to control people, not situations.”Nang marinig iyon, bahagyang tumigas ang panga ni Quen.Ngunit bago pa ito makapagsalita, itinukod ni Mirae ang isang paa sa binti ng binata. Nagulat ito, bahagyang napatingin sa kanyang paa, pagkatapos ay sa kanya.Hindi nagsalita si Mirae. Tiningnan lang niya ito, malamlam ngunit matatag ang mga mata, parang sinusubok ang hangganan ng pasensya nito.“Is this what

Napatigil si Mirae, napakurap.Ngumisi si Quen, nagpatuloy, “’Cause I think I deserve that after the entire night you were nestling on me.”Agad siyang natauhan—at kasabay niyon, napatingin siya kay Quen nang matalim.Ang kilay niya ay bahagyang umangat, at sa halip na sumagot, tinagusan niya ito ng isang tinging mariin at mataray.“Keep dreaming,” maiksi niyang sabi, sabay iwas ng tingin.Tumawa si Quen, mahina pero malinaw—iyong mababang tawa na parang dumudulas sa hangin, malambing ngunit may bahid ng pang-aasar.Ang klase ng tawang ayaw ni Mirae amining gusto niyang marinig.“Ah, there it is,” sabi nito, pilit pinipigilan ang tawa. “That glare. I almost missed it.”“Good,” mataray na tugon ni Mirae, tinanggal ang kumot at tumayo mula sa kandungan nito. “Then you won’t have to miss it again.”Ngumiti si Quen, sumandal sa sofa at tumitig sa kanya, tila natutuwa sa pagiging prangka nito.“I’ll take that as a promise,” sabi nito, sabay bahagyang yuko ng ulo, para bang nananadya.Tinal

Hindi na siya sumagot. Pinili niyang tumingin sa labas habang pinipigilan ang bilis ng tibok ng puso niya. Sa bawat segundo, tila unti-unting sinasanay siya ni Quen sa presensiya nitong nakagigimbal at nakakapanatag sa parehong paraan.Pagdating nila sa Casa Kamiyana, sinalubong sila ng malawak na bakuran at isang palasyong yari sa puting bato at bakal na may antigong disenyo. Ang bawat arko at bintana ay may ukit ng lumang Espanyol, bakas ng pinagmulan ng angkan ni Quen.“Welcome home,” wika nito, binuksan ang pinto at inalalayan siya pababa.Hindi sumagot si Mirae, ngunit hindi rin siya tumutol. Sa loob ng mansion, naamoy niya ang halimuyak ng mamahaling kahoy, at ang lamig ng sahig na marmol ay dumampi sa talampakan niya. Ang mga katulong ay nakahanay, tahimik na yumuko nang makita si Quen at siya.“Go upstairs,” utos ng lalaki, marahan ngunit mariin. “You need rest. I’ll handle things downstairs.”Pagod na siyang makipagtalo, kaya’t tumango na lang siya at umakyat patungo sa kanya