Semua Bab The Auction Of Sin: Bab 1 - Bab 10

Ang tunog ng mga hakbang ni Merida Raelyn Anastacia ay kumakalansing sa malamig na pasilyo ng kanilang pasilidad—isang lugar na walang pangalan, walang mga bintana, at walang sinumang nakakaalam kung saan talaga ito matatagpuan. Ang ilaw mula sa kisame ay mapuputlang puti, tila ba sinadya upang ipaalala sa lahat ng dumaraan na dito, walang emosyon, walang takas, at walang pagkakamali ang pinapatawad.Huminga siya nang malalim bago pumasok sa opisina ng direktor. Sa loob, amoy kape at metal; nakahilera ang mga monitor na nagpapakita ng mga mapa, pangalan, at mukha—mga target, mga banta, mga buhay na kailangang bantayan o burahin. Sa gitna ng lahat ay ang kanyang boss, si Director Harlan Verick, ang lalaking bihirang ngumiti at laging may hawak na sigarilyong hindi kailanman sinisindihan.“Agent Anastacia,” malamig na bati nito, hindi man lang tumingin agad. “Upo.”Sumunod siya, tuwid ang likod, mahigpit ang mga daliri sa ibabaw ng tuhod. “Sir.”Tumingin ito sa kanya pagkatapos ng ilang

Malabo pa ang lahat kay Mirae. Parang sumasabog ang isip niya sa bilis ng mga pangyayari — auction, spotlight, at ang pangalan na pinakakinatatakutan niya: Quen.Bago pa siya makaisip ng paraan para makatakas, biglang may kamay na humawak sa kanya — mabilis, marahas. Isang panyo na may matapang na amoy ng kemikal ang itinakip sa kanyang ilong.“W-wait—” halos hindi na niya natapos ang salita.Nanghina ang mga tuhod niya, bumigat ang mga mata, at unti-unting nilamon ng dilim ang buong paligid.---Pagdilat niya, sumalubong ang nakakasilaw na puting kisame at mabigat na sakit ng ulo.Humihigpit ang dibdib niya habang inaalala kung nasaan siya huli — auction, sigawan, Quen.Oh God…Umupo siya nang dahan-dahan. Walang bintana. Isang kama lang, isang lamesa, at isang pintuang bakal. Tahimik ang buong silid. Nakakatakot ang katahimikan.At sa gitna ng katahimikan, biglang bumukas ang pinto.Tahimik na pumasok si Quen — kalmadong naglalakad, pero bawat hakbang ay may bigat, may intensyon. Na

Ang lalaking may hawak sa kanya ay tumutok ng baril sa kanyang ulo. “Don’t move or I’ll blow her brains out!” sigaw nito, habang humihingal. “You think you can scare me, Quen? I’ll kill her!”Ngunit hindi gumalaw si Quen. Hindi rin kumurap.Walang bakas ng kaba sa mukha nito—tanging malamig na ekspresyon ng isang taong sanay sa dugo, sanay sa pagkawala.At sa tinig nitong mababa ngunit matalim, sinabi niya—“She’s worthless to me."Nanlaki ang mga mata ni Mirae. Hindi niya alam kung bakit, pero sa sandaling iyon, parang may kumirot sa dibdib niya.Masakit.Hindi dahil sa mga kamay ng lalaking may hawak sa kanya—kundi sa mga salitang binitiwan ni Quen.Worthless.Hindi niya alam kung bakit, pero para bang may kung anong bahagi sa kanya ang gustong sumigaw.Gustong maniwala na hindi totoo iyon.Gustong umasa—kahit kaunti lang—na kahit sa gitna ng galit at paghihiganti, may natira pa ring awa si Quen sa kanya.“Mirae!” sigaw ni Kairo mula sa di kalayuan. “Down!”Ngunit hindi na siya naka

Tumigil si Mirae.Para bang tumigil ang buong mundo sa isang iglap.“On my own…” mahinang ulit niya, halos hindi makapaniwala.“I served you for six years. Six years! And you’re just—”> “Agent, terminate the call immediately. Do not contact HQ again unless you have intel worth the risk.”At bago pa siya makasagot, click.Nawala ang linya.Tahimik.Muli, tanging ang tunog ng tibok ng puso niya ang naririnig niya.“Of course,” mahinang sabi niya, may halong poot at lungkot. “No backup. No one to call.”Naupo siya sa sahig, nakasandal sa pader.Nanginginig ang mga kamay niya — hindi sa takot, kundi sa galit.Galit sa agency. Galit kay Quen. Galit sa sarili.Pero sa gitna ng lahat ng iyon, may isang bagay siyang alam:Hindi siya mananatili rito nang matagal.“I’ll find a way out,” bulong niya sa sarili, mahina pero puno ng determinasyon.“No matter what it takes.”---Mahina ang paghinga ni Mirae, kalmado sa wakas matapos ang magulong gabi.Ang liwanag mula sa malaking chandelier ay pina

Si Nyrene naman ay sumingit, nakatukod ang kamay sa bewang.“Quen doesn’t let go of people easily. The more you resist, the tighter he’ll hold you. But if you play along, he’ll loosen his grip… just enough for you to slip out.”Tahimik si Mirae, halos hindi makahinga.“I… I can’t. I don’t even know how to pretend.”Ngumiti si Nyrene, malikot ang mga mata.“Oh, you’ll learn fast. You’re already under his skin, aren’t you?”Hindi niya sinagot. Pero ang pag-iwas ng kanyang tingin ay sapat na sagot.Tumikhim si Nyneve.“Come,” sabi nito. “You can’t stay in that robe. If you’re joining the gathering tonight, you need to look the part.”Bago pa siya makatanggi, hinila siya ng magkapatid papasok sa isang guest room.Isang silid na puno ng mga gown, jewelry, at sapatos — parang mini boutique.Habang inaayos siya ng dalawang babae, napansin ni Mirae kung gaano sila magkaiba ngunit magkasabay sa galaw.Si Nyneve, matangkad, mahaba ang wavy na buhok na umaabot sa likod, bawat kilos ay may grace